Συνεργασία ή θάνατος

Του Γιάννη Λαζάρου

Έφθασε και η στιγμή που ο Βενιζέλος έγινε κομμουνιστής και ο Τσίπρας έγινε Βενιζέλος. Στον πανικό για την σταθεροποίηση του συστήματος τόσο οι «σοσιαλιστές» όσο και οι «αριστεροί» της Ελλάδας βρήκαν κοινή γραμμή νέου πολιτικού συστήματος που να καλύπτει την δική τους εξουσία νόμιμα αλλά από την άλλη να ρίχνει από το βάθρο την Δημοκρατία.

Ο Τσίπρας στην κοινοβουλευτική ομάδα του Σύριζα άνοιξε τις πόρτες διάπλατα για συνεργασίες αφού βλέπει πως ό,τι και να κάνει εξουσία δεν βλέπει πλειοψηφικά. Έτσι λοιπόν, στα δύσκολα θυμήθηκε τον Λένιν προσαρμόζοντας την ψηφοθηρία και εξουσιολαγνεία του σε αυτό που κάποτε είπε ο Λένιν όταν είχε έρθει στην εξουσία ο λαός « Υπάρχουν στιγμές που πρέπει να διευρύνουμε τα μέτωπα της πάλης ακόμα και με συμμάχους που μάς φαίνονται ασταθείς , ταλαντευόμενοι, όχι αρκετά δυνατοί και αποφασισμένοι για να αντέξουν την πορεία μέχρι το τέλος». Ποιοι είναι οι σύμμαχοι του Σύριζα στην ελληνική πολιτική σκηνή; Όταν ο Λένιν το έλεγε αυτό υπήρχε μία ιδεολογική βάση για όλους τους συμμάχους του ακόμα και αν δεν τους γούσταρε. Ποια είναι η κοινή ιδεολογική βάση του Σύριζα και ποια η επανάσταση των Συριζαίων και των συμμάχων που αφού νίκησαν τώρα πρέπει να τα βρουν μεταξύ τους; Τι κοινό έχει ο αντιπολιτευόμενος Σύριζα με τον συμπολιτευόμενο Κουρέλη, την Ελιά του ΠΑΣΟΚ, το ίδιο το ΠΑΣΟΚ και τα δεξιά μικροκόμματα; Καμία απολύτως, απλά ήρθε η στιγμή που βάζουμε στην μπάντα τα οικονομικοπολιτικά συστήματα των ιδεολογιών και δίνουμε τα χέρια με τον πολιτικό μας εχθρό εις το όνομα της σταθεροποιημένης εξουσίας, διότι έτσι προστάζει η Ενωμένη Ευρώπη.

Την ίδια μέρα ο Βενιζέλος μιλώντας στους Πασόκους τόνισε ότι είναι ανώτερη βία να γίνει αναθεώρηση του Συντάγματος για ένα και μοναδικό λόγο: «Δεν μπορεί η χώρα να προχωρήσει με ένα εκλογικό σύστημα που είχε γεννηθεί υπό συνθήκες ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΕΣ προ κρίσης και τώρα αλλοιώνει τα δεδομένα σε συνθήκες μετά την κρίση που δεν είναι πλειοψηφικές αλλά ΣΥΝΕΡΓΑΤΙΚΕΣ». Για όποιον δεν κατάλαβε, ο Βενιζέλος καταργεί την Δημοκρατία και βάζει τα θεμέλια για την Συνεργασία. Το τι θέλει πλέον η πλειοψηφία στην Ελλάδα δεν παίζει κανένα ρόλο. Από την στιγμή που 20 κόμματα συνεργαστούν με συνολικό ποσοστό 5%, τότε η εξουσία είναι στα χέρια των λίγων και όχι των πολλών. Μειοψηφική Συνεργασία έναντι Πλειοψηφικής Δημοκρατίας.

Συνδυάζοντας τις προτάσεις και των δύο πολιτικών ανδρών της κεντρο-αριστεράς είναι ηλίου φαεινότερο ότι Σύριζα και ΠΑΣΟΚ έχουν μπει στην τελική ευθεία να ρίξουν την Δημοκρατία ως θεσμό στην χώρα που την γέννησε. Από την πλευρά των δεξιών, ήδη ο Σαμαράς έβαλε ηγέτη της ομάδας Αναθεώρησης του Συντάγματος τον Προκόπη Παυλόπουλο ανήμερα των δηλώσεων αποδόμησης της Δημοκρατίας τόσο από τον Τσίπρα, όσο και από τον Βενιζέλο. Και οι τρεις εξουσιαστές έκαναν το πρώτο ντου ενάντια στον θεσμό την ίδια ημέρα.

Φθάσαμε στο σημείο που το ερώτημα γιατί δημιουργήθηκαν τόσα κόμματα ζητώντας μερίδιο εξουσίας στην χώρα από το 2010 μέχρι σήμερα να πάρει την απάντησή του. Δημιουργία πολλών κομμάτων χωρίς καμία ιδεολογία ως θεμέλιο αλλά με την τακτική να μαζέψουν όσους πολίτες ήταν δυσαρεστημένοι από την πολιτική που άσκησαν τα κόμματα της πλειοψηφίας στην χώρα. Πολλά κόμματα με επικοινωνιακά τεχνάσματα του τύπου «ενάντια στον διπολισμό» και «ενάντια στον παλαιοκομματισμό». Όλα όμως τα κόμματα είναι γεννήματα πολιτικάντηδων που υπηρέτησαν τον διπολισμό, είναι παλαιοκομματικοί και το χειρότερο έτοιμοι από την αρχή για την συνεργασία για την σταθεροποίηση της χώρας.

Ο φόβος της αστάθειας που πέρασε σε κάθε πολίτη από τα επικοινωνιακά τερτίπια του συνόλου της εξουσίας έφθασαν τον πολίτη να φοβάται τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν είναι καθόλου τυχαίος ο χαρακτηρισμός «Δημοκρατικό Τόξο» που θα περιλαμβάνει όλα τα κόμματα που θέλουν την σταθεροποίηση υπό την κηδεμονία της Ε.Ε. και των υπολοίπων δανειστών. Ήταν το πρώτο σύνθημα μέχρι χθες που ακούσαμε για «συμμαχίες» και «συνεργασίες». Επίσης καθόλου τυχαία δεν ήταν η υποστήριξης της εξουσίας στο κόμμα της Χρυσής Αυγής κατά τις προηγούμενες εκλογές και την ποινικοποίησή της ως αντιδημοκρατικό όταν πια δεν την χρειαζόταν. Οι συνεργαζόμενοι δημοκράτες έναντι των αντιδημοκρατών. Μένει μόνο το ΚΚΕ σαν την καλαμιά στον κάμπο να έχει ποσοστό στην Δημοκρατία αλλά να είναι μονίμως αντιπολιτευόμενο χαρακτηρισμένο νοητά από το σύστημα και αυτό ως αντιδημοκρατικό.

Πέρασαν πολλά χρόνια από την εποχή που στην πολιτική και στην κοινωνία ο χαρακτηρισμός «συνεργάτης» σήμαινε ο ναζιστοτσολιάς, ο καταδότης, ο συνένοχος. Έφθασε τώρα, μετά από τόσες δεκαετίες, η στιγμή που θα δούμε τους Συνεργάτες της δημοκρατούμενης εξουσίας. Και το χειρότερο, οι ψηφοφόροι των «Συνεργατών» να συναινούν μέσω ψήφου στην μειοψηφική δημοκρατία νομίμως συνταγματικά και με την ελευθερία που τους δίνει η ίδια η Δημοκρατία που κατακρημνίζουν.

Μετά τον κομματικό διπολισμό που είχες μια σημαία να στηρίζεσαι ερμηνεύοντας τα λευκά και γαλάζια μέρη της ως "Ελευθερία ή θάνατος", σε έφτασαν μέσω οικονομικής και εθνικής εξαθλίωσης να έχεις καινούριο σύνθημα όταν την κοιτάς: "Συνεργασία ή θάνατος". -

Πηγή: «Στον τοίχο»