Ο παγκόσμιος πόλεμος και εθνική στρατηγική

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Ο φόβος της πυρηνικής σύγκρουσης έχει οδηγήσει σε μια καινοφανή μορφή Παγκοσμίου Πολέμου. Είναι Παγκόσμιος επειδή αναμιγνύονται όλες οι ισχυρές Δυνάμεις που μπορούν να πάρουν αποφάσεις για το μέλλον του πλανήτη- παρεμπιπτόντως μάχονται στις ίδιες περιοχές σύγκρουσης στον Β΄ Πόλεμο. Είναι καινοφανής επειδή ο πόλεμος διαχέεται σε πολλές μικρές, «τοπικές», συγκρούσεις, τυπικά ασύνδετες μεταξύ τους. Τους τοπικούς πολέμους συνδέει και καθιστά ενιαίο και αδιαίρετο σύνολο πλανητικής σημασίας η συστηματική συμμετοχή των Μεγάλων Δυνάμεων- και όχι μόνο μιας εξ αυτών- είτε ως επιτιθέμενης είτε ως αμυνόμενης. Ιδιομορφία του Πολέμου είναι ότι καταργεί αποφασιστικά τη διάκριση Μετώπου και Μετόπισθεν. Τα θύματα μεταξύ των αμάχων αντιμετωπίζονται πλέον μόνο στα λόγια ως παράπλευρες απώλειες.

Στην πραγματικότητα οι άμαχοι συγκροτούν στοιχείο της πρώτης γραμμής πυρός, είτε παθητικά, ως «χρήσιμα θύματα» προπαγανδιστικής εκμετάλλευσης είτε ενεργητικά, ως «δύναμη κρούσης», αντάρτες, τρομοκράτες, μαχητές εμφυλίου, διαδηλωτές «έγχρωμων επαναστάσεων». Έως πρόσφατα οι τοπικοί πόλεμοι ήταν όντως «τοπικοί» δηλαδή περιορισμένοι σε χώρο και χρόνο. Τώρα πλέον αποτελούν «κανονική» μορφή πολέμου, έχουν γενικευθεί, είναι παρατεταμένοι, πολλαπλασιάζονται με την ταχύτητα χιονοστιβάδας. Είναι το υποκατάστατο μιας γενικευμένης άμεσης καταστρεπτικής αντιπαράθεσης των Δυνάμεων με πυρηνικά όπλα.

Οι ΗΠΑ, ως Υπερδύναμη, θεωρούν κάθε σημείο του πλανήτη ευαίσθητη περιοχή για τα εθνικά τους συμφέροντα, την παγκόσμια κυριαρχία τους. Αν, όμως, κάθε σημείο του Πλανήτη είναι εν δυνάμει ένα «σημείο βρασμού», (προχθές η Συρία, χθες η Ουκρανία, σήμερα το Χονγκ-Κόνγκ, αύριο δεν ξέρουμε τι και που), τότε όλοι τελούμε υπό απειλή. Τα περιθώρια ανεξαρτησίας, έστω περιορισμένης, στενεύουν απελπιστικά. Επειδή, εκτός των άλλων, η παγκοσμιότητα των «μικρών» συγκρούσεων, και ο πολλαπλασιασμός τους, επιβάλλει ( και πάντως επιτρέπει) συναλλαγές μεταξύ των ισχυρών εις βάρος των πλέον ανίσχυρων. Με απλά λόγια κανείς δεν είναι σίγουρος ότι ο τάδε σημερινός ισχυρός σύμμαχος θα είναι φίλος και το επόμενο πρωί. Πρέπει ο ανίσχυρος παίκτης να προσφέρει ικανούς λόγους στον ισχυρό του υποστηρικτή για την παράταση της βοήθειάς του. Κορυφαίο σύγχρονο παράδειγμα η Συρία του Άσαντ. Πχ οι Ρώσοι δεν παρέχουν S 300 στη Συρία, ώστε να ανατραπούν οι συσχετισμοί ισχύος στα πολεμικά μέτωπα επειδή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να διαταράξουν τις πολιτικές ισορροπίες με το Ισραήλ αλλά και με τις ΗΠΑ.

Αν μερικοί ονειρεύονται να μείνουν έξω από το χορό, ουδέτεροι, υπέρ της Ειρήνης και συναδέλφωσης των λαών, με οδηγό το Διεθνές Δίκαιο, κινδυνεύουν να γίνουν θύματα μάχης/διεκδίκησης από όλους τους άλλους. Δεν θα είναι οι χρήσιμοι αλλά οι άχρηστοι (και επικίνδυνοι) ηλίθιοι, για τα σκουπίδια.

Εδώ, εν Αθήναις, τα παιδία παίζει. Οι κυβερνώντες, έχουν παραδοθεί σώματι στον νέο (και πρώην κατοχικό) αφέντη αν και η ψυχή τους στην Αμερική βρίσκεται. Δεξιότερα, στάχτη και μπούρμπερη, η εξωτερική τους πολιτική περιορίζεται σε κλωτσιές και μαχαιριές στους μετανάστες. Αριστερά, ο αντικαπιταλισμός δεν αποτελεί εξωτερική πολιτική ούτε ο συνδυασμός «και εντός του ευρώ και πολυδιάστατοι προσανατολισμοί» συγκροτούν συνεκτική αντίληψη.

Με ρωτάνε ποια λύση έχω να προτείνω, επιτέλους, στη θέση της κριτικής. Έως ότου θυμηθώ σε ποια τσέπη έχω το μαγικό χαρτάκι (της λύσης) θα έλεγα ότι πρέπει να ξεκινήσουμε από την αρχή:

Να προσδιορίσουμε πρώτα ποια είναι τα πάγια συμφέροντα της χώρας και μετά να δούμε με ποιους συμφέρει να συμμαχήσουμε. Ως τώρα κάναμε το ανάποδο, επιλέγαμε ιδεολογικά, οι δεξιοί με τις ΗΠΑ, οι αριστεροί με την ΕΣΣΔ. Τα συμφέροντα της χώρας υπάκουαν αναγκαστικά στην ιδεολογική μας τοποθέτηση. Αυτό καθιστούσε υποχρεωτικά και τις δυο πλευρές υπάκουες, έκαστη στον αφέντη που είχε επιλέξει. Κάθε πλευρά συμπεριφέρονταν «διεθνιστικά», δρούσε υπέρ του προεπιλεγμένου στρατοπέδου με αποτέλεσμα η υπεράσπιση των εθνικών συμφερόντων να θεωρείται εθνικισμός!

Να απαντήσουμε στο ερώτημα αν μπορούμε να κάνουμε την προηγούμενη επιλογή, της (σχετικής πάντα) ανεξαρτησίας, και πώς να πράξουμε για να πετύχουμε το στόχο. Διότι ως μικρή και αδύναμη χώρα δεν είναι μόνο στο χέρι μας η επιλογή ενός συμμάχου ισχυρότερου, εξαρτάται και από εκείνον.

Να προσέξουμε ότι η ΕΕ χωρίς πρόσβαση στη Μ. Ανατολή είναι κουτσή. Πρόσβαση μόνο η Ελλάδα/Κύπρος προσφέρουν, αναντικατάστατα. Ακόμα και η Τουρκία δεν έχει ισότιμα πλεονεκτήματα με μας. Η πρόσβαση είναι αντικειμενική δυνατότητα που μπορεί να αξιοποιηθεί από μια ευφυή αλλά και σθεναρή εξωτερική πολιτική.

Αυτά, ολοκληρωμένα και σε βάθος, όφειλε να τα έχει κάνει ήδη η Αριστερά, ο ΣΥΡΙΖΑ, από καιρό. Το περιβόητο «ανήκομεν εις την Δύσιν» να επικυρωθεί ή να απορριφθεί στη βάση συμφερόντων της χώρας και όχι στη βάση ιδεολογικών προτιμήσεων. Αντί, λέμε τώρα, σε αντιστάθμισμα ενός πιθανού στραγγαλισμού από την ΕΕ, να ζητάμε βοήθεια πχ από τους Κινέζους, αλλά ταυτόχρονα να τους καταγγέλλουμε πάνω στο τραπέζι των συζητήσεων, ως ιμπεριαλιστές. Ο θρίαμβος της παραφροσύνης, στην καλή περίπτωση της αθώωσης λόγω βλακείας. Κάποιος τέλος πάντων πρέπει να βάλει λεφτά στη χώρα αφού οι ληστρικοί εφοπλιστές αδιαφορούν, οι μεγαλοκαρχαρίες κάνουν το κορόιδο, οι τοκογλύφοι μας πίνουν το αίμα, κάποιος πρέπει να φέρει λεφτά, με όρους θεμιτούς. Τώρα θα μου πεις, στην Ελλάδα ζεις ρε φίλε, ψύλλους στ’ άχυρα ζητάς. Συμφωνώ.

Πηγή: «iskra»