Οι φονταμενταλιστές του ευρώ

Tης Βασιλικής Σιούτη

«Πάση θυσία στο ευρώ» επιμένει το μνημονιακό μπλοκ και αυτό θα μπορούσε να αποτελεί κάλλιστα το βασικό προεκλογικό σύνθημά του, το οποίο όχι μόνο το υποστηρίζει με φανατισμό ζηλωτή, αλλά απαιτεί και από την αντιπολίτευση να κάνει το ίδιο.

Οι μνημονιακοί δεν ανέχονται καμία παρέκκλιση. Προτιμούν να υποστεί βασανιστήρια ένας ολόκληρος λαός, παρά να αποφασίσουμε ότι πρώτα έρχεται ο άνθρωπος και μετά το ευρώ - που αντιμετωπίζουν ως θρησκεία.

Υπάρχει όμως πλήθος σοβαρών οικονομολόγων στην Ευρώπη και στις ΗΠΑ που έχουν τεκμηριώσει με επιχειρήματα και μελέτες ότι το ευρώ έβλαψε τις χώρες του νότου και της περιφέρειας και ότι φτιάχτηκε για να εξυπηρετήσει τις ισχυρές χώρες και βασικά τα γερμανικά συμφέροντα.

Υπάρχουν επίσης πολλοί σοβαροί οικονομολόγοι που υποστηρίζουν ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει πολύ πιο αναίμακτα την κρίση, αν είχε δικό της νόμισμα και το είχε υποτιμήσει, αντί να «επιλέξει» την εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή τη φτωχοποίηση του λαού της.

Και δεν υπάρχει κανείς που να μην παραδέχεται ότι μπαίνοντας η Ελλάδα στην ευρωζώνη, και πολύ περισσότερο εφαρμόζοντας τα μνημόνια που της επέβαλε για να αντιμετωπίσει την κρίση,παρέδωσε την εθνική της κυριαρχία.

Η ευρωζώνη και οι συνθήκες της επέβαλλαν σε όλες τις χώρες μέλη τη νεοφιλελεύθερη πολιτική γραμμή, απαγορεύοντας την άσκηση οποιασδήποτε φιλολαϊκής διακυβέρνησης. Με δυο λόγια, εντός της ευρωζώνης απαγορεύεται όχι μόνο η οποιαδήποτε αριστερή διακυβέρνηση, αλλά και κάθε φιλολαϊκή πολιτική. Ποιος αριστερός και δημοκρατικός πολίτης θα μπορούσε να υποστηρίξει αυτή την ευρωζώνη; Ο ελληνικός λαός δέχθηκε με μεγάλες προσδοκίες την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, γιατί πίστεψε ότι αυτή θα του εξασφάλιζε την άνοδο του βιοτικού του επίπεδου και ότι θα υπήρχε σύγκλιση με το επίπεδο των πιο αναπτυγμένων χωρών, όπως η Γερμανία. Δεν φανταζόταν ότι δέκα χρόνια μετά, θα έσβηνε το «όνειρο» και ότι θα άρχιζε ο εφιάλτης της βίαιης φτωχοποίησης και το μαστίγωμα του από το Βερολίνο. Πίστευε ότι θα συμμετείχε στην Ευρώπη των λαών και όχι στην β’ ταχύτητα της Ευρώπης των φτωχών και απαξιωμένων.

Ο μόνος σοβαρός αντίλογος για την ευρωζώνη είναι ότι, παρότι μόνο βγαίνοντας μπορούσε η χώρα να αντιμετωπίσει την κρίση, αν δεν ήθελε να πάρει αυτά τα καταστροφικά για την κοινωνία μέτρα, υπάρχει πράγματι κίνδυνος, αν δεν υπάρχει σοβαρός σχεδιασμός, αυτό να αποδειχθεί πολύ δύσκολο. Το 2010 βέβαια αυτό ήταν πολύ πιο εφικτό, γιατί δεν είχαν προλάβει ακόμα να δέσουντην Ελλάδα χειροπόδαρα, ούτε ήταν η οικονομία της κατεστραμμένη, όπως επέτρεψαν στη συνέχεια να συμβεί οι κυβερνήσεις Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά -Βενιζέλου.

Οι κυβερνήσεις αυτές είναι που επέλεξαν να θυσιάσουν τον ελληνικό λαό και να μετατρέψουν τηχώρα σε αποικία, για να μη βάλουν σε κίνδυνο το ευρώ και τα συμφέροντα του ευρωπαϊκού κεφαλαίου.

Από την πρώτη στιγμή ζήτησαν από το λαό να κάνει θυσίες, λέγοντας του ότι με αυτές θα σώσει τη χώρα, ενώ στην πραγματικότητα έσωσε μόνο τις τράπεζες, τη διαπλοκή και το διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα που κυβερνάει τη χώρα. Θυσίασε λοιπόν την εθνική του ανεξαρτησία, τη δημόσια υγεία, την παιδεία, τους μισθούς, τις συντάξεις, τη δημόσια περιουσία, τα δικαιώματα των εργαζομένων… και δεν ήταν το μόνο κόστος. Ήταν και οι παραπάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι που θυσίασαν το δικαίωμα τους στην εργασία, ήταν οι χιλιάδες που αυτοκτόνησαν θυσιάζοντας το δικαίωμα τους στη ζωή και οι ακόμα περισσότερες χιλιάδες που βυθίστηκαν στην κατάθλιψη, θυσιάζοντας την ψυχική τους υγεία.

Έκαναν όλοι οι Έλληνες θυσίες; Όχι, φυσικά και δεν έκαναν όλοι. Και κυρίως δεν έκαναν καμία θυσία αυτοί που ζήτησαν (και ζητάνε)  τις θυσίες από τον ελληνικό λαό. Ούτε οι τραπεζίτες, ούτε οι εκπρόσωποι της διαπλοκής, ούτε οι κυβερνώντες ξέρουν τι σημαίνει να αναγκάζεσαι να κάνεις διακανονισμό στη ΔΕΗ, να μην έχεις να πληρώσεις τη δόση του στεγαστικού δανείου ή τον ΕΝΦΙΑ, να μένεις χωρίς ασφάλιση.

Οι θυσίες ζητήθηκαν από συγκεκριμένες ομάδες της κοινωνίας. Από τους μισθωτούς, τους συνταξιούχους, τα μικρομεσαία στρώματα. Αυτοί είναι που θυσίασαν τους μισθούς τους, τις συντάξεις τους, τις δουλειές τους, την ασφάλισή τους, την παιδεία τους και την υγεία τους, για να βγάλουν την κρίση αυτοί που δεν έκαναν καμία θυσία.

Και τώρα μας ζητάνε να κάνουμε κάθε θυσία για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ. Να μην συγκρουστούμε, να μην ζητήσουμε από τους δανειστές να πάρουν από πάνω μας το μαστίγιο, παρά μόνο να είμαστε υπάκουοι και ανεκτικοί για να μην κινδυνεύσει η παραμονή της χώρας στο ευρώ.

Άραγε, όλοι αυτοί που ανερυθρίαστα υποστηρίζουν ότι πρέπει να κάνουμε κάθε θυσία για να παραμείνουμε στο ευρώ, αντιλαμβάνονται τι σημαίνει αυτό το «πάση θυσία»; Δηλαδή να θυσιάσουμε τους ανθρώπους για να παραμείνει η χώρα στο ευρώ; Να πεινάει ο κόσμος και να πεθαίνει, αρκεί να είμαστε στο ευρώ; Αυτό θέλουν; Αυτό πάντως λένε.

Ούτε η αριστερά, ούτε κανένας δημοκρατικός πολίτης και κανείς που έχει ακόμα κι ελάχιστο αίσθημα δικαιοσύνης, δεν μπορεί να ανεχθεί άλλο τη θυσία της μισής ελληνικής κοινωνίας για τη διάσωση των λίγων που δημιούργησαν το πρόβλημα. Και δεν είναι μόνο η μισή κοινωνία που θυσιάστηκε μέχρι τώρα, γιατί ο αριθμός καθημερινά μεγαλώνει. Όλο και περισσότερες κοινωνικές ομάδες πλήττονται καθημερινά και φτωχοποιούνται.

Το πιο επικίνδυνο είναι ότι όλοι αυτοί οι φονταμενταλιστές του ευρώ εδώ και πέντε χρόνια αρνούνται οποιονδήποτε δημόσιο διάλογο, ώστε να ακουστούν τα υπέρ και τα κατά και να υπάρξει μία συζήτηση με την απαραίτητη λογική και ψυχραιμία για να μπορέσουν οι πολίτες να κρίνουν και να διακρίνουν την αλήθεια από την σκοπιμότητα.

Το σύστημα εξουσίας από την αρχή της κρίσης αντιμετωπίζει το ευρώ σαν θρησκεία κι έχει κηρύξει «ιερό» πόλεμο σε όποιον το αμφισβητεί.  Και καλούν τους ανθρώπους που έχουν φέρει σε απόγνωση, όχι μόνο να μην εξεγερθούν, αλλά και να θυσιαστούν για το ευρώ- για τον δικό τους παράδεισο.

Να μείνουμε λοιπόν στο ευρώ, αλλά όχι πάση θυσία. Να μείνουμε, αν μπορούμε να είμαστε ισότιμοι πολίτες. Αν μπορούμε να ξαναπάρουμε πίσω τα δικαιώματά μας. Αν δεν απαγορεύουν στον ελληνικό λαό να αποφασίζει μόνος του για το πως θέλει να κυβερνιέται.

Να μείνουμε στο ευρώ, αλλά χωρίς άλλες θυσίες αυτών που τιμωρούνται χωρίς να έφταιξαν για να σωθούν αυτοί που φταίνε. Να μείνουμε στο ευρώ, αν μπορούμε να έχουμε αξιοπρέπεια και όχι σαν Ευρωπαίοι β' κατηγορίας. Όχι αν συνεχίσουν να μας μαστιγώνουν. Αλλιώς να εξετάσουμε όλα τα ενδεχόμενα, όπως επιβάλει η λογική. Γιατί η διάσωση των ανθρώπων είναι πάνω από τη διάσωση του ευρώ και όχι το ανάποδο.

Πηγή: «Τhe Press Project»