Μετά από τα πολλά λόγια ήρθε η ώρα της προσγείωσης στην πραγματικότητα

Tου Δημήτρη Κυπριώτη

Ο Γάλος πολιτικός και φιλειρηνιστής Ζαν Ζωρές (1859-1914), ιδρυτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος της Γαλλίας, είχε διατυπώσει τη ρήση: «όταν οι άνθρωποι δεν μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, αλλάζουν τις λέξεις για τα πράγματα».

Στην κυβέρνηση Εθνικής Σωτηρίας, όπως αρέσκονται να λένε την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, φαίνεται ότι η παραπάνω ρήση έχει βρει θιασώτες, γιατί δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά η επιμονή που δείχνει η ομάδα διαπραγμάτευσης στην αντικατάσταση λέξεων στα προσχέδια της διαμόρφωσης του τελικού κειμένου συμφωνίας με το Eurogroup.

Όμως το ζητούμενο στην περίπτωση δεν είναι αυτό και ούτε έχει μεγαλύτερη αξία ο συμβολισμός των εννοιών των λέξεων, από την ίδια τη συμφωνία, αφού όλοι οι Έλληνες και η κυβέρνηση φυσικά θα ήταν ευτυχείς, αν ασχέτως των λέξεων και των φράσεων που θα χρησιμοποιηθούν στο τελικό κείμενο αμοιβαίας συμφωνίας, υπήρχαν τέτοιοι όροι που να εξυπηρετούσαν τα συμφέροντα και τις ανάγκες της χώρας και των πολιτών της.

Δυστυχώς όμως αυτό δεν υπάρχει μέχρι στιγμής και για αυτό το λόγο οι κυβερνώντες προσπαθούν την αδυναμία αυτή να την καλύψουν πίσω από τις λέξεις. Το μόνο όμως που θα μπορέσουν να κάνουν με αυτόν τον τρόπο, αν τελικά η κατάληξη των διαπραγματεύσεων δεν αποβεί ευνοϊκή, θα είναι αυτό που γίνεται πάντα σε βάρος της νοημοσύνης του λαού. Να τον αποπροσανατολίσουν από την πραγματικότητα που θα αντιπροσωπεύει η συμφωνία που θα έχουν αποδεχθεί να υπογράψουν και στη συνέχεια να εκτελέσουν, όπως ακριβώς έκαναν και οι προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις.

Στο ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα και σήμερα ως κυβέρνηση, όλοι γνώριζαν ακόμη και πριν από τις εκλογές όπως γνωρίζουν και σήμερα, ότι το εγχείρημα τους να εξασφαλίσουν μία διαφορετική συμφωνία με τους εταίρους και δανειστές ήταν εξαιρετικά δύσκολη υπόθεση, απίθανη θα σημειώναμε εμείς, αφού είχαν επιλέξει τη διαπραγμάτευση και την κατάληξη της συμφωνίας, να την πετύχουν εντός του περιβάλλοντος της ΕΕ και ειδικότερα εντός της ζώνης του Ευρώ.

Και όλα αυτά, ενώ γνώριζαν ότι η Ευρωζώνη από το 2010, δημιούργησε τέτοιους θεσμούς και μηχανισμούς (Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοδοτικής Σταθερότητας, Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας, Ενιαίο Εποπτικό Μηχανισμό για τις τράπεζες, Ενιαίο Ταμείο Εξυγίανσης) και από κοντά η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, για να μπορεί να ελέγχει τα κράτη οικονομικά μέσα από όλους αυτούς τους μηχανισμούς και κυρίως να κάνει ΑΔΥΝΑΤΗ την απεξάρτηση μιας χώρας από τη θηλιά του αέναου χρέους με το οποίο την έχουν τεχνητά φορτώσει.

Η της κυβέρνησης όμως πίστευαν, ότι με άλλου είδους διαπραγμάτευση, σκληρή την ονόμασαν, και με τη στήριξη μεγάλου μέρους του λαού, αφού το αποτέλεσμα των εκλογών τους δικαίωσε και ο λαός τους έδωσε νέες εντολές, μπορούν να κάμψουν τις αντιστάσεις των εταίρων της Γερμανοκρατούμενης ΕΕ. Αλλά φευ!

Μέχρι τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, η κυβέρνηση έχει ήδη κάνει πίσω από την «αδιαπραγμάτευτη» θέση της να μην υποκύψει σε κανέναν εκβιασμό, αποστέλλοντας μάλιστα επιστολή-αίτηση παράτασης της Δανειακής Σύμβασης (μουρμουρίζοντας μαθητικές δικαιολογίες ότι τάχα η σύμβαση δεν είναι μνημόνιο και άλλα τέτοια ευτράπελα) ύστερα από το ιταμό τελεσίγραφο του επικεφαλής του Eurogroup, ότι αν δεν αποσταλεί αυτή η επιστολή θα παύσει να ισχύει και πρόγραμμα χρηματοδότησης με ότι σημαίνει αυτό.

Όμως, αν θέλει η κυβέρνηση, έστω και τώρα, να μην προχωρήσει σε σημείο διασυρμού, όπως θέλουν και έχουν βάλει στόχο να την οδηγήσουν εκεί ο Β. Σόιμπλε και οι όμοιοί του, οφείλει να μην κάνει ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ, τουλάχιστον από διακηρυγμένες θέσεις της, όπως ακριβώς απαίτησε και απαιτεί ο ελληνικός λαός στις μεγάλες συγκεντρώσεις των τελευταίων ημερών.

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα Το Χωνί στις 22-2-2015

Πηγή: «Κεντρική ιστοσελίδα του Ε.ΠΑ.Μ.»