Η πιθανότητα ανασυγκρότησης της δεξιάς με εκλογάς...

του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου

Μην ακούτε τον ευαίσθητο, μελετηρό και σοβαρό Έγκελς που έλεγε ότι οι εκλογές μπορούν να λειτουργήσουν μόνο ως δείκτης της ωριμότητας της εργατικής τάξης. Οι εκλογές λειτουργούν κυρίως ως δείκτης των ηγεμονικών αντανακλαστικών της κυβερνώσας ελίτ.

Εκλογές κάνεις τη στιγμή που σε συμφέρει για να μην απολέσεις την πρωτοβουλία των κινήσεων σε ένα ηγεμονικό παίγνιο. Εκλογές δεν κάνεις ως πρωθυπουργός οπωσδήποτε για να τις κερδίσεις, αλλά για να μην κλονισθεί ο μηχανισμός αναπαραγωγής του συστήματος κυριαρχίας, ηγετικό σημαίνον του οποίου είσαι και εσύ. Οι γενικές εκλογές είναι ένα χαρτί, που αν παιχτεί σωστά την κατάλληλη στιγμή, μπορεί να σου προσφέρει ένα νέο ταξίδι στην πολιτική, αμέσως – ή αργότερα σε άλλη φάση. Αυτό το ξέρουν έμπειροι πολιτικοί, όπως και γόνοι πολιτικών οικογενειών.

Το πότε θα προκαλέσεις κρίση για διάλυση της βουλής, ρίχνοντας ασφαλώς την ευθύνη της κρίσης στους πολιτικούς σου αντιπάλους ή/και στους μέχρι χθες συμμάχους σου στη νομή των προνομίων της εξουσίας είναι «τέχνη» και ενδεικτικό της προσωπικότητας κάθε πρωθυπουργού. Το κρίσιμο εκτός από το σωστό timing είναι να εμφανίσεις ισχυρούς λόγους στο εκλογικό σώμα που θα νομιμοποιούν την προσφυγή σε πρόωρες εκλογές. Σε κάθε περίπτωση θα πρέπει να...
πεισθούν δυσαρεστημένοι βουλευτές, πολιτευτές και κομματικοί σου πελάτες – εξαιτίας της απειλής για τα ατομικά τους συμφέροντα, που συνδέονται με την κομματική διάθρωση της διακυβέρνησης και σε μεγάλο βαθμό της αγοράς (κομματισμός/κομματοκρατία) – πως δεν έχεις άλλη επιλογή παρά την καταφυγή σε εκλογές, εξαιτίας είτε διαβρωτικής υπονόμευσης από ισχυρά συμφέροντα, είτε λόγω κοινωνικής αναταραχής που εμποδίζει την ομαλή πορεία ανάπτυξης της χώρας, την οποία ασφαλώς σηματοδοτεί η παρουσία σου και μόνον!

            

«Το ταξίδι σήμερα αρχίζει. Διότι η χώρα κατέκτησε ξανά το δικαίωμά της να ελπίζει», λέει ο Γιάννης Στουρνάρας, μεταφέροντας κλίμα απελευθέρωσης μετά από κάποια κατοχή, την στιγμή μάλιστα που συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο: η χώρα με το χρεοστάσιο που συνομολόγησε η Συγκυβέρνηση, έχασε κάθε δικαίωμα να ελπίζει. Με την τελευταία δόση, πέθανε και η τελευταία ελπίδα για ευρωπαϊκή επίλυση του ζητήματος του ελληνικού χρέους και η χώρα κατέστη το πρώτοΕυρωπροτεκτοράτο καταδικασμένο στην ύφεση, στην υπανάπτυξη, στην ανεργία, στην φτωχοποίηση της μεσαίας τάξης των υπηρεσιών και στην πλέον χυδαία εκμετάλλευση της παραγωγικής εργασίας. Όπως και στην απορρύθμιση του Κράτους Δικαίου και της αγοράς.

Αν διαβάσετε το νόμο που ορίζει την τροποποιημένη, προς το αποκρουστικά δυσμενέστερο, Δανειακή Σύμβαση, θα διαπιστώσετε και οι πλέον δύσπιστοι πως αν δεν κυβερνούν και προπαγανδίζουν θριαμβευτικά για την δόση οι μεγαλύτεροι χωρατατζήδες της παλαιοπολιτικής στην Ελλάδα, τότε κυβερνούν και «παπαγαλίζουν» οι μεγαλύτεροι αλήτες. Τα οικονομικά της Ελλάδας και η διοίκηση υπάγονται πλέον στην αυστηρή εποπτεία θεσμικών και άτυπων Αρχών και Οργάνων της ΕΕ και του ΔΝΤ, με την μορφή επιτροπείας σε μια υποτελή πολιτεία. Για να εγκριθούν τα 18,2 δισ. ευρώ, τα οποία θα ακολουθήσουν υπό αυστηρές προϋποθέσεις την δόση των 34,3 δισ. Ευρώ, που προορίζεται για τις ελληνικές τράπεζες και γενικότερα για την εξυπηρέτηση των πιστωτικών δεσμεύσεων του κράτους προς τους επίσημους δανειστές, θα πρέπει να προσφερθούν από ελληνικής πλευράς πολλαπλάσια σε αξία μέτρα λιτότητας και εγγυήσεις, καθώς και άμεση ρευστοποίηση του ενεργητικού του δημοσίου.

Το EFSF ορίζεται ως γενικός επόπτης για την εκταμίευση και την διαχείριση της δόσης των 18,2 δις – για τα οποία ο κ. Σαμαράς και οι γύρω του αντί να ντρέπονται θορυβημένοι για το μέλλον της χώρας, θριαμβολογούν – στο πλαίσιο ενός «πιστοποιητικού συμμόρφωσης», το οποίο συντάσσεται και υπογράφεται από τον νομικό σύμβουλο του κράτους και το υπουργείο Οικονομικών, ερήμην ασφαλώς της βουλής! Για να εκταμιεύεται, δηλαδή, από εδώ και πέρα κάποιο πόσο της δόσης, θα πρέπει να συντάσσεται προηγουμένως αίτημα χρηματοδότησης, το οποίο να συνοδεύεται από αυτό το περίφημο «πιστοποιητικό συμμόρφωσης». Έλα όμως που η «χώρα που επανέκτησε την αξιοπιστία της» κατά τον παραμυθατζή κ. Σαμαρά και την διαπλοκή, δεν διαθέτει ίχνος αξιοπιστίας και το «πιστοποιητικό συμμόρφωσης» δεν αρκεί για να γίνει δεκτό το αίτημα χρηματοδότησης του ελληνικού κράτους! Ο νόμος προβλέπει πως για να αποφανθεί το EFSF, θα πρέπει πρώτα να λάβει γνωμοδοτήσεις από τις συνεργαζόμενες δικηγορικές εταιρείες Cleary, Gottlieb Steen & Hamilton, για το κατά πόσο η Ελλάδα συμμορφώνεται πράγματι με τους όρους εκταμίευσης.

Συγκεκριμένα για την δόση επαναγοράς του χρέους, προβλέπεται εκταμίευση με τη μορφή χρεωστικών τίτλων του Ελληνικού Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας ή τοις μετρητοίς. Ως χρεωστικοί τίτλοι, δηλαδή ομόλογα τιτλοποίησης, ορίζονται εκείνα που θα εκδίδουν εταιρείες ειδικού σκοπού που συστάθηκαν για λογαριασμό της Ελλάδας ή του ΤΑΙΠΕΔ, ή όποιας οντότητας το διαδεχθεί στο μέλλον, και θα έχουν μετοχές στις εταιρείες και άλλα περιουσιακά στοιχεία, ακόμη και οικόπεδα, δικαιώματα αποθήκευσης φυσικού αερίου, οικονομικά δικαιώματα, δικαιώματα ψήφου κλπ. Δηλαδή, οι επιπλέον εισπράξεις από τον ετήσιο στόχο των εσόδων του προγράμματος αποκρατικοποιήσεων, θα τιτλοποιούνται και με τη μορφή ειδικού ομολόγου θα αποδίδονται στον EFSF, προκειμένου να αποπληρώνεται μέρος των 11,3 δισ. ευρώ, τα οποία διατέθηκαν για την επαναγορά χρέους 31,8 δισ. ευρώ, ενώ ο EFSF θα διατηρεί το δικαίωμα να μην κάνει αποδεκτά αυτά τα ομόλογα και να μην παρέχει την συμφωνηθείσα ρευστότητα, εκβιάζοντας διαρκώς την κυβέρνηση.

Βασικό όπλο του θεσμικού κέντρου της ΕΕ που αφορά στην δόση είναι το Αγγλικό δίκαιο και η τραγική και μοναδική για ευρωπαϊκή χώρα πρόνοια που περιέχεται στην Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου με την οποία ρυθμίζεται το καθεστώς της «δόσης» υπό τον τίτλο «Κύρια Σύμβαση Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης». Σύμφωνα με αυτήν η Ελλάδα, η Τράπεζα της Ελλάδος και το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) παραιτούνται απαρέγκλιτα και ανεπιφύλακτα από κάθε δικαίωμα ασυλίας που ήδη έχουν ή μπορεί να δικαιούνται σε σχέση με τους ίδιους και τα περιουσιακά τους στοιχεία έναντι δικαστικών ενεργειών σχετικά με την παρούσα σύμβαση τροποποίησης, συμπεριλαμβανομένων ενδεικτικά, κάθε δικαιώματος ασυλίας έναντι άσκησης αγωγής, έκδοσης δικαστικής απόδοσης ή άλλης διάταξης, κατάσχεσης, εκτέλεσης ή ασφαλιστικού μέτρου και έναντι κάθε εκτέλεσης ή αναγκαστικού μέτρου σε βάρος των περιουσιακών τους στοιχείων, στο μέτρο που τα παραπάνω δεν απαγορεύονται από αναγκαστικό νόμο.

«Θρίαμβος» λοιπόν, ενώ από τα μέσα Ιανουαρίου που προβλέπεται η εκταμίευση 7,2 δισ. ευρώ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών και των 2 δισ. ευρώ για τον προϋπολογισμό, και από τη στιγμή που θα εκλιπαρεί η κυβέρνηση με το πιστόλι στον κρόταφο για άλλες δύο δόσεις, από 2,8 δισ. ευρώ η καθεμία (Φεβρουάριο και Μάρτιο), αρχίζουν τα πλέον δύσκολα και τραγελαφικά! Έχοντας μπροστά την απειλή πως αν δεν «βγουν» τα αυθαίρετα νούμερα της τρόικας σε ό, τι αφορά στην απόδοση των μέτρων του Μνημονίου, τότε θα πάψει να ισχύει η αναβολή πληρωμής των τόκων για μία 10ετία, και όλα όσα θεωρεί ως δεδομένα ο κ. Σαμαράς και η Συγκυβέρνηση για να πλάσουν το ενθουσιώδες σενάριο της διάσωσης και να μεταδώσουν κλίμα αισιοδοξίας που διασκεδάζει ως ανάρμοστη φαρσοκωμωδία τα καθημερινά δεινά των ελληνικών νοικοκυριών.

Ο Πρωθυπουργός εξαπατά ξεδιάντροπα την κοινωνία μιλώντας για ανάπτυξη και επανεκκίνηση της οικονομίας, από την στιγμή που γνωρίζει πως παρότι ξεπουλά την χώρα και την καθιστά Ευρωπροτεκτοράτο δεν διασφαλίζει ούτε καν την στοιχειώδη ρευστότητα στην αγορά. Το πρόγραμμα στο οποίο δεσμεύτηκε μειώνει το ΑΕΠ, ενώ η αγορά θα στερηθεί πολύτιμα κεφάλαια, τα οποία θα μεταφερθούν τώρα για να καλύψουν το έλλειμμα στην επαναγορά του χρέους! Με το πρόγραμμα επαναγοράς - με αυτή την απόλυτα παραπλανητική αναδιάρθρωση που εμφανίζει μείωση του λόγου του χρέους ως προς το ΑΕΠ, αλλά επιβαρύνει τα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ακαθαρίστου εθνικού προϊόντος – επισφραγίζεται η αποδυνάμωση της ελληνικής οικονομίας και παγιώνεται η ύφεση ή το ταξίδι στην ύφεση για το οποίο ο υπουργός οικονομικών δείχνει …ανακουφισμένος, σαν να έπεσαν ή να πρόκειται να πέσουν τα 11,3 δισ. ευρώ στην αγορά!

Αντί να «πέσει» χρήμα στην αγορά θα μαζευτεί και το υπάρχον και μετά από κανένα τρίμηνο θα έχουμε μείνει με τα ομόλογα του EFSF στις τράπεζες και τις ευρωπαϊκές υποσχέσεις για επενδυτικά κεφάλαια, που για να «μυρίσουμε» θα πρέπει πρώτα να δούμε το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των Ελλήνων να μειώνεται περισσότερο από 60% σε σχέση με αυτό πριν από την ένταξη μας στον «ατομικό μηχανισμό διάσωσης». Άντε μετά να κυβερνήσεις σε μια δημοκρατία έστω και ελληνικού τύπου!. Απλώς δεν γίνεται αν δεν μπορείς να κόψεις χρήμα.

Τι γίνεται σε αυτές τις περιπτώσεις; Τα είπαμε, ή χούντα για καμιά δεκαετία αυτή τη φορά, ή εκλογές μέσα στο τρίμηνο για να ανακουφιστεί απολύτως ο κ. Σαμαράς, όπως ανακουφίστηκε σε ανάλογη περίπτωση ο κ. Καραμανλής πριν αρχίσουν τα νέα οικονομικά αδιέξοδα και η απόλυτη διάψευση της πλαστής εικόνας διάσωσης και της νέας πορείας ευημερίας, που μεταδίδουν τα όργανα της διαπλοκής και της κυβερνητικής προπαγάνδας.

Η στιγμή είναι ευνοϊκή για ταχεία επανασύσταση της δεξιάς υπό τον κ. Σαμαρά και όχι αργότερα υπό κάποιον άλλον, με διάλυση του «Κόμματος Καμένου» και περιορισμό της αύξησης των ποσοστών της Χ.Α. Έτσι με ένα νέο εκλογικό δίλημμα του τύπου ή ψηφίζετε τους διασώστες του κλαμπ του ευρώ για να συνεχιστεί το ταξίδι της ανάπτυξης, ή τους χαμένους του κλαμπ της δραχμής και προτού προλάβουν να δραστηριοποιηθούν νέα σχήματα της κεντροαριστεράς και κεντροδεξιάς, ο κ. Σαμαράς θα έχει την ευκαιρία να πρωταγωνιστήσει και να επιχειρήσει με την βοήθεια των διαπλεκομένων να ανατρέψει την τάση του εκλογικού σώματος να φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ στην κυβέρνηση.

Αν ο κ. Σαμαράς δεν οδηγήσει τα πράγματα σε εκλογές εντός του επόμενου τετραμήνου και μάλιστα θεμελιώνοντας την εικόνα πως οι Συγκυβερνήτες του τον υπονομεύουν και πως η αριστερά δήθεν ακολουθεί διχαστική και διαλυτική για την οικονομία στρατηγική, που δεν επιτρέπει την συνέχιση του ταξιδίου προς την ευημερία της ελληνικής κοινωνίας, θα έχει τελειώσει πολιτικά. Θα τον «τελειώσει» η ίδια η ζοφερή πραγματικότητα που ορίζεται από την αναθεωρημένη Δανειακή Σύμβαση και οι θεσμοθετημένες πρόνοιες του νέου, ακόμη πιο αντιπαραγωγικού και αντικοινωνικού Μνημονίου.

Αν λοιπόν δεν βαδίσουμε προς μια μακρόχρονη χούντα, θα πάμε για εκλογές και αυτό φαντάζομαι πως το αντιλαμβάνονται οι προστάτιδες δυνάμεις της χώρας. Σε κάθε περίπτωση το ρίσκο για τους ίδιους αυτή τη στιγμή είναι μικρό έως ελάχιστο. Η χώρα είναι δεμένη χειροπόδαρα, Δημοκρατικό Μέτωπο, όπως πρότεινα δεν οργανώθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να συγκρατηθεί στο βαθμό που εμφανιζόταν υπό τη ΝΔ ένα οιονεί Δεξιό Μέτωπο, με πατριωτικές κορώνες, έντονη παραμυθία περί σωτηρίας και υπέρβασης των πολικών αντιθέσεων, καθώς και υποσχέσεις προς όλους: τους πελάτες του κράτους πατρωνίας για προστασία ή τακτοποίηση τώρα που «λεφτά υπάρχουν», προς τους ανέργους πως τώρα πια θα ανοίξουν δουλειές, όπως και προς την αγορά ότι τώρα θα κάνουν οι τράπεζες αυτό που δεν έπραξαν από την εποχή του Αλογοσκούφη, όταν ξεκίνησε η μεταφορά τεράστιων και ζωτικών πόρων από το δημόσιο ταμείο στο ιδιωτικό ταμείο του τραπεζίτη!

Σήμερα η δεξιά μπορεί να «πουλήσει» υποσχέσεις μέσα στο κλίμα ευφορίας που δημιουργεί η διαπλοκή, αύριο δεν θα μπορεί και αυτό το γνωρίζουν, ίσως καλύτερα από έμενα, οι μεγαλέμποροι της «φρούδας» ελπίδας με τα έξοδα πληρωμένα κυρίως από τα λαϊκά στρώματα, που και αυτή την φορά θα εξαπατήσουν. Η ελπίδα κοστίζει σήμερα ακριβά στον ελληνικό λαό. Ακριβότερα από κάθε άλλη εποχή, μια και στην ελπίδα έχει επιβληθεί χρέωση με αντισταθμιστικά μέτρα φτωχοποίησης σε ευρώ – ασχέτως αν καταλήξεις μετά τις εκλογές να πληρώνεσαι σε ντόπιο μέσο συναλλαγών!

Στο σημείο αυτό ο απρόσεκτος αναγνώστης ίσως αναρωτηθεί: καλά εσύ φαγώθηκες να αποφύγουμε την χούντα, τώρα σου «βρωμάνε» οι εκλογές επειδή θα μπορούσε να τις κερδίσει παραδόξως πάλι η δεξιά;

Όχι κάνεις λάθος. Ίσα-ίσα υποστηρίζω πως είναι η κατάλληλη στιγμή για εκλογές υπέρ του κ. Σαμαρά. Απλώς φοβάμαι πως δεν πρόκειται να λειτουργήσουν ως δείκτης ωριμότητας των εργαζομένων, αλλά ως δείκτης αλλοτρίωσης του εκλογικού σώματος. Θα μου πεις, όχι Γιάννης δηλαδή, αλλά Γιαννάκης! Λάθος. Πιστεύω πως υπό συνθήκες απόλυτης κοινωνικής ομηρίας σε μια υποτελή πολιτεία, ο λαός μεταβάλλεται μαζικά σε λαουτζίκο, αδυνατώντας να ορίσει το ατομικό του συμφέρον στο πλαίσιο του κοινωνικού συμφέροντος – πόσο μάλλον του ταξικού. Άρα δεν υπάρχει καν η έννοια της ωριμότητας. Η ελπίδα παύει με άλλα λόγια να ορίζεται με κοινωνικά προοδευτικούς όρους αλλαγής, αλλά τοποθετείται στο πλαίσιο ενός κοινωνικά υπερβατικού μετασχηματισμού με την έννοια της προσαρμογής σε ένα πρότυπο που δήθεν διαθέτει την τεχνογνωσία της ευημερίας. ‘Έτσι, η Δανειακή Σύμβαση και τα Μέτρα εμφανίζονται ως μηχανισμοί σταθεροποίησης, τάξης και ασφάλειας, ενώ πρόκειται για το ακριβώς αντίθετο. Η ελπίδα στηρίζεται πλέον εξολοκλήρου στην έλευση της εξ’ επί τούτου κατατεμαχισμένης δόσης, την οποία μπορούν να διασφαλίσουν θεωρητικά αυτοί που κατέστησαν την πρόοδο και την ανάπτυξη στοιχείο της αφήγησης της δόσης!

Μια τέτοια ελπίδα ξεφεύγει από τον οικονομικό ορθολογισμό και συστήνεται στη βάση ενός στενού ορθολογισμού της δόσης για πάση θυσία στο ευρώ. Παύει δηλαδή να επικοινωνεί με την ωριμότητα, έστω και με την στενή οικονομική προσέγγιση και ορίζεται στη βάση μιας αναπαράστασης ενός ανήμπορου επαίτη. Ο λαουτζίκος συμπεριφέρεται είτε ως επαίτης, είτε ως αγανακτισμένος και απογοητευμένος με την πολιτική, μηδενίζοντας και απέχοντας βλαστημώντας, είτε ως πονηρός καιροσκόπος, αρκεί να του πεις πως «λεφτά υπάρχουν».

Έτσι θριάμβευσε εκλογικά ο Γιώργος Παπανδρέου, έτσι θα διασωθεί και ο Αντώνης Σαμαράς. Λεφτά υπάρχουν για τις τράπεζες και τους μονοπωλιακούς προμηθευτές του δημοσίου, μόνον που παράγονται με πολύ ακριβό αντίτιμο πλέον από τους εργαζόμενους.

Η μείωση του κόστους εργασίας, με τον τρόπο που αυτό γίνεται σήμερα στην Ελλάδα του χρεοστασίου, αντιστοιχεί στον απόλυτο εξευτελισμό της εργασίας και ανυπολόγιστη απώλεια κεφαλαίων στο πλαίσιο του κοινωνικού κράτους και τούτο αποτελεί κραυγαλέα ταξική πολιτική στρατηγική, που παραδόξως ενισχύει τον πελατειακό χαρακτήρα της ελληνικής κοινωνίας και τον κομματισμό, όπως και την διάσταση της ελπίδας με την μορφή που υπηρέτησε ο παλαιοκομματισμός στην Ελλάδα. Κατασκευάζεται με άλλα λόγια, ένα ευνοϊκό κλίμα για την ανασύσταση της δεξιάς στο τόπο μας, που θα μπορούσε να υπηρετηθεί με αιφνίδια προσφυγή στις κάλπες, πριν ξεθυμάνει ο ενθουσιασμός για την έλευση της δόσης και προτού αποδειχθεί οδυνηρά για την κοινωνία η απάτη του νέου «λεφτά υπάρχουν/ λεφτά φέραμε».

Το κακό με την αριστερά είναι πως μιλά για οικονομία και όχι για λεφτά, αν και ο κόσμος καταλαβαίνει αποκλειστικά από λεφτά που δεν έχει και όχι από οικονομία. Το κακό με εμένα είναι πως μιλάω περί πολιτικής και βιοοικονομίας, τα οποία όταν δεν έχεις λεφτά, έμαθες να τα θεωρείς «θολούρες», ενώ εάν έχεις, με τον αλήτικο τρόπο που έκαναν λεφτά οι περισσότεροι στην Ελλάδα, γραφικότητες. Η αριστερά έχει δίκιο και εγώ «δίκιο βουνό», αλλά και τα δυο δεν παράγουν ελπίδα με την έννοια που έμαθε να την εννοεί και καταναλώνει ο Έλληνας. Ο ‘Έλληνας έμαθε να ελπίζει μέσω της φονταμενταλιστικής παραμυθίας και ο κ. Σαμαράς έμαθε να καλλιεργεί αυτού του είδους την ελπίδα.

Ας κάνει λοιπόν τώρα εκλογές για να γλιτώσουμε τουλάχιστον την τυπική μορφή δικτατορίας, αν και για ένα τμήμα της αντιμνημονιακής αριστεράς και ένα της δεξιάς, αυτό το τελευταίο φαίνεται να είναι μάλλον αδιάφορο και ίσως κατά βάθος επιθυμητό. Ακόμη και να κερδίσει τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, υπό το σημερινό νέο καθεστώς Υπερεθνικής Επιτροπείας και απόλυτης οικονομικής ομηρίας της Ελλάδας, θα είναι σίγουρα ανίσχυρος να αντιμετωπίσει ριζοσπαστικά το αδιέξοδο που συνειδητά προκάλεσε η ηγεμονεύουσα ελίτ της χώρας σε συνεργασία με τον αμερικανικό και ευρωπαϊκό παράγοντα (Γερμανία).

Σε κάθε περίπτωση, αν είναι αυτός στην κυβέρνηση θα αναγκαστεί να προβεί αμέσως σε νομισματικές ρυθμίσεις για να ανακουφίσει την εσωτερική αγορά και τότε η ανασυγκροτημένη εκλογικά δεξιά θα «επαναστατήσει» ωρυόμενη: «εμείς σώσαμε την χώρα και αυτοί μας βγάζουν από το Ευρώ»! «Εμείς λύσαμε το ζήτημα της ρευστότητας και της βιωσιμότητας του χρέους», θα σου πουν ψευδόμενοι με το γνωστό παλαιοπολιτικάντικό τους θράσος «και τούτοι οι ανεύθυνοι, παλινδρομούν κάνοντας επίκαιρο εκ νέου το Greek-exit»! «Εμείς γεννήσαμε την ελπίδα στους Έλληνες» θα αντιτείνουν και «η κακιά αριστερά την εξαφανίζει γιατί είναι μίζερη και δεν έχει την βοήθεια του Θεού».

Αυτά και άλλα πολύ χειρότερα θα ακουστούν τότε από αυτούς που όχι μόνον πτώχευσαν την χώρα, αλλά την έδεσαν χειροπόδαρα για πολλά χρόνια σε ένα καθεστώς Ευρωπροτεκτοράτου, προλεταριοποιώντας την μεσαία τάξη, την οποία οι ίδιοι δόμησαν παράταιρα και προβληματικά τις τελευταίες δεκαετίες, προσανατολίζοντάς την αποκλειστικά στις υπηρεσίες και στην κατανάλωση, καλλιεργώντας παράλληλα μια από τις χυδαιότερες κουλτούρες στην ΕΕ. Άρα, και να χάσει τις εκλογές, πάλι κερδισμένη και μάλιστα δομικότερα και ιδεολογικά θα βγει η δεξιά έτσι όπως τα μεθόδευσαν Συγκυβέρνηση, διαπλεκόμενοι, ΗΠΑ και Γερμανοί. Στην τελευταία περίπτωση θα μπορούν να καλλιεργούν την ελπίδα της αριστερής παρένθεσης. Τότε είναι που θα τσεκαριστεί μ’ ένα πρωτόγνωρο στην ελληνική πολιτική ιστορία τρόπο, η ωριμότητα της αριστεράς σε επίπεδο ηγεσίας και η αρετή της νέας γενιάς των Ελλήνων.