Τι σόι "επενδύσεις" πήγε να ψαρέψει ο κ. Σαμαράς στο Κατάρ;

Tου Δημήτρη Καζάκη

Τι δουλειά είχε ο κ. Σαμαράς και η κουστωδία του στο Κατάρ; Ξέρετε εκεί που πήγε συνοδευόμενος με έναν συρφετό από τους πιο κρατικοδίαιτους και διαπλεκόμενους επιχειρηματίες που διαθέτει η Ελλάδα. Μα τι άλλο; Να φέρουν επενδύσεις! Έτσι τουλάχιστον είπαν επίσημα και φυσικά εμείς θα πρέπει να το πάρουμε τοις μετρητοίς καθότι γνωρίζουμε όλοι μας πολύ καλά πόσο φιλαλήθεις είναι ο κ. Σαμαράς και η παρέα του. Που είναι λοιπόν οι επενδύσεις; Υπήρξε καμιά συμφωνία για συγκεκριμένες επενδύσεις που να λέει ότι θα φτιαχτεί το τάδε ή το δείνα εργοστάσιο, ή έστω θα δημιουργηθεί η τάδε ή η δείνα επιχειρηματική δραστηριότητα με προβλέψεις απόδοσης για τόσα και τόσα χρόνια, με το δημόσιο να αναμένει τόσα και τόσα έσοδα, ότι θα δημιουργηθούν τόσες θέσεις εργασίας και θα αξιοποιηθεί το άλφα ή το βήτα στρατηγικό πλεονέκτημα της ελληνικής οικονομίας; Είδατε πουθενά τέτοια συμφωνία; Πουθενά.

Το μόνο που ανακοινώθηκε είναι ότι το Κατάρ φέρεται διατεθειμένο να επενδύσει στην Ελλάδα περί τα 1 δις ευρώ στα πλαίσια ενός κοινού επενδυτικού κεφαλαίου με την Ελλάδα κατά το....
πρότυπο της συμφωνίας με την Ιταλία πριν από ένα χρόνο. Η αναλογία στο κοινό επενδυτικό κεφάλαιο θα είναι 50:50 για Κατάρ και Ελλάδα με στόχο κατά κύριο λόγο να επενδύσει σε μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις κυρίως στον χώρο των ακινήτων και της οικοδομής, όπως αναφέρει το κρατικό πρακτορείο ειδήσεων του Κατάρ.

Με άλλα λόγια η πρόθεση του Κατάρ και των Ελλαδιτών που πήγαν εκεί δεν είναι οι επενδύσεις σε συγκεκριμένους τομείς με σκοπό την παραγωγή νέων προϊόντων και υπηρεσιών, η προστιθέμενη αξία και η αύξηση των θέσεων εργασίας, αλλά η χρηματοδότηση υφιστάμενων επιχειρηματικών δραστηριοτήτων με σκοπό την εκμετάλλευση φιλέτων της αγοράς που υπάρχουν στην ελληνική οικονομία. Το κοινό επενδυτικό κεφάλαιο θα είναι κάτι σαν την Marfin Investment Group. Τα επενδυτικά κεφάλαια δεν κερδίζουν από την επιχειρηματική ανάπτυξη, αλλά από την χρηματιστική αξία μιας επιχείρησης, αλλά και από την αξιοποίηση ευκαιριών ξεπουλήματος σε μια οικονομία. Δεν τους ενδιαφέρει να στήσουν νέες επιχειρήσεις για να αποκομίσουν κέρδη, αλλά να εκμεταλλευτούν χρηματιστικά τις ήδη υπάρχουσες. Ειδικά σε μια εποχή που καταρρέει μια οικονομία και όπου οι αρπαχτές με αγοραπωλησίες, συγχωνεύσεις, συμπράξεις και εξαγορές δίνουν και παίρνουν. Σαν καθαρόαιμα αρπακτικά ορέγονται περιουσίες, εταιρείες και έτοιμα μερίδια αγορών με σκοπό να κερδίσουν από τα παιχνίδια που μπορούν να παίξουν στην χρηματιστική αγορά. Πίσω τους αφήνουν αποκαΐδια και συντρίμμια.

Βέβαια ο ΣΕΒ δεν θα μπορούσε να λείπει από όλο αυτό το πανηγύρι. Με πρωτοβουλία του ΣΕΒ ιδρύθηκε στη Ντόχα το Επιχειρηματικό Συμβούλιο Ελλάδας - Κατάρ. Η σχετική συμφωνία υπογράφηκε από τον πρόεδρο του ΣΕΒ - Επιχειρηματικό Συμβούλιο Διεθνών Δράσεων, Θανάση Λαβίδα, στο Φόρουμ που πραγματοποιήθηκε την Τετάρτη, στη Ντόχα του Κατάρ, παρουσία του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά και των υπουργών που τον συνοδεύουν. Μετά την υπογραφή, ο κ. Λαβίδας, σχολιάζοντας την πρωτοβουλία του ΣΕΒ για την ίδρυση του διμερούς Επιχειρηματικού Συμβουλίου, τόνισε ότι «είμαστε αποφασισμένοι να ανακινήσουμε το ενδιαφέρον ξένων μεγάλων επιχειρηματικών σχημάτων στη χώρα μας. Οι ελληνικές επιχειρήσεις, παρόλες τις δυσκολίες και τις προκλήσεις, με την παρουσία τους εδώ δηλώνουν έτοιμες να προχωρήσουν σε επιχειρηματικά σχέδια που θα αποδώσουν ουσιαστικά οφέλη, θα δημιουργήσουν δουλειές και νέες θέσεις εργασίας και θα συμβάλλουν στην ανάπτυξη της χώρας μας και γενικότερα της ελληνικής κοινωνίας».

Ποιες ακριβώς επιχειρήσεις αντιπροσωπεύει σήμερα ο ΣΕΒ; Πάντως όχι της βιομηχανίας. Οι έλληνες μεγαλοεπιχειρηματίες που συνόδευσαν τον κ. Σαμαρά είναι χαρακτηριστικοί τύποι ραντιέρηδων, δηλαδή παράσιτων που κερδίζουν από τις αποδόσεις της χρηματιστικής αγυρτείας με οτιδήποτε κατορθώσουν να βάλουν στο χέρι. Οι περιουσίες τους και το εισόδημα που συγκεντρώνουν προέρχεται από την χρηματιστική δραστηριότητα της αγοράς και την ιδιοκτησία χρηματοπιστωτικών τίτλων και όχι από δραστηριότητα στο «πραγματικό» τομέα της οικονομίας, ή την εκμετάλλευση μέσων παραγωγής. Γι’ αυτό και δεν ενδιαφέρονται για επενδύσεις στην πραγματική οικονομία με εξαίρεση εκείνες που τους εξασφαλίζουν χρηματιστική υπεραξία. Και σήμερα δεν υπάρχει καμιά καλύτερη επένδυση γι’ αυτά τα παράσιτα από το να εκμεταλλευθούν την γενικευμένη καταστροφή και εκποίηση της χώρας.

Όμως για να το κάνουν θα πρέπει ταυτόχρονα να έχουν εξασφαλίσει και τις διόδους διαφυγής των κερδών και των κεφαλαίων τους στο εξωτερικό. Και για να γίνει αυτό θα πρέπει να βρουν έρθουν σε συμφωνία με χώρες ασφαλείς για κερδοσκοπικά κεφάλαια αυτού του είδους. Το Κατάρ είναι μια τέτοια χώρα. Μαζί με την Σαουδική Αραβία, τα Αραβικά Εμιράτα, το Ντουμπάι και το Κουβέιτ αποτελούν ένα σύμπλεγμα ραντιέρικων κρατών που έχουν σαν βασική τους ενασχόληση το ξέπλυμα πολιτικού και επιχειρηματικού χρήματος από το εξωτερικό. Τα τεράστια έσοδα που διαθέτουν λόγω των εξαγωγών πετρελαίου τους εξασφαλίζουν την δυνατότητα να παίξουν αυτόν τον ρόλο. Λειτουργούν ως βολικές βιτρίνες επιχειρηματικών ή πολιτικών συμπράξεων με σκοπό την απόλυτη κερδοσκοπία.

Ειδικά το Κατάρ είναι στις 10 πρώτες θέσεις παγκόσμια στο ξέπλυμα μαύρου χρήματος που προέρχεται είτε από επιχειρηματικά, είτε από πολιτικά κυκλώματα. Εκτιμάται ότι κάθε χρόνο εξάγει 5-6 δις δολάρια μαύρο χρήμα. Το Κατάρ είναι ένα κράτος από εκείνα που υπάρχουν παγκόσμια μόνο και μόνο γιατί οι μεγάλες αγορές και οι μεγάλες δυνάμεις τα χρειάζονται για να κάνουν τις βρομοδουλειές τους. Στην πρωτεύουσα Ντόχα κατοικεί το 80% του πληθυσμού. Ο πληθυσμός του κρατιδίου ανέρχεται στα 1,7 εκατ. κατοίκους εκ των οποίων τα ¾ είναι ξένοι με προσωρινή άδεια διαμονής. Πάνω από το 90% της απασχόλησης είναι επίσης ξένοι, στην πλειοψηφία τους μετανάστες από άλλες μουσουλμανικές χώρες, που έρχονται στο κρατίδιο με εταιρείες ενοικίασης εργαζομένων για να δουλέψουν στα μεγάλα έργα της χώρας και συχνά αφήνουν τα κόκαλά τους στην έρημό της.

Το Κατάρ είναι από μόνο του μια Ειδική Οικονομική Ζώνη με τζίρο (ΑΕΠ) της τάξης των 173 δις δολαρίων για το 2102. Το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο που διαθέτει το Κατάρ αντιπροσωπεύουν περισσότερο από το 50% του ΑΕΠ, περίπου το 85% των εσόδων από τις εξαγωγές, και το 70% των κρατικών εσόδων. Πρόκειται για ένα κατ’ ευφημισμό κράτος μιας και οι εμίρηδες που το διοικούν φροντίζουν έτσι ώστε να αποτελεί τον παράδεισο για κάθε μεγάλο τυχοδιώκτη της παγκόσμιας οικονομίας και πολιτικής. Αρκεί κι αυτοί να παίρνουν το μερίδιό τους. Να γιατί ο κ. Σαμαράς αλλά και η συμμορία που κυβερνά αυτόν τον τόπο ενδιαφέρονται τόσο πολύ για οικονομική συνεργασία και επενδύσεις με το Κατάρ, αλλά και με τις άλλες χώρες της αραβικής χερσονήσου.

Βέβαια μια σοβαρή οικονομία που θα ήθελε στα σοβαρά να προσελκύσει ξένες επενδύσεις για να αναπτύξει τις παραγωγικές της υποδομές, να αξιοποιήσει νέες τεχνολογίες και να αυξήσει τις θέσεις εργασίας υψηλής παραγωγικότητας ούτε καν θα πλησίαζε τέτοιες χώρες σαν το Κατάρ. Πρώτον, γιατί τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να προσφέρει το Κατάρ. Ούτε καν πετρελαϊκή και πετροχημική τεχνογνωσία δεν διαθέτει, μιας και εξαρτάται πλήρως από τις μεγάλες πολυεθνικές. Δεύτερο, γιατί καταπατάται με τον πιο βάναυσο τρόπο η εθνική αξιοπρέπεια της χώρας και του λαού της μόνο από το γεγονός ότι συνάπτει στενές οικονομικές σχέσεις με κρατίδια αυτού του φυράματος. Στενές οικονομικές και μάλιστα επενδυτικές σχέσεις με κρατίδια τύπου Κατάρ θέλουν μόνο όσοι επιζητούν ασφαλή καταφύγια για μαύρο πολιτικό, ή επιχειρηματικό χρήμα. Ή επιδιώκουν να τα χρησιμοποιήσουν ως βιτρίνα προκειμένου να συμμετάσχουν εκ του ασφαλούς στην λεηλασία και στο ξεπούλημα της χώρας τους. Για τον κ. Σαμαρά και την παρέα του είναι σίγουρο ότι ισχύουν και τα δυο.

Είναι σίγουρο ότι οι «δικοί μας» ονειρεύονται να χρησιμοποιήσουν το Κατάρ σαν εφαλτήριο άγριας κερδοσκοπίας με το γενικό ξεπούλημα της χώρας. Ειδικά την εκχώρηση ολόκληρων περιοχών της εθνικής επικράτειας. Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι ο κ. Σαμαράς συναντήθηκε με τον κ. Ερντογκάν στο Κατάρ; Ξέρετε τώρα πώς συμβαίνουν αυτά. Πήγε να πάρει το πρωινό του ο κ. Σαμαράς (αυγό ρουφηχτό με χυλό βρώμης) και ξαφνικά, τελείως αναπάντεχα, πέφτει πάνω στον κ. Ερντογκάν που μόλις είχε τελειώσει με το δικό του. «Δεν πίνουμε ένα απεριτίφ, μιας και βρεθήκαμε;» είπε ο ένας στον άλλο και έτσι στήθηκε το σκηνικό μιας δήθεν τυχαίας συνάντησης.

Τι συζήτησαν; Σύμφωνα με το κρατικό πρακτορείο του Κατάρ, το θέμα της Θράκης κυρίως. Τι ακριβώς; Δεν είπαν. Η Τουρκία ενδιαφέρεται ιδιαίτερα για την ίδρυση Ειδικών Οικονομικών Ζωνών στην Θράκη. Η διείσδυση έχει ξεκινήσει με τουρκικές τράπεζες γερμανικών συμφερόντων. Οι πλασιέ των ΕΟΖ εκ Γερμανίας έχουν ήδη ξεκινήσει να εισάγουν την ιδέα ενός συμπλέγματος Ζωνών στην ευρύτερη Θράκη κατά το πρότυπο της «Ευρωπαϊκής Ελεύθερης Ζώνης», όπως ονόμασε η Τουρκία την ΕΟΖ στην δική της περιοχή της Θράκης. Λέτε να δούμε το Κατάρ να ενδιαφερθεί για τις ΕΟΖ στην Θράκη; Αν ναι, τότε είναι σίγουρο ότι πίσω του θα βρίσκονται ελληνοτουρκικά επιχειρηματικά και πολιτικά συμφέροντα.

Πάντως ο βαθμός αξιοποίησης του παραγωγικού δυναμικού στην ελληνική οικονομία έχει πέσει σε ιστορικά πρωτοφανή επίπεδα φτάνοντας το 64% τον Νοέμβριο του 2012 και συνεχίζει καθοδικά. Ο σχηματισμός ακαθάριστου παγίου κεφαλαίου σε σταθερές τιμές 2005 ήταν το τρίτο τρίμηνο του 2012 ήταν κατά 30% χαμηλότερος από το πρώτο τρίμηνο του 2000. Με άλλα λόγια το ύψος των επενδύσεων στην ελληνική οικονομία έχει πέσει στο επίπεδο των αρχών της δεκαετίας του ’90. Ο λόγος που συμβαίνει κάτι τέτοιο είναι απλός. Η συρρίκνωση των εισοδημάτων του πληθυσμού. Η διαρκής συμπίεση της αγοραστικής δύναμης των λαϊκών στρωμάτων έχει ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα την καταβαράθρωση της εσωτερικής αγοράς και επομένως την συντριβή του κύκλου εργασιών στο λιανικό εμπόριο.

Η εξέλιξη του Δείκτη Κύκλου Εργασιών (σε τρέχουσες τιμές) και του Δείκτη Όγκου (κύκλος εργασιών σε σταθερές τιμές) στο Λιανικό Εμπόριο, με έτος βάσης 2005=100,0 για το μήνα Νοέμβριο 2012, σύμφωνα με προσωρινά και διορθωμένα, ως προς τον τυπικό μήνα, στοιχεία, έχει ως εξής:

Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, χωρίς τα καύσιμα κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε πτώση 17,2%, έναντι πτώση 5,1%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Ο Δείκτης Κύκλου Εργασιών, με τα καύσιμα, κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε πτώση 16,6%, έναντι πτώσης 6,4%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Ο Δείκτης Όγκου, χωρίς τα καύσιμα, κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε πτώση 16,9%, έναντι πτώσης 6,6%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Ο Δείκτης Όγκου, με τα καύσιμα, κατά το μήνα Νοέμβριο 2012, σε σύγκριση με το δείκτη του Νοεμβρίου 2011, σημείωσε μείωση 16,8%, έναντι μείωσης 8,9%, που σημειώθηκε κατά την αντίστοιχη σύγκριση του έτους 2011 προς το 2010.

Μπορεί να ανακάμψει η οικονομία από την ύφεση δίχως τζίρο στην αγορά; Ούτε κατά διάνοια. Και πώς μπορεί να ανακάμψει ο τζίρος στην αγορά όταν η ληστρική επιδρομή στο λαϊκό εισόδημα συνεχίζεται και εντείνεται; Τι σόι επενδύσεις μπορούν να γίνουν σε μια οικονομία όπου δεν υφίσταται εσωτερική αγορά, ή τουλάχιστον αυτή πνέει τα λοίσθια; Μόνο χρηματιστικές επενδύσεις. Δηλαδή μόνο επενδύσεις που θέλουν να εκμεταλλευθούν χρηματιστικά τα περιουσιακά στοιχεία της οικονομίας. Δημόσια και ιδιωτικά. Γι’ αυτό και η συγκυβέρνηση της συμφοράς έχει κρεμάσει στο κατώφλι της χώρας ένα μεγάλο, τεράστιο Πωλείται!. Τα πάντα είναι προς πώληση. Όχι μόνο η δημόσια περιουσία και οι δημοσίου ενδιαφέροντος συμμετοχές, αλλά και τα δημόσια αγαθά όπως η υγεία, η παιδεία, η δημόσια διοίκηση.

Μάλιστα ο κ. Στουρνάρας είπε πρόσφατα ότι με το νέο Αναπτυξιακό Νόμο, η ίδια η έννοια του Προγράμματος των Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) θα πάψει να υφίσταται. Με τον τρόπο αυτό το ίδιο τα δημόσια έργα ταυτίζονται με τα ιδιωτικά έργα, ενώ οι επενδύσεις θα γίνονται αποκλειστικά και μόνο εκεί όπου έχει ενδιαφέρον ο ιδιώτης. Το κράτος απλά θα επιδοτεί τα αρπακτικά του ιδιωτικού τομέα με τις κατάλληλες διασυνδέσεις, χωρίς καν να δεσμεύεται από το δημόσιο συμφέρον, όπως τυπικά είχε καθήκον να κάνει με το ΠΔΕ.

Στην πράξη κάθε μέρα και με την πλήρη ανοχή, καθώς και την κάλυψη των ανώτερων κλιμακίων της δικαιοσύνης, το κράτος ιδιωτικοποιείται σε τέτοιο βαθμό που επικρατεί πλήρης ανομία όσον αφορά τις σχέσεις του με επιχειρηματικά συμφέροντα, επενδυτές και δανειστές. Σε λίγο, πολύ λίγο, δεν θα υπάρχει κανενός είδους φραγμός δημοσίου συμφέροντος, περιορισμός, ή κανόνας στον τρόπο που δρουν οι ντόπιοι και ξένοι επίδοξοι επενδυτές.

Το δήλωσε άλλωστε ξεκάθαρα και ο ίδιος ο υφυπουργός ανάπτυξης κ. Μηταράκης στο ευρωκοινοβούλιο: «Μετασχηματίζουμε την Ελλάδα από χώρα "red tape", που δημιουργούσε γραφειοκρατικά εμπόδια στις επενδύσεις, σε χώρα "red carpet" - ασφαλές λιμάνι επενδύσεων», δήλωσε χαρακτηριστικά, τονίζοντας ότι η κυβέρνηση δίνει έμφαση στη μείωση των δαπανών αντί αύξηση φόρων, στο νέο επενδυτικό και αναπτυξιακό νόμο, ενώ, παράλληλα ξεμπλοκάρουν μεγάλα επενδυτικά σχέδια που ήταν για χρόνια παγωμένα. Ειδικότερα, ο κ. Μηταράκης αναφέρθηκε στην απελευθέρωση της αγοράς στο λιανεμπόριο, στο σύστημα δημοσίων συμβάσεων και προμηθειών, το οποίο θα είναι έτοιμο τον Μάρτιο, στην εθνική στρατηγική για τις εξαγωγές, στην απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, στην απελευθέρωση των μεταφορών και το νέο νόμο για τις περιβαλλοντικές αδειοδοτήσεις και στην απελευθέρωση των περιορισμών για είσοδο στην αγορά ("Business Friendly Greece"). Ο υφυπουργός Ανάπτυξης χαρακτήρισε «καταλύτες ανάπτυξης» την προσπάθεια αποκρατικοποιήσεων, το Παράκτιο Αττικό Μέτωπο, την επανέναρξη τεσσάρων αυτοκινητοδρόμων που θα δημιουργήσουν 30.000 θέσεις εργασίας, τα περιφερειακά αεροδρόμια και άλλα μεγάλα επενδυτικά έργα, όπως οι επεκτάσεις του μετρό, τα έργα στα λιμάνια της Ηγουμενίτσας, της Πάτρας και του Λαυρίου κ.λπ.

Μπάτε σκύλοι αλέστε και αλεστικά μη δώστε! Αυτό είναι το επενδυτικό δόγμα που έχει επιβληθεί στην κατεχόμενη Ελλάδα. Όχι μόνο τα εργασιακά, οι αμοιβές και τα δικαιώματα, αλλά και το περιβάλλον, ο κοινωνικός ιστός, η ιστορική κληρονομιά του τόπου δεν αξίζουν απολύτως τίποτε μπροστά στην ανάγκη προσέλκυσης ξένων και ντόπιων επενδυτών. Κανενός είδους προστασία δεν νοείται πια.

Σε λίγο το ίδιο το δικαίωμα στην ιδιοκτησία των Ελλήνων πολιτών θα τεθεί υπό διωγμό. Ήδη η μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών έχει φορτωθεί τόσο μεγάλα ληξιπρόθεσμα χρέη προς την εφορία που φαίνεται αδύνατο να γλυτώσει ακόμη και τα αγροτεμάχια που έχει στην κατοχή της. Το 2012 έληξε με ετήσιες ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το δημόσιο, δηλαδή την εφορία, που ξεπερνούν τα 13 δις ευρώ. Με άλλα λόγια μόνο μέσα στο 2012 ο κάθε φορολογούμενος φορτώθηκε με ληξιπρόθεσμο χρέος προς την εφορία της τάξης των 2.200 ευρώ κατά μέσο όρο. Μέσα στο 2013 με δεδομένη την περαιτέρω συρρίκνωση των εισοδημάτων και την αύξηση της φορολογικής επιβάρυνσης ιδίως στα ακίνητα, είναι σίγουρο ότι το χρέος αυτό θα διπλασιαστεί. Η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών θα φορτωθεί τέτοια χρέη προς την εφορία ώστε όποτε κρίνει αναγκαίο η συμμορία που κυβερνά τον τόπο να μπορεί να βάζει χέρι στην ιδιωτική περιουσία προς όφελος των πιο αρπαχτικών συμφερόντων που έχουν να επιδείξουν οι αγορές.

Αναγκαίο συμπλήρωμα ενός τέτοιου καθεστώτος προσέλκυσης επενδύσεων είναι η νομιμοποίηση της διαπλοκής σε βαθμό ανήκουστο μέχρι σήμερα. Ποτέ άλλοτε η Ελλάδα και το κράτος της δεν ήταν έρμαιο της διαπλοκής όσο είναι σήμερα. Η διαφθορά έχει βγει στην επιφάνεια και το πύον των διαπλεκόμενων συμφερόντων ρέει πηχτό και αηδιαστικό από όλους τους πόρους της πολιτικής. Κανείς πλέον από τους πολιτικούς δεν νοιάζεται να κρύψει τις εξαρτήσεις του από συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα.

Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μετρήσεις για την διαφθορά που κάνει η Transparency International δείχνουν – ακόμη κι αυτές – μια ραγδαία επιδείνωση την εποχή των μνημονίων. Έτσι η Ελλάδα το 2012 έχει την 94η θέση στην παγκόσμια κατάταξη των πιο διεφθαρμένων κρατών, στο ίδιο επίπεδο με το Μπενίν, την Κολομβία, το Τζιμπουτί, την Ινδία και την Μολδαβία. Το 2010, χρονιά του πρώτου μνημονίου, η Ελλάδα κατείχε την 78η θέση, ενώ το 2002 κατείχε την 44η θέση. Το 1998 η Ελλάδα κατείχε την 38η θέση στην παγκόσμια κατάταξη. Η δραματική επιδείνωση της πολιτικής διαφθοράς έχει άμεση σχέση με το ευρώ, αλλά και με το άνοιγμα των αγορών. Όσο λιγότεροι κανόνες και ανελαστικά πλαίσια τίθενται, ώστε να προστατεύεται το δημόσιο συμφέρον, τόσο ανοίγει η πολιτική στην διαφθορά και στην διαπλοκή. Σήμερα μετά από 3 σχεδόν χρόνια καθεστώτος δουλοπαροικίας του χρέους και η διαπλοκή της πολιτικής με τράπεζες, επενδυτές και επιχειρηματίες που νέμονται κρατικούς πόρους, χρηματοδοτήσεις και ενισχύσεις κάθε είδους δεν κρύβεται πια στα παρασκήνια. Αποτελεί την πιο επίσημη πολιτική του κράτους και των κυβερνώντων. Είναι το υπέρτατο αγαθό της ένταξής μας στο ευρώ. Πώς αλλιώς θα προσελκύσουμε επενδύσεις;

Δημοσιεύτηκε Στο Χωνί, 3/2/2013