ΤΕΥΧΟΣ ΑΠΡΙΛΙΟΥ, ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ ΤΖΑΒΕΛΛΑ
Από την Γερμανία, η συζήτηση συνεχίζεται σε ένα παρκάκι στο
Χολαργό, αυτή τη φορά με συνομιλήτρια την συγγραφέα Εντιτ Ενγκελμαν. Ο έρωτας
με ένα Ελληνα ,σε συνέδριο στις Βρυξέλλες,την έφερε πριν από πολλά χρόνια στην
Ελλάδα με αποτέλεσμα λίγο μετά τα 50 να βιώσει από πρώτο χέρι την ελληνική
κριση.
«Αναγκάστηκα να πουλήσω το αυτοκίνητο μου, οι εκδόσεις μου
περιορίστηκαν» τονίζει η κυρία Ενγκελμαν. «Σοκαρίστικα τρελά όταν ξεκίνησαν οι
καμπάνιες που έτρεχαν γνωστές εφημερίδες στην αρχή της κρίσης, και προσπάθησα
να εκφράσω αυτό το το συναίσθημα στο βιβλίο μου για την ελληνική κρίση, με
τίτλο «Κρίση! Κρίση! Χρέη κάτω από τον Ολυμπο-Ημερολόγιο ενός βατράχου». Ξαφνικά,βγήκαν
στην επιφάνεια τα στερεότυπα για να υποστηρίξουν μία οικονομική πολιτική η
οποία όχι μόνο ήταν εντελώς λάθος,κάτι που αναγνώρισαν μέχρι και το ΔΝΤ και η
Κομισιόν, αλλά οδήγησε σε ένα πρωτοφανές ξεζούμιασμα της χώρας, το οποίο ποτέ
μέχρι τότε δεν είχα σκεφθεί ότι θα μπορούσε να υπάρξει.Τελικά, παρά τις αξίες, τους
θεσμούς και την ευημερία που η Ευρωπαϊκή Ενωση ισχυρίζεται ότι προσφέρει, αποτυγχάνει
να υποστηρίξει τους πολίτες της».
Τα πρώτα χρόνια της κρίσης, όταν επισκεπτόταν την Γερμανία
και εξηγούσε στους φίλους της την κατάρρευση της Ελλάδας και της κοινωνίας σαν
αποτέλεσμα των μέτρων λιτότητας, όλοι εμειναν με το στόμα ανοιχτό.
«Τα λογοκριμένα γερμανικά ΜΜΕ, σπανίως ανέφεραν τι
πραγματικά συνέβαινε στην Ελλάδα. Κι ενώ τα μίντια εκπλήρωναν τις εντολές που
είχαν, να παρέχουν πληροφόρηση με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο, πολλά στοιχεία
παρέμεναν άγνωστα, η πληροφορία έφτανε πειραγμένη στον αναγνώστη. Ψέματα και
εμφανή μυθεύματα έθαβαν την αλήθεια. Κι ενώ παλιά είχαν την τάση να ακούνε και
να απαντάνε με συγκρατημένο ενδιαφέρον, «σοβαρά;», σήμερα τα μίντια τους
σκανδαλίζουν και δεν ενδιαφέρονται πια για τα γεγονότα, αλλά μόνο για την
παράμετρο του ότι τους κοστίζει χρήμα-όπως τους λένε οι αξιόπιστες εφημερίδες
τους. Οταν «η αγορά», δηλαδή οι τράπεζες και η «οικονομία», δηλαδή οι τράπεζες
στην χώρα τους, το απαιτούν, οι άλλοι άνθρωποι μπορούν να υποφέρουν. Αρκεί να
μην είναι αυτοί που υφίστανται την συμφορά».
«Τι απαντάτε σ’αυτούς ;» την ρωτάω.
«Να πας να ζήσεις χωρίς θέρμανση τον χειμώνα, τους λέω, στείλε
τα παιδιά σου πεινασμένα στο σχολείο ή δώσε τα στις ΜΚΟ και στα κέντρα
αλληλεγγύης γιατί δεν μπορείς να τα ταΐσεις -αυτό τους φωνάζω. Για δες πώς
είναι να πεθαίνεις γιατί δεν υπάρχει γιατρός να σε βοηθήσει». Αν είχε μπροστά
της τους Υπουργούς που μετέχουν στο Eurogroupe θα τους έλεγε ότι «η Ευρώπη δεν
δημιουργήθηκε να καταστρέφει τα κράτη-μέλη της και προφανώς ούτε τους πολίτες
της. Δημιουργήθηκε για να προωθήσει την ευημερία των ανθρώπων. Γιατί δεν το κάνετε;
Και γιατί υπονομεύετε αυτούς που προσπαθούν να το κάνουν;»
Το τελευταίο βιβλίο της είναι ένα ιστορικό μυθιστόρημα για
το Αίγιο και μια νουβέλα που περιγράφει τον «εφιάλτη ενός πρωθυπουργού» σε μία
προσπάθεια να επαναφέρει έννοιες όπως η δημοκρατία, η αλληλεγγύη, η εθνική
ταυτότητα και η κοινωνική ακεραιότητα, γνωρίζοντας η ίδια ότι τα ανθρώπινα
δικαιώματα που τόσο συχνά διδάσκονται στα σχολεία και διαδίδονται ανά τον
κόσμο, συνήθως, δυστυχώς, παραμένουν θεωρίες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου