Του Κωνσταντίνου
Να ‘μαστε λοιπόν πάλι εσύ κι εγώ, καθισμένοι αντίκρυ να μιλάμε για τις αλυσίδες που αφήσαμε να μας φορέσουν, να κοιτάζουμε τα συρματοπλέγματα και τον τοίχο που χτίζουνε ολόγυρά μας για να μας κλείσουν σε μια ανώνυμη φυλακή, να βρίζουμε ο ένας τον άλλον και να είμαστε έτοιμοι να αλληλο-σκοτωθούμε, επειδή μας διαβάλουν οι σπιούνοι των δημίων μας, επειδή επιλέξαμε να μένουμε στον μικρόκοσμο των προσωπικών μας συμφερόντων, επειδή συνεχίζουμε –ως άλογα όντα- να κοιτάζουμε το δέντρο, να ψάχνει η ματιά μας εκεί που μας δείχνει το δάχτυλο και να πιστεύουμε στα λόγια εκείνων που κάνανε σχέδια για το πως να γίνουμε δικοί τους σκλάβοι.
Να ήξερες όμως αδελφέ, πόσο καλό μας έκαναν με όλα ετούτα οι μίσθαρνοι εφιάλτες που μας κατατρώγουν τα σωθικά, που λαχταράνε στο τέλος να μας κομματιάσουν την ψυχή και να μας κάνουνε κατάδικούς τους…
Αυτές οι αόρατες αλυσίδες που έχουμε στα πόδια και στο νου, ετούτα τα συρματοπλέγματα και ο τοίχος που κάθε μέρα θεριεύει για να μας κλείσει ακόμη και την ομορφιά του ουρανού με σκοπό να μας βυθίσει στο απόλυτο σκοτάδι, είναι η πρόκληση που έχουμε μπροστά μας, είναι το μέτρο που πρέπει σήμερα να ξεπεράσουμε.
Οι αλυσίδες αυτές είναι ο στόχος που καλούμαστε να υλοποιήσουμε σπάζοντάς τες, τα συρματοπλέγματα και ο τοίχος είναι το εμπόδιο που πρέπει να υπερβούμε για να γίνουμε καλύτεροι, για να ξαναβρούμε τον δρόμο του αυτονόητου που θα μας οδηγήσει στον σκοπό μας, σε εκείνο το καλύτερο αύριο που θέλουν να μας κλέψουν…
Κι αν στη σκέψη αυτή φοβάσαι, μην δειλιάζεις πατριώτη. Δεν είναι κακό. Ο φόβος δείχνει πως σκέφτεσαι, πως υπολογίζεις, πως σχεδιάζεις τι θα κάνεις όταν αυτό σου ζητηθεί.
Κι αν δεν μπορείς στην πρώτη γραμμή να σταθείς, τότε μην γίνεις εμπόδιο, θεριεύοντας τους σπόρουςτης διχόνοιας που σπείραν αναμεταξύ μας. Μην σταθείς εμπόδιο σ’ όλους εκείνους που πρόθυμα θα τολμήσουν να παλέψουν με ορατές κι αόρατες δυνάμεις, για να ξαναφέρουν το χρώμα, που θα θελήσουν να αγωνιστούν στον αγώνα τον όμορφο και τον ιερό για να επιστρέψουν οι ανθρώπινες αξίες, για να έρθει επιτέλους το φως στη ζωή μας.
Μόνο, που ένα πράγμα μεγάλο πρέπει όλοι μας να κάνουμε, για να ετοιμαστούμε καθώς πρέπει, για να πάρουμε πίσω όσα μας πήραν, για να ξανα-βαδίσουμε περήφανοι στα χώματα ετούτης της πατρίδας.
Πρέπει να ξαναβρούμε τις αξίες που ξεχάσαμε, πρέπει να αγκαλιαστούμε με όσα οι πατεράδες μας είχαν σαν οδηγό, πρέπει να ξαναβρούμε τον δικό μας δύσκολο, ελεύθερο και περήφανο δρόμο στη ζωή.
Πρέπει να ξαναγίνουμε άνθρωποι κι όχι αριθμοί, όπως μας κάνανε ετούτοι.
Πρέπει να αφήσουμε τις πέτρες που μας φορτώσαν και να αδελφωθούμε, γιατί σαν έρθει η στιγμή, στην πρώτη γραμμή σαν θα ταχθούμε, ίσοι πρέπει να είμαστε όλοι και να έχουμε πίστη στους αγίους μας, στην Παναγιά και στον Θεό μας, γιατί μονάχους δεν θα μας αφήσουνε σαν τα άγια και τα όσια της πίστης και της φυλής μας υπερασπιστούμε. Ελεύθερους μας θέλει ο δημιουργός μας, γιατί ελεύθερους μας έφτιαξε και όχι υπηρέτες.
Ελεύθερους μας θέλουν οι αγγέλοι για να γιορτάσουνε μαζί μας τη νίκη μας απέναντι στους δαίμονες που θέλουν την ζωή –μα πιότερο, την ψυχή- μας να αρπάξουν.
Λοιπόν, τι λες;
Θα διώξουμε την αρρώστια που ορίζει σήμερα τις ζωές μας; Θα διώξουμε τους δαίμονες που μας κρύβουνε το φως;
Θα διώξουμε τον φόβο που στην ψυχή μας με τέχνη περίσσια βάλαν εκείνοι που και στην καρδιά και την ψυχή μας θέλουν να μας φορέσουν αλυσίδες;
Θα βάλουμε τους παλιάτσους που μας διαφεντεύουν, να κλάψουνε πάνω από τους τάφους που κάνανε για εμάς;
Σε εσένα η απόφαση ετούτη είναι. Κι εγώ μαζί σου, στο πλευρό σου θα σταθώ. Γιατί, κοινή μοίρα μας δένει σε ετούτη την ζωή, αφού κοινή η πατρίδα που μας γέννησε και από μικρά παιδιά μας έφτιαξε άντρες για να της σταθούμε στα δύσκολα και να μας τιμήσει μετά…
Μην το σκέφτεσαι πολύ. Γίνε αυτός που κάποτε ήσουνα, ακολούθα τα πατήματα των πατεράδων σου,διώξε όλη τη βρώμα που σου φορέσαν για να φανούν το λευκό και το γαλάζιο που τα λάβαρά σου κοσμούν…
Και τότε, εσύ κι εγώ, κι όλοι μαζί, θε να χορέψουμε εκείνο τον αρχαίο κι όμορφο χορό που τον ζηλεύουνε οι δαίμονες και τον τραγουδούνε οι αγγέλοι, τον χορό του αγώνα για τα άγραφα και μεγάλα, τα ωραία ιδανικά, όλα εκείνα που ήτανε κανόνας ζωής των προγόνων μας, όλων εκείνων απλόχερα μας έδωσε ο δημιουργός μας.
Άντε λοιπόν, μην το αργούμε και δίνουμε χαρά σε όλους εκείνους που μας μισούν…
Άντε λοιπόν, κανένας δεν θα σου χαρίσει εκείνα που ο ίδιος θέλει να σου πάρει πρώτος...
Άντε λοιπόν, ο πυρωμένος δρόμος ετούτος εσένα περιμένει για να εξαγνιστείς, για να γίνει το σίδερο σπαθί που θα κρατήσεις στα δικά σου χέρια, για να τιμήσεις και να τιμηθείς απ' όσους πέρασαν και όσους έρχονται, για να μπορέσεις να ξαναγίνεις άνθρωπος με όλα όσα ετούτη η λέξη μπορεί να σημαίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου