Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

Του Γιάννη Μακριδάκη

Δεν πρόκειται να επιβληθούν νέα μέτρα και νέες περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, λένε με κάθε ευκαιρία οι κυβερνητικοί εταίροι ενώ έχουν ήδη υπογράψει αυτόματη λήψη νέων μέτρων για την κάλυψη κάθε εκτροχιασμού των εσόδων.
Θα βγουν στην κινητικότητα αλλά δεν θα απολυθούν, θα απορροφηθούν από άλλες υπηρεσίες, λένε όλοι, ο καθένας με τη σειρά του, ενώ έχουν ήδη υπογράψει δεκάδες χιλιάδες απολύσεις.

Έχουν μπλέξει μέσα στις αντιφάσεις και τα αδιέξοδά τους, γι’ αυτό έχουμε αρχίσει να βιώνουμε σουρεαλιστικές καταστάσεις, οι οποίες από δω και πέρα θα πληθαίνουν μέχρι τον πλήρη ευτελισμό, μέχρι την τελική πτώση του καθεστώτος.
Οι ίδιοι άνθρωποι είναι αυτοί που μας λένε εδώ και τρία χρόνια ότι έχουμε πόλεμο και ότι οι θυσίες του ελληνικού λαού δεν πρέπει να πάνε χαμένες. Το καταλάβαμε όλοι, και ο πιο αδαής ακόμα, ότι έχουμε πόλεμο. Είδαμε με τα μάτια μας τους νεκρούς και τους κατατρεγμένους. Το μόνο που δεν μας είπαν, αλλά το καταλάβαμε κι αυτό κατόπιν, ήταν οι ίδιοι σε ποιών το πλευρό μάχονται. Σιγά σιγά, και ο πιο δύσπιστος μα και ο πιο βλαξ των πολιτών κατανόησε ότι όσοι μας σάλπισαν τον πόλεμο πήραν το μέρος των εισβολέων.
Σιγά σιγά επίσης καταλάβαμε ότι από εμάς δεν πρόκειται να σωθεί στο τέλος κανείς. Και το καταλάβαμε αυτό κλιμακωτά, κατά ομάδες, όπως ακριβώς μας χώρισαν και μας επιτέθηκαν. Όποια ομάδα δεχόταν επίθεση, άρχιζε να νιώθει και να καταλαβαίνει το τι πραγματικά συμβαίνει, πού οδηγεί. Όσοι εξ αρχής έκρουαν τον κώδωνα διότι διέβλεπαν για διάφορους λόγους την συνολική κατάσταση, όπως σε κάθε εποχή αγνοούνταν, ακόμα και λοιδορούνταν από την ευρεία μάζα διότι είναι πλέον εξακριβωμένο ότι η ανθρωπότητα έχει μνήμη χρυσόψαρου.
Όσοι εξαρχής πήραν θέσεις στην αντίσταση ενάντια στην εξαθλίωση, στον ρατσιμό και στο ξεπούλημα των φυσικών πόρων και της δημόσιας περιουσίας της χώρας και όσοι ζητούσαν επιτακτικά και εργάζονταν για τον συντονισμό και την διεύρυνση όλων αυτών των κινημάτων, χαρακτηρίζονταν είτε γραφικοί, είτε ήρωες, είτε ακτιβιστές, είτε, είτε…
Σήμερα όμως και ακόμα περισσότερο αύριο, με την νέα επίθεση που δεχόμαστε και θα γενικευτεί με απολύσεις και δραστικές μειώσεις στα εισοδήματα μέσω νέων περικοπών και φόρων, μόνο οι πολύ πλούσιοι – διαπλεκόμενοι που επωφελούνται της κατάστασης και οι βλάκες, δεν έχουν νιώσει ότι τελείωσε η εποχή του εγώ και έχει αρχίσει προ πολλού η εποχή του εμείς.
Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μέσα σε αυτά τα 3 χρόνια έχουμε νιώσει ότι ήρθε η ώρα να ξεβολευτούμε, να γίνουμε οι ίδιοι ήρωες, ακτιβιστές, μαχητές, δεν υπάρχουν πια γραφικοί στους δρόμους, μόνο στους καναπέδες, έχουμε νιώσει ότι επιβάλλεται να πάρουμε την κατάσταση στα χέρια μας. Κλάδος με τον κλάδο, άνθρωπος με τον άνθρωπο μπαίνουν καθημερινά στον κοινό αγώνα.
Ένα όμως ήταν και είναι ακόμα το εν δυνάμει σημείο καμπής του αγώνα αυτού και μένει να το χρησιμοποιήσουμε, να το εκμεταλλευτούμε και να το κάνουμε πράγματι ιστορικό σημείο καμπής, σημείο που από αυτό και μετά ο κοινός μας αγώνας παίρνει πορεία αισθητά ανοδική μέχρι την τελική νίκη, μέχρι την πτώση του απολυταρχικού, ακροδεξιού, φασιστικού αυτού καθεστώτος που απομυζεί τη χώρα και τη ζωή μας και βρίσκεται τώρα στο τελικό του στάδιο, αυτό του σουρεαλισμού.
Κι αυτό το σημείο δεν είναι άλλο από την με τόσο βίαιο και φασιστικό τρόπο ένταξη του κλάδου των εργαζομένων της ΕΡΤ στον κοινό μας αγώνα. Η ΕΡΤ και οι εργαζόμενοί της είναι η προίκα που έδωσε στον αγώνα μας η ηλιθιότητα του φασισμού.
Και επιβάλλεται οι εργαζόμενοι στην ΕΡΤ να νιώσουν, να κατανοήσουν ότι κανείς τους δεν πρόκειται να διασωθεί, κανείς τους δεν πρόκειται να τη βγάλει καθαρή, κανείς τους δεν πρόκειται να βολευτεί σε νέα θεσούλα διότι πολύ απλά κανείς μας δεν πρόκειται να επιζήσει. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να δοθούν από τώρα και στο εξής ψυχή τε και σώματι στον κοινό μας αγώνα ενάντια στους φασίστες που μας έχουν κηρύξει ανελέητο και μέχρις τελικής εξολόθρευσης πόλεμο. Επιβάλλεται οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ να νιώσουν ότι η ώρα του μικρού εγώ έχει παρέλθει εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, και ότι τώρα πια είναι η ώρα του μεγάλου και γενναίου εμείς. Επιβάλλεται να στρατευθούν μαζί με όλους όσους εξαρχής αλλά και όσους σιγά σιγά μπήκαν στον κοινό αγώνα ενάντια στα τρία μέτωπα από τα οποία δεχόμαστε αδυσσώπητες επιθέσεις, ενάντια στην εξαθλίωση, τον ρατσισμό και την εκποίηση της πατρίδας. Επιβάλλεται να μπουν κι αυτοί στην κοινή μας λογική που δεν είναι άλλη από το ότι παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας και εξαπολύουμε επίθεση για να απελευθερωθούμε από τους εισβολείς και τους εγχώριους τοποτηρητές τους.
Η ΕΡΤ είναι το μεγάλο, το παγκόσμιας εμβέλειας όπλο μας και μόνον οι εργαζόμενοί της με την εμπειρία και τις γνώσεις τους μπορούν να το αξιοποιήσουν. Συνεπικουρούμενοι από όλους εμάς, όλους τους κλάδους και τους ανθρώπους που εξαρχής ή σιγά σιγά μπήκαν κι αυτοί στον κοινό αγώνα, οι εργαζόμενοι της ΕΡΤ επιβάλλεται να γίνουν ο πολιορκιτικός μας κριός για την μεγάλη και τελική μας επίθεση.
Τώρα είναι η ιστορική στιγμή και δεν θα περιμένει.
Την παρουσία της την νιώθουμε καθαρά όλοι όσοι εξαρχής αλλά και όλοι όσοι με τον καιρό μπήκαμε στον κοινό αγώνα. Την νιώθουν όλοι οι αγωνιστές που μάχονται για την προστασία των τόπων τους από τους πολυεθνικούς εισβολείς καταστροφής, όλοι οι αγωνιστές από τις Σκουριές μέχρι το Αποπηγάδι, όλοι οι αγωνιστές σε κάθε πόλη και σε κάθε γειτονιά που έχουν εδώ και χρόνια συγκροτήσει επιτροπές, ομάδες, συλλογικότητες και δραστηριοποιούνται αλληλέγγυα και αντιρατσιστικά.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι ήταν που μαζεύτηκαν από την πρώτη στιγμή έξω από το Ραδιομέγαρο της ΕΡΤ. Και χιλιάδες ακόμα σε όλη την Ελλάδα οι οποίοι λόγω απόστασης δεν μπόρεσαν να παραστούν εκεί. Εκατομμύρια Έλληνες πολίτες δηλαδή αυτή τη στιγμή αισθάνονται την ιστορικότητά της, νιώθουν ότι είναι και ότι μπορεί να γίνει πράγματι το σημείο καμπής που θα απογειώσει τον κοινό αγώνα. Και ζητούν αίσθημα ευθύνης και αποφασιστικότητα από τους εμπλεκόμενους στην ιστορία της ΕΡΤ, κυρίως από τους εργαζομένους της αλλά και από τους στενά εμπλεκόμενους αλληλέγγυους στον αγώνα τους.
Ζητούν να αρθεί επιτέλους αυτή η διαφορά οπτικής και να παρθεί η τελική απόφαση ότι η ΕΡΤ είναι υπό κατάληψη από τους πολίτες, μεταξύ των οποίων τυγχάνει να βρίσκονται και οι πρώην εργαζόμενοί της, οι οποίοι με μια άκρως φασιστική ενέργεια της ακροδεξιάς που κυβερνά την Ελλάδα, απολύθηκαν σε μια νύχτα.
Ζητούν η υπό κατάληψη ΕΡΤ, η ελεύθερη ΕΡΤ, η απελευθερωμένη από την κρατική χειραγώγιση και προπαγάνδα ΕΡΤ να γίνει το κανάλι τους, μέσα από το οποίο θα επικοινωνήσουν τον τίμιο και ηρωικό τους τριετή τουλάχιστον αγώνα σε όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη αλλά κυρίως στο εσωτερικό της χώρας, που αποχαυνώνεται από τα ιδιωτικά καθεστωτικά δίκτυα και έχει πέσει θύμα της χείριστης προπαγάνδας που λέει ότι οι Έλληνες δεν αντιδρούν, ότι κάθονται στον καναπέ και στο φβ, ότι δεν κουνιέται τίποτα στη χώρα και πως ό,τι κι αν μας κάνουν τα δεχόμαστε άβουλοι.
Ήρθε η ώρα μέσω της ΕΡΤ και των ανταποκριτών της αγωνιστών από κάθε γειτονιά, κάθε πόλη και κάθε χωριό της Ελλάδας, να φωτιστεί η ειδησεογραφία και η καθημερινότητα από την πλευρά των πολιτών και όχι πια του κράτους του φασισμού και της καταστολής, να παρουσιαστεί ο κοινός, μεγάλος, γενναίος αγώνας και να φουντώσει. Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης για να απελευθερώσουμε την πατρίδα, να διασώσουμε ό,τι προλάβουμε και κυρίως να διασώσουμε τους εαυτούς μας και τα παιδιά μας από τον αφανισμό.
Ήρθε η ώρα της δικής μας επίθεσης

ΥΓ:  Επειδή άρχισαν οι γνωστές και βαρετές αντιδράσεις και σχόλια περί πνευματικών ανθρώπων και ποιοι είναι αυτοί και ποιος τους ορίζει και διάφορα τέτοια, με αφορμή βέβαια το κείμενο που έχουμε συνυπογράψει με τον Χαϊνη, να δώσω για μια ακόμα φορά τον προσωπικό μου ορισμό:

Πνευματικός είναι ο άνθρωπος που παράγει πνευματικό έργο και ταυτόχρονα δεν συναλλάσσεται με την εξουσία, αντιλαμβάνεται τις ιστορικές στιγμές προτού αυτές χαρακτηριστούν ιστορικές, είναι δλδ η κεραία της κοινωνίας, και δεν μπορεί να σιωπήσει, δεν μπορεί να μην μπει μπροστάρης στους κοινωνικούς αγώνες της εποχής του διότι αν σιωπήσει, αν δεν δράσει θα εκραγεί.

Όλοι οι άλλοι, όσοι δεν εμπίπτουν σε αυτόν τον ορισμό είναι οι γνωστοί σάλιακες αυτοαποκαλούμενοι πνευματικοί, διαννοούμενοι, ακαδημαϊκοί, καλλιτέχνες κ.α., οι οποίοι προσδοκούν θέσεις και βραβεία για την υποτέλεια και την ανικανότητά τους είτε γλείφοντας το καθεστώς είτε παραμένοντας σιωπηροί.

 

 Πηγή: http://yiannismakridakis.gr