Είναι αυτό το σχέδιο Μέρκελ-Σαμαρά για την Ελλάδα;

Σημείωση Διαχειριστή (seisaxthia-epam) Το παρακάτω άρθρο δείχνει, ότι όλο και περισσότεροι σοβαροί αναλυτές, που δεν ελέγχονται από τους μηχανισμούς της διαπλοκής, κατανοούν και συμφωνούν σε αυτό που ο Δημήτρης Καζάκης και το Ε.Πα.Μ. εδώ και πολύ καιρό διατυπώνουν. Δηλαδή, ότι το Ελληνικό δράμα οδηγείται στη κορύφωσή του, όχι με την έξοδο από το ευρώ, όπως χυδαία οι ξένοι επικυρίαρχοι και οι εγχώριες ελίτ εκβιάζουν για να υφαρπάξουν τη ψήφο του ελληνικού λαού για μια ακόμα φορά, αλλά με την εντός ευρωζώνης καθιέρωση ενός κατοχικού, δήθεν εθνικού, νομίσματος, αποκλειστικής, είτε διπλής νομισματικής κυκλοφορίας, όπου τα δάνεια και οι προς το εξωτερικό υποχρεώσεις θα αποτιμώνται στο σκληρό ευρώ, ενώ οι συναλλαγές θα γίνονται σε υποτιμήσιμο νόμισμα, με το οποίο θα αποτιμάται και κάθε είδους περιουσία. Επειδή τη βάρβαρη εσωτερική υποτίμηση πρέπει να συμπληρώσει η εξωτερική με την εξαέρωση κάθε αξίας. Και αυτό, για να υλοποιηθεί το συντομότερο δυνατό και με τον πλέον εύκολο και μη αναστρέψιμο τρόπο και ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία, η μεγαλύτερη ληστεία στην Ιστορία της ανθρωπότητας και σε βάρος ενός ολόκληρου Έθνους, με την αρπαγή κάθε περιουσιακού στοιχείου δημόσιου και ιδιωτικού με τη μορφή νομότυπης μεταβίβασης σχεδόν δωρεάν, της κυριότητας, νομής και κατοχής του, σε μια χούφτα εγχώριων και ξένων συμμοριτών κερδοσκόπων.

Το δίλημμα δεν είναι Δραχμή, ή ευρώ, αλλά Δραχμή, ή κατοχικό νόμισμα, οποιαδήποτε μορφή κι αν επιλεχθεί γι' αυτό. 

Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου

Με τις παρακάτω αράδες θα παρουσιάσω ένα υποθετικό σχέδιο (σενάριο) για την αντιμετώπιση της κρίσης στην Ελλάδα, το οποίο ονομάζω «σχέδιο Μέρκελ – Σαμαρά». Το σχέδιο μπορεί να αποτελεί υπόθεση σαν μπόλικες άλλες που εμφανίζονται στα ΜΜΕ, υπογεγραμμένες από αναλυτές, ακαδημαϊκούς, έως και δήθεν μελετητές, υπαλλήλους τραπεζών, αλλά διαφέρει ως προς τα υπόλοιπα σενάρια σε κάτι κρίσιμο: δεν είναι προϊόν πολιτικής σκοπιμότητας, ούτε προπαγανδιστικό τεχνούργημα. Δεν στηρίζεται καν σε σύγχρονες (επικαιροποιημένες) πληροφορίες, μόνον σε αναλυτική προσέγγιση της στρατηγικής της γερμανικής κυβέρνησης, του χρηματοπιστωτικού λόμπυ και της ελληνικής διαπλοκής, που πολιτεύονται σύμφωνα με θεωρητικές καταβολές του «νεολειτουργισμού».
Φαίνεται να έχει σχέδιο, λοιπόν, ο κ. Σαμαράς – ως κύριος φορέας των δυνάμεων της διαπλοκής – για την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη και την ανάπτυξη. Ένα σχέδιο ανομολόγητο, όπως και όλα τα προηγούμενα του δικομματισμού, που οδήγησαν στην προσφυγή στο ΔΝΤ, στο ..."μνημόνιο διάσωσης", στην έξοδο από την χρηματαγορά, στις απολύτως αντιφατικές αναθεωρήσεις με αντιλαϊκά κριτήρια του μνημονίου και του «μηχανισμού διάσωσης» και αργότερα σε μακροχρόνιο καθεστώς χρεοστασίου με άκρως αμφιλεγόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους – για να διασωθεί ο τραπεζικός τομέας διεθνώς – και μια δανειακή σύμβαση συνοδευμένη από δυσβάστακτους για την κοινωνία και την αγορά όρους, τους οποίους υπόσχονται να τροποποιήσουν αύριο, αυτοί που τους συνομολόγησαν θριαμβολογώντας μόλις χθες.

Το (νέο) σχέδιο λοιπόν είναι απλό και φαντάζει ως νέος μονόδρομος, αν εξετάσει κανείς τα πραγματικά χαρακτηριστικά της κρίσης, της σχέσης εξουσίας ανάμεσα στους βασικούς παράγοντές της και την βούληση (πολιτική στρατηγική) της γερμανικής κυβέρνησης. Αν απορρίψεις την στρατηγική έκδοσης κοινών ομολόγων, την στρατηγική δανειοδότησης των κρατών απευθείας από την ΕΚΤ, έστω την αύξηση των πόρων του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, επιμένοντας μάλιστα στην σφιχτή νομισματική πολιτική, δίχως επιπλέον μεγάλη πιστωτική έκθεση της ίδιας της Γερμανίας, τότε καταλήγεις για την χρεοκοπημένη Ελλάδα στο «μοιραίο»: ενίσχυση της στρατηγικής «εσωτερικής υποτίμησης», με την στρατηγική εφαρμογή ενός (προσωρινού) ειδικού συστήματος εσωτερικών συναλλαγών, εν είδει «διπλού νομισματικού συστήματος», ως εργαλείο πληρωμών που θα χρησιμοποιείται αποκλειστικά μέσα στην χώρα και υποχρεωτικά από τον (και στον) δημόσιο τομέα.

Αυτό μεσοπρόθεσμα θα περιόριζε την ύφεση, προκαλώντας συνθήκες ανάπτυξης, αν ασφαλώς συνδυαζόταν με δραστικές νεοφιλελεύθερες μεταρρυθμίσεις και με παράλληλη άμεση εκποίηση ενεργητικών, όπως και με ενεργοποίηση του τραπεζικού τομέα, που πλέον θα είχε κίνητρο χρηματοδότησης της πραγματικής οικονομίας.

Αυτή η στρατηγική, πάντα σε συνδυασμό με την λειτουργία του «διπλού νομισματικού», που θα έριχνε δίχως δραματικές οικονομικές (χρηματοπιστωτικές) παρενέργειες κι άλλο το βοιωτικό επίπεδο των Ελλήνων – σε πολύ χαμηλό επίπεδο – θα προσέλκυε σημαντικές άμεσες επενδύσεις, όχι μόνον από την ΕΕ, αλλά κυρίως από αυτήν, ενώ θα διαμόρφωνε προϋποθέσεις σε πρώτο στάδιο αυτοχρηματοδότησης του ελλείμματος και σε δεύτερο, προϋποθέσεις για την παραγωγή αναπτυξιακής οικονομικής δραστηριότητας σημαντικής κλίμακος.

Σε μια τέτοια περίπτωση η Ελλάδα θα παρέμενε τυπικώς στην ευρωζώνη, με μικρές τροποποιήσεις του μνημονίου, ενώ παράλληλα θα υπήρχε η νομιμοποίηση για την γερμανική κυρίως κυβέρνηση, να ενισχύσει το επενδυτικό κλίμα στην χώρα με ένα μικρό και σταδιακό «σχέδιο Μάρσαλ». Έτσι κτίζεται η ανάπτυξη σύμφωνα με το «σχέδιο Μέρκελ- Σαμαρά», το οποίο δεν είναι δύσκολο να «ανακαλύψει» κανείς αν σκεφτεί επαγωγικά στην κρίση και γνωρίζει τον τρόπο προσέγγισης του νεολειτουργισμού και την θεωρία της Ηγεμονικής Σταθερότητας που αναπτύχθηκε από τους νεορεαλιστές θεωρητικούς, τους οποίους ακολουθεί τόσο η κ. Μέρκελ, όσο και ο κ. Σαμαράς μαζί με τους συντηρητικούς και νεοφιλελεύθερους κεντροδεξιούς και κεντροαριστερούς ( με τους τελευταίους να διαφοροποιούνται κάπως και σιγά-σιγά πλέον).

Το σχέδιο αυτό θα βοηθούσε στον εναρμονισμό του παρόντος διακυβερνητικού μοντέλου της ΕΕ με την οικονομική σταθερότητα όπως την έννουν οι κεντροδεξιοί, πράγμα που θα επιτρέψει στον γερμανικό νεοφιλελευθερισμό να παραμείνει εξόχως ανταγωνιστικός σε διεθνές επίπεδο και στην Γερμανία να μην αναγκαστεί να περάσει σε πληθωριστικές πολιτικές, που δεν θα ικανοποιούν τον στόχο για δημοσιονομική συρρίκνωση, ή, με άλλα λόγια, η γερμανική κυβέρνηση να μην αναγκαστεί να υιοθετήσει περισσότερο επεκτατική νομισματική πολιτική και πολιτικές ισχυρότερης ζήτησης στο εσωτερικό της.

Τα τελευταία πολύ θα βόλευαν τους αντιπάλους της από την άλλη άκρη του Καναλιού ή του Ατλαντικού, αλλά όχι την ιδέα της ΕΕ, όπως την αντιλαμβάνονται οι Γερμανοί. Καλά, και ο κ. Σαμαράς με ποιους είναι, με τους Γερμανούς ή με τους «άλλους»; Το ερώτημα είναι αφελές. Ο κ. Σαμαράς είναι με όλους εκείνους που θα του επέτρεπαν να γίνει πρωθυπουργός. Και σήμερα το μόνο σχέδιο που θα του διασφάλιζε την πρωθυπουργία μοιάζει να είναι το «σχέδιο Μέρκελ- Σαμαρά», δίχως αυτό να προκαλεί προς το παρόν κλίμα ρήξης μεταξύ ΗΠΑ-Γερμανίας. Θα μπορούσαν να ξεκινήσουν έτσι μέχρι να πιεστεί και άλλο η Γερμανία μέσω της έντονης αποσταθεροποίησης και άλλων χωρών της ευρωζώνης, ώστε να «συμμορφωθεί» και να χαλαρώσει την πολιτική παραγωγής πλεονάσματος που την ισχυροποιεί υπερβολικά στο πλαίσιο του σημερινού διεθνούς ανταγωνισμού.

Άλλωστε με το «σχέδιο Μέρκελ- Σαμαρά», ο ίδιος ο πρόεδρος της ΝΔ και το καθεστώς της διαπλοκής που τον υποστηρίζει, θα εμφανιστούν «έντιμοι» προς το εκλογικό σώμα, την ψήφο του οποίου ζητούν για παραμονή στο Ευρώ. Στην ευρωζώνη, έτσι, θα παραμείνουμε έστω και ως εξαίρεση και ειδική περίπτωση, ενώ οι καταθέσεις στις τράπεζες θα παραμείνουν σε ευρώ – στο πλαίσιο του διπλού νομισματικού – και δεν θα χάσουν την αξία τους αυτόματα τα λεφτά των αποταμιευτών, αν και θα μειωθεί σταδιακά και σημαντικά η αξία των περιουσιακών τους στοιχείων, παράλληλα με τους μισθούς στην πατρίδα μας, που θα πληρώνονται με ένα νέο αδιαπραγμάτευτο στην διεθνή αγορά «νόμισμα», το οποίο θα είναι υποτιμημένο σε σχέση με το ευρώ.

Κάπως έτσι, εκτός από τον κ. Καρατζαφέρη που πρώτος αυτός από τους Έλληνες πολιτικούς ευαγγελίστηκε δημοσίως το «διπλό νομισματικό» για την Ελλάδα, θα δικαιωθεί και ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Πολωνίας Μάρεκ Μπέλκα, ο οποίος μιλώντας στη γερμανική εφημέριδα Financial Times Deutschland επεσήμανε ότι «αυτή η κρυφή υποτίμηση θα κάνει τις ελληνικές υπηρεσίες και τα προϊόντα πιο φτηνά και πιο ανταγωνιστικά [...] Οι Έλληνες θα πρέπει να κάνουν και άλλες θυσίες, αλλά τουλάχιστον έτσι θα γίνει με πολιτισμένο τρόπο [...] Πρέπει να κάνουν τον τουρισμό και άλλες υπηρεσίες πιο ελκυστικές. Η Ελλάδα πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό της», είπε ο άνδρας. Και η «επανεφεύρεση» ξεκινά από την μεγαλύτερη αθλιότητα εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας, που θα μπορούσε να φανταστεί κανείς: το διπλό νομισματικό.

Είναι, λοιπόν, αυτό το πραγματικό σχέδιο ανάπτυξης της ΝΔ και του καθεστώτος στην Ελλάδα, ναι ή όχι; Ποιος θα μπορούσε να μας διαβεβαιώσει για αυτό; Ποιος θα μπορούσε να πει κατηγορηματικά όχι; Είναι καταστροφή για τα δύο-τρίτα της κοινωνίας! Είναι ύπουλη επιλογή! Ακόμη πιο ύπουλη από την προσφυγή στο ΔΝΤ, την ελεεινή, αντεθνική μεθόδευση της αναδιάρθρωσης του δημόσιου χρέους και την φαρσοκωμωδία που επισφράγισε την δανειακή σύμβαση και τους εκτελεστικούς νόμους της!

Γιατί δεν μιλάμε γι’ αυτό το σχέδιο, αλλά για απίθανες διασκεδαστικές σαχλαμάρες του τύπου: θα μας βγάλει από την ΕΕ και θα μας πάρει το ευρώ μας, αυτό το παλιόπαιδο ο Τσίπρας; Μήπως αυτή η άθλια μεθόδευση συνδυάζεται θαυμάσια με τις προηγούμενες; Αυτό μπορώ να το απαντήσω εγώ, πάλι κάνοντας χρήση της θεωρητικής-πολιτικής υποδομής Μέρκελ- Σαμαρά. Ναι, είναι η απάντηση, καθώς έτσι το καθεστώς στην Ελλάδα με το αδύναμο αξιόχρεο μπορεί να σώσει τους διαπλεκόμενους τραπεζίτες και τους άπληστους καλούς πελάτες του, δίχως να επιβαρύνει σημαντικά τους φορολογούμενους στις άλλες χώρες της ευρωζώνης. Έτσι οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών θα συνεχίσουν να παίζουν τον ρόλο τους, κερδοσκοπώντας μέσω της χρηματοδότησης του κράτους και της αγοράς με τα λεφτά κυρίως των ίδιων των φορολογουμένων Ελλήνων, από εδώ και εμπρός, ενώ όσοι έχουν «αποθησαυρίσει» σε ευρώ, σπανίως τίμια και σχεδόν ποτέ δίχως χρήση παραοικονομικών μηχανισμών, θα δοξάζουν την πολιτική δολιότητα των διαπλεκομένων. Να γιατί τόσο μένος εναντίον του ενδεχομένου να σχηματιστεί αριστερή κυβέρνηση! Αυτό είναι το ένα, το άλλο έχει να κάνει με «ατασθαλίες» στη σχέση κυβέρνηση- τράπεζες- αγορά- κόμματα.

Όπως ξέρετε, ο τραπεζικός τομές στην Ελλάδα αποτελεί κρίσιμο παράγοντα της κρίσης. Θα γνωρίζετε επίσης ότι αποτέλεσε το μακρύ χέρι της διαπλοκής, το οποίο μπλέχτηκε σε όλα τα μείζονα σκάνδαλα της μεταπολίτευσης, στο βαθμό που δεν τα προκάλεσε. Ήταν πάντοτε το χέρι που τα έπαιρνε από τους μικρούς και τα έδινε στους μεγάλους, ένας βασικός πυλώνας αναδιανομής από κάτω προς τα επάνω, είτε δια του χρηματιστηρίου, είτε δια των ιδιαίτερων τραπεζικών πολιτικών ή μεθοδεύσεων.

Οι μεγαλομέτοχοι των τραπεζών μάλιστα μετά την ένταξή μας στο ευρώ, όχι μόνον πέτυχαν να κερδοσκοπήσουν εις βάρος της ελληνικής κοινωνίας με ανεπανάληπτο τρόπο, αλλά επιπλέον από κράτος εν κράτει μεταβλήθηκαν στη κύρια διακυβερνητική δομή της πολιτείας, σε κράτος δηλαδή σκέτα – νέτα. Όλες οι οικονομικές λειτουργίες του κράτους πραγματοποιούνται και θεμελιώνονται θεσμικά από αυτούς του ιδιώτες εργολάβους των ροών του χρήματος, πού σήμερα είναι εξίσου πτωχευμένοι με το ελληνικό κράτος. Και μια και όλα πλέον στην ΕΕ βασίζονται στο «τραπεζικό μάνατζμεντ και μάρκετινγκ», όλες οι πολιτικές αναπτύσσονται στο πλαίσιο της πολιτικοοικονομικής αφήγησης του τραπεζίτη και ασφαλώς κατατείνουν στην παραθεσμική πολιτική εξουσία του, η οποία με τη σειρά της έρχεται να διασφαλίσει το ρόλο του ως ρυθμιστικού για την κοινωνία και την αγορά, παράγοντα.

Το «σχέδιο Μέρκελ – Σαμαρά» θα μπορούσε όχι απλώς να τους σταθεροποιήσει ως πολιτικούς παράγοντες, παρά τα οικονομικά τους χάλια και την προβληματική ηθική που συνοδεύει την φήμη τους, αλλά επιπλέον να τους καταστήσει κύριους φορείς της αναπαραγωγής του καθεστώτος διαπλοκής στη χώρα μας. Το «διπλό νομισματικό» είναι το σύστημα της διπλής πολιτικής ηθικής, το οποίο θα καταστρέψει «με το γάντι», αντί με τον κασμά, την ελληνική κοινωνία εν ονόματι της ανάπτυξης-Σαμαρά, στο πλαίσιο του γερμανικού νεοφιλελεύθερου ιδεολογήματος. Οδηγήστε τον κ. Σαμαρά και όλους τους υπόλοιπους πολιτικούς αρχηγούς να πάρουν θέση πάνω σε αυτή την υπόθεση. Είναι επιτακτική ανάγκη να ξεκαθαρίσει αυτή η κρίσιμη παράμετρος αντιμετώπισης της ύφεσης και γενικότερα της κρίσης στην Ελλάδα.

Πηγή: http://www.seisaxthia-epam.blogspot.gr