Πιστό σκυλί ράτσας "Γκίκας"

Ένα πεκινουά που παριστάνει 

το ντόπερμαν - «αφεντικό, 

δώσε κάνα κόκαλο»

Του Διονύση Ελευθεράτου

Όσοι ξέρουν από σκυλιά τρέφουν μεγάλη εκτίμηση στη ράτσα «Γκέκας». Είναι ιδανικά για ιχνηλασία, φύλαξη και συντροφιά, αγαπησιάρικα και υπερήφανα.

Στην Ευρώπη, πάλι, αυτές τις ημέρες γίνονται αντιληπτές οι ιδιότητες ενός ξεχωριστού δίποδου πολιτικού όντος. Αποδεικνύεται, κατά κάποιο τρόπο, περισσότερο «πληθωρικό» από τον «Γκέκα» και ακούει στο όνομα «Γκίκας». Επιδεικνύει συμπεριφορά υπάκουου πεκινουά απέναντι στα αφεντικά του, αλλά ταυτοχρόνως πασχίζει να τα πείσει ότι μπορεί να μεταμορφωθεί σε «ντόπερμαν», για να διαφυλάξει τα συμφέροντά τους. Δεν έχει ταλέντο στην κυνηγετική -ιχνηλασία αλλά επιδεικνύει αφοσίωση στην κοινωνική λεηλασία.

Γαβγίζει λοιπόν το «θεϊκό» σκυλί «Γκίκας» (Χαρδούβελης), ώστε να ευχαριστηθεί το βερολινέζικο αφεντικό, ο «ευρωπαϊκός ποιμενάρχης» που θα πρέπει να πεισθεί ότι το πεκινουά έγινε κοτζάμ «γερμανικός ποιμενικός» - στην αγριάδα προς τρίτους, φυσικά.Πλησιάζει ο πιστός Γκίκας την εξώπορτα του αφεντικού και γρυλλίζει μέσω της γνωστής γερμανικής οικονομικής εφημερίδας Χάντελσμπλατ με το στόμα στραμμένο προς τη μεριά του Παρισιού.

Οι επιστήμονες αποκρυπτογραφούν τα γρυλλίσματα του σκυλιού «Γκίκα», που εκπέμπουν περισσότερα «να» και λιγότερα «γαβ» (είπαμε, είναι ξεχωριστή περίπτωση): «Να μην τολμήσει η γαλλική κυβέρνηση να αγνοήσει το Σύμφωνο Σταθερότητας, άνευ του οποίου δεν μπορεί να προοδεύσει το απέραντο ευρωπαϊκό κυνοτροφείο. Να μη διανοηθεί να περιφρονήσει το όριο του 3% για το έλλειμμα. Να σεβαστεί την αρχή πως τη λύση τη βρίσκεις με λιγότερα “φρίσκις”. Να μη χαλάσει την πιάτσα με αυξήσεις δημοσίων επενδύσεων. Να θυμηθεί ότι όλοι πρέπει να είμαστε ίσοι απέναντι στον μπόγια.

Να αποδεχθεί ότι πρέπει να υποστεί την ίδια σωτήρια, καθαρτήρια κακοποίηση που θέλει το αφεντικό. Διότι η σωτηρία της ψυχής είναι πολύ μεγάλο πράμα - κι αν οργιστεί το αφεντικό, θα ’ρθει βαρύ και μαύρο δράμα. (ΟΚ, Πρωτοψάλτη δεν ακούγεται συχνά στα «σκυλάδικα», αλλά ο «Γκίκας» είναι σοφιστικέ ον).

Σηκωθείτε, σκυλάκια, και πειθήνια πέστε: θέλουμε Ευρώπη σοβαρή κι όχι «μπάτε σκύλοι αλέστε». Τα ρέστα του δίνει ο «Γκίκας» κι ας ξέρει πως στο Παρίσι, ακόμη κι αν ακούσουν τα δικά του «να», είναι αμφίβολο κατά πόσο θα καταδεχτούν να απαντήσουν έστω και με ένα «να», συνοδευόμενο από άσεμνη χειρονομία. Ο πιστός σκύλος «Γκίκας» γρυλλίζει προς το Παρίσι, αλλά η άκρη του ματιού κοπάζει ικετευτικά το αφεντικό, στο Βερολίνο.

Η «αποκωδικοποίηση» του βλέμματός του είναι εξίσου εύκολη. «Τι άλλο να κάνω, αφεντικό, για να γλυτώσω απ’ το κακό; Τώρα που θα σε επισκεφτεί ο δικός μου, ο αρχηγός της ελληνικής αγέλης των προθύμων, δώσε του κάνα κόκαλο. Μην τον αφήσεις να γυρίσει πίσω με την ουρά κάτω απ’ τα σκέλια, γιατί εκεί πέρα θα 'χουμε κλάματα μα και γέλια Είναι σαν να μας κρατάς δεμένους, εκεί στο νότιο εξοχικό σου, αλλά να θέλεις κιόλας να το φυλάμε. Πώς να το φυλάμε έτσι ακινητοποιημένοι, ξεδοντιασμένοι, ολοσχερώς ξευτιλισμένοι;»

Εναγωνίως θα περιμένουν την ετυμηγορία του αφεντικού ο σκύλος «Γκίκας» κι η παρέα του: ο Μπένι ο μολοσσός (πού να δείτε τι έχουν πάθη τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ομολογιούχοι από τα δαγκώματα του) κι ο καλαματιανός ο κολοσσός. Το αφεντικό μπορεί να το σκεφτεί, μπορεί και όχι. Οψόμεθα. Αφεντικό είναι, έτσι ή αλλιώς. Χαμογελά όταν βλέπει κι ακούει τον «Γκίκα» να γρυλλίζει, υπέρ των «σωστών» κανόνων. Το ίδιο όμως το αφεντικό κάλλιστα εξαιρεί τον εαυτό του. Υπενθυμίζει στους άλλους π.χ. πως ο δεύτερος κανόνας για το δημόσιο χρέος (οικονομίες πεθαίνουν, αλλά η ηλιθιότητα του Μάαστριχτ παραμένει αθάνατη!) είναι «όχι πάνω από 60% του ΑΕΠ» - καθώς και ότι κάθε παραβίασή του μπορεί να επισύρει ανά πάσα στιγμή σοβαρές κυρώσεις. «Δεν τρέχει τίποτα» όμως, όταν το ίδιο το αφεντικό έχει δημόσιο χρέος γύρω στο 80% - κι ας δανείζεται με μηδενικά ή και αρνητικά επιτόκια.

Γιατί να «τρέξει κάτι»; Τρέχουν και γλύφουν τα «πεκινουά», τύπου Γκίκα - Σαμαρά. Τρέχουν και διάφορα «τσιουάουα» που προέρχονται από κεντροαριστερές διασταύρωσης, για να τρίξουν δοντάκια στη Γαλλία, μην τυχόν και λοξοδρομήσει. Τα ίδια δεν ήταν, που το καλοκαίρι του 2012 μας ζητούσαν να κάνουμε υπομονή διότι θα ερχόταν ο Μεσσίας Ολάντ και θα εξολόθρευε το τέρας της λιτότητας στην Ευρώπη;

Δεν τους νοιάζει καν αν γίνονται ρεζίλι των (φυσιολογικών) σκυλιών. Αρκεί να πάρουν κάποιο χάδι των - σε Βερολίνο και Φρανκφούρτη εδρευόντων - αφεντικών. Κάποιο χάδι, μαζί με κανένα κόκαλο - για να το δείχνουν εδώ. Για να μην «κοκαλώσει» από αύριο η ελπίδα τους, η ελπίδα του «λίγο ακόμα μένουμε στην καρέκλα κι ανασαίνουμε».

Πηγή: «ΠΡΙΝ»