Η αποχώρηση της τρόικας δεν μας άφησε σοφότερους για τα όσα
μας περιμένουν προσεχώς και κυρίως στη «μεγάλη» αξιολόγηση του Ιουνίου.
Σοφότερους δεν μας άφησαν ούτε οι κύριοι Σαμαράς και Στουρνάρας, οι οποίοι
συνέχισαν να μιλούν στη βάση μιας εικονικής πραγματικότητας.
Δυστυχώς και για τους δύο – και για τους λοιπούς
συγκυβερνήτες – ο κόσμος δεν πετά στα ροζ συννεφάκια τους. Ούτε σε περιβάλλον
ασφάλειας ζει η Ελλάδα ούτε προς την έξοδο από την κρίση πορεύεται ούτε κάποιος
άλλος από τους παραμυθένιους ισχυρισμούς τους έχει οποιαδήποτε βάση.
Χρόνο προσπαθούν να κερδίσουν και απλώς ελπίζουν σε μια
ακόμη αναδιάρθρωση χρέους με άγνωστους όρους, η οποία θα συνοδεύεται από ένα
ακόμη μνημόνιο με επίσης άγνωστους όρους. Σίγουρα πάντως απόφαση στην ευρωζώνη
για πραγματική διαγραφή χρεών οποιασδήποτε χώρας δεν υπάρχει. Όλες οι μέχρι
τώρα αποφάσεις και κατευθύνσεις προϊδεάζουν για περαιτέρω σκλήρυνση της
Γερμανίας.
Όμως δεν είναι να απορεί κανείς με τα ροζ συννεφάκια που
τυλίγουν τις εξαγγελίες, τις διαπιστώσεις, τις υποσχέσεις της τρικομματικής
συγκυβέρνησης υπό τον Σαμαρά. Ακόμη και μέσα στα ερείπια το αυταπόδεικτο ψέμα
δεν είναι, κατ’ αυτούς, «αμάρτημα».
Δυστυχώς στην Ελλάδα το γνωστό και μη εξαιρετέο σύστημα
εξουσίας συνηθίζει να πολιτεύεται με ψεύδη ακόμη και όταν η πραγματικότητα
είναι τόσο κραυγαλέα όσο σήμερα. Ακόμη και όταν όλοι γνωρίζουν ότι τα
αποτελέσματα είναι ακριβώς τα αντίθετα από τα εξαγγελλόμενα.
● Ρητορεύουν κατά της εξόδου από το ευρώ, αλλά δεν μπορούν
να διασφαλίσουν τη βιώσιμη και στοιχειωδώς αξιοπρεπή παραμονή σε αυτό.
● Ρητορεύουν κατά της Χρυσής Αυγής, αλλά δεν μπορούν να
αποτρέψουν την άνοδο και τη μονιμοποίησή της στην πολιτική σκηνή, ιδιαίτερα
όταν οι ίδιοι την έχουν προκαλέσει και, ενδεχομένως, την έχουν ενθαρρύνει.
Ακόμη χειρότερα, μοιάζουν να πιστεύουν ότι ο νεοναζισμός είναι μόνο μια
εκλογική απειλή και συνεχίζουν με την πολιτική τους ή την απρονοησία τους να
την ενισχύουν.
● Ρητορεύουν κατά της διαφθοράς, αλλά δεν μπορούν να πείσουν
κανέναν, διότι οι ίδιοι την έχουν εκθρέψει, τη συντηρούν και τη χρησιμοποιούν
επιλεκτικά ως επιχείρημα μόνο για να καταστρέψουν ό,τι έχει απομείνει όρθιο στη
χώρα.
● Ρητορεύουν κατά του κακού Δημοσίου και υπέρ της ιδιωτικής
πρωτοβουλίας, αλλά δεν μπορούν να φέρουν έστω μια επένδυση που να μην είναι
αποτέλεσμα χαριστικής ρύθμισης, σκανδαλώδους εύνοιας υπέρ κάποιου ιδιώτη, χωρίς
βία, τρόμο, εκβιασμό και βιασμό της θέλησης όλων των ενδιαφερομένων και,
κυρίως, αυτών που θα υποστούν τις συνέπειες.
Ακόμη χειρότερα, συνεχίζουν να χρησιμοποιούν το Δημόσιο ως
μέσο για την κομματική αναπαραγωγή τους και να χαρίζουν την περιουσία των
φορολογουμένων στους φίλους, τους χορηγούς και τους αφέντες τους.
Κάπως έτσι, με παρεμφερή μοντέλα πολιτικής συμπεριφοράς, επί
δεκαετίες, κυβερνώντες και αντιπολιτευόμενοι, σε εναλλασσόμενους ρόλους,
ψεύδονται, καταστρέφουν, καταγγέλλουν χωρίς να προτείνουν και, κυρίως, χωρίς
καν να προσπαθούν να σχεδιάσουν στοιχειωδώς ένα βιώσιμο μέλλον για τη χώρα και
τον ελληνικό λαό.
Κάπως έτσι αυτοδιαψεύδονται, αυτοακυρώνονται,
αυτογελοιοποιούνται και απαξιώνονται – συχνά πολύ νωρίτερα απ’ όσο θα
περίμεναν.
Εν μέσω της σαρωτικής κρίσης η διαδικασία αποδόμησης
πολιτικών δυνάμεων και σχημάτων, όπως είχαμε προειδοποιήσει από το 2010,
εμφανίζει εξαιρετική επιτάχυνση – και δεν θα περιοριστεί στο τέλος ή την
οριστική περιθωριοποίηση του ΠΑΣΟΚ.
Στις μέρες μας οι καταπονημένοι «επιβήτορες» της εξουσίας
από τη μια και οι φερέλπιδες μνηστήρες της από την άλλη δηλώνουν την πίστη τους
στο ευρώ και την ικανότητά τους να τα καταφέρουν στο πλαίσιό του. Κανένα
πρόβλημα, αν αυτό επιτάσσουν οι τρέχουσες πολιτικές ανάγκες.
Όμως παράλληλα, αν ήθελαν να επιβιώσουν και στο μέλλον, θα
έπρεπε να επεξεργάζονται – σιωπηρά, σοβαρά, χωρίς φανφάρες – τα σενάρια και τις
δυνατότητες επιβίωσης της χώρας όχι μόνο υπό τις τρέχουσες συνθήκες, αλλά και
στην περίπτωση που χρειαστεί να ζήσουμε όλοι μας χωρίς την... «ασφάλεια» του
ευρώ.
Είναι βέβαιο ότι, αν και όταν προκύψει αυτή η ανάγκη, δεν θα
έχει αποτελέσει επιλογή τους – ας μην ανησυχούν, το γνωρίζουμε. Αυτός είναι
ένας επιπλέον λόγος για να προετοιμαστούν. Αλλιώς κινδυνεύουν να αντιμετωπίσουν
καταστάσεις που ούτε καν διανοούνται. Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση που η
απασφαλισμένη βόμβα της απόγνωσης εκραγεί στα χέρια τους...
Πηγή: «ΤΟΠΟΝΤΙΚΙ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου