Ως χώρα, πώς θα αποκτήσουμε το δυνατόν συντομότερο αναπτυξιακή φιλοσοφία;

Καταρχάς για να αποκτήσεις αναπτυξιακή φιλοσοφία, πρέπει να απελευθερώσεις την καινοτομία. Η καινοτομία προϋποθέτει ότι αυτός που έχει σπουδάσει, δουλεύει σ’ αυτό που έχει σπουδάσει. Δεν μπορείς αυτή τη στιγμή να παράγεις ένα επιστημονικό δυναμικό που κατά τα ¾ εάν βρίσκει δουλειά, βρίσκει σ’ οτιδήποτε άλλο εκτός από το αντικείμενο που σπούδασε.

Το δεύτερο πολύ βασικό είναι ότι πρέπει να παράξεις επιστημονική γνώση και έρευνα ως οικονομία. Και να εντάξεις εκεί το μεγαλύτερο κομμάτι αν όχι όλη την κοινωνία. Εγώ είμαι υπέρ της άποψης ότι πρέπει τα πανεπιστήμια να είναι απολύτως ανοικτά. Πρέπει να κοινωνικοποιηθεί πλήρως η παιδεία. Όλοι πρέπει να περνάνε ακόμη και στο επίπεδο του πανεπιστημίου. Βέβαια αξιολογήσεις πρέπει να γίνονται και είναι απαραίτητες σε επίπεδο γνώσης και έρευνας.

Το τρίτο πολύ σημαντικό είναι να απελευθερωθεί η δημιουργικότητα του εργαζόμενου. Δεν είναι δυνατόν ένας εργαζόμενος που ζει σε συνθήκες συνεχούς άγχους για το βιοπορισμό να έχει δημιουργικότητα. Οι μελέτες έχουν αποδείξει ότι ο εργαζόμενος που έχει σταθερή και μόνιμη απασχόληση έχει 45% υψηλότερη παραγωγικότητα από τον ίδιο εργαζόμενο που κάνει την ίδια δουλειά αλλά έχει επισφαλή εργασία. Και μάλιστα η τελευταία μελέτη έγινε από το Ινστιτούτο εργατικών μελετών στη Γερμανία. Και είναι και απόλυτα φυσιολογικό. Οποιοσδήποτε έχει δουλέψει, το ξέρει.

Το τέταρτο βασικό είναι να απελευθερώσεις τη δυνατότητα κάποιου να εφαρμόσει την ιδέα του στην πράξη. Γιατί για παράδειγμα η χώρα  να μην μετεξελιχθεί σ’ ένα καταφύγιο των απανταχού καταδιωκόμενων ανταρτών του διαδικτύου; Γιατί να μην υπάρχουν οι servers εδώ που μπορούν να εξυπηρετούν οποιονδήποτε διεκδικεί ή επιδιώκει την ελευθερία της γνώμης ή της διακίνησης σε διεθνές επίπεδο; Να πούμε και ένα ιστορικό στοιχείο. Ο τόπος αυτός αν και πολύ μικρός, αν και υπό καθεστώς αίρεσης γιατί ήμασταν πάντα υπό την προστασία των μεγάλων δυνάμεων, ήταν το καταφύγιο όλων των κατατρεγμένων μετά τις επαναστάσεις του 1848. Όταν ατύχησε ή ηττήθηκε η “Άνοιξη των λαών” όπως ονομάστηκε στην Ευρώπη, οι περισσότεροι καταφύγανε εδώ, σ’ αυτή τη χώρα. Τα σύνορά της τότε ήταν στη Λαμία. Σ’ αυτή τη χώρα έβρισκες από αναρχικούς μέχρι σενσιμονιστές. Από εθνικοπατριώτες μέχρι ότι μπορείς να φανταστείς. Όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες τις άκουγες σ’ αυτή τη χώρα. Ήταν το καταφύγιο των κατατρεγμένων. Μπορεί να ξαναγίνει με τη σύγχρονη βέβαια έννοια του όρου. Και αυτό μπορεί να μας εξασφαλίσει και σημαντικά οφέλη. Όχι μόνο δημοσιονομικά ή οικονομικά αλλά και πολιτικά και προφανώς και ειδικού βάρους στην παγκόσμια σκηνή. Αν πάμε μ’ αυτό τον τρόπο, μπορούμε να έχουμε μια πολύ γρήγορη ανάκαμψη αναπτυξιακού τύπου αλλά πρέπει να σκεφτούμε με διαφορετικούς όρους.

πηγή: http://epamsyrouposeid.blogspot.gr
Η απάντηση έχει δοθεί μέσα από τα κείμενα και τις προφορικές συνεντεύξεις του Γενικού Γραμματέα του ΕΠΑΜ Δημήτρη Καζάκη