Tα παιδιά του... Τόμσεν, οι φευγάτοι και οι... κλώνοι

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ο πιο άστοχος επιθετικός προσδιορισμός για τον δευτεριάτικο ανασχηματισμό ήταν το «σαρωτικός». Με αρκετούς βασικούς μνημονιακούς υπουργούς στις θέσεις τους και την αντικατάσταση μερικών μετρίων από ίδιους και χειρότερους, τα περί «σαρώματος» είναι αστειότητες.

Εκτός εάν «σάρωμα» μπορεί να ονομαστεί η μετακίνηση υφυπουργών στην ξεφτισμένη σκακιέρα, ώστε:

Να ικανοποιηθούν κάποιες γεωγραφικές «ατέλειες» του κυβερνητι­κού σχήματος.

Να αναβαθμιστεί κάτι λίγο η συνεργασία Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ (δηλαδή να αναβαθμιστεί η συμμετοχή του ΠΑΣΟΚ) χωρίς να διαταραχθούν οι μεταξύ τους ισορροπίες (δηλαδή να μην πάρουν τα όπλα οι νεοδημοκράτες).

Να επιβραβευθούν κάποιοι που έφαγαν τα λυσσακά τους στα κανάλια για να στηρίξουν μια κυβέρνηση από την οποία κρατούσαν αποστάσεις ακόμη και οι υπουργοί της. Με στόχο να προσεγγιστεί η Λαϊκή Δεξιά, η οποία όμως -δυστυχώς για το επιτελείο του Μεγάρου Μαξίμου-  κινείται σε εντελώς διαφορετικό μήκος κύματος.

Ας μην κουραζόμαστε όμως με τους άστοχους μιντιακούς χαρακτηρισμούς, με τους οποίους τα κανάλια επένδυσαν έναν απίστευτα αμήχανο και πολιτικά αυτοκτονικό ανασχηματισμό. Οι ίδιες οι κινήσεις του πρωθυπουργού είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες.

Τρόικα και συμφέροντα

Στα περισσότερα από τα υπουργεία με το μεγάλο βάρος εξυπηρέτησης μνημονιακών συμφωνιών και αυτά στα οποία παίζουν μπάλα διάφορες σημαντικές ομάδες εγχώριων συμφερόντων οι υπουργοί παρέμειναν:

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης και Ηλεκτρονικής Διακυβέρνησης, με κύρια αποστολή τις απολύσεις και την παραχώρηση δημόσιων δραστηριοτήτων σε ιδιώτες.

Ο Γιάννης Βρούτσης στο υπουργείο Εργασίας, Κοινωνικής Ασφάλισης και Πρόνοιας με κύρια αποστολή τη διαχείριση των δελτίων Τύπου για την ανεργία και την ολοκληρωτική διάλυση του ασφαλιστικού.

Ο Γιάννης Μανιάτης στο υπουργείο... Τσιμέντου, Μεταλλαγμένων και «Πωλούνται πετρελαιοπηγές» (επισήμως Περιβάλλοντος, Ενέργειας και Κλιματικής Αλλαγής).

Ο Μιλτιάδης Βαρβιτσιώτης στο υπουργείο... Κατατρεγμένων και Βαρέως Φορολογουμένων Εφοπλιστών (επισήμως Ναυτιλίας).

Ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης στο υπουργείο... Εθνικής Οδοποιίας και Διοδίων (επισήμως Υποδομών, Μεταφορών και Δικτύων).

Οι... βράχοι

Πέραν αυτών, όμως, παρέμειναν και οι εξής, είτε ως επιτυχημένοι είτε ως εξ απονομής είτε επειδή... δεν γινόταν να φύγουν:

Ο Ευάγγελος Βενιζέλος και ως υπουργός Εξωτερικών και ως αντιπρόεδρος της κυβέρνησης (αυτονόητο είναι ο βασικός κυβερνητικός εταίρος).

Ο Δημήτρης Αβραμόπουλος στο Άμυνας (αυτονόητο πού να τρέχουμε τώρα...).

Ο Χαράλαμπος Αθανασίου επί της Δικαιοσύνης (για να μην έχουν να λένε διάφοροι Μπαλτάκοι και Μιχαλολιάκοι).

Η Όλγα Κεφαλογιάννη ως υπουργός Τουρισμού (ποιος άλλος θα μπορούσε να υποδεχθεί αξιοπρεπώς τους δεκάδες εκατομμύρια τουρίστες που αναμένονται προς άρμεγμα;).

Άκλαυτοι

Επιπλέον, υπήρξαν οι περιπτώσεις αυτών που έφυγαν ως αποτυχημένοι, αυτών που έφυγαν μεν, αλλά άφησαν πίσω τούς πολιτικούς «κλώνους» τους και αυτοί που αναβαθμίστηκαν:

Ο Γιάννης Στουρνάρας έφυγε από το υπουργείο Οικονομικής Διάλυσης και Πρωτογενούς Πλεονάσματος (επισήμως Οικονομικών)... για να μείνει. Είτε ως κεντρικός τραπεζίτης είτε ως επίτροπος ή κάτι άλλο, δεν θα πάει άκλαυτος. (Σ.Σ. ήδη έγινε κεντρικός τραπεζίτης).

Άλλωστε άφησε πίσω του τον Γκίκα Χαρδούβελη, ο οποίος, όπως και ο προκάτοχός του, κοιτάζει στον (πολιτικό) καθρέφτη του και βλέπει τον Κώστα Σημίτη.

Επιπλέον, ο νέος υπουργός υπήρξε πολύτιμος συνεργάτης τόσο του Λουκά Παπαδήμου όσο και του Σπύρου Λάτση (Eurobank, Mall, Ελληνικό). Έχει δε στο βιογραφικό του συμμετοχή στο επάρατο PSI και τη διαπραγμάτευση για το δεύτερο μνημόνιο. Ποιος καταλληλότερος για να διαπραγματευθεί το τρίτο, που έρχεται οσονούπω; Υπ’ αυτήν την έννοια, ο Στουρνάρας άφησε πίσω του έναν... πιστό κλώνο.

Ο Κωστής  Χατζηδάκης είπε «αντίο» στο υπουργείο... ΟΟΣΑ και ΙΟΒΕ (επισήμως έχοντας κάνει μπάχαλο τη μισή «κοινωνική Ν.Δ.» στο όνομα της ανταγωνιστικότητας, αλλά άνευ αποτελέσματος), χρεωμένος το απίστευτο φιάσκο με το γάλα, με μηδαμινές επιδόσεις στο πεδίο της ανάπτυξης κ.λπ.

Στη θέση του πήγε ο Νίκος Δένδιας, ο οποίος, αν και πρώην μητσοτακικός, ο οποίος είχε ταχθεί υπέρ της Ντόρας Μπακογιάννη στη μάχη για τη διαδοχή του Κώστα Καραμανλή το 2009, έκανε πολλά στο πλάι του Αντώνη Σαμαρά για να τονώσει το πρωθυπουργικό προφίλ του και κέρδισε την πολιτική και ανθρώπινη εμπιστοσύνη του.

Λογικό, λοιπόν, ο πρωθυπουργός να τον ανταμείψει προστατεύοντάς τον από την έξαρση των τρομοεπιθέσεων και οργανώσεων, αλλά και από το ενδεχόμενο να καεί η χώρα το καλοκαίρι λόγω διάλυσης του μηχανισμού της πυρόσβεσης. Για κάτι τέτοιες δύσκολες περιστάσεις είναι άλλωστε οι φίλοι. Όσο για τη Δημόσια Τάξη, με τα προαναφερθέντα (και πολλά άλλα ακόμη) προβλήματα, εντελώς άγνωστο είναι το τι ακριβώς καλείται να κάνει εκεί ο Βασίλης Κικίλιας. Φανταζόμαστε ότι θα το μάθουμε στο μέλλον. Μαζί με το τι θα κάνει ο Δένδιας στο Ανάπτυξης.

Σε αυτήν την καραμπόλα το να μιλήσουμε για κλώνους δεν είναι αυτονόητο, αλλά το πολιτικό αποτέλεσμά της μελλοντικά θα δικαιολογήσει το τιτλάκι περί... «φευγάτων» (με την καλή έννοια πάντα).

Ο Άδωνις Γεωργιάδης παύθηκε από το υπουργείο Ράντσων, Εικοσιπεντάευρων και Twitter (επισήμως Υγείας), αλλά άφησε πίσω του τον Μάκη Βορίδη. Κοινώς, «ΛΑΟΣ μπαίνει - ΛΑΟΣ βγαίνει» και οι... κουμπάροι του Γιώργου Καρατζαφέρη (κατά δήλωση του ιδίου) τού κρατούν ανοιχτή την πόρτα. Ο ορισμός του κλώνου.

Για τον νέο υπουργό μάλλον περισσότερο έχει μετρήσει η συμπάθεια του... Mega στο πρόσωπό του. Η εκλογική υγεία της Δεξιάς προφανώς ήταν το πρώτο κριτήριο στην τοποθέτησή του. Άλλωστε για την υγεία του κοσμάκη ποιος χέστηκε; - με το συμπάθιο πάντα...

Ο Κωνσταντίνος Αρβανιτόπουλος ήταν βέβαιο ότι θα φύγει. Έκανε μπάχαλο τον χώρο ευθύνης του υπουργείου Συγχωνεύσεως Σχολείων και Ιδιωτικών Πανεπιστημίων (επισήμως Παιδείας), χωρίς να παραγάγει την ποσότητα «μεταρρυθμιστικού» έργου που περίμενε η τρόικα, και βγήκε υπέρ του Βαγγέλη Μαρινάκη στον Πειραιά θάβοντας την υποψηφιότητα του νεοδημοκράτη Βασίλη Μιχαλολιάκου. Ε, τι άλλο να συμβεί για να πει «αντίο»; Ούτε μετακίνηση δεν σήκωνε η περίπτωσή του.

Επειδή όμως η είσοδος των (πολύ συγκεκριμένων) φροντιστηριάδων και κολεγιαρχών στην Παιδεία, όπως επίσης το κλείσιμο των άχρηστων σχολείων (για να στοιβαχτούν τα απείθαρχα κωλόπαιδα σε τριαντάδες σαν τις σαρδέλες και να μάθουν να μην ξανακάνουν καταλήψεις) και οι απολύσεις δασκάλων και καθηγητών είναι ιερές προτεραιότητες για την τρόικα και τον Σαμαρά, ο Αρβανιτόπουλος αντικαταστάθηκε από κάποιον βεβαιωμένα αποτελεσματικό.

Ο Ανδρέας Λοβέρδος, με έντονο εσχάτως το στερητικό της υπουργικής καρέκλας, ήταν η ιδανική λύση. Άλλωστε τα θεαματικά αποτελέσματά του στα υπουργεία Εργασίας και Υγείας (τα δύο πρώτα σε προτεραιότητα υπουργεία για κάθε είδους τρόικα) αποτελούν εγγύηση και για την Παιδεία, τον τρίτο τομέα προτεραιότητας των ευαγών ιδρυμάτων τύπου ΔΝΤ σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο Iron Man της τρόικας σε νέες περιπέτειες. Μένει έτσι και ο Βενιζέλος ικανοποιημένος που η Ελιά του θα δείξει επιτέλους το... κοινωνικό της πρόσωπο.

Μπορεί εν προκειμένω ο κλωνισμός του Αρβανιτόπουλου να μην επιτυγχάνεται, αλλά ο (νευρικός) κλονισμός στην Παιδεία είναι βέβαιος.

Ο Αθανάσιος Τσαυτάρης ήταν μια ακόμη περίπτωση υπουργού που είδε τον τομέα του να γίνεται κατ’ επανάληψη μπάχαλο δίχως ο ίδιος να αφήσει πίσω του «μεταρρυθμίσεις», αλλά μόνο πολιτικό κόστος. Καθηγητής ήταν, μικρό το κόστος της αποχώρησής του κι ας υπήρξε και αυτός ένας εκ των θιασωτών της εισβολής των μεταλλαγμένων στη γεωργία και τη διατροφή μας, μια υπόθεση για την οποία σοβαρά (και εκδοτικά) συμφέροντα καίγονται να προχωρήσει.

Στη θέση του πήγε ο Γιώργος Καρασμάνης, βουλευτής Πέλλας της Ν.Δ. με  κομματική  ευθύνη για τα αγροτικά, με διαφωνίες στην αντάρα με το γάλα, ο οποίος, μαζί με τον σχετικά παροπλισμένο σπεσιαλίστα του ΠΑΣΟΚ στα θέματα της περιφέρειας και της Αυτοδιοίκησης Πάρι Κουκουλόπουλο, θα προσπαθήσει να συγκρατήσει τις αυξανόμενες διαρροές της συγκυβέρνησης προς τον ΣΥΡΙΖΑ στον αγροτικό κόσμο και την Αυτοδιοίκηση.

Κατά μία έννοια ο Καρασμάνης αποτελεί κλώνο του Τσαυτάρη, ο οποίος επίσης είχε ζοριστεί με τις ηλίθιες ρυθμίσεις για το γάλα, οι οποίες αυτές τις μέρες έγιναν... «ρόμπα» γενικώς, και από το «Ποντίκι» ειδικώς, προκαλώντας μέχρι και τηλεοπτικές εκπομπές.

Τέλος, ο Πάνος Παναγιωτόπουλος, μια από τις ελάχιστες φορές στην πολιτική του καριέρα, κοκκινίζοντας από τα νεύρα του, δικαιολόγησε το προσωνύμιο «κόκκινος Πάνος».

Παραδοσιακός δεξιός, ο πρώτος που τάχθηκε υπέρ του Σαμαρά στην εσωκομματική μάχη κατά της Ντόρας Μπακογιάννη όταν κανένας δεν τολμούσε, πήρε την άγουσα για τα πολιτικά... αποδυτήρια. Έτσι κι αλλιώς ο ίδιος κατάφερε να εκτεθεί για την πλήρη απουσία χιούμορ ως υπουργός Πολιτισμού, αντικείμενο με το οποίο πάντως δεν είχε - ούτε δημιούργησε - καμιά απολύτως σχέση.

Το χειρότερο γι’ αυτόν δεν είναι το ότι δεν μετατέθηκε κάπου αλλού για να συνεχίσει να ζεσταίνει μια υπουργική καρέκλα, αλλά το ότι διάδοχός του ορίστηκε ένας κλασικός... αβερωφικός κλώνος, ο Κωνσταντίνος Τασούλας,  ο οποίος, μεταξύ   όλων των άλλων, σηματοδοτεί την προσωπική ανάγκη του   πρωθυπουργού να  επιστρέψει στις πολιτικές και ιδεολογικές ρίζες του πριν από την τελευταία μάχη για την επιβίωσή του.

Άλλωστε, εδώ που τα λέμε, πιο δεξιά από τον Τασούλα πέφτεις στον (πολιτικό) γκρεμό. Εκεί δηλαδή όπου οδεύει και ο αγαπημένος μας πρωθυπουργός, όπως δείχνουν και μερικές ακόμη από τις άλλες επιλογές του για τους νέους υπουργούς...

Της μαϊμούς ο γάμος

Για καιρό πολλοί και διάφοροι εισηγούνταν μετά πάθους την αμφίπλευρη διεύρυνση της Ν.Δ. προς τα δεξιά και προς το Κέντρο, ενώ άλλοι έβλεπαν μόνο την απεύθυνση προς το 16,5% που κινείται στα θολά νερά της ευρύτερης Δεξιάς και Ακροδεξιάς. Καμιά από τις δύο στρατηγικές δεν φαίνεται να υιοθετείται  ή, ακριβέστερα, να υλοποιείται με επιτυχία.

Η απουσία καραμανλικών και μητσοτακικών από την κυβέρνηση, αλλά και η επιλογή, ως εκπροσώπων της Λαϊκής Δεξιάς του Αργύρη Ντινόπουλου, της Σοφίας Βούλτεψη, της Κατερίνας Παπακώστα και του Γεράσιμου Γιακουμάτου σε υπουργικές θέσεις είναι στοιχεία τα οποία δεν ευνοούν καμιά εκδοχή διεύρυνσης ή προσέλκυσης λαϊκής δεξιάς ψήφου.

Άλλωστε, για να μην ξεχνάμε και τη σκληρή πραγματικότητα, οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι έδωσαν πολλές τηλεοπτικές μάχες πριν από τις ευρωεκλογές και, όπως όλα δείχνουν, θα συνεχίσουν να μάχονται στα τηλεοπτικά πλατό  για την παράταξη, αλλά το αποτέλεσμα ήταν η Ν.Δ. να γκρεμιστεί... αισίως στο 22%. Το πώς οι ίδιοι θα ξαναμαζέψουν αυτό που άφησαν να φύγει από τα χέρια τους δεν μπορεί να απαντηθεί τουλάχιστον από εμάς...

Όσο για την επικοινωνιακή εικόνα της κυβέρνησης με αυτούς τους πρωταγωνιστές, περισσότερα προβλήματα θα δημιουργήσει από αυτά που υποτίθεται ότι θα επιλύσει. Με τέτοια... δεύτερης ποιότητας δεξιούρα επί των επάλξεων, και οι κεντροαριστεροί θα έχουν πρόβλημα και οι κεντροδεξιοί. Στην πλευρά αυτών που έφυγαν για τη Χρυσή Αυγή η συγκεκριμένη εκδοχή Λαϊκής Δεξιάς δεν λέει απολύτως τίποτε (περισσότερα, από την... ανάποδη, τους λένε Βορίδης και Αθανασίου, οι οποίοι αποτελούν κόκκινο πανί), ενώ η περίπτωση των ΑΝΕΛ δυσχεραίνει επίσης, παρ’ ότι το κόμμα του Καμμένου φαίνεται ήδη να καίει λάδια.

Με τούτα και μ’ εκείνα, ένα είναι σίγουρο. Ότι, με αυτήν την κυβέρνηση, εμείς θα γελάσουμε. Στη Ν.Δ. όμως δεν έχουν καταλάβει τι τους περιμένει...

Πηγή:  «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ»