Το δημόσιο μπορεί να γίνει πρωταγωνιστής στην ανάπτυξη της χώρας; Από την εξυπηρέτηση των πολιτών μέχρι τα μεγάλα έργα υποδομών και έρευνας;

Αυτό προϋποθέτει δύο πράγματα.

Πρώτον, πρέπει να αλλάξει ο χαρακτήρας του δημοσίου, δηλαδή να ξηλωθεί αυτό το κράτος που υπάρχει σήμερα. Βεβαίως, δεν χρειάζεται μεγάλη δουλειά, διότι το κατεδαφίζουν οι ίδιοι που το φτιάξανε. Και το κατεδαφίζουν για να διευκολύνουν τους δανειστές, τους τοκογλύφους και τα αρπακτικά ώστε να μπουν σε μια διαδικασία τερματικής λεηλασίας του τόπου. Μας διευκολύνουν ουσιαστικά προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, το πιο σημαντικό για μένα είναι να αποκατασταθεί ή αν θέλετε να κατατεθεί η δημοκρατία σ’ αυτόν τον τόπο. Δεν μπορεί να υπάρξει ένα άλλο δημόσιο, ένα άλλο κράτος αν δεν έχουμε αληθινή δημοκρατία, αν οι Έλληνες πολίτες δεν έχουν τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο για το τι γίνεται στον τόπο τους και κυρίως για το τι συμβαίνει στο κράτος τους, εάν δηλαδή δεν θεμελιώσουμε τέτοιες εγγυήσεις ώστε το κράτος να μην είναι το φέουδο της οποιαδήποτε κυβέρνησης, αν δεν θεμελιώσουμε ένα τρόπο διακυβέρνησης, που δεν χρειάζεται κυβέρνηση.

Δηλαδή χρειαζόμαστε ένα εργαζόμενο αντιπροσωπευτικό σώμα πραγματικό στη βάση της ανακλητότητας, της υποχρεωτικής λογοδοσίας, της περιορισμένης θητείας, της πλήρους διαφάνειας, της λογοδοσίας, της δεσμευτικής εντολής – σε εκλέγω δηλαδή για να μου κάνεις μια δουλειά και αν δεν μου την κάνεις, σε ανακαλώ ή κι αν υπάρχει δόλος, σε καθίζω στο σκαμνί… Όλο αυτό το πράγμα εξασφαλίζει τη δυνατότητα αυτό το εργαζόμενο σώμα να αποσπαστεί από τη δημόσια διοίκηση, να μη χρειαστεί δηλαδή να υπάρξει μια δημόσια διοίκηση με πολιτικούς προϊσταμένους αλλά μόνο με φυσικούς προϊσταμένους. Από τις ένοπλες δυνάμεις μέχρι όλους τους τομείς της δημόσιας διοίκησης, όπου η φυσική εξέλιξη με βάση τα προσόντα, την εμπειρία, την εξέλιξη του εργατικού δυναμικού μέσα στη δημόσια διοίκηση, εξασφαλίζει τη συνέχεια του κράτους. Το σώμα αυτό ελέγχεται άμεσα από τους εκλογείς του.

Εάν εξασφαλίσουμε αυτό το πράγμα, περιορίζουμε δραστικά και αποφασιστικά το όποιο περιθώριο διαφθοράς μπορεί να υπάρξει. Και από κει και πέρα, αν αυτό συνδυαστεί με την ικανοποίηση των βασικών βιοποριστικών αναγκών του Έλληνα πολίτη, ώστε ο πολίτης όχι απλά να έχει το δικαίωμα αλλά και τη δυνατότητα να ασκήσει τα δικαιώματά του.

Γιατί αν δουλεύει από το πρωί μέχρι το βράδυ για να βρει τα προς το ζην ότι δικαίωμα και να του δώσεις είναι δώρο άδωρον διότι δεν μπορεί να το ασκήσει. Αν του δώσεις τον απαραίτητο ελεύθερο χρόνο, που έχει τόσο ανάγκη ο μέσος εργαζόμενος για να μπορέσει να ασκεί και τα δικαιώματά του, να ασχολείται και να συμμετέχει στα κοινά, τότε αυτή η δημοκρατία θα θωρακιστεί τόσο πολύ ώστε δεν θα μπορεί να υπάρξει κανένα ή μάλλον ακόμα και το οποιοδήποτε φαινόμενο διαφθοράς να παρουσιαστεί, θα μπορεί να αντιμετωπιστεί άμεσα και πολύ αποφασιστικά. Ένα τέτοιο δημόσιο υποχρεούται να παίξει καθοριστικό ρόλο στην ελληνική κοινωνία και οικονομία.

Γιατί πρώτα και κύρια πρέπει να εξασφαλίσει τις βασικές κοινωνικές ανάγκες. Θα πρέπει να αποφασίσουμε ότι στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχουν αναξιοπαθούντες πολίτες. Όλοι οι πολίτες έχουν ίδια εγγυημένα δικαιώματα. Εγγυημένα δικαιώματα στην Πρόνοια, στην Υγεία, στην Παιδεία… Υψηλής απόδοσης Πρόνοια, Υγεία, Παιδεία. Θα πρέπει να είμαστε το πρότυπο μιας κοινωνίας, όπου το δημόσιο εγγυάται αυτού του τύπου τα δικαιώματα.

Δεύτερον, ένα δημόσιο το οποίο θα πρέπει να εξασφαλίζει την απελευθέρωση της δημιουργικής ικανότητας και του εργαζόμενου αλλά και του ελεύθερου επαγγελματία και του μικρομεσαίου, προστατεύοντάς τους από τα μονοπώλια και την ασυδοσία της αγοράς.

Και το τρίτο βασικό είναι ότι αυτό το δημόσιο θα πρέπει να παράγει το δικό του εισόδημα. Δεν μπορεί να στηρίζεται στην αναδιανομή εισοδήματος, γιατί δεν μπορείς όταν έχεις ένα κράτος -λειτουργώντας και με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης και φορολογικής ισότητας- όσο το κράτος αυτό εξαρτάται από την αναδιανομή εισοδήματος, δηλαδή από τη δυνατότητα να παίρνει μερίδιο από το εισόδημα, που παράγει η κοινωνία των πολιτών, το κράτος αυτό είναι οιονεί παρασιτικό. Το κράτος που παράγει μόνο του το δικό του εισόδημα δεν είναι παρασιτικό, όπως άλλωστε και ένας ιδιώτης. Ο ιδιώτης, που παράγει το δικό του εισόδημα μέσα από την δουλειά του ή την επιχειρηματικότητα του, δεν είναι παράσιτο. Αντίθετα, προσφέρει στην οικονομία. Το ίδιο πρέπει να γίνει και με το κράτος. Άρα, ο στόχος μας είναι ο βασικός όγκος των εσόδων – κι αυτό θα γίνει σταδιακά -  του δημοσίου θα πρέπει να είναι από το παραγόμενο εισόδημα μέσω της κρατικής επιχειρηματικότητας και όχι από τη φορολογία. Αυτοί πρέπει να είναι οι στόχοι μας. Σήμερα είναι εξαιρετικά εύκολο να γίνει τεχνικά. Αυτό που μας λείπει είναι οι πολιτικές προϋποθέσεις. Πρώτα ξήλωμα αυτού του πολιτικού συστήματος και η δημιουργία ενός λαού, που θα έχει την αξιοπρέπεια, το φιλότιμο και βεβαίως την απαραίτητη εγρήγορση ώστε πραγματικά να φροντίσει να υλοποιηθούν όλα αυτά τα πράγματα.

πηγή: http://epamsyrouposeid.blogspot.gr
Η απάντηση έχει δοθεί μέσα από τα κείμενα και τις προφορικές συνεντεύξεις του Γενικού Γραμματέα του ΕΠΑΜ Δημήτρη Καζάκη