Τέλος Εποχής

Του Γιάννη Σιδέρη

Τέλος εποχής λοιπόν. Μια από τις χειρότερες περιόδους διακυβέρνησης στην ιστορία της χώρας, τελειώνει την Κυριακή.

Μια κυβέρνηση που υπέκλεψε την ψήφο του λαού με αντιμνημονιακή ρητορική όπως αυτή εκφράστηκε στα Ζάππεια.

Μια κυβέρνηση που με το που σχηματίστηκε, δήλωσε την υποτέλειά της στο ευρωπαϊκό ιερατείο και ιδιαίτερα στην ηγεμονεύουσα Γερμανία.

Μια κυβέρνηση που κρατήθηκε στην εξουσία για δυόμιση χρόνια αναπτύσσοντας στους πολίτες το αφήγημα του σακσές στόρυ, την ίδια στιγμή που εξαθλιωνόταν όλο και μεγαλύτερο τμήμα του λαού, αμφισβητώντας την κοινή λογική όλων μας!

Μια κυβέρνηση που χρησιμοποίησε κάθε μέθοδο και ιδιαιτέρως τον φόβο και την  τρομοκρατία, προκειμένου να παρατείνει όσο το δυνατόν την θητεία της.

Μια κυβέρνηση, πλαισιωμένη από στελέχη που φλερτάρουν εμφανώς με ακροδεξιές ιδεοληψίες αλλά και πρακτικές, η οποία δεν διστάζει να επιδιώκει να εξωθήσει τον λαό σε εμφυλιοπολεμικές καταστάσεις, επειδή απλά αυτό θεωρεί ότι την εξυπηρετεί.

Μια κυβέρνηση η οποία απαξίωσε κάθε θεσμό και κατάντησε το έτσι κι αλλιώς ελλιπές σύνταγμα να μοιάζει λάστιχο στα χέρια της και να το χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

Τέλος εποχής λοιπόν. Ο λαός την Κυριακή θα καταγράψει μια νίκη μετά το 2010. Ένα κόμμα που το 2009 ίσα που μπήκε στην βουλή παίρνει την εξουσία! Η μεγάλη νίκη του λαού είναι πως υπερέβη επιτέλους τον φόβο. Λογικό θα μου πείτε, όταν πάνω από τους μισούς πολίτες είτε ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας είτε είναι κοντά σ’ αυτά. Όταν ενάμιση εκατομμύριο άνθρωποι είναι επισήμως άνεργοι. Όταν οι νέοι φεύγουν ομαδικά στο εξωτερικό. Όταν ο πληθυσμός μειώνεται. Όταν οι κοινωνικές παροχές εξαλείφονται. Όταν, όταν…

Κι όμως! Το ότι ο λαός κατάφερε να ξεπεράσει τον φόβο που η προπαγάνδα όλα αυτά τα χρόνια δεν έχει σταματήσει να διασπείρει με κάθε τρόπο, είναι υπέρβαση. Ακόμη και συντηρητικά τμήματα του λαού έχουν πλέον αντιληφθεί ότι η γερμανικής εμπνεύσεως προτεσταντικής λογικής σκληρή λιτότητα που τους επεβλήθη, δεν οδηγεί πουθενά, ή μάλλον οδηγεί στην καταστροφή τους!

Έτσι, ο ΣΥΡΙΖΑ, παίρνοντας, όπως όλα δείχνουν την εντολή του λαού, έχει πεδίον δόξης λαμπρό να οδηγήσει την χώρα στην ανάκτηση της εθνικής της κυριαρχίας και στον πλήρη εκδημοκρατισμό της.

Πως όμως θα τα καταφέρει, θεωρώντας δεδομένο ότι ούτε οι «εταίροι-δανειστές» αλλά ούτε και το ντόπιο κατεστημένο θα του έχει στρωμένο τον δρόμο με ροδοπέταλα;

Ο μόνος δρόμος που έχει να βαδίσει, αν πραγματικά θέλει να είναι συνεπής με αυτά που έχει εξαγγείλει, είναι με τον λαό συνεχώς στο πλευρό του.

Αυτό βέβαια, για να επιτευχθεί, προϋποθέτει κάποιες ενέργειες από μέρους του, απαραίτητες κατά την γνώμη μου.

Πρώτον. Αφού αποφάσισε να εμπλακεί σε διαπραγματεύσεις με τους δανειστές, θα πρέπει ότι διαπραγματευτεί να το κάνει με διαφάνεια, ενημερώνοντας σε κάθε βήμα τον λαό για κάθε πιθανή εξέλιξη που θα προκύψει. Αν δε, θέλει πραγματικά να έχει την λαϊκή στήριξη θα πρέπει να επιδιώξει τον διάλογο απευθείας με τους πολίτες.

Πως μπορεί να γίνει αυτό; Μα, πολύ απλά ενεργοποιώντας ή μάλλον θεσμοθετώντας τις λαϊκές συνελεύσεις. Άλλωστε το κόμμα αυτό μέσα από λαϊκές συνελεύσεις γιγαντώθηκε από το 2011. Θα ήταν πολύ σημαντικό να ωθήσει τους πολίτες να ενεργοποιηθούν, ασκώντας οι ίδιοι πολιτική. Θα ήταν τομή για την ελληνική κοινωνία να στρέψει τον λαό από την λογική της ανάθεσης στην ενεργό συμμετοχή. Εξάλλου, ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ θα το καρπωθεί, αν όντως πρόκειται για πολιτικό σχηματισμό που δεν τον ενδιαφέρει να ασκήσει απλά την διακυβέρνηση, αλλά επιδιώκει την ριζοσπαστικοποίηση του λαού.

Μπορεί λοιπόν, αν θέλει, να διοργανώνει ο ίδιος, ως κυβέρνηση πια, συνελεύσεις στις γειτονιές ακούγοντας τους πολίτες και έτσι να διαμορφωθεί η απαραίτητη ώσμωση μεταξύ λαού και κυβέρνησης.

Δεύτερον. Να τροποποιήσει το πολιτικό περιβάλλον ώστε οι θεσμοί να ανακτήσουν την εμπιστοσύνη των πολιτών. Να μην είναι πια ένα ακόμη εργαλείο στα χέρια των εκάστοτε κυβερνώντων, αλλά να αποτελούν τους πυλώνες μιας ευνομούμενης δημοκρατικής πολιτείας. Και, γιατί όχι, να μην δημιουργήσει και νέους θεσμούς ώστε να θωρακιστεί η πληγείσα δημοκρατία; Η αξιοπρέπεια των πολιτών προέχει έναντι των οποιονδήποτε «υποχρεώσεων» της χώρας. Αν έχει αυτό ως πυξίδα, το απαραίτητο νομικό, πολιτικό, συνταγματικό πλαίσιο θα βρεθεί, με διάλογο πάντα με τους πολίτες.

Τρίτον. Η δημόσια διοίκηση πρέπει, επιτέλους να είναι όντως δημόσια, δηλαδή να εξυπηρετεί το δημόσιο συμφέρον. Όχι μόνο λοιπόν πρέπει να ισχυροποιηθεί το δημόσιο προς όφελος του πολίτη, αλλά να λειτουργεί με την συμμετοχή των ίδιων των πολιτών! Για παράδειγμα η δημόσια ραδιοφωνία και τηλεόραση, σε μια νέα μορφή, θα μπορούσε να αποτελέσει ένα βήμα, μια ανοιχτή πόρτα για την φωνή του πολίτη. Ή οι εισπρακτικές υπηρεσίες του δημοσίου θα έπρεπε να είναι σε συνεχή διάλογο με τον κάθε πολίτη, με στόχο να βρεθεί για κάθε περίπτωση ξεχωριστά λύση και όχι να δρουν ηλεκτρονικά δίνοντας εντολές κατασχέσεων. Ή πάλι τα σχολειά μας, θα πρέπει να λειτουργούν ως χώροι δημιουργίας και γνώσης και όχι ως πάρκινγκ παιδιών που μαθαίνουν να παπαγαλίζουν

Τέταρτον. Η νέα κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ που έρχεται, δεν πρέπει να φοβηθεί την ρήξη με το ευρωπαϊκό, και όχι μόνο, κατεστημένο! Ίσως πρόκειται για την πλέον κρίσιμη προϋπόθεση προκειμένου ο ΣΥΡΙΖΑ να ισχυροποιήσει την θέση του ως κυβέρνηση. Αν λειτουργούν οι λαϊκές συνελεύσεις τότε ούτε και ως προς αυτό θα πρέπει να φοβηθεί. Ο ίδιος ο λαός θα του δείξει αν πραγματικά είναι διατεθειμένος να τον στηρίξει σε μια τέτοια ενέργεια. Κι ο ίδιος ο λαός θα τον στηρίξει σε μια τέτοια, όχι απευκταία για μένα, επιλογή του!

Θα μπορούσα να έχω αναφέρει και πολλά άλλα. Αν και η προσωπική μου άποψη είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν λειτούργησε όπως θα έπρεπε ως αξιωματική αντιπολίτευση, αδρανοποιώντας για μεγάλο χρονικό διάστημα τον λαό εγκλωβίζοντάς τον σε λογικές κοινοβουλευτικού τακτικισμού, η μεγάλη του ευκαιρία θα είναι ως κυβέρνηση! Αν και επίσης θα προτιμούσα πιο καθαρές κουβέντες σε σχέση με το χρέος και το νόμισμα της χώρας, δεν μπορώ παρά να αναγνωρίσω ότι ο ερχομός του στην κυβέρνηση είναι θετικό γεγονός για τον λαό. Πρώτα απ’ όλα γιατί ο λαός θα απαλλαχθεί από αυτήν την άθλια συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων, αλλά και το ότι ακόμη και με μικρές κινήσεις (ΕΝΦΙΑ, αφορολόγητο κ.ά.) θα ξαλαφρώσει κάπως, πράγμα που δεν μπορώ να προσπεράσω αβασάνιστα μετά από τέτοια εξαθλίωση.

Το στοίχημα όμως για μια κυβέρνηση της Αριστεράς (;) είναι άλλο. Είναι ακριβώς αυτό που προσπάθησα να αναλύσω συντόμως παραπάνω. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μια ιστορική ευκαιρία. Θα την εκμεταλλευτεί άραγε; Η γνώμη μου είναι πως ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΕΠΙΛΟΓΗ! Η πίεση ακόμη και στο εσωτερικό του θα είναι τόσο μεγάλη που αν η ηγετική του ομάδα δεν έχει τέτοια διάθεση, ίσως θα είναι μια από τις πλέον βραχύβιες κυβερνήσεις στην ιστορία της χώρας!

Ο Γιάννης Σιδέρης είναι μέλος του ΕΠΑΜ Πάτρας και μέλος της Πολιτικής Γραμματείας του ΕΠΑΜ.