Με τα μάτια στο μέλλον

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Όλο και περισσότερο περιπλέκεται η κατάσταση για την κυβέρνηση, η οποία βλέπει τα ανοιχτά μέτωπά της να αυξάνονται και να πληθύνονται... ως η άμμος της θαλάσσης. Όταν, πριν από ελάχιστο καιρό, στο Μαξίμου υπολόγιζαν – ή, έστω, απλώς διέδιδαν – ότι το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών δεν πρόκειται να είναι καταδικαστικό και ότι δεν θα απολέσουν την πολιτική πρωτοβουλία, λίγοι πήγαιναν κόντρα σε αυτό το κλίμα και μεταξύ αυτών περιλαμβανόταν το «Ποντίκι».

Αμέτρητα πρωτοσέλιδα, ρεπορτάζ και άρθρα, καταναλώνονταν για να πείσουν – ποιον άραγε; – ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς, μόλις θα έβγαινε σχεδόν αλώβητος από την κάλπη των ευρωεκλογών, θα έπαιρνε τη μεγάλη πρωτοβουλία της αμφίπλευρης διεύρυνσης και με ένα νέο όνομα, το οποίο θα αντικαθιστούσε το φθαρμένο προϊόν «Νέα Δημοκρατία», θα σηματοδοτούσε τη... «Νέα Ελλάδα», την οποία υποτίθεται ότι διασφάλιζε το... success story του.

Η κάλπη στήθηκε, το μείον τέσσερα από τον ΣΥΡΙΖΑ κατεγράφη και όλα τα παραπάνω έγιναν ατμός. Ο πρωθυπουργός υποχρεώθηκε να καταφύγει σε έναν ανασχηματισμό – όλον κι όλον – που υποτίθεται ότι θα συμβόλιζε τη «διεύρυνση» και την απεύθυνση στη διασκορπισμένη και ίσως οριστικά χαμένη λαϊκοδεξιά εκλογική βάση της Ν.Δ.

Όμως και ο ανασχηματισμός αποδείχθηκε φιάσκο, αφού τα πρόσωπα που επελέγησαν για την παραπάνω σηματοδότηση ήταν είτε φθαρμένα από καιρό είτε «δεύτερα» είτε, απλώς, γραφικά. Μαζί με την απώλεια του πολιτικού και επικοινωνιακού πλεονεκτήματος άρχισε και η αμφισβήτηση για τη μακροπρόθεσμη βιωσιμότητα της κυβέρνησης, και μάλιστα στο εσωτερικό της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ / Ελιάς.

Λαγός χωρίς... αυτιά

Ο επόμενος λαγός που βγήκε από το καπέλο του πολιτικού ταχυδακτυλουργού Σαμαρά ήταν η πρόωρη εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας ώστε να αποφευχθούν οι εκλογές εξ αιτίας αυτού του ζητήματος και η κυβέρνηση να κερδίσει μεγάλο χρονικό «βάθος». Ωστόσο ακόμη και στη Ν.Δ. διαβλέπουν ότι το εγχείρημα μόνο εύκολο δεν είναι. Είναι, λοιπόν, φυσιολογικό το βλέμμα πολλών στελεχών, ακόμη και κορυφαίων υπουργών, να στρέφεται στην «επόμενη μέρα» μιας εθνικής εκλογικής αναμέτρησης.

• Δεν είναι, συνεπώς, τυχαίο το ότι την πρόταση Αβραμόπουλου για «μεγάλο συνασπισμό» (δηλαδή συγκυβέρνηση) μεταξύ Ν.Δ. και ΣΥΡΙΖΑ έσπευσαν, σε διαφορετικούς τόνους, να την αντιμετωπίσουν ως πιθανό ενδεχόμενο στελέχη της Ν.Δ. – ακόμη και η κυβερνητική εκπρόσωπος Σοφία Βούλτεψη.

• Δεν είναι, επίσης, τυχαίο το ότι η πλάστιγγα για την επιλογή του επιτρόπου της Ελλάδας στην Κομισιόν γράφει στην ούγια «Ντόρα Μπακογιάννη» υπό τον φόβο του πρωθυπουργού για το αν θα ελέγχει το κόμμα του την επομένη ενός κακού εκλογικού αποτελέσματος.

Άλλωστε, όπως αμέτρητες φορές έχουμε γράψει, κανένας δεν πιστεύει στο success story του Σαμαρά. Ήδη ΜΜΕ και επιχειρηματίες στρέφουν το βλέμμα τους στον ΣΥΡΙΖΑ βάζοντας στο μικροσκόπιο, με ποικίλες διαθέσεις, το πολιτικό και οικονομικό του πρόγραμμα, επιχειρώντας να ανιχνεύσουν τι θα σημάνει για τους ίδιους και τα συμφέροντά τους μια κυβερνητική αλλαγή.

Χωρίς όπλα

Όμως «αλλού» θα κοιτάζουν προσεχώς όλο και περισσότεροι ψηφοφόροι, οι οποίοι θα αρχίσουν συντόμως να συνειδητοποιούν τι σημαίνουν οι πανηγυρικές εξαγγελίες της κυβέρνησης για φορολογικές ελαφρύνσεις. Πρόκειται άλλωστε για εξαγγελίες κενές περιεχομένου, για εσκεμμένα ψέματα, τα οποία μόνο βραχυπρόθεσμα μπορούν να συντηρήσουν το όποιο κλίμα προσδοκίας από μια κυβέρνηση που διαρκώς βυθίζεται στο αδιέξοδό της.

Άλλωστε δεν περπατάει ούτε καν η κυβερνητική ελπίδα για μια μελλοντική χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής, όπως ξεκαθάρισε κατ’ επανάληψη αυτές τις μέρες ο ίδιος ο Σόιμπλε, ο οποίος δεν βρίσκει λάθος τη συνταγή του, αλλά τη... μη εφαρμογή της, βάζοντας στο ψυγείο τις προσδοκίες όχι μόνο του Σαμαρά, αλλά ολόκληρου του ευρωπαϊκού Νότου, ο οποίος, πολιτικά ασύνδετος και χωρίς προσανατολισμό, αδυνατεί προσώρας να αντισταθεί στην επέλαση της γερμανικής ισχύος.

Σε αυτό το κλίμα αδυνατίζει και η όποια ελκτικότητα της κυβέρνησης ακόμη και στο πιο παραδοσιακό κοινό της, το οποίο ήδη ανησυχεί διερωτώμενο τι άλλο... θα το βρει.

Αυτογκόλ

Η ανησυχία δεν είναι άδικη, αφού ήδη η κυβέρνηση – είτε στο πλαίσιο των όντως «προαπαιτούμενων» για τις δόσεις είτε βαφτίζοντας τις επιλογές της «προαπαιτούμενα» – προχωρεί, μεταξύ άλλων:

• Στο ξεπούλημα της ΔΕΗ βάζοντας σε κίνηση εναντίον της όχι μόνο τους δυσφημισμένους – και ενίοτε εύκολους στόχους – συνδικαλιστές, αλλά και τοπικές κοινωνίες, οι οποίες αντιδρούν προσφέροντας στον ΣΥΡΙΖΑ μια εύκολη ηθική, τουλάχιστον, νίκη.

• Στην πλήρη αποδιάρθρωση του ασφαλιστικού, η οποία θα σημάνει την εξαφάνιση των επικουρικών συντάξεων και θα φέρει ακόμη πιο κοντά τη μετατροπή της σύνταξης – ακόμη και της κύριας – σε ένα κάτισχνο επίδομα. Καθώς μάλιστα οι μεγάλες ηλικίες – κυρίως συνταξιούχοι ή άνθρωποι κοντά στη σύνταξη – ήταν αυτοί που εκλογικά διέσωσαν στην ευρωκάλπη τη Ν.Δ., το πολιτικό πρόβλημα για το μεγαλύτερο από τα κόμματα της συγκυβέρνησης μεγεθύνεται διαρκώς.

Το παζλ συμπληρώνεται από την κατάρρευση της παραγωγής, του εμπορίου και των εξαγωγών, βασικών πυλώνων της οικονομίας, των οποίων η υποχώρηση λαμβάνει δομικό χαρακτήρα, ο οποίος δεν μπορεί να αναιρεθεί από την ανάκαμψη της τουριστικής κίνησης, η οποία μόνο πρόσκαιρη επίδραση μπορεί να έχει – αν θα έχει τελικά... – στο «οικονομικό κλίμα».

Είναι άλλωστε επίδειξη κακού χιούμορ εκ μέρους του πρωθυπουργού οι αναφορές του στη «μεσαία τάξη», η οποία επί των ημερών του γνώρισε τη μεγαλύτερη συντριβή της εδώ και δεκαετίες.

Όλοι λοιπόν λοξοκοιτάζουν προς την «επόμενη μέρα». Κοινωνία, ΜΜΕ, επιχειρηματίες, κομματικά στελέχη προσπαθούν να ανιχνεύσουν το μέλλον. Και κάνουν τους λογαριασμούς τους χωρίς τη σημερινή συγκυβέρνηση.

Πηγή:  «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ»