Το «παιχνίδι» ωστόσο διευρύνεται σε μεγάλο βαθμό εάν λάβουμε
υπόψη το παρασκήνιο και τις κινήσεις των μεγάλων «παικτών», εκείνων που δίνουν
τη μάχη ώστε να αποκτήσουν τον πλήρη στρατηγικό έλεγχο της περιοχής,
εξουδετερώνοντας ακόμη και την τελευταία υποψία παρουσίας ανταγωνιστών στις
αγορές της περιοχής. Εκτός, λοιπόν, από τη ΔΕΠΑ, το ενδιαφέρον των ισχυρών
ξένων ομίλων στρέφεται στα Ελληνικά Πετρέλαια, για πολλούς και ιδιαίτερα
σημαντικούς λόγους. Μεταξύ αυτών, τα ΕΛΠΕ:
1. Ελέγχουν τρία διυλιστήρια στην ελληνική επικράτεια, σε ένα ιδιαίτερα κρίσιμο
γεωστρατηγικό σημείο της Μεσογείου, όπου οι ανάγκες για καύσιμα ολοένα
αυξάνονται.2. Το ένα από τα διυλιστήρια, αυτό της Ελευσίνας, είναι το πιο σύγχρονο στην Ευρώπη, καθώς η πλήρης αναβάθμισή του ολοκληρώθηκε πριν από λίγους μήνες και ήδη έχει τεθεί σε εμπορική λειτουργία, μετά τη μεγαλύτερη επένδυση των τελευταίων δεκαετιών στη χώρα, που ξεπέρασε τα 1,5 δισ. ευρώ.
3. Διαθέτει πλήρως καθετοποιημένες λειτουργίες και μπορεί να αποτελέσει το βασικό επιχειρηματικό όχημα για επέκταση είτε προς την Ανατολή είτε προς τον Βορρά.
4. Έχει θέσει υποψηφιότητα σε όλες τις περιοχές που θα διαθέσει το ελληνικό Δημόσιο για έρευνες πετρελαίου και φυσικού αερίου στη Δυτική Ελλάδα και τη Νότια Κρήτη.
Ωστόσο, τα ΕΛΠΕ παρουσιάζουν μία ιδιαιτερότητα: Πρόκειται για ιδιωτικο-κρατική επιχείρηση, με μεγαλύτερο μέτοχο τον όμιλο Λάτση και συνιδιοκτήτη το Δημόσιο, το οποίο πρόσφατα μεταβίβασε τις μετοχές του στο ΤΑΙΠΕΔ.
Εδώ αρχίζει το πιο ουσιαστικό κομμάτι της ιστορίας. Οι δύο συνεταίροι φαίνεται πως έχουν συμφωνήσει στη στάση που θα κρατήσουν ως προς την πώληση της ΔΕΠΑ, στην οποία τα ΕΛΠΕ κατέχουν το 35%. Αλλά δεν είναι ξεκάθαρο εάν θα τηρήσουν την ίδια στάση και στα ποσοστά που θα πουλήσουν στα ΕΛΠΕ, καθώς ο Σπύρος Λάτσης είναι λογικό να μην θέλει να δώσει τώρα το δικό του μερίδιο, διότι μπορεί να το πουλήσει αργότερα σε πολύ υψηλότερες τιμές.
Όσοι γνωρίζουν πρόσωπα και καταστάσεις λένε πως η επιλογή του μελλοντικού στρατηγικού επενδυτή στον όμιλο θα γίνει είτε με τη σύμφωνη γνώμη είτε με την απόλυτη ελευθερία επιλογής του μεγαλοεπιχειρηματία. Αυτό σημαίνει πως οι όποιες διαδικασίες μέσω ΤΑΙΠΕΔ θα έχουν καθαρά τυπικό χαρακτήρα.
Εν τω μεταξύ φουντώνουν οι φήμες για αλλαγές στα ηγετικά κλιμάκια του ομίλου, όπου από τα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας έχει εφαρμοστεί το σύστημα της «κοινής αποδοχής» και της διανομής των ρόλων. Το πρώτο διάστημα μετά τη συγχώνευση των ΕΛΠΕ με την Πετρόλα ο διευθύνων σύμβουλος οριζόταν από το Δημόσιο και ο πρόεδρος (χωρίς ουσιαστικά καθήκοντα) από τον όμιλο Λάτση. Τα τελευταία χρόνια οι ρόλοι αντιστράφηκαν, αλλά ένας από τους μάνατζερ παρέμεινε στη θέση του: Ο Γιάννης Κωστόπουλος.
Οι φήμες λένε ότι οι αλλαγές στη διοίκηση προσεχώς θα είναι σαρωτικές και θα σηματοδοτήσουν την έναρξη της διαδικασίας αναζήτησης του επόμενου μεγαλομετόχου. Θεωρείται βέβαιο ότι τη θέση του προέδρου θα καταλάβει πολιτικό πρόσωπο, που θα οριστεί από το Δημόσιο.
Μάλιστα στη διανομή των θέσεων μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταίρων, η συγκεκριμένη θέση ανήκει (;) στη Ν.Δ., στην οποία έχουν ακουστεί κατά καιρούς διάφορα ονόματα, μεταξύ αυτών του Πέτρου Δούκα (η υποψηφιότητά του «κάηκε» με την υπόθεση του «πόθεν έσχες») και του Ηλία Κονοφάγου, πρώην στελέχους των ΕΛΠΕ και υποψήφιου στο ψηφοδέλτιο Επικρατείας της Ν.Δ. στις τελευταίες εκλογές.
Όλοι οι «παίκτες»
Η θέση και οι δυνατότητες των ΕΛΠΕ, για τους λόγους που εξηγήσαμε παραπάνω, αποτελούν μαγνήτη για τους ξένους ομίλους, που θέλουν να αποκτήσουν προνομιακή πρόσβαση στην αγορά της Ανατολικής Μεσογείου. Αυτή η προοπτική δημιουργεί προϋποθέσεις για «σύγκρουση συμφερόντων», ενδεχομένως μεγαλύτερη κι από την αντίστοιχη για τη ΔΕΠΑ.
1. Σίγουρα στη διεκδίκηση των ΕΛΠΕ θα εμφανιστεί πάλι η Gazprom, μέσω της θυγατρικής της Gazpromneft, όπως δήλωσε πρόσφατα ο αντιπρόεδρος του ρωσικού κολοσσού Αλεξάντρ Μεντβέντεφ. Ωστόσο, η ρωσική «γραμμή πυρός» αναμένεται να έχει άλλον ένα σημαντικό υποψήφιο αγοραστή: την κρατική εταιρεία Rosneft, στο τιμόνι της οποίας βρίσκεται από το Μάιο του 2012 ο Ιγκόρ Σέτσιν, ένας άνθρωπος που ακολουθεί τον Βλαντίμιρ Πούτιν από την πρώτη θητεία του στο Κρεμλίνο.
2. Επιπλέον ο Σπύρος Λάτσης έχει παραδοσιακούς δεσμούς με τους Ρώσους πετρελαιάδες, καθώς το 2003, λίγο πριν από τη συμφωνία για τη συγχώνευση της Πετρόλα με τα ΕΛΠΕ, είχε εμφανιστεί στον σχετικό διαγωνισμό σε συνεργασία με τη LUKoil, τη μεγαλύτερη ιδιωτική ρωσική πετρελαϊκή εταιρεία.
3. Παράγοντες της αγοράς θεωρούν σίγουρο ότι παραμένει το ενδιαφέρον της αμερικανικής Noble Energy και της ισραηλινής Delek, που συμμετέχουν στις έρευνες για φυσικό αέριο και πετρέλαιο στην Κύπρο. Ο αμερικανικός παράγοντας ενδέχεται να κάνει ακόμη πιο δυναμική εμφάνιση, ανάλογα και με τις εξελίξεις στο θέμα της ΔΕΠΑ, καθώς ούτε στην περίπτωση των ΕΛΠΕ θέλει να υπάρξει ρωσική επικράτηση.
4. Υπάρχουν ακόμη οι Ευρωπαίοι, όπως η γαλλική Total, η BP και η Shell, που ίσως διεκδικήσουν τον έλεγχο της διυλιστικής ικανότητας στην Ανατολική Μεσόγειο, αλλά στον ρωσοαμερικανικό «πόλεμο» θα έχουν ελπίδες μόνο εάν δημιουργήσουν ισχυρές συμμαχίες.
5. Όσο για τις ελληνικές υποψηφιότητες, καθοριστικές θα είναι οι συμμαχίες τους, διότι τα μεγέθη ξεφεύγουν πολύ από τις δυνατότητες των εγχώριων ομίλων, ακόμη και σε περιπτώσεις όπως η Motor Oil, ο Μυτιληναίος και η Τέρνα.
Το έχουμε σημειώσει αρκετές φορές: Οι ιδιωτικοποιήσεις επιβάλλουν λεπτούς χειρισμούς (καθώς αφορούν εθνικά συμφέροντα), αλλά και ιδιαίτερες... ικανότητες. Για την κυβέρνηση και τον Σαμαρά οι αποφάσεις περνάνε από Συμπληγάδες. Οι πιέσεις απ’ όλες τις πλευρές είναι αφόρητες και η απόφαση δεν έχει να κάνει μόνο με την κάλυψη των στόχων του μνημονίου. Έχει να κάνει με την ίδια την ανεξαρτησία της χώρας από οικονομική και πολιτική άποψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου