Τρελαθήκαμε, ή δουλευόμαστε;

Του Διονύση Ελευθεράτου

Κράμα μπόλικης αμηχανίας και αντιφατικότητας απέπνεαν τα σχόλια ενός τμήματος της εγχώριας Αριστεράς ή -για να μιλήσουμε με όρους ανθρώπων κι όχι «χώρων»- ενός φάσματος αριστερών, στον απόηχο του δημοψηφίσματος στη Σκοτία. Δεν πρόκειται μόνο για τους «συνήθεις» κατ' ευφημισμόν αριστερούς κι αυτό είναι το ενδιαφέρον.

Άνθρωποι με ειλικρινείς ανησυχίες, με προβληματισμούς που δεν καταλήγουν (τουλάχιστον όχι κατά κανόνα) σε «συστημικής» αιγίδας «δια ταύτα», ούτε σε «κοσμοπολίτικες» ρηχότητες, έδειχναν έως και διχασμένοι. Ενδεικτικά: «Από την μια πλευρά εκνευριζόμουν βλέποντας όλους τους σιχαμένους στυλοβάτες του «στάτους κβό», από τον Κάμερον μέχρι την Κομισιόν, να πανηγυρίζουν για το αποτέλεσμα.

Από την άλλη όμως δεν ήθελα να πάρει εθνικιστικό χαρακτήρα η διαμαρτυρία των Σκοτσέζων». Άλλη εκδοχή, περισσότερο κατηγορηματική: «Δεν είναι δυνατόν η Αριστερά να πρωτοστατεί σε κινήσεις που αλλάζουν χάρτες». Και άλλα παρεμφερή.

Το πρώτο που αξίζει να επισημανθεί είναι κάτι που αποσιωπήθηκε είτε υποβαθμίστηκε είτε βρήκε επιβεβαίωση στο γνωστό «απορία ψάλτου, βηξ»: την άποψη, τη μάχη της ίδιας της σκοτσέζικης Αριστεράς. Επειδή μάλιστα έλκουν την πολιτική -ιδεολογική καταγωγή τους από το παλιό «ευρωκομμουνιστικό» ρεύμα πολλοί εξ όσων ανησύχησαν με την προοπτική της σκοτσέζικης απόσχισης, λέμε να βάλουμε λίγη . βιωματική χροιά στις σκέψεις μας: ρε παιδιά, συζητώντας για κάτι τέτοια φάγαμε τα νιάτα μας, κατά καιρούς και τα . μουστάκια μας, σε διαξιφισμούς αμφιθεατρικούς και σε «πηγαδάκια» πλατειών. Τι απέγινε εκείνη η παλιά αρχή του σεβασμού στις θέσεις και τις επεξεργασίες της Αριστεράς σε κάθε χώρα; Τι απέγιναν οι εκκλήσεις για κατανόηση των «εθνικών ιδιαιτεροτήτων» και «εθνικών συνθηκών»; Επειδή τώρα δεν υπάρχει ένα ενιαίο διεθνές «επαναστατικό κέντρο», θα αντικαταστήσουμε άραγε την νομεγκλατούρα που χάρασσε γραμμή για λογαριασμό όλων με κάτι άλλο; Γιατί; Και ποιο είναι αυτό το άλλο;

Κατανοούμε ότι η ένστασή μας « σηκώνει» αντίλογο: ποτέ κανείς δεν προσυπογράφει τυφλά τη θέση κάποιου τύπου Αριστεράς σε μία χώρα, ούτε οφείλει να το κάνει. Ειδάλλως θα έπρεπε πχ να είχαμε «εγκρίνει» την παλιότερη ρυμούλκηση του ΑΚΕΛ στη γραμμή υπέρ του Μνημονίου στην Κύπρο. Πολύ σωστά. Μόνο που εν προκειμένω το «τυφλά» (βάλτε μαζί κι το «μουγκά») χαρακτηρίζει, όχι ό,τι απέφυγαν, αλλά ό,τι «χρεώθηκαν» οι απανταχού τρομοκρατημένοι - με τη σκέψη της σκοτσέζικης απόσχισης- αριστεροί. Διότι δεν υπέπεσε στην αντίληψή μας κανένας στοιχειωδώς συγκροτημένος, τεκμηριωμένος αντίλογος στην άποψη της σκοτσέζικης Αριστεράς (όποια είναι, όση κι αν είναι αυτή). Μόνο φόβος. Φόβος με πολλές εκφάνσεις. Φόβος - «πακέτο» με άστοχους παραλληλισμούς και αφορισμούς.

Ώστε λοιπόν συνθέτουν παντού και πάντα ανεπίτρεπτο «εθνικισμό» όλα τα αιτήματα για αυτοδιάθεση ή ανεξαρτητοποίηση; Έτσι, γενικά; Μπα; Πότε ακριβώς το αντιληφθήκαμε αυτό; Κάνουμε ότι δεν βλέπουμε το κοινωνικό και πολιτικό περιεχόμενο διαμαχών, τις οποίες ενίοτε «εκπροσωπούν» στο ιστορικό προσκήνιο ακόμη και θρησκευτικές προμετωπίδες; Δεν αντιληφθήκαμε τίποτε, διαβάζοντας πχ το πολιτικό πρόγραμμα του «Σιν Φέιν», ή μαθαίνοντας πώς ζούσαν οι Καθολικοί στη Β. Ιρλανδία, στις δεκαετίες του ΄60 και του '70; Κάναμε, μήπως, καμία ενδελεχή εθνολογική - κοινωνική μελέτη του «σκοτσέζικου ζητήματος» και αποφανθήκαμε (εμείς οι «ξερόλες»), ότι το ζήτημα είναι «τεχνητό»; Είδαμε τις επιλογές του κόσμου της εργασίας - και της ανεργίας- στη Σκοτία, ακούσαμε τα επιχειρήματά τους και κατόπιν συμπεράναμε ότι το «θέλω» τους δεν διαφέρει πολύ από την ελιτίστικη γραμμή της . ακροδεξιάς στη Βόρεια Ιταλία; Φοβηθήκαμε μήπως ανοίξει ο «ασκός του Αιόλου» και κινδυνέψει, τι ακριβώς; Το θεσμικό και οικονομικό ευρωπαϊκό «οικοδόμημα» που παράγει ακατάπαυστα μονεταρισμό, λιτότητα, φτώχεια, ανεργία, ρατσισμό;

Υπάρχει όμως και διασκεδαστικός «φόβος». Πώς αλλιώς να χαρακτηρίσεις τη δεδηλωμένη «αγωνία», μήπως έχαναν οι προοδευτικοί και αριστεροί Άγγλοι τη δυνατότητα να συμμαχούν με τους προοδευτικούς - αριστερούς Σκοτσέζους; Ω, ναι, Σκοτσέζοι είναι, έστω και αριστεροί, άρα «τσιγκουνεύονται» ακόμη και τον διεθνισμό. Τώρα, όμως δεν μπορούν να κάνουν αλλιώς. Οσονούπω ανατρέπει τα πάντα η αλληλεγγύη ανάμεσα στους Άγγλους και τους Σκοτσέζους αριστερούς, η οποία - βεβαίως, βεβαίως- ειδάλλως δεν θα είχε τρόπους να υπάρξει. Τρέμε ανόητο «Σίτι» που δεν κατάλαβες ποιο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος σε συνέφερε!...

Εμπρός λοιπόν, παιδιά. Φανείτε συνεπείς στη λογική σας: ώρα να καταγγείλετε τους Ισλανδούς (κι όχι μόνο τους αριστερούς) που προτίμησαν να σώσουν το βιοτικό τους επίπεδο και την αξιοπρέπειά τους, αντί να μας κάνουν παρέα στην ΕΕ και στην Ευρωζώνη, δυστυχούντες μεν, αλλά επιδεικνύοντες «έμπρακτη αλληλεγγύη». Κι αν αύριο ξεφύγει από τον οδοστρωτήρα της «δημοσιονομικής προσαρμογής» κάποια χώρα, να εγκληθεί η κοινωνία της για. εγωισμό με χροιά «εθνικισμού». Τι μένει; Α, ναι, η «αρχή» ότι η Αριστερά είναι σε κάθε περίπτωση αντίθετη σε ανακατατάξεις του χάρτη. Ω, ακόμη θυμόμαστε τα τεράστια συλλαλητήρια που συγκλόνιζαν την Ευρώπη, την εποχή του «βελούδινου διαζυγίου» Τσεχίας - Σλοβακίας. Τρελαθήκαμε εντελώς ή δουλευόμαστε ανηλεώς;

Πηγή: «ΠΡΙΝ»