ΑΟΖ, η πικρή αλήθεια

Του Νίκου Χειλαδάκη

Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Τουρκολόγου

Η ιστορία της ελληνικής ΑΟΖ έτσι όπως εξελίσσεται με την μνημειακή κυβέρνηση, είναι για να… γελά ο κάθε πικραμένος. Το ότι υπάρχουν τεράστια ενεργειακά κοιτάσματα στην ευρύτερη περιφέρεια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας, ήταν γνωστό στους «παροικούντες» ήδη από την δεκαετία του εβδομήντα. Τότε, ακόμα από την εποχή της χούντας και ειδικά μετά το αραβικό ενεργειακό εμπάργκο της εποχής κατά της Δύσης, το 1974, οι Αμερικανοί είχαν κάνει κάποιες έρευνες ειδικά στην περιοχή του Πατραϊκού κόλπου, στην περιοχή του Ιονίου και νότια της Κρήτης. Στις έρευνες αυτές είχαν ανακαλύψει μεγάλες ενεργειακές πηγές αλλά δεν ήθελαν με κανένα τρόπο να γίνει επίσημα γνωστό το θέμα γιατί θα κλονίζονταν η τότε ενεργειακή ισορροπία που βόλευε όπως ήταν τους Αμερικανούς.

Από τότε πέρασαν πολλά χρόνια και ενώ από την μια μεγάλωνε συνεχώς το ενεργειακό πρόβλημα της Δύσης, από την άλλη τα γνωστά κοιτάσματα που την τροφοδοτούσαν είχαν αρχίσει να εξαντλούνται με ανησυχητικό ρυθμό. Η κρίση την Ιμίων ήταν ένας σταθμός όσον αφόρα την επαναφορά του θέματος των ενεργειακών κοιτασμάτων του Αιγαίου, αλλά και της ανατολικής Μεσογείου και ειδικά της περιοχής τη Κύπρου και του Καστελόριζου.

Οι θεωρίες των «Γκρίζων Ζωνών», που έγινε στρατηγικό δόγμα της Τουρκίας, ήταν απλά μια τουρκική κίνηση για να μην μείνει η Τουρκία έξω από το μεγάλο αυτό ενεργειακό παιχνίδι, ενώ μέχρι τότε κάνεις στην Άγκυρα δεν έκανε σοβαρό λόγο για αμφισβήτηση ελληνικής κυριαρχίας στην Γαύδο, στο Καστελόριζο και στα άλλα νησιά του Αιγαίου. Η Ελλάδα «φιμώθηκε» για άλλα δεκαεπτά χρόνια έτσι ώστε να μην υπάρχει καμία δυνατότητα να γίνει εκμετάλλευση αυτών των τεραστίων ελληνικών ενεργειακών κοιτασμάτων, ενώ οι διάφοροι Πάγκαλοι και Παπανδρέου, διαβεβαίωναν ότι όλα αυτά είναι παραμύθια.

Φτάνουμε στο 2010 όταν ο περίφημος ΓΑΠ με άκρως συμβολικό τρόπο διάλεξε το Καστελόριζο, δηλαδή την «αιχμή του δόρατος» για το τεράστιο ζήτημα των ενεργειακών κοιτασμάτων, για να ανακοινώσει την υποταγή της Ελλάδας στα ξένα κυκλώματα της Δύσης. Αυτή η Δύση είχε αρχίσει να αισθάνεται αφ’ ενός την μεγάλη αδυναμία της να καλύψει τις ολοένα και αυξανόμενες ενεργειακές της ανάγκες και από την άλλη τον μεγάλο «κίνδυνο» να αναγκαστεί να στραφεί προς την Ρωσία για να καλύψει αυτές τις ανάγκες. Σαν «σωσίβιο» λοιπόν έρχονταν τώρα η Ελλάδα, οι όποιες προσπάθειες της οποίας να συνδεθεί ενεργειακά με την Ρωσία απέτυχαν παταγωδώς καθώς ο… Κωστάκης το έβαλε κυριολεχτικά στα πόδια, μετά τις αμερικανικές και άλλες απειλές.

Έτσι η Ελλάδα έχανε τη εθνική της κυριαρχία και η ελληνική κοινωνία με την μέθοδο του σοκ κα δέος, προδομένη, αισθάνονταν αδύναμη να αντιδράσει σε αυτές τις αλλεπάλληλες προδοσίες, Έτσι δημιουργήθηκαν οι κατάλληλες συνθήκες για να επανέλθει, μετά από σαράντα περίπου χρόνια, το μεγάλο ζήτημα των ενεργειακών κοιτασμάτων της ελληνικής υφαλοκρηπίδας. Την ίδια περίοδο τα ενεργειακά κοιτάσματα της βόρειας θάλασσας είχαν εξαντληθεί, η Ρωσία αύξανε συνεχώς την ενεργειακή της δύναμη, ενώ το τοπίο στην Μέση Ανατολή, όσον αφόρα το ενεργειακό, γίνονταν όλο κι πιο περίπλοκο εξ’ αίτιας της μόνιμης διαμάχης Ισραήλ -Αράβων και της αυξανόμενης αραβικής εχθρότητας κατά της Δύσης. Το θέμα αυτό αντιμετωπίστηκε με την λεγομένη «Αραβική Άνοιξη», η οποία στην ουσία ήταν το «εργαλείο» για να τεθούν υπό αποκλειστικό δυτικό έλεγχο τα πετρέλαια της περιοχής αλλά με αμφίβολα αποτελέσματα καθώς προέκυψαν αστάθμητοι παράγοντες. Ακόμα και ο αιματηρός εμφύλιος της Συρίας γίνεται μόνο και μόνο για να εξασφαλιστεί η ροη της ενέργειας από τον αραβικό κόλπο και ιδιαίτερα από το Κατάρ προς την Δύση, εξουδετερώνοντας την όποια ρωσική εξάρτηση.

Όσον αφορά την Ελλάδα το θέμα ήταν πλέον απλό. Αφού η χώρα είναι υπό κατοχή, αφού τα δάνεια της έχουν εξουδετερώσει κάθε δυνατότητα ελληνικής παρέμβασης, η στιγμή ήταν η πιο κατάλληλη για να έρθει στη επιφάνεια το θέμα της ΑΟΖ. Από την άλλη βέβαια υπήρχε η Τουρκία, αλλά δεν θα χαλάσει το «παιχνίδι» από τις όποιες τουρκικές αντιδράσεις. Στην Άγκυρα γνωρίζουν καλά ότι τα ελληνικά τερτίπια δεν θα βλάψουν τελικά τα τουρκικά συμφέροντα, καθώς υπάρχει έντονη παρασκηνιακή συνεννόηση. Γι’ αυτό και δεν υπήρξαν έντονες τουρκικές αντιδράσεις στις δηλώσεις Σαμαρά για την ΑΟΖ. Ο στόχος της Τουρκίας είναι μια συμφωνία μοιρασιάς σύμφωνα με τα παλιά αμερικανικά σχέδια. Έτσι, ενώ οι Τούρκοι επιδιώκουν να πάρουν το μερίδιο τους πάνω στην δική μας περιουσία, εμείς θα πάρουμε το δικό μας για να… το δώσουμε στους ξένους δανειστές και δυνάστες μας.

Εκεί που κάπου χαλά το όλο παιχνίδι είναι το Ισραήλ και η Ρωσία. Οι Ισραηλινοί, που επίσης αντιμετωπίζουν μεγάλα ενεργειακά προβλήματα, διαφώνησαν ριζικά με το δυτικό παιχνίδι της Αραβικής Άνοιξης που άνοιγε τις πόρτες για ακραία ισλαμιστικά και αντιισραηλινά στοιχεία. Έτσι αποφάσισαν να διαχωρίσουν την πολιτική τους από τις ΗΠΑ και να προσχώσουν σε ρήξη με την Τουρκία του Ερντογάν, που θέλησε να το παίξει με τις αμερικανικές προτροπές και τον νεοοθωμανισμό του Νταβούτογλου, ηγεμόνας του ισλαμικού κόσμου. Έτσι εξηγείται και η πρωτοφανής ψύχρανση των σχέσεων ΗΠΑ- Ισραήλ τον τελευταίο καιρό. Από την άλλη, οι Ρώσοι αφού είδαν να καταρρέει η συνεργασία τους με την Ελλάδα και μετά τα γεγονότα της Λιβύης κατάλαβαν ότι υπάρχει πολιτική ενεργειακής τους απομόνωσης με απώτερο σκοπό την αποσταθεροποίηση της Ρωσίας. Γι’ αυτό και επενέβηκαν δυναμικά στην Συρία και δεν άφησαν να επαναληφτεί το προηγούμενο της Λιβύης. Οποιαδήποτε όμως ρωσική προσπάθεια να προσεγγίσει ξανά την ελληνική πλευρά, δεν έχει καμία προοπτική όσο την Ελλάδα κυβερνούν προδοτικές κατοχικές κυβερνήσεις.

Από όλα αυτά εύκολα κανείς συνάγει το συμπέρασμα ότι το θέμα της ΑΟΖ είναι ένα μεγάλο θέατρο, που δήθεν θα υπηρετήσει τα ελληνικά συμφέροντα. Στην πραγματικότητα θα εξυπηρετήσει τις αυξανόμενες ενεργειακές ανάγκες των δυναστών μας. Για άλλη μια φορά η ελληνική προδοσία θα παραδώσει την χώρα στην βουλιμία των δήθεν συμμάχων, αλλά στην πραγματικότητα κατακτητών της χώρας μας.

Σε λίγες μέρες ο κ Σαμαράς θα πάει στην Άγκυρα και θα καταθέσει στεφάνι στο μνημείο του πατέρα της εθνοκάθαρσης των χριστιανών της Μικράς Ασίας, (αν φανεί συνεπής στους δικούς του προγόνους, θα πρέπει να το αρνηθεί όπως έκανε πριν από λίγα χρόνια ο πρόεδρος του Ιράν, Αχμαντινετζάντ). Τα «παπαγαλάκια» της κατοχικής κυβέρνησης θα κάνουν λόγο για σταθερή ελληνική στάση στο θέμα της ΑΟΖ, ενώ οι Τούρκοι θα χαμογελούν με νόημα και ο λαός θα τροφοδοτείται με ψευδαισθήσεις ότι θα ανοίξουν οι ουρανοί και θα βρέξει πετρέλαιο και φυσικό αέριο στις τσέπες των κακομοίρηδων Ελλήνων της σύγχρονης κατοχής.

Αλήθεια για ποια ΑΟΖ μας μιλούν όταν δεν υπάρχει ελληνική κυριαρχία; Όταν την Ελλάδα την κυβερνά ένα προδοτικό πολιτικό σύστημα που έχει παραδώσει τα πάντα σε ξένους δυνάστες οι οποίοι ακόμα μας χρωστάνε τα κατοχικά δάνεια; Η φαρσοκωμωδία στο απόγειο της με σκηνικά τα περίφημα «παπαγαλάκια» των μεγάλων καναλιών, που συνεισφέρουν όσο μπορούν πιο πολύ στην νέα αυτή προδοσία. Η ιστορία θα γράψει με μελανά γράμματα αυτή την περίοδο της ελληνικής ιστορίας. Αν δεν υπάρξει απελευθέρωση από όλους αυτούς και παραδειγματική τιμωρία των προδοτών, η ΑΟΖ θα είναι για να… γελά ο κάθε πικραμένος που θα ονειρεύεται καρβέλια στον πεινασμένο ύπνο του.

Πηγή: Ας μιλήσουμε επιτέλους