Συνεργασίες

Tου Γιάννη Σιδέρη

Πριν ακόμη στεγνώσει η μελάνη από το προηγούμενο άρθρο, ο ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας το αδιέξοδο στο οποίο έχει οδηγηθεί μέσω των επιλογών του, καλεί σε συνεργασίες. Συνεργασίες όμως με ποιους και με ποιόν τρόπο;

Εγκλωβισμένος στα κοινοβουλευτικά παιχνίδια των πολιτικών χώρων εκείνων που γνωρίζουν πολύ καλά τους κανόνες του παιχνιδιού, απομακρυσμένος πια από τους κοινωνικούς αγώνες, υποχρεούται να παίξει "εκτός έδρας".

Δεν του μένει πια τίποτε άλλο, παρά να διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους ότι επιδιώκει την αυτοδυναμία!

Ωστόσο καλεί σε συνεργασία και εντός του κοινοβουλίου, σε μια προσπάθεια να αποτρέψει μια ενδεχόμενη εκλογή προέδρου, αλλά και εκτός αυτού σε μια απόπειρα να ανακτήσει την μέγιστη δυνατή κοινωνική αποδοχή.

Ένα δεύτερο κόμμα-κίνημα του λεγόμενου αντιμνημονιακού χώρου, οι ΑΝΕΛ, δια του προέδρου τους Πάνου Καμμένου, καλεί επίσης σε διάλογο για εκλογική συνεργασία τις υπόλοιπες δυνάμεις που αυτοπροσδιορίζονται στον χώρο αυτόν. Έχοντας ηττηθεί στις ευρωεκλογές, επιχειρεί να ξεπεράσει τα προβλήματά του με κινήσεις εξωστρέφειας, προτείνοντας στο "Χωνί" να αναλάβει πρωτοβουλία για διάλογο μεταξύ αντιμνημονιακών δυνάμεων.

Επιχειρώντας δε να αποκομίσει τα μέγιστα δυνατά αποτελέσματα, επικαλείται την πρόθεσή του να διατηρήσει η κάθε δύναμη την αυτονομία της, πράγμα που αρνιόταν δυο χρόνια πριν (εμείς στο ΕΠΑΜ το γνωρίζουμε καλά αυτό).

Το θέμα είναι τι κάνουμε εμείς σε σχέση με τις προτάσεις αυτές. Πως αντιδρούμε στα καλέσματα των συγκεκριμένων κομμάτων και γενικότερα, πως πρέπει να αντιμετωπίσουμε ενδεχόμενες προτάσεις προς εμάς για εκλογική συνεργασία;

Κατ" αρχάς δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι είμαστε μέτωπο. Και επειδή πολύ λόγος έχει γίνει τελευταία γι' αυτό, ας ξεκαθαρίσουμε, εν συντομία, κάποια βασικά ζητήματα για το ενδογενές δίλλημα του ΕΠΑΜ: "Μέτωπο ή Κόμμα" λοιπόν;

Το κόμμα, έχει ως ρίζα το ρήμα "κόπτω". Αναφέρεται λοιπόν σε μια συνένωση ενός κομματιού της κοινωνίας, όπου έχει κοινά συμφέροντα και το οποίο επιδιώκει να τα διεκπεραιώσει μέσω της ανάδυσής του στην εξουσία με διάφορους τρόπους. Τα κοινά αυτά συμφέροντα είναι η βάση ουσιαστικά του ιδεολογικού πλαισίου πάνω στο οποίο στηρίζεται η ύπαρξη αυτού του πολιτικού φορέα. Το κάθε μέλος, ο κάθε φίλος ακόμα και ο απλός υποστηριχτής του κόμματος, οφείλει να γνωρίζει το ιδεολογικό αυτό πλαίσιο, πράγμα βέβαια που δεν συμβαίνει και με την πλειοψηφία των ψηφοφόρων κατά την εκλογική διαδικασία, όπου υπεισέρχονται και δευτερεύοντα κριτήρια επιλογής συνήθως ευτελέστερα (προσωπικά οφέλη, επικράτηση φόβου, επιλογή του πλησιέστερου "δυνατού" κ.α.). Το κόμμα οφείλει να έχει κανόνες οι οποίοι θα του εξασφαλίζουν την ομαλή λειτουργία του. Βέβαια όλοι μας γνωρίζουμε ότι πολλά κόμματα στερούνται κανόνων δημοκρατικής λειτουργίας και ουσιαστικά πρόκειται για αρχηγικά μορφώματα.

Το κόμμα λοιπόν, εξ' ορισμού, είναι αιτία διαίρεσης του λαού, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί πάντα αρνητική εξέλιξη για μια δημοκρατική κοινωνία πολιτών, μια και μέσω των ζυμώσεων αυτών εξελίσσεται διαλεκτικά.

Από την άλλη το Μέτωπο, αποτελεί το ακριβώς αντίθετο του κόμματος, μια και στόχος του είναι η συνένωση όσο το δυνατόν μεγαλύτερου αριθμού πολιτών για συγκεκριμένο σκοπό. Συνήθως συγκροτείται κάτω από ιδιαίτερα αρνητικές συνθήκες όταν αυτές επικρατούν σε μια χώρα και η πρωταρχική στόχευσή του είναι η ανατροπή αυτών ακριβώς των συνθηκών. Στο χώρο του Μετώπου δεν υπάρχει σαφές ταξικό ιδεολογικό πλαίσιο, παρά κάποια κοινά σημεία στα οποία συμφωνούν οι μετέχοντες σε αυτό. Αυτό όμως σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι ένα Μέτωπο δεν οφείλει να επεξεργάζεται το μέλλον της χώρας, καταλήγοντας σε συγκεκριμένες προτάσεις ακόμη και όταν οι συνθήκες για τις οποίες συγκροτήθηκε πάψουν να υφίστανται. Άλλωστε ένα Μέτωπο που εκφέρει μόνο καταγγελτικό λόγο και δεν μπορεί να προσδώσει στους πολίτες ένα όραμα, δεν πρόκειται να διευρύνει τις τάξεις του με τον απαραίτητο αριθμό μελών ώστε να επιτύχει τους στόχους του. Και το όραμα συνδέεται άμεσα με το "αύριο", αφού πλέον έχουν εξαλειφθεί οι λόγοι που συγκροτήθηκε!

Επίσης δεν πρέπει να παρερμηνευθεί η μη ταύτισή του με το κόμμα, με έναν πολιτικό φορέα δίχως κανόνες. Αντιθέτως, το Μέτωπο, πρέπει να διέπεται από κανόνες οι οποίοι και πρέπει να τηρούνται απαρέγκλιτα, αν θέλει να λειτουργήσει, μια και τα μέλη που το απαρτίζουν προέρχονται από διαφορετικούς χώρους, άρα αντιλαμβάνονται διαφορετικά την λειτουργία πολιτικών φορέων. Μέτωπο δίχως δημοκρατική λειτουργία δεν νοείται! Το πρόβλημα όμως είναι πως την δημοκρατική λειτουργία ο καθένας την αντιλαμβάνεται διαφορετικά, πρόβλημα όμως που ξεπερνιέται εύκολα με την τήρηση καταστατικών κανόνων.

Το ΕΠΑΜ βέβαια είναι Μέτωπο και ως τέτοιο οφείλει να αντιμετωπίσει το όποιο κάλεσμα για συνεργασία. Δίχως προκαταλήψεις και αποκλεισμούς, στηριζόμενο στις δημοκρατικές διαδικασίες που έχει αναπτύξει στο εσωτερικό του, όχι μόνο δεν έχει να φοβηθεί την οποιαδήποτε πρόσκληση-πρόταση, αλλά αντιθέτως να επιδιώξει την περαιτέρω διεύρυνση των συνεργασιών, εκλογικών ή μη υπό μία βασική προϋπόθεση όμως! Οι διαδικασίες συνεργασίας να πραγματοποιηθούν υπό το βλέμμα των πολιτών! Ακόμη και αν αυτές συντελούνται σε επίπεδο κορυφής, ο διάλογος πρέπει να διενεργείται σε ένα πλαίσιο όπου θα μπορεί να παρεμβαίνουν με δημοκρατικές διαδικασίες και τα μέλη των άμεσα εμπλεκόμενων φορέων.

Άλλη μια βασική προϋπόθεση είναι βέβαια, τα κυρίαρχα σημεία που θα αποτελέσουν και την κοινή πλατφόρμα συζήτησης, δεν μπορεί να είναι παρά, κατ' ελάχιστον, η άμεση καλυτέρευση της καθημερινότητας των πολιτών με κινήσεις άμεσες, απλές και ρεαλιστικές.

Και, επιτέλους, να τεθούν σε δημόσιο διάλογο τα ζητήματα που έχουν καταστήσει την χώρα αποικία, όπως το χρέος και η αντιμετώπισή του, καθώς και η επανεξέταση της σχέσης της χώρας μας με την ΕΕ. Για τα τελευταία αυτά θέματα, δεν μιλάμε για συμφωνία. Μιλάμε για έναν ειλικρινή διάλογο, πέρα από ταμπού και κλισέ που επικρατούν ως τώρα, όπου θα οδηγήσει σε παράθεση των επιχειρημάτων της κάθε πλευράς και στη συνέχεια στην διενέργεια δημοψηφίσματος όπου οι πολίτες θα αποφασίσουν για την όποια στάση της χώρας.

Όλα αυτά είναι και εφικτά και ελπιδοφόρα. Αν όντως κινηθεί τέτοια διαδικασία διαλόγου, οι πολίτες θα αναθαρρήσουν, θα ξεπεράσουν τους φόβους τους και επιτέλους θα ελπίζουν και πάλι. Αρκεί βέβαια οι δυνάμεις που καλούν σε συνεργασίες να μην ενδιαφέρονται απλά για την κοινοβουλευτική τους ενδυνάμωση, παρά να ενδιαφέρονται πρωτίστως για το δημόσιο συμφέρον. Να μην τους απασχολούν κοινοβουλευτικοί συσχετισμοί, παρά να ξεπεράσουν ιδεοληψίες και αγκυλώσεις προς όφελος του λαού! Να είναι διατεθειμένες να έρθουν σε ρήξη με πρακτικές του παρελθόντος!

Το ΕΠΑΜ, ως Μέτωπο, δεν έχει να φοβηθεί τίποτε από προσκλήσεις διαλόγου για επιδιωκόμενες συνεργασίες. Αντιθέτως, αυτό ακριβώς επιδιώκει! Όσοι όμως αποφασίσουν να ανιχνεύσουν τις προθέσεις του για συνεργασία ας είναι βέβαιοι ότι τα μέλη του Μετώπου, μη έχοντας προσδοκίες προσωπικής ανέλιξης στην πολιτική κλίμακα, δεν θα κάνουν πίσω εις βάρος του λαού! Θα είναι εκεί ως γνήσιοι θεματοφύλακες των συμφερόντων του δίχως να υπολογίσουν το οποιοδήποτε κόστος!

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του Ε.Πα.Μ. Πάτρας