Γιατί φουντώνει ο αντι-γερμανισμός

Του Δημήτρη Μηλάκα

Κουνάνε το δάχτυλο οι ισχυροί της Ευρώπης για τον «αντι-γερμανισμό» που καλπάζει στην Ελλάδα, αλλά και στην υπόλοιπη νότια Ευρώπη. Ο «ασθενής», λένε, τα βάζει με τον «γιατρό» επειδή το φάρμακο που του χορηγείται είναι πικρό... Μακάρι να ήταν τόσο απλά τα πράγματα και ο «αντι-γερμανισμός», που εξαπλώ­νεται απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας (και όχι μόνο), να οφειλόταν στην αντίδραση ενός κακομαθημένου παι­διού επειδή του άρπαξαν το γλειφιτζούρι.

Δυστυχώς - για εμάς και την υπόλοιπη Ευρώπη - ο αντι-γερμανισμός, όπως ακριβώς συνέβαινε παλαιότερα με τον αντι-αμερικανισμό και με όλα τα «αντί» της ίδιας συνομοταξίας, δεν πηγάζει από κάποια ανασφά­λεια. Αντιθέτως εδράζεται στη ρεαλιστική αποτύπωση της πραγματικότητας.

Αντι-γερμανισμό είχαμε και άλ­λοτε στην Ελλάδα και την υπόλοιπη Ευρώπη: όταν το ναζιστικό Βερολίνο είχε αποφασίσει να υποδουλώσει ολόκληρη την ήπειρο. Τώρα, όπως και τότε, οι πολίτες στις «παραδομένες» χώρες βιώνουν στο πετσί τους τη γερμανική επέλαση - όχι πια με τανκς και βομβαρδι­στικά, αλλά με οικονομικά και πολιτικά μέσα.

Οι κοινωνίες του μνημονιακού Νότου βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του ενδοευρωπαϊκού «πολέμου», αλ­λά, προς το παρόν, δεν έχει δημιουργηθεί μέτωπο αντιμετώπισης της νέας γερμανικής επιδρομής. Έτσι ο «αντι-γερμανισμός» προκύπτει από το ότι οι πολίτες καλούνται εκβιαστικά να πληρώσουν το βαρύτατο κό­στος της οικονομικής και πολιτικής «αποικιοποίησής» τους.

Όποιος πιστεύει πως οι Έλληνες, οι Πορτογάλοι, οι Κύ­πριοι, οι Ισπανοί κ.λπ. κλαίνε μόνο τα χαμένα τους λεφτά πλανώνται οικτρά. Η μεγάλη πλειονότητα των πολιτών κατανοεί ότι πρωτίστως διακυβεύονται τα δημοκρατικά τους δικαιώματα, με πρώτο το να αποφα­σίζουν ποιος και πώς θα τους κυβερνά. Ο τρόπος δε με τον οποίο το Βερολίνο προσπαθεί να επιβάλει την ηγεμονία του είναι τόσο ωμός, ώστε οδηγεί τις εθνι­κές κυβερνήσεις στη στεγνή παραδοχή της «αδυναμί­ας» τους - λόγω ανωτέρας βίας - να ανταποκριθούν σε προγραμματικές δεσμεύσεις.

Στα µάτια της κοινωνίας επιβεβαιώνεται ότι η πολιτική της ηγεσία έχει καταντήσει «ασήμαντος υπάλληλος» των δανειστών και η οργή των πολιτών στρέφεται, αναπόφευκτα, προς την κατεύθυνση από την οποία πηγάζει πραγματικά η ισχύς: το Βερολίνο.

Πηγή: «ΤΟΠΟΝΤΙΚΙ»