Πως στήθηκε για άλλη μια φορά η ιστορία

Του «Τσοπάνη από τα Τζουμέρκα»

Όταν λοιπόν ένα από τα παραρτήματα “franchise” των ισλαμικών συμμοριών απείλησε πως θα εκτελέσει τον Pierre Hervé Gourdel αν η Γαλλία δεν σταματήσει τους βομβαρδισμούς, που δεν είχε ακόμα αρχίσει!!!

Ο (Χ)ολλάντ, απάντησε -για του κασίδη το “κεφάλι”- με στόμφο και πατριωτική έπαρση, βασιζόμενος σε “ξένα κόλλυβα”: “Αυτή η επίθεση συνέτεινε στο να ενισχύσει την αποφασιστικότητα μου(...). Η Γαλλία δεν πρόκειται να υποκύψει ποτέ στη τρομοκρατία, γιατί αυτό επιτάσσει το καθήκον της, και πολύ περισσότερο η τιμή της”.

Ενώ λοιπόν η γαλλική κυβέρνηση μας είχε συνηθίσει σε διαδικασίες διαπραγματεύσεων για την απελευθέρωση διαφόρων ομήρων -ποιος ξέρει με ποιο κόστος- τους οποίους υποδέχονταν πανηγυρικά στην επιστροφή τους, προσωπικά ο ίδιος μαζί με τον Fabius, για να ανεβάσει τη τσαλαπατημένη δημοτικότητά του, ξαφνικά όλως παραδόξως αλλάζει θέση και το παίζει αδιάλλακτη, αποκλείοντας κάθε συζήτηση, ακόμη έστω για να κερδίσει χρόνο.

Ξεγράφοντας λοιπόν μια και καλή τον Hervé Gourdel από τα γαλλικά ληξιαρχεία, βρήκε την κατάλληλη ευκαιρία να καλέσει το γαλλικό λαό να συστρατευθεί με τους άλλους “συμμάχους” στη νέα σταυροφορία, που ετοίμασε ο υπερατλαντικός πλανητάρχης, ως νέος “Πάπας” της “Νέας Ρώμης”. Και οι δυο τους ακολούθησαν πιστά τις συμβουλές του Herman Goring, ο οποίος έλεγε:

“Ο κόσμος μπορεί πάντα να συρθεί και να ακολουθήσει τις παροτρύνσεις των ηγετών του. Αυτό είναι εύκολο πράγμα. Το μόνο που χρειάζεται είναι να τους πουν ότι κινδυνεύουν και να καταγγείλουν τους φιλειρηνικούς ως προδότες, ότι δεν είναι πατριώτες και ότι εκθέτουν σε κίνδυνο την πατρίδα. Αυτό ισχύει με τον ίδιο τρόπο για κάθε χώρα”.

Παράλληλα αφού βρέθηκε η δικαιολογία και οι πρωταγωνιστές της “προαναγγελθείσης και διαρκούς” επίθεσης, έπρεπε πλέον να “νομιμοποιηθεί” και η αυτοδίκαιη πατριωτική απάντηση. Ξεκίνησε λοιπόν ο “Λεοντόκαρδος” σιγά σιγά στην αρχή, το 2009 να λέει στην ομιλία του με αφορμή την απόκτηση του Νόμπελ της Ειρήνης, ότι:

“Η ομολογία στο ότι η βία είναι μερικές φορές απαραίτητη, δεν αποτελεί αναφορά στο κυνισμό αλλά είναι επίγνωση της ιστορίας και των ανθρώπινων ατελειών, καθώς και των ορίων της λογικής”

Για να καταλήξει σήμερα αυτός ο συμπαθητικός μαυρούλης, που εξασφαλίζει στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό το άλλοθι της δήθεν ανοχής στη διαφορετικότητα και τις ίσες ευκαιρίες για τις μειονότητες που ήταν ιστορικά καταπιεσμένες, στη πάνσοφη διαπίστωση - πρωτοτυπία, αλλά και “κατευθυντήρια γραμμή” της σύγχρονης πολιτικής σκέψης και κοινωνικής αντίληψης για το μέλλον της ανθρωπότητας :

“Η μοναδική γλώσσα που καταλαβαίνουν αυτοί οι φονιάδες είναι η γλώσσα της βίας”.

Δίκαια λοιπόν πήρε το βραβείο Νόμπελ της Ειρήνης, αφού κι άλλοι τέτοιοι το πήραν και θα το πάρουν από τη στιγμή που πρόκειται για άλλον ένα ξεφτιλισμένο θεσμό, μέχρι σημείου που θα έπρεπε να κρίνεται το ήθος των επιλεχθέντων, με το κατά πόσο θα αποδέχονταν ή όχι οι ίδιοι αυτό το “βραβείο”, που από μόνο του πλέον έχει αυτοπροσδιοριστεί, ως προς το ρόλο του και ως προς το τι είδους επιβράβευση είναι.

Αν και θα μπορούσε να πάρει κι εκείνο της λογοτεχνίας, με την εντυπωσιακή πρωτοτυπία της συγγραφής στη γλώσσα του φαρ - Ουέστ, εκεί όπου επικρατούσε για χρόνια αυτή λογική, της κυριαρχίας της βίας.

Η διαφορά βέβαια είναι ότι τότε δεν υπήρχε καν κράτος και στη θέση του κυριαρχούσε η βία, ενώ τώρα υπάρχει κράτος, και συγκεκριμένα αυτό ακριβώς που αποτελεί προϊόν της ίδιας βίας.

Εδώ όπου πλέον δικαίωμα στη βία έχει και θα έχει μόνον το κράτος -αυτό της βίας- και το οποίο προκειμένου να κυριαρχεί άλλοτε θα την επιβάλει σαν αντίληψη, σα κοινωνική συμπεριφορά και άλλοτε θα τη καταδικάζει το ίδιο, αντιμετωπίζοντας τη εξ ίσου με τη βία, ενώ αυτοί που θα την υφίστανται δεν θα έχουν καν το δικαίωμα της νόμιμης άμυνας, γιατί δίκαιο και νόμιμο είναι αυτό που ορίζει αποκλειστικά το ίδιο το κράτος της βίας.

Φυσικά δεν φτάσαμε τυχαία σε αυτή τη πραγματικότητα, ώστε να καταλήγουμε ταυτόχρονα και σ' αυτή τη “βαθυστόχαστη” διαπίστωση, αλλά μόνο μετά από “συστηματική δουλειά” και βάσει σχεδίου.

Ένα από τα στοιχεία της προετοιμασίας συνίσταται στο ότι η βία που ασκείται από τον αντίπαλο, ο οποίος απειλεί τον πολιτισμένο κόσμο (στην ουσία την εξουσία), πρέπει να ξεπερνάει σε έκταση, βιαιότητα και εγκληματικότητα αυτή που μέχρι τώρα ασκείται από την ίδια την εξουσία, γιατί έτσι όχι μόνο δικαιολογείται η οποιαδήποτε ανταπάντηση, από τον “πολιτισμένο” κόσμο και τους “στυλοβάτες” των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών, αλλά ξεχνιέται και εκείνη που έχει ασκηθεί με οποιοδήποτε τρόπο μέχρι σήμερα.

Έτσι τα μεμονωμένα θύματα εκτελούνται σε ατομικό επίπεδο με τις πλέον φρικιαστικές μεθόδους, που αντλούνται από το “καλλιτεχνικό” οπλοστάσιο των ταινιών φρίκης, η προβολή των οποίων εξυπηρετούσε τη σκοπιμότητα της προετοιμασίας και εξοικείωσης της κοινής γνώμης, στο όνομα του “καλλιτεχνικού ρεαλισμού”, προκαλώντας συναισθήματα προσβολής της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, φρίκης, αγανάκτησης, φόβου, εκδίκησης κ.λ.π. τα οποία αρκούν για να γίνει ανεκτή και αποδεκτή η οποιαδήποτε “πράξη νουθεσίας” ή τιμωρίας προς τους εκτελεστές.

Δεν έχουν τον ίδιο αντίκτυπο και κατ' επέκταση την ίδια συνειδησιακή και συναισθηματική ανταπόκριση, οι γενοκτονίες και οι “εθνικές καθάρσεις” που διενεργούνται σήμερα σε μεγαλύτερη έκταση απ' ότι στις αρχές του περασμένου αιώνα, οπότε και εγκαινιάσθηκαν σαν επίσημη τακτική, ξεφεύγοντας από τα περιορισμένα πλαίσια των παράπλευρων απωλειών και εξυπηρετώντας πρωτίστως πολιτικούς και κοινωνικούς στόχους, μέσω πολεμικών συγκρούσεων, που διεξάγονταν δευτερευόντως.

Παράλληλα για άλλη μια φορά τα ΜΜΕ αναλαμβάνουν το ρόλο του διαχειριστή της χυδαίας προπαγάνδας, μέσω της άθλιας “επιστημονικής” και “μαρκετίστικης” “επικοινωνιακής πολιτικής”, όπως αποκαλούν σήμερα τη προβολή σκηνών, περιστατικών και ειδήσεων στο όνομα της ενημέρωσης του κοινού, ενώ συνεργεία ολόκληρα αποτελούμενα από εκ του ασφαλούς τυχοδιώκτες με κάμερες, κινητά και ότι άλλο γκατζετάκι της τεχνολογίας, ντυμένοι με αλεξίσφαιρα μπουφανάκια - γιλέκα, με δεκάδες τσέπες για να χωράει ο “συνοδός εξοπλισμός” τους, με στολές παραλλαγής και σαφάρι, περιφέρονται ενοχλητικά από πεδίο σε πεδίο συγκρούσεων, αναζητώντας προκλητικά και αγωνιωδώς τον ανθρώπινο πόνο, προκειμένου να τον αποθανατίσουν, ώστε να κερδίσουν τον επιούσιο.

Εάν όλοι αυτοί ήταν ειλικρινείς αγωνιστές και ανθρωπιστές, μόνο και μόνο ο τεράστιος αριθμός τους θα μπορούσε να προκαλέσει δέος στον αντίπαλο!!

Εάν επίσης απ' όλη αυτή τη δημοσιοποίηση υπήρχε ένα ελάχιστο ίχνος σκοπιμότητας, προκειμένου να ευαισθητοποιηθεί και να κινητοποιηθεί η κοινή γνώμη, τότε με τα σύγχρονα μέσα της τεχνολογίας θα αρκούσαν ελάχιστες ώρες διαμαρτυρίας για να σταματήσει η οποιαδήποτε βία, ακόμη και πολεμική σύρραξη, σε κάθε σημείο του πλανήτη.

Δεν είναι όμως καθόλου έτσι, γιατί “το κόλπο” έχει οργανωθεί κατάλληλα, ώστε να συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.

Έτσι αφού εξασφαλίζουν την αδρανοποίηση της κοινής γνώμης, οι υπάλληλοι των συμφερόντων της εξουσίας, εκμεταλλεύονται κατάλληλα το σύστημα που έχουν δημιουργήσει, από το προϊόν της συλλογικής ανθρώπινης εργασίας (π.χ. τεχνολογία), προκειμένου να προχωρήσουν στην έμπρακτη εφαρμογή των σχεδίων τους.

Το καινούργιο και ανησυχητικό στοιχείο είναι ότι ενώ παλιότερα αρκούσε η κινδυνολογία σήμερα “δημιουργούν” τον ίδιο τον κίνδυνο -με τη βεβαιότητα πάντα, ότι είναι ελεγχόμενος- ώστε να γίνουν περισσότερο πειστικοί. Άλλωστε δεν κοστίζει τίποτε από τη στιγμή που δεν είναι ποτέ οι ίδιοι εκτεθειμένοι σ' αυτόν.

Τις περισσότερες φορές ο “κίνδυνος” δεν περιορίζεται σε έκταση και “ποσότητα”, θεωρώντας ότι όσο πλειοδοτούν, τόσο καλλίτερο θα είναι και το αποτέλεσμα της σκευωρίας. Η απάτη είναι τόσο καλά οργανωμένη, ώστε να μη μπορεί κανείς να ξεχωρίσει ποια είναι η τρομοκρατία. Αυτή που ασκείται από τους επαγγελματίες που εκτελούν συμβόλαια ή από εκείνους που αναλαμβάνουν να μας σώσουν από τη “τρομοκρατία” ; Στη πραγματικότητα είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Στη περίπτωσή μας δεν έφταναν βέβαια οι φρικιαστικές εκτελέσεις των θυμάτων, ούτε και οι εγκληματικές πράξεις των οπαδών και των μισθοφόρων του χαλιφάτου που κατέληξαν στο να αλλάξουν τον κοινωνικό και ανθρωπολογικό χάρτη σε μια έκταση στη Μέση Ανατολή που αντιστοιχεί στο μέγεθος της Αγγλίας, έπρεπε να βρεθεί και το κατάλληλο “κερασάκι”. Αυτό δεν ήταν άλλο από το περίφημο “Khorasan”.

Αλήθεια πόσο θα πρέπει έχουν υποτιμήσει τη κοινή γνώμη, ώστε να θεωρούν ότι μια τέτοια παιδαριώδης και φτηνή δικαιολογία, μπορεί να αποτελεί επιχειρηματολογία και όχι πρόχειρο κατασκεύασμα της τελευταίας στιγμής, τόσο όσον αφορά τη “σύσταση” άλλης μιας οργάνωσης με τα καθιερωμένα και τυποποιημένα γι αυτούς πρότυπα, όσο και για το ίδιο το όνομά της, το οποίο δε σημαίνει τίποτε άλλο εκτός από Αφγανιστάν.

Το να δώσεις λοιπόν το κωδικό -ενδεχομένως- όνομα μιας επιχείρησης σου, σε μια οργάνωση που δεν την ξέρει ούτε η μάνα της και που αν είναι τελικά αλήθεια ότι υπάρχει σαν υπο-τμήμα βετεράνων της Al Qaeda, οι πληροφορίες την ήθελαν να έχει ήδη αποσυρθεί εδώ και μήνες -μετά την ανάληψη δράσης από πλευράς ISIS- κάπου στο Πακιστάν, πολύ δε περισσότερο να τη χρεώσεις με τη πρόθεση τρομοκρατικής ενέργειας εναντίον των ΗΠΑ, επειδή διαθέτει άκρως εξειδικευμένο εξοπλισμό, σε μορφή οδοντόπαστας!!!! για τη κατασκευή βομβών και που μπορεί να περάσει από τον έλεγχο οποιουδήποτε αεροδρομίου, είναι άξιο απορίας αν θα μπορούσε να το πιστέψει κανείς σήμερα.

Ιδιαίτερα αν πάρει κανείς υπ' όψη του τις αντιφατικές δηλώσεις αμερικανών αξιωματούχων, όπως ότι:

“Τα σχέδια του Khorasan σχετικά με την ανατίναξη αεροσκαφών, δεν θεωρούνται ώριμα” και ότι: “μέχρι στιγμής δεν υπάρχουν ενδείξεις σχετικά με τον χρόνο, τον τόπο και τη μέθοδο που σκόπευε το Khorasan να πραγματοποιήσει τις τρομοκρατικές ενέργειες”.

Ή πάλι: “Οι συνωμοτικά βλέψεις του Khorasan μπορούν να χαρακτηριστούν ως φιλόδοξες, χωρίς να υπάρχει συγκεκριμένο σχέδιο υλοποίησης τους”.

Έλλειψη συντονισμού ή συνεννόησης μεταξύ των διαφόρων παραγόντων του “μηχανισμού”, ή προκλητική υποτίμηση της νοημοσύνης μας και της ανάγκης να κρατηθούν έστω και κατ' ελάχιστο τα προσχήματα;

Ό,τι και να ισχύει από τα δύο ή πάλι και τα δύο, δεν έχει τόση σημασία όσο το γεγονός ότι η δεύτερη υπόθεση σηματοδοτεί μια καινούργια περίοδο απροκάλυπτης θρασύτητας.

Αν πάλι υποθέσει κανείς ότι το Khorasan υφίσταται στην πραγματικότητα και ότι δεν αποτελεί κατασκεύασμα της ιμπεριαλιστικής μηχανορραφίας, τότε σκέφθηκαν άραγε αυτοί που εφαρμόζουν τη πολιτική του “οδόντος έναντι οδόντος” και “οφθαλμού εναντίον οφθαλμού” πόσα Khorasan θα δημιουργηθούν από εδώ και στο εξής, όπως έχει δείξει η άσκηση της βίας σαν απάντηση στη βία στην εξέλιξη της παγκόσμιας ιστορίας;

Προφανώς ο εμπνευστής αυτού του σχεδίου παρέλειψε να συμβουλευθεί κάποιον έμπειρο σεναριογράφο ταινιών του Χόλιγουντ.

Ήταν όμως απ΄ ό,τι φαίνεται αρκετό να δώσει τη δυνατότητα στον Ομπάμα να “ενημερώσει” απλά “επί τη ευκαιρία” της ομιλίας του ότι οι ΗΠΑ θα ξεκινήσουν βομβαρδιασμούς ακόμη και σε εδάφη χωρών, χωρίς να έχουν πάρει ή να έχουν ζητήσει την άδεια τους.

Βέβαια δεν είναι η πρώτη φορά, αν θυμηθεί κανείς ότι ο ίδιος προχώρησε στους βομβαρδισμούς στη Λιβύη, χωρίς το Κογκρέσο να έχει δώσει τη σχετική άδεια. Φαίνεται ότι οι συνταγματικές υποχρεώσεις δεν αφορούν “πολεμιστές και αυτοκράτορες”!!!! Φυσικά στη περίπτωση αυτή κανείς δε ρώτησε καν τη Λιβύη.

Είναι όμως πρώτη φορά που δεν ακολουθείται η “καθιερωμένη διαδικασία”, που ξεκίνησε ο πατέρας Μπούς, συγκροτώντας μια πολυεθνική συμμαχία εναντίον του Ιράκ, με την έγκριση του ΟΗΕ, χρησιμοποιώντας τον σαν υποχείριο, μετά από ασύστατες κατηγορίες και ψευδείς έως ανύπαρκτες αποδείξεις. Όλες τις άλλες φορές λοιπόν οι επεμβάσεις του ιμπεριαλισμού ακολουθούσαν αυτή τη περπατημένη οδό.

Αυτή τη φορά όμως η “συμμαχία” είχε ήδη συγκροτηθεί, χωρίς να ζητηθεί η έγκριση του ΟΗΕ, ο οποίος απλά ενημερώθηκε για τα αμερικανικά σχέδια με τη λογική του “ειρήσθω εν παρόδω”. Όσο δε για τη συμμαχία -τουλάχιστον τη στιγμή της αναγγελίας- ήταν τόσο πλατιά, όσο λίγο παραπάνω από την έκταση της Ερυθράς θάλασσας!!!

Δηλαδή με τη συμμετοχή της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας, των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, του Κατάρ και του Μπαχρέιν.

Τελικά οι ΗΠΑ κατάφεραν παρά την αναδίπλωση που είχαν κάνει πριν από μερικούς μήνες αναβάλλοντας τη “προαναγγελθείσα” επιχείρηση βομβαρδισμού εναντίον της Συρίας, εξ αιτίας της αλλαγής του πολιτικού σκηνικού με τη παρέμβαση της Ρωσίας, την έναρξη διαλόγου με το Ιράν και λόγω της δυσκολίας που παρουσίαζε γι αυτούς το άκρως εξελιγμένο αντιαεροπορικό σύστημα της Συρίας, να πραγματοποιήσουν με τον πιο δόλιο τρόπο την απειλή τους και να εφαρμόσουν τελικά το σχέδιο τους, να βομβαρδίσουν τελικά τη Συρία. Έτσι η Συρία χωρίς να μπορεί να αντιδράσει στη συγκεκριμένη περίπτωση στη σκευωρία αυτή, γίνεται το 7ο μουσουλμανικό κράτος που βομβαρδίζει ο “ειρηνιστής Ομπάμα, συνεχίζοντας την τακτική των προκατόχων του, ο οποίος ταυτόχρονα “αναδεικνύεται ως ο 4ος αμερικανός πρόεδρο που βομβαρδίζει με το “έτσι πρέπει” (έτσι θέλω) αραβικές χώρες.

Εάν επιμένω στη αναλυτική παρουσίαση του όλου σκηνικού και της διαδικασίας που ακολουθήθηκε, είναι διότι κατά τη γνώμη μου σηματοδοτεί μια νέα διεθνή πρακτική, αντίστοιχη με τη καταστροφική φάση του ολοκληρωτικού πολέμου (Totaler Krieg) που έχει ξεκινήσει σήμερα ο ιμπεριαλισμός.

Δεν έχει παρά να διαβάσει κανείς προσεκτικά την ομιλία του Ομπάμα στον ΟΗΕ, για να καταλάβει ότι οι απειλές που εκσφενδόνιζε εναντίον αυτών που θέλουν “το κακό του αμερικανικού λαού”, δεν περιορίζονταν στους ζιχαντιστές, αλλά απευθύνονταν στον οποιονδήποτε προτίθεται να αμφισβητήσει ή θεωρούν οι ΗΠΑ ότι αμφισβητεί τη παγκόσμια κυριαρχία τους. Η αναφορά στο ισλαμικό χαλιφάτο και στους κάθε λογής τρομοκράτες, είναι βέβαιο ότι είναι μόνο φραστική και ότι σε καμιά περίπτωση δεν αποτελεί τον κύριο στόχο της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας.

Από την άποψη αυτή αξίζει να επισημανθούν οι αναφορές του σχετικά με την Ουκρανία, όπου μετά από μια συνοπτική παραποίηση των γεγονότων που οδήγησαν στην εγκαθίδρυση της σημερινής φασιστικής κυβέρνησης και αφού καυτηρίασε τη ρωσική παρέμβαση στην ανεξαρτητοποίηση των ρωσόφιλων περιοχών είπε χαρακτηριστικά : “Η Αμερική υποστηρίζει κάτι διαφορετικό. Πιστεύουμε ότι το δίκιο αποκτά δύναμη. Οι μεγάλες χώρες δεν μπορεί να εκφοβίζουν τις μικρές. Οι λαοί πρέπει να αφεθούν να αποφασίσουν μόνοι τους για το μέλλον τους”.

Παχιά λόγια, με θράσος που η ίδια η πράξη διαψεύδει, αφού η αμερικανική πολιτική κάνει ακριβώς το αντίθετο. Συμπλήρωσε δε: “Θα επιβάλλουμε το (σχετικό) κόστος στη Ρωσία, θα αντιμετωπίσουμε τα ψέματα με την αλήθεια. Καλούμε κι άλλους μαζί μας από τη σωστή μεριά της ιστορίας.”

Στην ουσία πρόκειται για σαφή κήρυξη πολέμου, αν σκεφθεί κανείς ότι στην ομιλία του μπλέκεται σκόπιμα το ISIS και οι ενέργειές του με τη Ρωσία και τον Πούτιν.

Η ομιλία του Ομπάμα που αναμφισβήτητα διακρίνεται από ασύστολο μεγαλοϊδεατισμό, θυμίζει ομιλία στρατηλάτη, που οδηγεί τις δυνάμεις του ταυτόχρονα σε τρία μέτωπα : εναντίον του ISIS, που παίρνει απλά τη θέση του επείγοντος, αλλά όχι του κύριου μετώπου, στο οποίο ηγείται μιας πολυεθνικής συμμαχίας ενάντια στην ισλαμική τρομοκρατία εναντίον του Ebola, που με μια παρόμοια συμμαχία εκστρατεύει για να σώσει την ανθρωπότητα, την ώρα που συναφή θέματα όπως το περιβάλλον έχουν στοιβαχθεί στις καλένδες και εναντίον της Ρωσίας, που αντιπροσωπεύει την κύρια εχθρική επίθεση, με μια περιορισμένη συμμαχία μερικών μόνο χωρών, ικανή όμως για να χαρακτηριστεί η επιχειρούμενη σύγκρουση ως παγκόσμια.

Μέσα σ' αυτά τα πλαίσια ο Πούτιν φαντάζει σα μέλος του ISIS που περιφέρεται στη Δυτική Αφρική με σκοπό να διασπείρει τον ιό του Ebola.

Οι πρόσφατες εξελίξεις δεν έχουν την τάση ξεφύγουν από τους γενικούς κανόνες που εφαρμόζονται επί σειρά ετών στη διεθνή πολιτική. Απλά ανανεώνονται και επικαιροποιούνται, όπως επιβάλλουν οι νέες συνθήκες και οι συσχετισμοί δυνάμεων.

Έτσι λοιπόν η σκηνοθεσία των γεγονότων επιδιώκεται με τέτοιο τρόπο, ώστε ποτέ σχεδόν να μην είναι σαφής και εμφανής, δίνοντας έτσι την αίσθηση του τυχαίου, ενώ η συσχέτιση των γεγονότων που οδηγούν στην υποψία του προκατασκευασμένου, τις περισσότερες φορές εξηγείται ως μια σωρεία συμπτώσεων. Άλλοτε πάλι δεν ακολουθεί τη προδιαγεγραμμένη πορεία, διότι οι παράγοντες που παρεμβαίνουν στη διαδικασία είναι πολλαπλοί και ποικίλοι, επιτρέποντας και προκαλώντας εκτροπές από το αρχικό όχι όμως από το βασικό σενάριο, που είναι σε θέση να διασφαλιστεί, χάρις την ύπαρξη εναλλακτικών λύσεων, οι οποίες έχουν εκ των προτέρων επιμελώς προβλεφθεί.

Ο τελικός αποδέκτης που είναι η κοινή γνώμη, περιορίζεται αυστηρά στο ρόλο του θεατή, που παρατηρεί χωρίς να παρεμβαίνει στην εξέλιξη του σεναρίου, το οποίο παρακολουθεί ανυποψίαστος άλλοτε με κομμένη την ανάσα κι άλλοτε με αδιαφορία. Και στις δύο περιπτώσεις ο στόχος επιτυγχάνεται χάρις τον “αποκλεισμό” του θεατή, ο οποίος δεν μπορεί να διακρίνει την αλήθεια από το ψέμα, αφού είναι αποδέκτης κάθε λογής οπτικοακουστικών εφέ, βομβαρδιζόμενος από τεράστιο όγκο πληροφοριών και ειδήσεων.

Όσο όμως κι αν η “σεναριογραφία” και η “σκηνοθεσία” είναι δυνατόν να αποτελούν αντικείμενο αμφισβήτησης, αυτό που είναι πέραν αμφιβολίας είναι η συνεχής προσπάθεια αναζήτησης διαφόρων άλλοθι, προκειμένου να συγκαλυφθούν ενέργειες που προκαλούν τόσο εμφανείς, ακόμη και “δια γυμνού οφθαλμού”

Τα παραπάνω ισχύουν και στη περίπτωση του  Hervé Gourdel, η οποία θυμίζει άλλες δύο περιπτώσεις γάλλων ομήρων.

Η μία που είχε αίσιο τέλος αφορούσε τον  Pierre Camatt, συνταξιούχο 52 ετών, τον οποίο απήγαγε το παρακλάδι της Al Qaida στο Μαγκρέμπ, με το όνομα Aqmi (Al Qaida au Maghreb islamique), στις 26 Νοεμβρίου του 2009 στη Ménaka στο βόρειο Mali. Αφού παρέμεινε ως όμηρος 89 ημέρες, τελικά ανταλλάχθηκε με κρατούμενους ισλαμιστές στις φυλακές του Mali, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των απαγωγέων, όταν η κυβέρνηση της χώρας, υπέκυψε στις πιέσεις της γαλλικής κυβέρνησης που διενεργούσε τις διαπραγματεύσεις με τους τρομοκράτες απαγωγείς.

Η άλλη που είχε τραγικό τέλος αφορούσε τον 78χρονο Michel Germaneau, ο οποίος είχε απαχθεί λίγους μήνες αργότερα πάλι στα βόρεια του Mali. Αυτή τη φορά η γαλλική κυβέρνηση δεν ακολούθησε τη καθιερωμένη οδό των διαπραγματεύσεων !!!! Αντίθετα οργάνωσε μια επιχείρηση διάσωσης με έναν γάλλο κομάντο συνεπικουρούμενο από Μαυριτανούς πράκτορες, η οποία απέτυχε παταγωδώς και είχε σαν αποτέλεσμα να αποκεφαλιστεί ο όμηρος από τον αρχηγό της σπείρας Abou Zeid, ο οποίος ανέλαβε την ευθύνη της εγκληματικής πράξης σαν ανταπάντηση στην επιχείρηση που οργάνωσαν οι Γάλλοι.

Είναι εμφανές ότι και οι δύο περιπτώσεις απέβλεπαν στην εμπλοκή των δύο χωρών του Μάλι και της Μαυριτανίας, στις πολεμικές επιχειρήσεις των Γάλλων εναντίον των ισλαμιστών στη περιοχή.

Στην περίπτωση του Hervé Gourdel, είναι πολύ πιθανόν να ακολουθήθηκε παρόμοιο σενάριο, που εκτός από όσα ανέφερα στην αρχή σχετικά με το ότι εξυπηρετεί τον (Χ)ολλάντ και τη στάση της Γαλλίας, είχε επίσης σα σκοπό την εμπλοκή της Αλγερίας σε μελλοντικές επιχειρήσεις στη γειτονική Λιβύη, κάτι το οποίο αρνείται συστηματικά η Αλγερία, δεδομένου ότι για λόγους αρχής αρνείται να επέμβει στα εσωτερικά άλλων χωρών. Με τον τρόπο αυτό η Αλγερία θα αποτελούσε μια ακόμη αραβική χώρα που θα εντάσσονταν πρακτικά στη “συμμαχία” εναντίον του χαλιφάτου.

Τα ερωτηματικά που προκύπτουν από μια προσεκτική ματιά στη πρόσφατη απαγωγή προκαλούν αυτές τις υποψίες και είναι δύσκολο να απαντηθούν, αν αρκεστεί κανείς να θεωρήσει κάποια γεγονότα ως απλές συμπτώσεις.

Η απαγωγή έγινε την επομένη ακριβώς από την άφιξη του.

Η περιοχή που διάλεξε να επισκεφθεί ήταν γνωστή για την επικινδυνότητα της.

Το σπίτι που θα έμενε το νοίκιασε στο όνομα αλγερινού φίλου του. Έτσι οι αλγερινές αρχές δεν θα γνώριζαν τις κινήσεις του.

Το τελευταίο μήνυμα στο tweeter του έγραφε: “όταν γυρίσω από την Αλγερία μετά τη 1^η Οκτώβρη, αν γυρίσω...”

Τα δύο άτομα που είχαν απαχθεί προηγουμένως στην Αλγερία, ήταν γάλλοι πράκτορες των μυστικών υπηρεσιών.

Όσον αφορά δε το ισλαμικό γκρουπούσκουλο Djound al khilafa, που αποτελείται από 12 μέλη και μόλις πριν από μερικές ημέρες εξέφρασε την υποστήριξή στο Daech (ή Daiish από τα αρχικά του Dawla al-Islāmiyya fi al-ʿIrāq wa-š-Šhām, που σημαίνει ισλαμικό κράτος του Ιράκ και του Λεβάντε”) , είναι αβέβαιο αν έχει επαφές μαζί του ή αν επιχείρησε να τις αποκτήσει μέσα από τη δημοσιοποίηση αυτής της απαγωγής και της αποτρόπαιας πράξης του.

Ο αρχηγός του ο Abdelmalek Gouri είναι πολύ γνωστός στις αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες. Αφού πέρασε για ένα διάστημα από το Aqmi (Al Qaida au Maghreb islamique), που από το 1997 μέχρι και το 1999, βιαιοπραγούσε με βιασμούς, αποκεφαλισμούς, απαγωγές κ.λ.π. στην Αλγερία, είχε συλληφθεί και τελικά αμνηστεύτηκε από το καθεστώς του Bouteflika, στα πλαίσια της πολιτικής της “εθνικής συμφιλίωσης”, η οποία ολοκληρώθηκε με το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος το 2005.

Πάντως η υπόθεση Hervé Gourdel, όπως θα δούμε στη συνέχεια, δεν αποτελεί παρά ένα πολύ μικρό κομμάτι στο μεγάλο puzzle, που επιχειρείται να στηθεί σήμερα, από τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό και τις δυνάμεις που τον υπηρετούν, προκειμένου να εφαρμόσει τα σχέδια του.

Πηγή: «ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ Ε.ΠΑ.Μ.»