το επόμενο διάστημα πρέπει
να μετεξελιχθεί στη μάχη όλων των
μαχών.
Τα μέτρα ακόμα κι αν περάσουν δεν πρέπει ποτέ
να εφαρμοστούν στην πράξη.
Του Δημήτρη Καζάκη
Αν εξαιρέσουμε τους ηλιθίους, τα κομματικά μέλη και τους
διδάκτορες των μπίζνες και της χρηματοοικονομικής, η μεγάλη πλειοψηφία του
Ελληνικού Λαού καταλαβαίνει πια πού το πάει η όλη κατάσταση. Γνωρίζει πολύ καλά ότι δεν μπορεί να τα
βγάλει πέρα. Όχι του χρόνου αλλά τον άλλο μήνα. Είναι πια θέμα γενικευμένης
εμπειρίας. Κι έτσι η βουβή κοινωνική οργή μετασχηματίζεται σε βαθύ μίσος για το
καθεστώς και τους εκπροσώπους του. Αυτό που σε πολλούς φαίνεται σαν απάθεια ή
αδιαφορία είναι ένας μετασχηματισμός της οργής και της διαμαρτυρίας σε άσβεστο
μίσος απέναντι σε ο,τιδήποτε αντιπροσωπεύει η σημερινή επίσημη πολιτική. Κι
αυτό είναι καλό. Δεν μπορεί ένας λαός να ξεμπερδέψει με ένα καθεστώς να πρώτα
δεν το μισήσει βαθιά. Και αυτό συντελείται τώρα. Είναι η γόνιμη μαγιά που η
ιστορία έχει αποδείξει ότι γεννά μεγάλες κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις.
Σ’ αυτή τη φάση βρισκόμαστε σήμερα. Η κοινωνία είναι
περισσότερο παρά ποτέ έτοιμη να κάνει το μεγάλο άλμα. Να ξεμπερδέψει μια και
καλή με ολόκληρο το καθεστώς που της έχει επιβληθεί. Χρειάζεται όμως πολιτική
ηγεσία και συγκεκριμένο πολιτικό σχέδιο. Διαφορετικά η διάθεσή της θα
εκφυλιστεί και το μίσος της θα κάψει τα πάντα, οδηγώντας ολόκληρη την κοινωνία
στον εμφύλιο για ένα κομμάτι ψωμί, για μια θέση στον ήλιο.
Η ΜΗΤΕΡΑ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΜΑΧΩΝ
Επομένως τι πρέπει να κάνουμε; Ο αγώνας
που καλείται να δώσει ο λαός το επόμενο διάστημα πρέπει να μετεξελιχθεί στη
μητέρα όλων των μαχών. Τα μέτρα ακόμη και να περάσουν δεν πρέπει ποτέ να
εφαρμοστούν στην πράξη. Και για να γίνει αυτό οφείλουμε να θέσουμε απλά και
ξεκάθαρα τα πράγματα. Οφείλουμε να απαιτήσουμε από τις ηγεσίες των κομμάτων της αντιπολίτευσης στο κοινοβούλιο να
δηλώσουν, ως προειδοποίηση μπροστά στο ενδεχόμενο ψήφισης του νέου πακέτου και όσων το ακολουθούν, την
αμετάκλητη απόφασή τους να καταθέσουν τη βουλευτική τους ιδιότητα και να αποχωρίσουν οριστικά από τη βουλή.
Η στάση αυτή είναι η τελευταία γραμμή άμυνας προκειμένου ο λαός να μην υποστεί
τη μαζική εξόντωση για την οποία προορίζεται από το πρόγραμμα προσαρμογής.
Έτσι ή αλλιώς η ίδια
η ύπαρξη του κοινοβουλίου δεν προσφέρει σήμερα απολύτως τίποτα στο λαό. Σ ένα
καθεστώς όπου πρυτανεύουν οι «διεθνείς δεσμεύσεις» απέναντι στους δανειστές, οι
οποίοι συμπεριφέρονται σ’ αυτή τη χώρα ως ορδή βαρβάρων κατακτητών, το
κοινοβούλιο δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια φάρσα, ένα άλλοθι γενικευμένης
ανομίας και ανωμαλίας. Η υπεράσπιση σήμερα των δημοκρατικών δικαίων του λαού, η
υπεράσπιση της ίδιας της δημοκρατίας - ακόμα και με την έννοια του συντάγματος
του 1975 – αλλά και της ίδιας της πατρίδας απαιτεί να επανατοποθετήσουμε το πολιτικό πρόβλημα της χώρας από μηδενική
βάση. Η παραίτηση από το κοινοβούλιο δεν θα γίνει για να προκληθούν εκλογές. Τι
να τις κάνουμε τις εκλογές για ένα ανήμπορο, ανίσχυρο και προσχηματικό
κοινοβούλιο; Γιατί να πάμε ξανά σε εκλογές που δεν λύνουν κανένα πρόβλημα,
εκτός ίσως από την κατανομή του κρατικού φέουδου και της κρατικής επιχορήγησης
ανάμεσα σε κόμματα και δελφίνους της εξουσίας; Δεν ήταν ποτέ και δεν είναι πολύ
περισσότερο σήμερα δημοκρατία αυτή.
ΠΡΟΣ ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΘΝΟΣΥΝΕΛΕΥΣΗ
Η παραίτηση από το κοινοβούλιο θα πρέπει να γίνει με μοναδικό σκοπό να
συγκροτηθεί ένα αντίπαλο δέος μέσα στην ίδια τη χώρα. Ένας αντίπαλος κοινωνικοπολιτικός
πόλος που θα εκφράζει στην πράξη τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού και δεν θα
αναγνωρίζει το σημερινό καθεστώς σε όλες του τις εκδοχές. Πρόκειται για τη
δημιουργία μιας δυαδικής εξουσίας, όπου ο λαός θα κληθεί να επιλέξει στην πράξη
ποια μορφή και πρόγραμμα διακυβέρνησης τον εκφράζει.
Το κυρίαρχο πολιτικό αίτημα αυτού του αντίπαλου πόλου δεν
μπορεί παρά να είναι μόνο ένα: Εκλογές εδώ και τώρα για Συντακτική Εθνοσυνέλευση με σκοπό τη σύνταξη και ψήφιση νέου Συντάγματος
που να διασφαλίζει τα δημοκρατικά δικαιώματα του λαού και τη δημοκρατική
εξέλιξη της χώρας. Στις σημερινές συνθήκες δεν μπορεί να υπάρξει καμιά άλλη
δημοκρατική διέξοδος στο καταστροφικό αδιέξοδο που έχει οδηγήσει τη χώρα και το
λαό της το καθεστώς που έχει επιβληθεί από το
ευρώ, την Ευρωπαϊκή Ένωση και το
ΔΝΤ.
Για να γίνει δυνατό κάτι τέτοιο οι δυνάμεις που στην πράξη
στρατεύονται στην υπόθεση του λαού και έχουν κάνει την επιλογή τους στο πλευρό
του, οφείλουν να πράξουν τρία πράγματα:
Πρώτο: Να ζητήσουν εδώ και τώρα την
παραίτηση της κυβέρνησης και τη διάλυση του κοινοβουλίου προκειμένου να ανοίξει
ο δρόμος για τις εκλογές της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης. Καμιά άλλη πολιτική
λύση εντός του υπάρχοντος κολοβού και προσχηματικού κοινοβουλευτισμού δεν είναι
αποδεκτή.
Δεύτερο: Να καλέσουν το λαό σε μαζική Πολιτική
Απεργία Διαρκείας με σκοπό να καταλάβει και να πάρει στα χέρια του επιχειρήσεις
στρατηγικής σημασίας, υποδομές, δημόσια διοίκηση και ζωτικές υπηρεσίες του
κράτους που σήμερα βρίσκονται στην κατοχή ή την κηδεμονία των ξένων επιτρόπων
και αρμοστών.
Τρίτο: Να δημιουργήσουν μια προσωρινή
υπηρεσιακή κυβέρνηση από τις δυνάμεις που συμμετέχουν ενεργά στη γενική
πολιτική απεργία, η οποία θα αναλάβει
την προκήρυξη και τη διεξαγωγή ελεύθερων εκλογών για Συντακτική Εθνοσυνέλευση.
Μέχρι την ψήφιση του νέου Συντάγματος η προσωρινή αυτή κυβέρνηση θα λειτουργεί
ως επιτελείο διαχείρισης των υποθέσεων του κράτους με γνώμονα το εθνικό και
λαϊκό συμφέρον, αλλά και με άμεση συμμετοχή του λαού δια μέσου των οργανώσεων
του.
ΙΣΛΑΝΔΙΑ ΚΑΙ ΠΟΡΤΟΓΑΛΙΑ ΤΑ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑΤΑ
Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο στην
Ελλάδα σήμερα; Γίνεται ήδη στην Πορτογαλία. Γι αυτό και τα διεθνή ΜΜΕ την έχουν αποκλείσει από την ειδησεογραφία. Όπως
έκαναν τα δύο τελευταία χρόνια με την Ισλανδία. Είναι έτοιμος ο κόσμος να
δεχτεί, να υποστηρίξει και να στρατευθεί σε μια τέτοια υπόθεση; Είναι έτοιμος
όσο ποτέ άλλοτε δεν ήταν. Αρκεί να δει τις πολιτικές δυνάμεις που μιλούν εξ
ονόματός του να παίρνουν την πρωτοβουλία και να αποδεικνύουν στην πράξη ότι
ξέρουν να παίρνουν ρίσκα όταν η κατάσταση του λαού και οι απειλές που ζώνουν τη
χώρα το απαιτούν. Θα το κάνουν τα κόμματα της αντιπολίτευσης; Δεν είμαι καθόλου
αισιόδοξος. Όμως, θα ήταν λάθος να νομίζουμε ότι οι ηγεσίες τους έχουν το
μαχαίρι και το πεπόνι, ότι δηλαδή ελέγχουν τις εξελίξεις εντός και εκτός των
κομμάτων τους. Οι εξελίξεις τις έχουν ήδη υπερβεί. Όποια ηγεσία δεν κάνει αυτό
που πρέπει, τότε είναι σαν να υπογράφει τη θανατική της καταδίκη. Περνά, το
θέλει δεν το θέλει, στην αντίπερα όχθη και θα κληθεί – αργά ή γρήγορα – να
λογοδοτήσει. Δεν ξέρω αν θα το κάνει στα έδρανα των κατηγορουμένων ενός
αυθεντικού λαϊκού δικαστηρίου, που σίγουρα αποτελεί την πιο ευοίωνη προοπτική ή
θα γίνει μέσα στην πυρκαγιά ενός γενικευμένου κοινωνικού εμφυλίου, όπως έγινε
με τις ανάξιες και αντιλαϊκές ηγεσίες της αριστεράς την εποχή της δημοκρατίας
της Βαϊμάρης στη Γερμανία του μεσοπολέμου.
Ένα είναι σίγουρο, η αντίστροφη μέτρηση έχει αρχίσει και
κανείς δεν μπορεί να ξεγελάσει το ρολόι της κοινωνικής αναμέτρησης.
Δημοσιεύτηκε στην κυριακάτικη εφημερίδα "Το χωνί"
21 Οκτωβρίου 2012
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου