Το τέλος των ονειρώξεων για το ευρώ!

Του Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Οι εκλογές της 6ης Μαΐου ήταν αναμφισβήτητα ένα ιστορικό βήμα υπέρβασης του λαού μας. Ο μεγάλος κερδισμένος είναι οι αντιμνημονιακές δυνάμεις, δεξιές και αριστερές, γιατί εξέφρασαν την ανάγκη του κόσμου να πάρει μια ανάσα από τα αντιλαϊκά μέτρα. Οι Έλληνες, καθώς μια ευρεία λαϊκή βάση αρχικά ξεπέρασε τους ιδεοληπτικούς διαχωρισμούς, ετοιμάζονται τώρα να ολοκληρώσουν την οριστική καταδίκη των παρασίτων που απομυζούσαν κάθε ικμάδα εθνικής ζωντάνιας για δεκαετίες. Στη νέα εκλογική αναμέτρηση της 17ης Ιουνίου πρέπει να στείλουμε στο εδώλιο της ιστορίας το εγκληματικό κατοχικό καθεστώς που καταρρέει.


Αίτημα της κοινωνίας είναι η ρήξη με τις ηγεσίες και την πολιτική του μαύρου μετώπου της εξαθλίωσης, της υποτέλειας και της ατιμωρησίας.

Ο ελληνικός λαός αγωνιά, αναρωτιέται, αφυπνίζεται και προετοιμάζεται για κάτι μεγάλο που έρχεται διαμορφωμένο μέσα από τις παρακαταθήκες των παλιότερων εθνικο-απελευθερωτικών αγώνων.

Το ΟΧΙ του λαού, αν και σαφές εκλογικά, παραμένει θολό ποιοτικά και πολιτικά για δύο λόγους. Πρώτον, γιατί δεν μπόρεσε να συγκροτηθεί ένα μεγάλο παλλαϊκό μέτωπο στο οποίο να συστρατευθεί η πλειοψηφία των πολιτών, ανεξαρτήτως κομματικής προέλευσης, για την αποκατάσταση της πραγματικής δημοκρατίας και της εθνικής ανεξαρτησίας της χώρας.

Δεύτερον, γιατί οι ψηφοφόροι επέλεξαν μια σχετικά εύκολη διέξοδο από την σημερινή ζοφερή πραγματικότητα προκειμένου να γλυτώσουν από τα συνεχή δυσβάστακτα μέτρα. Η ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κύρια δύναμη στο αντιμνημονιακό στρατόπεδο είναι απόρροια αυτών ακριβώς των αιτιών λόγω του μακρόχρονου εκμαυλισμού του λαού μας σε όλη την μεταπολίτευση από τις απατηλές εθνικές ονειρώξεις (ΕΟΚ, ΕΕ) και τις ψεύτικες υποσχέσεις (ΠΑΣΟΚ, ΝΔ).


Ο κόσμος ψήφισε για να απαλλαγεί από τα μνημόνια μέσα στο ευρώ, μη βλέποντας ακόμα ότι ο κομήτης «ευρώ» σέρνει και την ουρά του, που είναι τα μνημόνια, οι δανειακές συμβάσεις, η διάλυση του κοινωνικού ιστού, η νεοαποικιοκρατική πολιτική.

Η πρώτη φάση του αντιμνημονιακού πολιτικού κινήματος τελείωσε, έναν χρόνο μετά το ξέσπασμα του Συντάγματος, με αυτά τα αποτελέσματα επαληθεύοντας την αλήθεια που βιώσαμε και μετά την πτώση της χούντας. Το κενό ενός μετωπικού εθνο-δημοκρατικού κινήματος, ικανού να οδηγήσει στην τελική πολιτική λύση, το καρπούται η πιο κοντινή οπορτουνιστική πολιτική δύναμη.

Ο χειρότερος τρόπος να διαβαστεί το αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου είναι να εφαρμοστούν ξανά πολιτικές μνημονίου είτε να επιχειρηθεί η καταστροφολογική ανάσυρση διχαστικών επιχειρημάτων από το χρονοντούλαπο της ιστορίας για να πολωθεί το πολιτικό κλίμα.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, αν επικρατήσει τελικά σαν «λύση», έχει δύο δρόμους μπροστά του: ή α) θα συμβιβασθεί γρήγορα και άτακτα, στα πλαίσια μιας κεντροαριστερής «αναδιαρθρωτικής» λογικής, ή β) θα ακολουθήσει μια στρατηγική ευρύτερης ρήξης «τσαβεσικού» τύπου με το καθεστώς της εξάρτησης και θα απευθυνθεί στο λαϊκό κίνημα για να στηριχθεί.

Στην πρώτη περίπτωση, τα αδιέξοδα θα επιταθούν και όσοι το επιχειρήσουν θα ‘χουν το τέλος κάθε προηγούμενου «κωλοτούμπα». Το σύστημα, όντας σε βαθειά κρίση και εν όψει και των γενικότερων αρνητικών εξελίξεων (γεωπολιτικές ανακατατάξεις και συγκρούσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή και τα Βαλκάνια), δεν έχει ούτε τους χρόνους ούτε τις δυνάμεις να παίξει το χαρτί ενός «νέου ΠΑΣΟΚ».

Παρ’ όλα αυτά, το εγκληματικό σχέδιο των Βρυξελλών και του Βερολίνου δεν έχει αποτραπεί. Οι ηγεσίες του μαύρου μετώπου κρατούν ακόμα στα χέρια τους τον κρατικό μηχανισμό, τα παρασκήνια που έχουν τους τρόπους να προκαλέσουν όξυνση των πραγματικών ή κατασκευασμένων ιδεολογικών διαφορών υπάρχουν, τα σενάρια της διαχρονικής ιμπεριαλιστικής μηχανής του «διαίρει και βασίλευε» μπορούν ανά πάσα στιγμή να ανασυρθούν, αν ο λαός δεν επαγρυπνεί.

Σενάρια εξωτερικής στρατιωτικής επέμβασης, που σήμερα φαίνονται φανταστικά για τους πολλούς, μπορούν να πάρουν σάρκα και οστά, αν ανακατευτούν έντεχνα και επικίνδυνα οι «σωστοί» καταλύτες: ο φονταμενταλιστικός νεοφιλελευθερισμός, το φάντασμα του νεοναζισμού που αναβιώνει και οι εθνομηδενιστικές συνιστώσες του αριστερισμού.

Αναπόφευκτα, πάντως, και άσχετα με το «δρομολόγιο» που θα ακολουθηθεί, όλοι εμείς, ο εναπομείνας ελληνισμός, οδηγούμαστε σε ένα αποφασιστικό ιστορικό σταυροδρόμι όπου θα τελειώσουν όλες οι ονειρώξεις που καλλιεργήθηκαν γύρω από το «ευρώ» και τις κίβδηλες υποσχέσεις του «εκσυγχρονισμού». Θα καταλάβουν όλοι, αργά ή γρήγορα, ότι όλες αυτές οι μεθοδευμένες καταστάσεις συνιστούσαν στην πράξη μια νέου τύπου εθνοκάθαρση με οικονομικά και πολιτιστικά όπλα.

Σήμερα, δεν έχουμε άλλο δρόμο από αυτόν που πήραμε πέρσι στο Σύνταγμα: να βγούμε οριστικά από την απελπισία του «Finis Graeciae», να συνεχίσουμε να σηκωνόμαστε από το χώμα που μας είχαν ρίξει, να συγκροτήσουμε το μεγάλο κοινωνικο-πατριωτικό, εθνικο-ανεξαρτησιακό μέτωπο που ξεκινήσαμε προκειμένου να απελευθερωθούμε από το ευρω-νταχάου του «Μηχανισμού Στήριξης», την ΟΝΕ και το ΔΝΤ, να προχωρήσουμε στην παύση πληρωμών προς τους τοκογλύφους-δανειστές και την ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ για τον λαό μας ώστε να βάλουμε τα θεμέλια για να οικοδομήσουμε την καινούργια Ελλάδα της κοινωνικής δικαιοσύνης και της πραγματικής δημοκρατίας που ονειρευτήκαμε πριν ένα χρόνο στις πλατείες.

[ περιοδικό ΝΕΧUS τ. 64, Ιούνιος 2012 ]