Του γλυκού νερού

Του Θανάση Καρτερού

Άνοιξε τελικώς το σακίδιό του το Σάββατο, στο συνέδριο του κόμματός του, ο Σταύρος Θεοδωράκης. Παρουσίασε τις πολιτικές του θέσεις. Χάραξε στο Τεχνολογικό Πάρκο του Λαυρίου την κοίτη στην οποία θα τρέξει το Ποτάμι του. Έδειξε τα χαρτιά του, όπως συνηθίζουμε να λέμε, για να δουν όλοι τι πιστεύει, τι έχει σκοπό να κάνει, με ποιους έχει σκοπό να πάει, ποιους να αφήσει, με ποιους να συμβαδίσει, και ποιους να πολεμήσει.

Τι είπε μπορούν να τα διαβάσουν όλοι σε όλες τις εφημερίδες. Ωραία πράγματα, που τα βρίσκεις σε μια καλή έκθεση ιδεών, είτε αυτή αφορά στην Ελλάδα, είτε στη Βουλγαρία. Θα φέρει τη μεγάλη αλλαγή.

Θα αλλάξει το πολιτικό σύστημα με τεχνικές έξυπνες, όπως οι μικρές εκλογικές περιφέρειες και το μικρό υπουργικό συμβούλιο. Θα αναμορφώσει την παιδεία. Θα ζητήσει από την Ευρώπη δίκαιη μεταχείριση και μέρισμα ανάπτυξης. Αξιολόγηση, αξιοκρατία, δικαιοσύνη, ισχυρές ανεξάρτητες αρχές, δίκαιο φορολογικό σύστημα.

Μια χαρά όλα. Ως εισαγωγή στο πρακτέο κανέναν δεν χαλάνε. Περί του πρακτέου όμως χέλι ο Σταύρος. Του γλυκού νερού. Τι θα κάνει με τα μνημόνια; Με το εργασιακό καθεστώς δουλοπαροικίας; Με τους μισθούς και τις συντάξεις εξαθλίωσης; Με την τραγωδία της ανεργίας; Με τις ταπεινές καθαρίστριες; Αντί για όλα αυτά τα τετριμμένα προτίμησε το πεδίο των ιδεών. Και μας ενημέρωσε ότι ο τσακωμός Δεξιάς-Αριστεράς είναι λίγο εκτός θέματος, διότι στο κάτω-κάτω η δημοκρατία στηρίζεται σε μια και μόνη ιδεολογία -τον ανθρωπισμό.

Επ' αυτού μένεις ψάρι -έστω ποταμίσιο. Αν ο ανθρωπισμός ενώνει δημοκρατικώς τον Άδωνι με τον Γλέζο, και την παρθένα με τον Σατανά, τότε το μόνο που μένει είναι να ψάλλουμε όλοι μαζί την ωδή στη χαρά. Πράγμα που πάντως δεν λύνει ούτε το πρόβλημα της ΔΕΗ, ούτε το πρόβλημα των αιγιαλών, ούτε καν το ευτελές πρόβλημα της πλήρους απελευθέρωσης των απολύσεων. Ούτε και κανένα άλλο πρόβλημα, εκτός ίσως από το πρόβλημα της μετατροπής ενός σωρού από τηλεοπτικές ναρκισσιάδες σε κομματικό πρόγραμμα.

Σε ένα πάντως ήταν αν όχι συγκεκριμένος, τουλάχιστον μαχητικός: Χαρακτήρισε την Αριστερά "δήθεν". Ύστερα έκλεισε καταγγέλλοντας τις κενές περιεχομένου διακηρύξεις -των άλλων. Θυμίζοντας εκείνους τους πολιτικούς παρελθόντων δεκαετιών, που έλεγαν κάθε είδους φούμαρα, κάτω από ένα τεράστιο πανό: Έργα, όχι λόγια...

Πηγή:  «Αυγή»