Η οικουμενική σημασία της Παλαιστινιακής υπόθεσης

Του Στάθη Κουβελάκη

Τις εβδομάδες που ακολούθησαν την έναρξη της τελευταίας ισραηλινής επίθεσης εναντίον της πολύπαθης Γάζας, χιλιάδες διαδηλωτές κατέκλυσαν τους δρόμους των μεγάλων πόλεων ανά τον πλανήτη, συμπεριλαμβανομένων και των μητροπόλεων της Δύσης, για να εκφράσουν την αλληλεγγύη της με τον Παλαιστινιακό λαό. Τι να είναι άραγε αυτό που ενώνει αυτούς τους διαδηλωτές στο Γιοχάνεσμπουργκ και το Σικάγο, στο Λονδίνο και το Τορόντο, στο Παρίσι αλλά και στο ίδιο το Ισραήλ; Στα δυτικά ΜΜΕ γίνεται όλο και περισσότερο λόγος για τον «ανερχόμενο αντισημιτισμό» από τον οποίο δήθεν εμφορούνται οι υποστηρικτές της Παλαιστίνης.

Στη Γαλλία, μετά τις πρωτοφανείς για δεδομένα δυτικοευρωπαϊκού ηγέτη δηλώσεις του Φρανσουά Ολάντ, που έδιναν πλήρη κάλυψη στην Ισραηλινή επίθεση, η κυβέρνηση έφτασε στο σημείο να απαγορεύσει τρεις διαδηλώσεις στο Παρίσι με το πρόσχημα αντισημιτικών ταραχών.

Το τροπάρι είναι γνωστό εδώ και αρκετά χρόνια. Εφόσον το Ισραήλ ορίζεται το ίδιο ως το «κράτος των Εβραίων», όποιος ασκεί κριτική στην πολιτική του, και πολύ περισσότερο όποιος θεωρεί ότι η δημιουργία του και η διαρκή του επέκταση αποτελούν κραυγαλέα περίπτωση αποικιοκρατικού σχεδίου, θεωρείται αυτομάτως ότι στρέφεται εναντίον των Εβραίων, άρα ότι είναι «αντισημίτης». Το νέο δόγμα συμπυκνώνεται στην γνωστή εξίσωση «αντισιωνισμός = αντισημιτισμός».

Υπάρχει μια δόση τουλάχιστον αυτοπραγματοποιούμενης προφητείας σε αυτή την συλλογιστική: διότι εφόσον η πολιτική του Ισραήλ, οι διαρκείς πολεμικές επιχειρήσεις που εξαπολύει με χιλιάδες θύματα στον άμαχο πληθυσμό, η καθημερινή βαρβαρότητα της κατοχής στα λιγοστά εναπομείναντα παλαιστινιακά εδάφη, η πραγματικότητα των στρατοπέδων προσφύγων σε όλη τη Μέση Ανατολή όπου ζουν εδώ και δεκαετίες συνολικά εκατομμύρια Παλαιστίνιοι, η διαρκής καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και δεκάδων αποφάσεων του ΟΗΕ, εφόσον λοιπόν όλα αυτά τα με την αυστηρή νομική έννοια του όρου ατιμώρητα εγκλήματα πολέμου προκαλούν αυτονόητη και αυξανόμενη αγανάκτηση σε κάθε ηθικά και λογικά σκεπτόμενο άνθρωπο, αυξάνεται και ο πειρασμός της συμμόρφωσης με το πρόταγμα του κυρίαρχου λόγου και της απόδοσης της ευθύνης γενικά στους «Εβραίους», εφόσον, όπως διαρκώς επαναλαμβάνεται, δεν μπορεί και δεν πρέπει να τους διακρίνουμε από το κράτος του Ισραήλ. Ένας πειρασμός ιδιαίτερο έντονος στον αραβο-μουσουλμανικό κόσμο αλλά και ως ένα βαθμό, ευτυχώς σαφώς μειοψηφικό προς το παρόν, στους πληθυσμούς δυτικών χωρών που κατάγονται απ' αυτόν και που υφίστανται ρατσιστικές διακρίσεις στις χώρες όπου ζουν ως πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Απόλυτα σωστό είναι λοιπόν το σύνθημα της Βερολινέζων διαδηλωτών της προηγούμενης βδομάδας «αντισημιτισμός είναι σήμερα η υποστήριξη του Ισραήλ».

Ιδιαίτερη σημασία από αυτήν την άποψη έχει η καταδίκη της πολιτικής του Ισραήλ στο εσωτερικό του, πέραν ακόμη από τους Άραβες με ισραηλινή υπηκοότητα, όπως έδειξε η ογκώδης διαδήλωση της 26ης Ιουλίου στο Τελ Αβίβ. Γιατί όπως έχει δείξει η ιστορική εμπειρία των αντιαποικιακών και απελευθερωτικών αγώνων του προηγούμενου αιώνα, κάθε ρήγμα εντός της κοινωνίας του δυνάστη έχει καθοριστική σημασία για την έκβασή τους. Σπάει την «εθνική» συναίνεση, που είναι απαραίτητος όρος για την συνέχιση της αποικιοκρατικής πολιτικής, και δικαιώνει τις μειοψηφικές, αλλά θαρραλέες φωνές, των Ισραηλινών που, φέροντας το στίγμα του «προδότη», παίρνουν το μέρος των καταπιεζόμενων. Εξίσου σημαντικές είναι όμως και οι φωνές Εβραίων ή εβραϊκής καταγωγής πολιτών δεκάδων δυτικών χωρών που αποστασιοποιούνται απερίφραστα από την πολιτική του Ισραήλ και αρνούνται στους ηγέτες αυτού του κράτους του το δικαίωμα να μιλούν στο όνομά τους. Με τη στάση τους δεν διαλύουν απλά το μύθο της ταύτισης των απανταχού Εβραίων με το Ισραήλ, τονίζουν τη βαθύτερη σημασία της παλαιστινιακής υπόθεσης: ότι δεν αποτελεί αντιπαλότητα μεταξύ «Εβραίων» και «Αράβων» ή «Μουσουλμάνων», μεταξύ θρησκειών και εθνοτήτων. Είναι υπόθεση κατοχής, εκδίωξης πληθυσμού από τις πατρογονικές του εστίες, διαρκούς αρπαγής της γης του δια του εποικισμού, καθημερινής καταπίεσης, καταπάτησης του διεθνούς δικαίου και των ανθρώπινων δικαιωμάτων, συσσωρευμένων εγκλημάτων πολέμου.

Η συνέχιση αυτής της κατάστασης, με ευθύνη της Δύσης που στηρίζει με κάθε τρόπο αυτό το κράτος-παρία, που με τη σειρά του στήριξε τα πιο αντιδραστικά καθεστώτα του πλανήτη (από την Νότια Αφρική επί απαρτχάιντ έως τις λατινοαμερικάνικες δικτατορίες στις οποίες εξήγαγε την τεχνογνωσία του σε ζητήματα καταστολής και βασανισμού), αποτελεί μόνιμο εμπόδιο για την οποιαδήποτε ειρήνη στην περιοχή αλλά και στον κόσμο – ας μην ξεχνάμε την εμμονική προσπάθεια των Ισραηλινής ηγεσίας για πολεμική ανάφλεξη με το Ιράν και τη Συρία. Όσο οι Παλαιστίνιοι δεν απολαμβάνουν των νόμιμων δικαιωμάτων τους, όπως ορίζονται από αναρίθμητες αποφάσεις και ψηφίσματα του ΟΗΕ, το Ισραήλ, ως σύγχρονη Σπάρτη, θα αποτελεί παράγοντα γενικότερης αποσταθεροποίησης και διαρκούς εκβαρβαρισμού των διεθνών σχέσεων. Και η λέξη «Παλαιστίνη» θα είναι συνώνυμο της αδικίας, της καταπίεσης αλλά και της αντίστασης. Γι αυτό και η φρίκη της Γάζας μας αφορά όλους. Γι αυτό και ο αγώνας αυτού του λαού είναι υπόθεση όλων των ελεύθερων ανθρώπων.

Πηγή:  «Ελευθεροτυπία»