Με ποιόν τρόπο θα εξασφαλίσουμε την απρόσκοπτη εισαγωγή προϊόντων που δεν παράγονται στην Ελλάδα αλλά μας είναι απαραίτητα στην καθημερινότητά μας;

Καταρχάς θα πρέπει να εξασφαλίσουμε ότι τόσο στη μεταβατική περίοδο προς το εθνικό νόμισμα όσο και μετά, θα πρέπει να υπάρχει ένα εθνικό σχέδιο ανοικοδόμησης της χώρας. Δηλαδή θα πρέπει να τεθούν κάποιες προτεραιότητες. Δεν μπορούμε να διατηρήσουμε αυτό το καταναλωτικό πρότυπο της ελληνικής οικονομίας διότι είναι σπάταλο, εντελώς ανορθολογικό και τελείως παρασιτικό. Θα πρέπει για παράδειγμα να έχουμε ξεκάθαρο το ποια βιομηχανία χρειαζόμαστε. Χρειαζόμαστε τη βιομηχανία που μπορεί να πατάει σε δύο βασικά πόδια.

Πρώτον. Στη μεταποίηση αγροτικών προϊόντων και ότι συνδέεται με αγροτικά προϊόντα, σαν να είναι προέκταση -αν θέλετε- της αγροτικής οικονομίας και
Δεύτερον αυτή που αξιοποιεί το φυσικό ορυκτό και μεταλλευτικό πλούτο της χώρας. Αυτές είναι οι δύο βασικές προτεραιότητες.
Αν λοιπόν αναπτύξουμε μια βιομηχανία που έχει αυτούς τους δυο πυλώνες, αυτόματα περιορίζουμε ή υποκαθιστούμε σε σημαντικό βαθμό τις εισαγωγές πρώτων υλών. Δηλαδή, δεν βλέπω το λόγο να αναπτύξουμε μια βιομηχανία για την οποία δεν έχουμε πρώτες ύλες. Θα δώσουμε έμφαση στις βιομηχανίες μεταποίησης ή αξιοποίησης του ορυκτού πλούτου της χώρας, με νικέλιο, χαλκό, ασήμι, χρυσό. Αυτά που θα χρειαστούμε είναι κατά κύριο λόγο συστήματα εργαλειομηχανών και τεχνολογία, δηλαδή αυτό που θα χρειαστούμε είναι μηχανήματα και μέσα παραγωγής υψηλής τεχνολογίας ή αιχμής, τα οποία θα τα χρειαστούμε μέχρι να τα αναπτύξουμε εμείς οι ίδιοι. Αυτά μπορούν να βρεθούν εξαιρετικά εύκολα στην παγκόσμια οικονομία, αρκεί να έχεις χρήματα να πληρώσεις.

Δηλαδή αρκεί να έχεις συνάλλαγμα. Άρα το πρόβλημα δεν είναι το πού θα βρούμε να τα αγοράσουμε. Το θέμα είναι αν θα έχουμε συνάλλαγμα να τα αγοράσουμε. Και θα έχουμε συνάλλαγμα. Γιατί η ελληνική οικονομία αυτή τη στιγμή κινεί περίπου 38-40 δισ. σε ρευστό χαρτονόμισμα ευρώ. Αυτό κατά τα 2/3 του τουλάχιστον να αποσυρθεί και να μετατραπεί σε συναλλαγματικό απόθεμα της εθνικοποιημένης Τράπεζας της Ελλάδας. Αυτό γίνεται πολύ εύκολα αν μεταφέρουμε τις συναλλαγές ιδιωτών είτε του κράτους με ιδιώτη σε λογιστική βάση και αποτρέψουμε να χρησιμοποιούν για αυτές τις συναλλαγές ρευστό χρήμα σε μεγάλο βαθμό. Με αυτή την έννοια, έχουμε τη δυνατότητα να μπορέσουμε να αγοράσουμε τα προϊόντα που χρειαζόμαστε.

Το δεύτερο είναι το εξής. Γιατί δεν μπορούμε να κλείσουμε μια συμφωνία και να πούμε: Αν θέλω να οικοδομήσω μια βιομηχανία υψηλής απόδοσης αλουμινίου για παράδειγμα να ολοκληρώσω τη βιομηχανία προφίλ αλουμινίου που έχει η χώρα συνδέοντάς την με την πρώτη ύλη, δηλαδή τους βωξίτες αλλά ταυτόχρονα θέλω να την εξελίξω έτσι ώστε να παράγει και υψηλής ποιότητας αλουμίνιο που χρησιμοποιείται για παράδειγμα στην αεροπορική βιομηχανία. Την τεχνολογία για το ζήτημα αυτό δεν την έχω. Θα μπορούσα όμως σε συνεργασία –να κάνω για παράδειγμα μια κοινοπραξία- με αυτούς που την έχουν, είτε ιδιωτικές επιχειρήσεις είτε κράτη, και να στήσω αυτή τη βιομηχανία εδώ και να πληρώσω με το αποτέλεσμα της βιομηχανίας, δηλαδή με το προϊόν που θα παράγει αυτή η βιομηχανία για πολλά χρόνια. Αυτό το πράγμα μας επιτρέπει να βρούμε εναλλακτικούς τρόπους οικονομικών σχέσεων που θα είναι σε αμοιβαία επωφελή βάση.

πηγή: http://epamsyrouposeid.blogspot.gr
Η απάντηση έχει δοθεί μέσα από τα κείμενα και τις προφορικές συνεντεύξεις του Γενικού Γραμματέα του ΕΠΑΜ Δημήτρη Καζάκη