Περί συμμαχιών και λογικής

Του Απόστολου Αποστολόπουλου

Κάθε επιδίωξη Συμμαχίας υπακούει σε ένα και μόνο κανόνα: Η Συμμαχία οφείλει να αυξήσει την ισχύ τουλάχιστον ενός εκ των συμβαλλομένων. Αυτονόητο είναι ότι υπάρχει κοινός στόχος, χωρίς αυτόν δεν υπάρχει Συμμαχία. Οι Συμμαχίες μπορεί να είναι πρόσκαιρες, να οφείλονται πχ στην ανάγκη να αντιμετωπιστεί κοινός ισχυρός (ισχυρότερος) εχθρός, ή να έχουν στρατηγική προοπτική, να εκφράζουν μακροπρόθεσμα συμφέροντα. Σύμμαχος μπορεί να είναι ακόμα και ένα μόνο άτομο αν πχ αποτελεί σύμβολο, διαθέτει εξαιρετική απήχηση και κύρος στον κόσμο. Με απλά λόγια οι Συμμαχίες είναι πρακτικό ζήτημα και όχι ιδεολογικό. Δεν χρειάζεται να αγαπάς ούτε καν να εκτιμάς το σύμμαχό σου.

Αρκεί να καλύπτει συγκεκριμένη ανάγκη τη συγκεκριμένη στιγμή. Όλα αυτά δεν είναι Θεωρία περί Συμμαχιών. Είναι η προαιώνια πρακτική τους. Γι’ αυτό άλλωστε υπάρχουν σύμμαχοι που προδίδουν, που μένουν πιστοί, που εγκαταλείπουν κλπ, κλπ.

Η συζήτηση στον ΣΥΡΙΖΑ για τις Συμμαχίες έχει αποκτήσει ένα μάλλον σουρεαλιστικό περιεχόμενο. Η κουβέντα συνοψίζεται ως εξής: Αν συμμαχήσουμε με τους τάδε κάνουμε...
αριστερή στροφή ενώ αν πάμε με τους δείνα στρεφόμαστε προς τα δεξιά. Η πραγματικότητα είναι αντίστροφη. Έχεις πολιτική και στόχους και αναζητάς συμμάχους για να τους πετύχεις. Το πολύ που μπορούμε να πούμε είναι ότι η επιλογή των Συμμάχων επισημοποιεί και επισφραγίζει δημοσίως την προειλημμένη απόφαση.

Στο ΚΚΕ εσ. όπου υπήρχαν σημαντικές αντιθέσεις (και υπήρχαν) απόφευγαν να τις συζητήσουν επειδή φοβόντουσαν ότι θα τσακωθούν άγρια, ίσως διασπαστούν. Αυτή η υποκριτική στάση πέρασε και στον ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι αντί να συζητηθεί ευθέως κάθε επίμαχο ζήτημα δολιχοδρομούμε αναζητώντας παρακαμπτήριες. Αντί πχ να τεθεί ευθέως σε συζήτηση η στάση μιας κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έναντι της Τουρκίας, κουβεντιάζουμε για τη Σαμπιχά. Αυτό δεν έβλαπτε ιδιαίτερα όσο η αριστερά ήταν στο 4%. Αλλά είναι κυριολεκτικά καταστροφικό αν ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση. Διότι η κυβέρνηση θα πάρει αποφάσεις, δεν θα κελαηδάει ασκόπως και ακόπως από την Κουμουνδούρου. Αν, όμως, η «υπόθεση Σαμπιχά» αποκαλύπτει «εξ όνυχος τον λέοντα» τότε μπορεί να θεωρήσει κανείς ότι δεν χρειάζεται η ΔΗΜΑΡ και ο Κουβέλης ούτε το ΠΑΣΟΚ και ο Βενιζέλος για να διαμορφώσει ο ΣΥΡΙΖΑ μια συγκεκριμένη πολιτική έναντι της Τουρκίας. Την έχει ήδη επιλέξει. Με απτές, καταγεγραμμένες αποδείξεις. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι η Σαμπιχά εξοντώθηκε και ο Χριστόπουλος έμεινε στο ευρωψηφοδέλτιο, παρά το ότι κάποιοι ζήτησαν να μην είναι υποψήφιος. Το ότι κανένα ρεύμα, καμία τάση στον ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιδρά στο όργιο παραβιάσεων και απειλών της Τουρκίας στο Αιγαίο υποδηλώνει ότι όντως οι επιλογές είναι δεδομένες και δεν αμφισβητούνται.

Στα Οικονομικά, δηλαδή τη συνολική στάση έναντι των Μνημονίων/Χρέους/ Ευρώ κλπ έχουν ειπωθεί τόσα που δύσκολα ο οποιοσδήποτε σύμμαχος θα μπορούσε να τα θολώσει περισσότερο. Για να μιλάμε με ονόματα ποιος πιστεύει ότι ο χ Κουβέλης (ή ο ψ ΠΑΣΟΚ) θα αναγκάσει ή θα εμπνεύσει τον Δραγασάκη, τον Μηλιό, τον Σταθάκη ή τον ίδιο τον Τσίπρα να πάνε δεξιά ή πιο αριστερά; Να πάρουν αποφάσεις ριζικά αντίθετες με ότι έχουν ήδη καταλήξει;

Τι μένει; Να βρεθούν 121 ψήφοι για να μην εκλεγεί Πρόεδρος της Δημοκρατίας και να πάμε σε εκλογές. Εδώ ο στόχος είναι περιορισμένος και σαφής. Αλλά δεν είναι κοινός. Διότι όσοι δεν θέλουν Πρόεδρο από αυτή τη Βουλή δεν θέλουν και εκλογές επειδή δεν ελπίζουν σε επανεκλογή τους, οι περισσότεροι. Το αντάλλαγμα θα είναι πχ να μπουν στα ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Όλοι οι αριθμητικά απαραίτητοι. Καλώς. Η κυβέρνηση θα πέσει και θα πάμε σε εκλογές. Αλλά τότε θα πρέπει να εξηγηθεί στον κόσμο πως αυτοί που αποδοκίμασε ρητά και κατηγορηματικά για όσα έκαναν βρέθηκαν στα αντιμνημονιακά ψηφοδέλτια του ΣΥΡΙΖΑ. Μα όπως βρέθηκε και ο Χριστόπουλος στο ευρωψηφοδέλτιο θα μπορούσε να απαντήσει ο τυχαίος. Αν, όμως, καταλήξει σ’ αυτό το συμπέρασμα, τότε, όπως ήδη προειδοποίησε στις ευρωεκλογές, ο τυχαίος θα μπορούσε στις εκλογές να αποβεί μοιραίος.

ΥΓ. Το κείμενο δεν προτείνει λύση στο αίνιγμα όχι επειδή δεν είναι δουλειά του δημοσιογράφου να υποδεικνύει λύσεις αλλά γιατί όσοι έχουν τα γένια οφείλουν να αποδείξουν στον κόσμο ότι έχουν και τα χτένια. Αλλιώς πως θα κυβερνήσουν;

Πηγή:  «iskra.gr»