Το καράβι βουλιάζει κι αρχίζουν να πετούν τη σαβούρα στη θάλασσα.

Του «askordoulakos»

«Η μεγάλη αυτή δανειακή επιβάρυνσις, εδημιουργήθη συνεπεία των υποχρεώσεων των παλαιών δανείων και μάλιστα δανείων μη εισπραχθέντων και μη χρησιμοποιηθέντων χάριν της εθνικής οικονομίας» Άγγελος Αγγελόπουλος, 1937.

Μπορεί στις πρόσφατες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ να μην κατάφερε να καρπωθεί με ηχηρό τρόπο τη σταδιακή βύθιση της γερμανόφιλης-δοσιλογικής κυβέρνησης, πλην όμως αυτή υφίσταται και γίνεται όλο και πιο εμφανής. Κι αυτό το γνωρίζουν άπαντες, εντός κι εκτός Ελλάδας.  Η πρόσκαιρη κι άνευ ουσίας συγκράτηση μιας κατηφορικής πορείας (επί το λαικότερον: παίζουν καθυστερήσεις), δεν αποτρέπει τους κατακτητές της χώρας από το να θεωρούν... τελειωμένο το ακροδεξιό κιτς συνοθύλευμα, που αυτοαποκαλείται «κυβέρνηση» και για το λόγο αυτό, πιέζουν όσο μπορούν περισσότερο το Σαμαρά, προκειμένου να εξασφαλίσουν περισσότερες δεσμεύσεις για το ξεπούλημα της Ελλάδας, οι οποίες βέβαια θα αφορούν και στους επόμενους.

Μέσα στο συγκεκριμένο σκηνικό, οι οικονομικοί νεοναζί της συγκυβέρνησης –ιδίως οι ηγετικές ομάδες- προσπαθούν να κρατηθούν στην εξουσία, με μόνο σκοπό να σώσουν το τομάρι τους, καθόσον γνωρίζουν ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να οδηγηθούν ενώπιον του ακροατηρίου του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου (ΑΕΔ), για πράξεις και παραλήψεις εμπίμπτουσες στις διατάξεις των άρθρων 120 § 2 Συντάγματος («O σφετερισμός, με οποιονδήποτε τρόπο, της λαϊκής κυριαρχίας και των εξουσιών που απορρέουν από αυτή διώκεται μόλις αποκατασταθεί η νόμιμη εξουσία, οπότε αρχίζει και η παραγραφή του εγκλήματος.») και 134 § 2 εδ’ α και β του Ποινικού Κώδικα («Με ισόβια ή πρόσκαιρη κάθειρξη τιμωρείται όποιος, εκτός από την περίπτωση της προηγούμενης παραγράφου: α) επιχειρεί με βία ή απειλή βίας ή με σφετερισμό της ιδιότητάς του ως οργάνου του Κράτους να καταλύσει ή να αλλοιώσει ή να καταστήσει ανενεργό, διαρκώς ή προσκαίρως, το δημοκρατικό πολίτευμα που στηρίζεται στη λαϊκή κυριαρχία ή θεμελιώδεις αρχές ή θεσμούς του πολιτεύματος αυτού. β) επιχειρεί με τα μέσα που αναφέρονται στο προηγούμενο εδάφιο και με τρόπο πρόσφορο να διαπράξει την ομαλή λειτουργία του πολιτεύματος, να αποστερήσει ή να παρακωλύσει τη Βουλή...»). Και τα στοιχεία είναι...υπεραρκετά. Κι αρχίζουν να ξεφορτώνονται κάποια από τα...μπουμπούκια της σπείρας.

Περίπτωση πρώτη, η (μετά από σκληρό παζάρι με την τρόικα) αποπομπή του ψυχοπαθούς τεχνοκράτη με το ηλίθιο βλέμμα, ονόματιΧάρη Θεοχάρη, ενός εκ των πλέον πιστών μαντρόσκυλων της αποικιοκρατίας, ο βίος και η πολιτεία του οποίου είναι παγκοίνως γνωστά, ενώ είναι επίσης γνωστό, ότι τα δύο καθάρματα (κι εντεταλμένοι οικονομικοί δολοφόνοι των κατακτητών), Στουρνάρας-Θεοχάρης, μολονότι έχουν διακοσμητικό ρόλο, αφού κουμάντο κάνουν οι –ανά υπουργείο- επίτροποι της τρόικα,  στοιχίζουν πολιτικά κι εκλογικά στη συγκυβέρνηση, καθόσον είναι αντιπαθέστατοι, ακόμα και σε στελέχη της ΝΔ. 

Οι ξένοι επικυρίαρχοι δεν συναινούσαν επ' ουδενί σε αλλαγές του οικονομικού επιτελείου, εν όψει ανασχηματισμού, αλλά στο τέλος αποδέχθηκαν να δώσουν μια ανάσα στο καθεστώς, στην περίπτωση Θεοχάρη. Χαρακτηριστικές, άλλωστε, ήταν οι δηλώσεις και τα καρφιά του  κατά την αποχώρησή του από το υπουργείο σήμερα.

Περίπτωση δεύτερη, η προσπάθεια της ΠΑΣΟΚικής κλίκας να ξεφορτωθεί τον  –βουτηγμένο ως το λαιμό στα σκατά- Βενιζέλο. «Στο συνέδριο πρέπει να ακουστεί η βάση του κόμματος και να συζητηθεί και το θέμα της ηγεσίας. Θεωρώ, ότι το πρόσφατο εκλογικό αποτέλεσμα, συνιστά αποτυχία. Το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να στραφεί προς τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά δεν μπορεί και να αποτελεί παρακολούθημα της Νέας Δημοκρατίας», δηλώνει ο...τετραπέρατος Συμεών Κεδίκογλου, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη από τους Σκανδαλίδη και Θάνο Μωραίτη, που δήλωσε ότι  «Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου. Απαιτείται νέα ηγεσία στην παράταξη η οποία να εμπνέει, να ενώνει και να διευρύνει. Να δίνει νέα προοπτική στην συνεργασία των δυνάμεων του κέντρου και της κεντροαριστεράς. Να φέρει συνοδοιπόρους τις παραγωγικές δυνάμεις του τόπου, τους κοινωνικούς εταίρους».

Όλα τα παραπάνω αποτυπώνουν κλασσικές τακτικές μαφιόζων. Το πέταγμα του...κατιμά στα σκυλιά, μήπως κι αυτά ξεγελαστούν και δεν φάνε του κυρίως κρέας, είναι η συνήθης πρακτική των κακοποιών, που διαπραγματεύονται την τύχη τους, ή αν θέλετε, όπως κάνουν οι εταιρείες, που ξεπλένουν μαύρο χρήμα, οι οποίες αλλάζουν νομική μορφή, ή μετοχική σύνθεση, προκειμένου να ελιχθούν καλύτερα στο πεδίο δραστηριότητάς τους. 

Κι όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο πολύ σαβούρα θα ρίχνουν στη θάλασσα, χωρίς όμως ν’αποφύγουν το ναυάγιο...

Και μην ξεχνάμε: Να κρατήσουμε ψηλά, το πνεύμα του Μετώπου!

Πηγή: «Βαθύ Κόκκινο»