Ο μαϊμού αντιμνημονιακός λόγος του καθεστώτος

Του Δημήτρη Καζάκη

Το ξέρετε ότι υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στ’ αλήθεια ότι όπου να ‘ναι θα σημάνει λήξη στην ύφεση και μ’ ένα μαγικό ραβδάκι θα υπάρξει ανάκαμψη κι έτσι τα βάσανά μας θα τελειώσουν; Το ξέρετε ότι υπάρχουν ακόμη και σήμερα, τέτοια εποχή, μετά τα όσα έχουμε τραβήξει, που υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν στα σοβαρά τους Στουρναραίους που εμφανίζει το γυαλί και οι τηλεπερσόνες; Κι όμως υπάρχουν. Νομίζω ότι χειρότερη κατάντια, χειρότερη πνευματική και ηθική κατάπτωση δεν μπορεί να υπάρξει. Να θεωρείς δηλαδή ότι ο βιαστής σου, αυτός που ασελγεί πάνω σου, πάνω στα παιδιά και στην οικογένειά σου κατ’ εξακολούθηση και μπροστά στα μάτια σου, όχι μόνο διαθέτει το εχέγγυο της εγκυρότητας, αλλά θεωρείται και ειδήμων για το καλό σου! Μπορεί να υπάρξει τίποτε χειρότερο;

ΕΛΕΓΧΟΜΕΝΟΣ ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟΣ ΛΟΓΟΣ

Ευτυχώς, η μερίδα αυτή του κόσμου είναι μικρή κι έτσι η εξαχρείωση της ψυχής της δεν έχει, ακόμη τουλάχιστον, μολύνει ολόκληρη την κοινωνία, ολόκληρο τον λαό. Παρ’ όλα αυτά αυτό που παρατηρούμε είναι μια απίστευτη προσπάθεια του επίσημου συστήματος προπαγάνδας να ελέγξει και το «αντιμνημονιακό» συναίσθημα.

Ακόμη και η ναυαρχίδα του σύγχρονου επαγγελματικού δοσιλογισμού, το συγκρότημα Αλαφούζου, έχει δώσει εντολή στα στελέχη του να πουλάνε «αντιμνημονιακό» λόγο και πάθος. Δεν υπάρχει πιο εμετική εικόνα. Ο στόχος είναι απλός. Θέλουν για μια ακόμη φορά να ξεγελάσουν τον κοσμάκη. Να μαζέψουν ξανά τηλεθέαση και να κάνουν τους πιο αφελείς να τους εμπιστευτεί κι έτσι να τον πουλήσουν πιο εύκολα όταν έρθει η ώρα. Άλλωστε αυτό που προσπαθούν να περάσουν είναι μια κατάσταση μαζικής εκτόνωσης διαμέσου ενός απόλυτα ελεγχόμενου «αντιμνημονιακού» λόγου, όπου τα χωρά όλα και όλους εκτός από την σκληρή αλήθεια. Ότι αν δεν πάρει ο λαός το ταχύτερο δυνατό στα χέρια του την υπόθεση της χώρας του, έχει τελειώσει κι αυτός και η Ελλάδα.

Έτσι εν παρατάξει παρατηρούμε όλους τους ακίνδυνους δεξιοαριστερούς αντιμνημονιακούς να παρελαύνουν από τα μέσα για να μας εκτονώσουν. Για να μιλήσουν για όλα. Ακόμη και για το εθνικό νόμισμα. Αρκεί να το κάνουν με τρόπο ακίνδυνο για το καθεστώς. Είτε σαν μεμονωμένοι ακαδημαϊκοί πλασάροντας την ανόητη και παντελώς αβάσιμη θεωρία της βίαιης προσαρμογής της κοινωνίας στο πέρασμα προς το εθνικό νόμισμα, έτσι ο κόσμος να τρομοκρατείται δεόντως κι από τα λεγόμενα κάποιου που υποτίθεται είναι υπέρ του εθνικού νομίσματος. Είτε μιλώντας για plan B με όρους ενός ασήμαντου αριστερού γκρουπούσκουλου που δημιουργεί αποστροφή και δικαίως στην μεγάλη πλειοψηφία του λαού.

Είναι πραγματικά εντυπωσιακό. Σήμερα, όσο ποτέ από την αρχή της κρίσης και του καθεστώτος κατοχής, τα επίσημα μέσα μαύρης προπαγάνδας φιλοξενούν τον «αντιμνημονιακό» λόγο. Όμως εκείνον που δεν λέει απολύτως τίποτε. Θέλουν πάσει θυσία να αναμορφώσουν την «αντιμνημονιακή» παιδεία του κόσμου και να του πλασάρουν έναν άλλο ελεγχόμενο από τους ίδιους «αντιμνημονιακό» βερμπαλισμό ακόμη και για το εθνικό νόμισμα. Γι’ αυτό κι ενώ στον αφελή φαντάζει ότι τα μέσα έχουν ανοίξει στην «αντίθετη άποψη», στην ουσία η δικτατορία ενάντια στην αληθινή ενημέρωση έχει φτάσει στο απόγειό της. Όποιος έχει αληθινό και μεστό λόγο ενάντια στο καθεστώς έχει απαγορευτεί δια ροπάλου προκειμένου ο τζούφιος, ο φελλός, και ο σαλταπίδας της αντιμνημονιακής εκτόνωσης να καταφέρει έτσι ώστε να παρασύρει και να ξεγελάσει το φιλοθεάμων κοινό, αλλά και να γελοιοποιήσει τα αιτήματα που στέκονται αφετηρία μιας ριζικά διαφορετικής παιδείας: η μονομερής διαγραφή του χρέους, η εισαγωγή εθνικού κρατικού νομίσματος για μια νέα εθνική οικονομία και φυσικά αληθινή δημοκρατία για τον λαό.

ΑΝΟΙΧΤΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ

Βλέπετε, τα αιτήματα αυτά και εκείνοι που αληθινά τα υπεράσπισαν, τα διέδωσαν, τα ανέλυσαν σε βάθος και με επάρκεια, αλλά και ταυτίστηκαν μαζί τους πρέπει να υποστούν την γνωστή μεταχείριση εκμαυλισμού. Υπάρχει μια φράση που φέρεται ότι την είπε ο Γκάντι: «Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά τους νικάς!» Αν είναι αλήθεια αυτό, τότε έχουμε περάσει ήδη στη φάση του ανοιχτού πολέμου. Αυτό που βλέπουμε είναι η προετοιμασία του εδάφους για ανοιχτό πόλεμο εναντίον των μόνων αιτημάτων που μπορούν να δώσουν διέξοδο υπέρ του λαού. Και πώς θέλουν να διεξαχθεί ο πόλεμος ώστε να κερδίσουν σίγουρα; Πολύ απλά. Ο καλύτερος τρόπος να στήσουν από τα πριν τον ίδιο τον πόλεμο. Πώς μπορούν να το κάνουν αυτό; Στήνουν ένα εύκολο και βολικό σκιάχτρο του αντιπάλου για να τον συντρίψουν κατόπιν με μεγάλη άνεση.

Αυτό κάνουν τώρα. Δεν τους παίρνει να καλούν στα μεγαλοκάναλα και στις δήθεν εκπομπές ανοιχτού διαλόγου εκείνους που όλο το προηγούμενο διάστημα τους ξεφτίλιζαν την επιχειρηματολογία και τις προβλέψεις. Ούτε τους παίρνει να διεξάγουν τον πόλεμο στο έδαφος της καλύτερης, της πιο συγκροτημένης και επιστημονικά άρτιας επιχειρηματολογίας υπέρ της διαγραφής του χρέους, της εισαγωγής εθνικού νομίσματος εκτός ευρωζώνης και Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας. Έχουν μάθει πια ότι όσο κι αν το επιχειρήσουν, όσο κι αν το στήσουν, θα χάσουν κατά κράτος. Ούτε φυσικά τους συμφέρει να διεξαχθεί ο πόλεμος στο έδαφος του αγώνα για δημοκρατία από τον ίδιο τον λαό.

Έτσι στήνουν το σκηνικό διαφορετικά. Λανσάρουν με σύστημα κάποιους άλλους ως κύριους αντιπάλους και αντιπάλους της κυρίαρχης πολιτικής και του καθεστώτος. Φροντίζουν να είναι αρκούντως ανίκανοι στην πράξη και ανίδεοι στην θεωρία έτσι ώστε να μην ξέρουν ούτε να υποστηρίξουν τα συγκεκριμένα αιτήματα. Ενώ είναι επίσης αρκούντως φιλόδοξοι ώστε να θέλουν να παίξουν το παιχνίδι της προβολής των μίντια. Και τέλος είναι διαθέσιμοι να μεταφέρουν την όλη αντιπαράθεση από το πεδίο της δημοκρατίας, από το πεδίο του αγνού λαϊκού πατριωτισμού και του εθνικού καθήκοντος, στο νόθο πεδίο μιας δοτής πόλωσης: δεξιά-αριστερά.

Κι έτσι the game is afoot, όπως θα έβαζε ο Άρθουρ Κόναν Ντόιλ να λέει γεμάτος ενθουσιασμό ο κεντρικός του ήρωας. Κι έτσι είναι.

Βρισκόμαστε λοιπόν στην πιο κρίσιμη καμπή του αγώνα για την ελευθερία μας ως λαός και ως έθνος. Τα αιτήματα που εξαρχής υπερασπιστήκαμε με όλες μας τις δυνάμεις έχουν νικήσει, έχουν κυριολεκτικά συντρίψει κάθε προσπάθεια να τα αγνοήσουν, να τα κοροϊδέψουν, να τα μετατρέψουν σε ένα είδος παροξυσμού κάποιων γραφικών. Ήρθε η ώρα να νικήσουν και μάλιστα κατά κράτος. Αρκεί να κερδίσουμε τον ανοιχτό πόλεμο που ετοιμάζονται να εξαπολύσουν εναντίον τους, εναντίον μας.

ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΟΙ ΕΦΕΔΡΕΙΕΣ ΤΟΥ ΚΑΘΕΣΤΩΤΟΣ

Η περίπτωση Μπέπε Γκρίλο και η σαρωτική επιτυχία του «από τα κάτω» κινήματος των 5 αστέρων στην Ιταλία με αιτήματα ανάλογα με εκείνα που έχει μόνο το ΕΠΑΜ στην Ελλάδα, τους έχει ταρακουνήσει. Γνωρίζουν πολύ καλά ότι δεν μπορούν να ξεμπερδέψουν μαζί μας σε ευθεία αναμέτρηση προβληματικής και επιχειρημάτων και έτσι θέλουν να πολεμήσουν ότι πιστεύουμε και ότι αντιπροσωπεύουμε στήνοντας ένα σκιάχτρο των δικών μας αιτημάτων, της δικής μας προβληματικής. Ένα σκιάχτρο που εύκολα μπορούν να το πολεμήσουν για να κάνουν τον κόσμο να γυρίσει τις πλάτες του σ’ αυτό με αποστροφή. Κι έτσι οδηγούν οι ίδιοι την κατάσταση στα άκρα. Γιατί αν χάσουν και σ’ αυτό, τότε δεν τους μένει τίποτε άλλο εκτός από την ολοκληρωτική ήττα μπροστά σ’ έναν λαό που είναι έτοιμος – τουλάχιστον το πιο υγιές και συγκροτημένο κομμάτι του – να εξεγερθεί και να πάρει την υπόθεση στα χέρια του.

Το γνωρίζουν πολύ καλά αυτό. Γνωρίζουν επίσης ότι δεν έχουν πολιτικές εφεδρείες για να τα βγάλουν πέρα μπροστά σ’ έναν ξεσηκωμένο λαό. Η τελευταία τους εφεδρεία στην αριστερά κάηκε πριν καν χρησιμοποιηθεί. Το τσιπρέϊκο του ΣΥΡΙΖΑ σημειώνει διαρκώς αρνητικά ρεκόρ στη συνείδηση του λαού, ενώ το επίσημο ΚΚΕ καταρρέει και συγκρατείται όπως-όπως χάρις μόνο στην κρατική στήριξη. Από την άλλη ο κ. Καμμένος είναι ανίκανος ακόμη κι ως δημαγωγός, ενώ η Χρυσή Αυγή έχει πιάσει ταβάνι.

Στο μόνο που έχουν να ελπίζουν ακόμη είναι στον «κομματικό πατριωτισμό» των αριστερών – που επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά την ρήση του Σάμουελ Τζόνσον ότι «είναι το τελευταίο καταφύγιο των παλιανθρώπων». Ένας κομματικός πατριωτισμός που έχει αντικαταστήσει τον παλιό μαχητικό λαϊκό πατριωτισμό, που διέκρινε την αριστερά σε όλες τις εποχές των μεγάλων εθνικών κινδύνων, μ’ έναν άθλιο κοσμοπολίτικο «ταξισμό» που όταν δεν εκφράζει την ταξική συνείδηση του «λούμπεν προλεταριάτου», δηλαδή του κοινωνικού περιθωρίου, είναι δανεισμένος απευθείας από τις πιο αρπακτικές δυνάμεις της παγκόσμιας ολιγαρχίας και των αγορών της, στο όνομα ενός πρόστυχου και ψευδεπίγραφου «διεθνισμού».

Ενός «διεθνισμού», ο οποίος δεν αναγνωρίζει στα έθνη και μάλιστα σ’ εκείνα, που υπόκεινται σε τέτοια αποικιοκρατική μεταχείριση σαν της Ελλάδας σήμερα, το δικαίωμα της εθνικής αυτοδιάθεσης και ο οποίος ζητά από τον καταπιεσμένο, όπως έγραφε ο Ένγκελς «να ξεχάσει την συγκεκριμένη του εθνικότητα και θέση, να "υπερβεί τις εθνικές διαφορές" και τα λοιπά, αυτό δεν είναι Διεθνισμός, δεν είναι τίποτε άλλο από κήρυγμα υποταγής στο ζυγό, μια άθλια προσπάθεια να δικαιολογηθεί και να διαιωνιστεί η κυριαρχία του κατακτητή κάτω από τον μανδύα του Διεθνισμού.» Τέτοιος είναι ο «διεθνισμός» της σημερινής επίσημης αριστεράς.

Από την άλλη βέβαια υπάρχει η ανθρώπινη βλακεία που καθώς η κοινωνία εξαχρειώνεται όλο και κυριεύει πλατύτερα στρώματα. Όμως ο ελληνικός λαός είναι στα πρόθυρα μιας προσωπικής επανάστασης αξιοπρέπειας. Όλα το δείχνουν αυτό. Ακόμη και οι τρομακτική πτώση στην τηλεθέαση των γνωστών τηλεπερσόνων της διαπλοκής. Οι πρώτοι που το έχουν κατανοήσει είναι οι προύχοντες του σημερινού καθεστώτος. Κι έτσι καλούν στην μάχη, στον πόλεμο τις τελευταίες κλάσεις των εφεδρειών τους, τα πολιτικά ερείπια της αριστεράς και του πολιτικού περιθωρίου. Και τα καλούν όχι για να ταχθούν φανερά με το μέρος τους, αλλά για να παίξουν το ρόλο ενός γκραν γκινιόλ αντιπάλου. Να κάνουν δηλαδή αυτό που ξέρουν καλύτερα. Να οικειοποιηθούν τα πιο επικίνδυνα αιτήματα για το καθεστώς και να τα γελοιοποιήσουν σε βαθμό τέτοιο που να τα κάνουν αγνώριστα.

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΙΣ ΨΕΥΔΑΙΣΘΗΣΕΙΣ

Εμείς τι πρέπει να κάνουμε; Να χάψουμε τον ελιγμό του καθεστώτος και να υποδεχτούμε όλες αυτές τις κυρίες που απείχαν επιδεικτικά από τον αγώνα ενημέρωσης, αφύπνισης και φρονηματισμού του λαού όλο αυτό τον διάστημα ως «συμμάχους» στην κοινή προσπάθεια; Να λειτουργήσουμε δηλαδή ως κολυμπήθρες του Σιλωάμ κατεβάζοντας τόσο πολύ τον πήχη της αντιπαράθεσης με το καθεστώς που το έχουμε κατακτήσει στο πεδίο της μάχης για την συνείδηση του λαού, ώστε να χωρέσουν κι αυτοί; Να αποδεχτούμε τα όποια αριστερά, ή πατριωτικά πιστοποιητικά τους για να τους ανοίξουμε τις γραμμές μας; Γιατί; Τι έχουμε να κερδίσουμε; Την ψευδαίσθηση ότι έτσι φαινόμαστε πολλοί, έστω κι αν πρόκειται για καμμένα χαρτιά στην συνείδηση του κόσμου; Αφήστε που όλοι αυτοί έρχονται με την προϋπόθεση να τους διορίσουμε στρατηγούς ενός αγώνα που ποτέ δεν έδωσαν κι ενός λαού που ποτέ δεν υπηρέτησαν.

Αν κάτι έχουμε κερδίσει μέχρι σήμερα είναι το γεγονός ότι τα κινήματα που γεννήθηκαν στις πλατείες, όπως είναι το ΕΠΑΜ, έχουν κατακτήσει μια πρωτόγνωρη σχέση απευθείας με τον κόσμο. Έχουμε ξεφύγει, με όλα τα λάθη και τις αστοχίες μας, από την παραδοσιακή πεπατημένη του φαίνεσθαι και έχουμε μπει στην ουσία του ζητήματος. Έχουμε πολεμήσει όσο κανείς άλλος τον διαλυτικό ρόλο των κομματικών μηχανισμών, ώστε να δοθεί η ευκαιρία στον ίδιο τον λαό, από τα κάτω, χωρίς στημένες ηγεσίες και προβεβλημένους αρχηγούς ελέω ΜΜΕ, να κινητοποιηθεί και να οργανωθεί έτσι ώστε να διεκδικήσει την χώρα του. Έχουμε εκφράσει με τον πιο πρωτογενή και έντιμο τρόπο την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών μέσα στον λαό, την υπέρβαση του δεξιά-αριστερά μπροστά στο υπέρτατο εθνικό και πατριωτικό καθήκον.

Έχουμε δώσει αναρίθμητες μάχες για το νου και την καρδιά του κόσμου και τις έχουμε κερδίσει σχεδόν όλες. Και τώρα που δικαιωνόμαστε σε όλα, όχι μόνο στις προβλέψεις, αλλά και στις λύσεις, θα κάνουμε πίσω; Θα θολώσουμε την εικόνα που έχουμε οικοδομήσει με τέτοια συνέπεια; Θα αλλάξουμε τροπάρι τώρα, λίγο πριν από το τέλος, λίγο πριν τον γενικό ξεσηκωμό του λαού που έρχεται με μαθηματική βεβαιότητα; Γιατί; Για τις ηλίθιες κοινοβουλευτικές ψευδαισθήσεις ορισμένων; Για να επαναφέρουμε στις γραμμές του λαού, όλα αυτά τα ήθη και τα έθιμα που πολεμήσαμε να διώξουμε;

ΟΙΚΟΔΟΜΟΥΜΕ ΑΛΗΘΙΝΟ ΜΕΤΩΠΟ

Μέτωπο, αληθινό μέτωπο του ίδιου του λαού δεν οικοδομείται με το φαίνεσθαι, με κομπραδόρους της πολιτικής, ή παράγοντες των μίντια, που ξέρουν μόνο να καβαλάνε ευκαιρίες ανάλογα με το που φυσά ο άνεμος, ενώ η μοναδική τους έγνοια είναι να εξασφαλίσουν μια θέση στο κοινοβούλιο, ή στο ευρωκοινοβούλιο. Μέτωπο οικοδομείται μόνο μέσα στον λαό, από τα κάτω, στις γειτονιές, στους δρόμους, στην κοινή δράση για τα πιο οξυμμένα και επιτακτικά προβλήματα της κοινωνίας με μορφές οργάνωσης όπου ο ίδιος ο λαός του μεροκάματου και της βιοπάλης αισθάνεται άνετα και τις θεωρεί δικές του.

Πέρασε ο καιρός που χρειαζόμασταν αναγνωρίσιμους κήρυκες της αλήθειας. Όλους εκείνους δηλαδή που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν το όνομά τους για την αφύπνιση του λαού. Η ώρα τους ήλθε και παρήλθε. Όταν όλα τα έσκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά, αυτοί δεν μίλησαν, κάθισαν στ’ αυγά τους, ή έκαναν πώς δεν αναγνωρίζουν τις εκκλήσεις για συμπαράταξη στον αγώνα. Ή όταν τους δόθηκε η ευκαιρία φάνηκαν τόσο μικροί που προτίμησαν να μείνουν στα κολλήματά τους. Η ιστορία και ο λαός τελείωσε μαζί τους. Έχασαν για πάντα την ευκαιρία τους. Ακόμη και να ανανήψουν σήμερα με ειλικρίνεια, τους επιφυλάσσεται ρόλος κομπάρσου εκ των πραγμάτων. Δεν μπορεί να τους εμπιστευτεί πλέον κανένας μας. Ας μείνουν στιχοπλόκοι και απλοί διασκεδαστές για έναν λαό που τους προσπέρασε και δεν τους έχει ανάγκη πια. Άλλωστε οι δικαιολογίες του ρίψασπη είναι πάντα πολύ πιο σπουδαίες σε ύφος, στόμφο και βαθύ περιεχόμενο – ιδίως όταν πρόκειται για τους επώνυμους της καλλιτεχνίας, της διανόησης και του πνεύματος – από τον λόγο του απλού ανθρώπου που όταν κληθεί να κάνει το καθήκον του απέναντι στον λαό και στην πατρίδα αρκείτε να πει: «εδώ μ’ έταξε ο Θεός και πίσω δεν θα κάνω…»

Τώρα χρειαζόμαστε αληθινούς αγωνιστές που έχουν ξεπηδήσει από τα σπλάχνα των κινημάτων της πόλης και του χωριού για την τελική μάχη με το καθεστώς. Μια μάχη που ήδη προετοιμάζεται, όπως ο καιρός μαζεύει διαρκώς βαριά βαρομετρικά. Θέλουμε αληθινούς οργανωτές του λαού που δεν θα λυγίζουν στην πρώτη δυσκολία και η αφοσίωσή τους στην υπόθεση μπορεί να υπερβεί όλους τους πειρασμούς και τις πιέσεις. Θέλουμε νέο αίμα, άσπιλο και αμόλυντο από κομματισμούς και ιδεολογικές προσκολλήσεις. Κι αυτή η νέα σπορά της ανάγκης κι ώριμο τέκνο της λαϊκής οργής έχει αρχίσει να αποδίδει καρπούς. Ξεφυτρώνει μια νέα δρακογενιά στα οργωμένα με πολύ κόπο και βάσανα χέρσα για δεκαετίες χωράφια της λαϊκής συνείδησης. Κι αυτή η δρακογενιά δεν χρειάζεται το φαίνεσθαι γιατί είναι αυθεντική, δεν χρειάζεται τους επώνυμους γιατί διαθέτει δική της ξεκάθαρη εθνική, πατριωτική και κοινωνική ταυτότητα. Έτσι μόνο μπορεί να οικοδομηθεί ένα αληθινό Μέτωπο του ίδιου του λαού κι αυτό μπορεί να γίνει μόνο στο δρόμο. Όποιος δεν υπάρχει εκεί, δεν υπάρχει πουθενά. Δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος να μετρήσουμε την ειλικρίνεια και την εντιμότητα στην υπόθεση του λαού.

Δεν πάμε να μπαλώσουμε το καθεστώς. Δεν πάμε να διασώσουμε την χώρα για να την παραδώσουμε σε νέα αφεντικά για να αρχίσουν από την αρχή να την ληστεύουν και να την λεηλατούν. Η νέα μεταπολίτευση που ορέγονταν ορισμένοι του εγχώριου πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, πέθανε πριν καν ολοκληρωθεί η κατάρρευση της παλιάς. Η ιστορικά πρωτοφανής χρεοκοπία στην οποία οδήγησαν την παλιά Ελλάδα, την Ελλάδα της μεταπολίτευσης, της δικομματικής εναλλαγής, της πρόστυχης κυβερνητικής απολυταρχίας με κοινοβουλευτικό προσωπείο, του προτεκτοράτου, όσοι κάνουν μέχρι σήμερα κουμάντο ελέω ξένων πρεσβειών προκειμένου να διασώσουν τις τεράστιες περιουσίες τους και τα οφίτσια που αποκτήθηκαν από τον ιδρώτα και το αίμα του ελληνικού λαού, αποτελεί μια τρομακτική ιστορική ευκαιρία. Είναι η μοναδική ευκαιρία του ελληνικού λαού να αναγεννήσει την πατρίδα του. Να την φέρει για πρώτη φορά στα μέτρα του, στα μέτρα των δικών του συμφερόντων, των δικών του πόθων και προσδοκιών για να ζήσει για πρώτη φορά μετά την ίδρυση του νεοελληνικού κράτους πραγματικά ελεύθερος στη δική του ευλογημένη με το αίμα των προγόνων του γη.

Ο λαός προετοιμάζεται για την τελική λύση του ιστορικού του δράματος. Για να γλυτώσει από το σφαγείο των δανειστών και της ευρωζώνης, θα πρέπει να ξεμπερδέψει μια και καλή μ’ ολόκληρο το καθεστώς ραγιαδισμού και ψωροκώσταινας που βιώνει από την εποχή της βαυαροκρατίας του Όθωνα. Κι αυτό δεν μπορεί να το κάνει με ντεμί-σεζόν λύσεις εντός του πιο άθλιου και νόθου κοινοβουλευτισμού που έχει γνωρίσει η ιστορία αυτού του τόπου. Χρειάζεται δημοκρατία, την δική του δημοκρατία, όπου ο ίδιος θα διαφεντεύει τον τόπο χωρίς πολιτευτές για τον πωλούν και να το αγοράζουν. Κι αυτό μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την επιβολή από τον ίδιο τον λαό μιας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης για την παραγωγή νέου Συντάγματος που θα αποκαθιστά τα δικαιώματα και τα δίκαια του ελληνικού λαού, θα κατοχυρώνει την εθνική ανεξαρτησία, την αυτοδιάθεση και την κυριαρχία της Ελλάδας απέναντι σε όλους, σε φίλους και εχθρούς, καθώς και την κοινωνική δικαιοσύνη που έχει τόσο ανάγκη ο τόπος. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει, παρά μόνο για το σφαγείο, τον ξεριζωμό και την διάλυση της χώρας.

ΣΤΟ ΥΨΟΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΤΑΣΕΩΝ

Από εμάς εξαρτάται τώρα πια. Μόνο από εμάς. Ας σταθούμε για πρώτη φορά στην ζωή μας, για πρώτη φορά στην ιστορία μας στο ύψος των περιστάσεων, στο ύψος των καθηκόντων που οι ίδιοι έχουμε θέσει στους εαυτούς μας. Ας μην προδώσουμε την ελπίδα του κόσμου. Ας μην υποχωρήσουμε ξανά σε ντεμί-σεζόν λύσεις που μπορεί να ακούγονται εύκολες και γοητευτικές, αλλά στην ουσία τους μοιάζουν σε πολλά με τον βάλτο: επιφανειακά γαλήνιος και γοητευτικός, αλλά στην ουσία αποκρουστικός και μοιραίος.

Ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε. Να ενωθούμε. Όχι όλοι, αλλά εκείνοι που βρέθηκαν και βρίσκονται στον δρόμο όχι για μια ανταμοιβή στα δούναι-λαβείν του παλαιοκομματισμού, αλλά για να ζήσουν αυτοί και τα παιδιά τους σε μια πατρίδα ελεύθερη, όμορφη και ευημερούσα όπως αξίζει επιτέλους σ’ έναν λαό με τέτοιες ιστορικές περγαμηνές όπως είναι ο ελληνικός. Με τον αγώνα του γένους μας για ελευθερία εντυπωσίασαν οι πρόγονοί μας τον τότε γνωστό κόσμο, την τότε προοδευτική ανθρωπότητα. Με τον δικό μας αγώνα για να κατακτήσουμε την δημοκρατία στην χώρα που γεννήθηκε ιστορικά, μπορούμε να πάμε μπροστά ολόκληρη την ανθρωπότητα. Οι δυνάμεις της προόδου να κερδίσουν μια μεγάλη ιστορική νίκη ενάντια στις δυνάμεις της βαρβαρότητας που σαρώνουν σήμερα τον πλανήτη. Είναι γραμμένο στο ριζικό μας σαν λαός να δίνουμε τέτοιες μάχες, δεν πρόκειται τώρα να λιγοψυχήσουμε. Είναι γραμμένο στο ιστορικό μας γονιδίωμα να κερδίζουμε τέτοιες μάχες μόνο και μόνο για να έχουμε το δικαίωμα να υπάρχουμε.

Δεν πρόκειται να επιτρέψουμε στην ιστορία να μας πει ότι ξοφλήσαμε, γιατί, τώρα μάλιστα στις προπαραμονές της μεγάλης μάχης, κιοτέψαμε, ή φανήκαμε πολύ μικροί, πολύ ευκαιριακοί στον τρόπο που δρούμε, ή σκεφτόμαστε. Μετά απ’ όλα όσα περάσαμε κι αντέξαμε, τώρα θα φανεί τι αξίζουμε, από τι στόφα είμαστε φτιαγμένοι.

Δημοσιεύτηκε στο Χωνί, 17/3/2013