Γιατί πρέπει να συνεχίσουμε να πληρώνουμε ένα τόσο απεχθές και παράνομο χρέος;

Του Δημήτρη Καζάκη

Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί αλλά οι διαπραγματεύσεις της νέας κυβέρνησης ξεκινούν από την παραδοχή ότι το υφιστάμενο χρέος της χώρας είναι απολύτως νόμιμο κι επομένως το όλο ζήτημα είναι πώς θα πρέπει να το πληρώσει ο ελληνικός λαός. Καταρχάς, από που κι ως πού το υφιστάμενο χρέος είναι νόμιμο; Μήπως πήγε στην άνοδο των εισοδημάτων και του επιπέδου ζωής του ελληνικού λαού; Μήπως τροφοδότησε κάποια ανάπτυξη που έφερε δουλειές και ευημερία στη χώρα;

Αυτό που μας λένε κυβερνητικοί, μνημονιακοί και παπαγαλάκια είναι ότι πρέπει να είμαστε ευγνώμονες για τα δάνεια του μηχανισμού στήριξης. Χάρις στο καθεστώς που μας επέβαλαν μπορεί ένας στους τέσσερις Έλληνες να έχει χάσει μόνιμα τη δουλειά του και αντίστοιχα τα προς το ζην.

Μπορεί να έχει δεκαπλασιαστεί το ποσοστό των ασθενών που τερματίζουν γιατί έχει ουσιαστικά διαλυθεί το σύστημα υγείας. Όπως, τουλάχιστον καταγγέλλουν οι ιατρικοί φορείς της χώρας.

Μπορεί ένας στους τρεις Έλληνες επίσημα να αντιμετωπίζει σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης. Μπορεί ένα στα δύο νοικοκυριά στην Ελλάδα να μην μπορεί να βγάλει το δεκαπενθήμερο. Μπορεί η νέα γενιά να παίρνει το δρόμο της ξενιτιάς για ένα μεροκάματο, αλλά όλα κι όλα ο μηχανισμό στήριξης μας έσωσε!

Για να δούμε την αλήθεια. Το διάστημα 2010-2013 ο νέος δανεισμός του ελληνικού κράτους ξεπέρασε συνολικά τα 373 δις ευρώ. Από αυτά τα 209 δις ευρώ ήταν του μηχανισμού στήριξης. Δηλαδή η τρόικα διέθεσε σε δάνεια μόλις το 56% του συνολικού δανεισμού του ελληνικού κράτους την περίοδο των μνημονίων.

Που πήγαν άραγε όλα αυτά τα δάνεια; Τα 134 δις ευρώ πήγαν σε ληξιπρόθεσμα ομόλογα και τόκους, ενώ τα 148 δις ευρώ σε εξοφλήσεις βραχυχρόνιου χρέους το ίδιο διάστημα. Σύνολο 282 δις ευρώ εξυπηρέτηση χρέους. Δηλαδή το 75,6% του νέου δανεισμού πήγε σε εξόφληση παλιότερου χρέους.

Μήπως τα υπόλοιπα δάνεια πήγαν σε μισθούς και συντάξεις; Αμ δε. Το αθροιστικό πρωτογενές έλλειμμα της Γενικής Κυβέρνησης την περίοδο 2010-2013 έφτασε σχεδόν τα 40 δις ευρώ. Που πήγαν τα υπόλοιπα 51 δις ευρώ που απομένουν από το συνολικό δανεισμό; Ποιος τα καρπώθηκε; Προφανώς οι τραπεζίτες. Ποιος θα λογοδοτήσει για όλα αυτά;

Και παρά το γεγονός ότι στις 31/12/2009 το δημόσιο χρέος ήταν κοντά στα 300 δις ευρώ, ή το 120% του ΑΕΠ, το 2014 έφτασε τα 323 δις ευρώ, ή το 180% του ΑΕΠ. Με άλλα λόγια, λίγο πριν το πρώτο μνημόνιο χρωστούσαμε ως κράτος κοντά στα 300 δις ευρώ. Φορτωθήκαμε άλλα 373 δις ευρώ νέο δανεισμό για να εξυπηρετήσουμε το παλιό χρέος (282 δις), να καλύψουμε τα ελλείμματα (40 δις ευρώ) και να επιδοτήσουμε τους εγχώριους τραπεζίτες (51 δις ευρώ).

Και τελικά που καταλήξαμε; Να χρωστάμε σήμερα άλλα 323 δις ευρώ. Εν τω μεταξύ τα πάντα στην Ελλάδα έχουν υποθηκευθεί και έχει αρχίσει το γενικό ξεπούλημα. Κάθε έννοια ανθρώπινου, κοινωνικού και πολιτικού δικαιώματος έχει καταλυθεί, μαζί με την εθνική κυριαρχία της χώρας πρωτίστως λόγω της δανειακής σύμβασης. Ενώ η οικονομία έχει υποστεί συρρίκνωση πάνω από 25% τα χρόνια του μνημονίου.

Με ποιο δικαίωμα λοιπόν η κυβέρνηση δεν θέτει ξεκάθαρα τη διαγραφή του χρέους ως πράξη εθνική και λαϊκής κυριαρχίας της Ελλάδας; Όπως ακριβώς προβλέπει το διεθνές δίκαιο και η διεθνής πρακτική; Γιατί έχει αποκλείσει εκ προοιμίου μια τέτοια πράξη και διαπραγματεύεται απλά και μόνο τους όρους εξυπηρέτησης ενός τέτοιου χρέους;

Πηγή: «ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ»