Στουρνάρας προς Τσίπρα: πού θα βρείτε τα λεφτά; (αφού τα φάγαμε όλα εμείς!)

Από το «Κεράσια και Κρίνοι»

Αυτό το ερώτημα υπέβαλλε πριν από λίγο ο Γιάννης Στουρνάρας στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης στα πλαίσια της απάντησής του στην επίκαιρη ερώτηση του Αλέξη Τσίπρα για τα τραπεζικά σκάνδαλα.

Ξέχασε βέβαια να συμπληρώσει: "αφού τα έχουμε φάει και μοιράσει στα αφεντικά μας όλα αυτά τα χρόνια και δεν έχει μείνει τίποτα για να κάνετε έστω και την πιο στοιχειώδη κοινωνική πολιτική που απαιτεί η εκτεταμένη καταστροφή που σοβεί στα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίας".

Αυτό θα έπρεπε να συμπληρώσει αν έλεγε όλη την αλήθεια που εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά! Διότι τα επιχειρήματα και τα νούμερα περί μείωσης των επιτοκίων και περί πλεονάσματος αποτελούν γελοιότητες μπροστά στην πραγματικότητα που βιώνουμε στο πετσί μας.

Και είναι δείγμα βαθιάς αλλοτρίωσης και αποβλάκωσης να πιστεύεις αυτό που σου λέει ο εξουσιαστής σου αντί να πιστεύεις την ίδια τη ζωή σου, την καθημερινότητά σου, αυτά που βλέπεις με τα μάτια σου και νιώθεις στο κορμί σου.

Θα έχει λοιπόν πραγματικό πρόβλημα μια προοδευτική κυβέρνηση που θα θέλει αλλά δεν θα μπορεί εύκολα να βοηθήσει την -όπως εκ των πραγμάτων απαιτείται- γρήγορη ανάκαμψη ολόκληρης της ελληνικής οικονομίας.

Η αναδόμηση του φορολογικού συστήματος, οι διαπραγματεύσεις σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αν υποθέσουμε ότι θα φέρουν κάποια θετικά αποτελέσματα, είναι διαδικασίες που απαιτούν πολύ χρόνο, ζυμώσεις που δεν γίνονται σε συνθήκες κατάστασης έκτακτης ανάγκης όπως αυτή που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία ήδη εδώ και καιρό.

Θέλουμε να αλλάξουμε την Ευρώπη, είπε ο Αλέξης Τσίπρας. Πολύ φιλόδοξη και θεμιτή επιθυμία, αλλά τι θα γίνει με τον ελληνικό λαό που μετρά εκατοντάδες χιλιάδες θύματα; Ποια είναι η προτεραιότητα αυτή την ιστορική στιγμή; Όταν χρειάστηκαν τέσσερα αιματηρά χρόνια για να αρχίσει η ελληνική κοινωνία να συνειδητοποιείται, να αφυπνίζεται και να μετακινείται δειλά δειλά δημοσκοπικά προς την αντιμνημονιακή προοδευτική αντιπολίτευση, πόσο χρόνο θα πάρει μια τέτοια ωρίμανση για το σύνολο των ευρωπαϊκών λαών, αφού στην ηγεσία αυτής της σημερινής Ευρώπης φυσικά δεν μπορούμε να προσβλέπουμε για τίποτα φιλολαϊκό και μόνο από την πίεση των λαών μπορεί να έρθει η όποια μεταστροφή της ευρωπαϊκής πολιτικής; Αυτό τουλάχιστον λέει μια αριστερή θεώρηση της Ιστορίας.

Μην ξεχνάμε, η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ δεν οφείλεται σε καμιά ιδιαίτερη πολιτική ικανότητά του σε σχέση με άλλα αδελφά κόμματα της Ευρώπης, αλλά στην αφόρητη κατάσταση που σοβεί σε αυτή τη χώρα και που δεν υπάρχει απαραίτητα ανάλογη και σε όλες τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες, σίγουρα όχι τις κεντρικές, μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις. Μια ματιά στους πίνακες της eurostat για τα ελάχιστα εισοδήματα και το βιωτικό επίπεδο σε κάθε μια από αυτές μας δίνει ένα μέτρο.

Το επείγον ελληνικό πρόβλημα δεν μπορεί να απαντηθεί εντός ευρώ, με τους ίδιους συμμάχους και τα ίδια εργαλεία που μας οδήγησαν ως εδώ. Και δεν μπορεί να απαντηθεί μια τέτοια καταστροφή με ημίμετρα και χωρίς ρήξεις. Πρέπει να υπάρξουν δυναμικές και αποφασιστικές ρήξεις, επιθετικές κινήσεις από τον ελληνικό λαό που μέχρι σήμερα μόνο υπομένει και υπακούει με τα γνωστά αποτελέσματα αυτής της ηττοπάθειας. Καιρός να επιτεθεί. Το εθνικό νόμισμα αποτελεί αναγκαία συνθήκη για να μπορεί να χαραχτεί μια ανεξάρτητη, αδέσμευτη, λαϊκή οικονομική πολιτική. Δεν είναι φυσικά και ικανή. Απαιτείται εθνικοποίηση τραπεζών, έλεγχος της αγοράς, μια πολιτική προσανατολισμένη στα συμφέροντα των εργαζόμενων και των λαϊκών τάξεων.

Το όραμα του Τσίπρα για μια πανευρωπαϊκή αλλαγή μας παραπέμπει στο γνωστό δίλημμα, αν η επανάσταση - κι εδώ για επανάσταση μιλάμε, για αποτίναξη του ζυγού - θα ξεκινήσει από μια μόνο χώρα ή ταυτόχρονα από πολλές. Και αυτό το ερώτημα το έχει απαντήσει η ιστορία. Όταν σε μία χώρα ωριμάζουν οι συνθήκες, ρίχνεις εκεί το βάρος για να ισχυροποιήσεις αυτόν τον πυρήνα. Το αν η φλόγα θα μεταδοθεί, είναι ζήτημα συγκυρίας και συσχετισμών, αλλά χρέος μας είναι να ισχυροποιηθεί αυτός ο υπαρκτός πυρήνας, να κρατήσει, να τα καταφέρει. Παράλληλα χτίζεις όσες περισσότερες συμμαχίες γίνεται, αλλά δεν περιμένεις από εκεί για να προχωρήσεις, όταν ένας λαός βρίσκεται σε τέτοιες επείγουσες συνθήκες που δεν μπορεί να καθυστερεί.