Ο Τόμσεν έχει τα κλειδιά

«Πάρτε τα κλειδιά» ήταν ο κεντρικός τίτλος του «Βήματος» την περασμένη Κυριακή, με υπότιτλο: «Δεν αντέχουμε πια άλλα μέτρα, αλλιώς πηγαίνετε να συζητήσετε με τον κ. Τσίπρα». Αυτούς τους «δραματικούς διαλόγους» μεταξύ Στουρνάρα και τρόικας για τα καυτά θέματα των τραπεζών και των απολύσεων αποκάλυπτε η καλή εφημερίδα.

«Δώστε μας τα κλειδιά» ζητούσε την επομένη, με άρθρο του (και πρώτο θέμα) στην «Εφημερίδα των Συντακτών», ο πρόεδρος της αξιωματικής αντιπολίτευσης Αλέξης Τσίπρας.
Έφτασε λοιπόν η ώρα να κριθεί πού θα πάνε τα «κλειδιά» της χώρας;
1. Από τη μια ο Σαμαράς απειλεί – διά του υπουργού Οικονομικών – ότι, αν δεν τον... λυπηθεί η τρόικα και δεν τον απαλλάξει από τον πολιτικό κίνδυνο που επισύρουν τα νέα μέτρα, θα έχει συντόμως (η τρόικα...) να κάνει με τον Τσίπρα.

Ομολογουμένως δύσκολα θα μπορούσε κάποιος να βρει μια τόσο καθαρή ομολογία της δεινής κυβερνητικής θέσης: του γεγονότος δηλαδή ότι, δέκα μήνες μετά τις τελευταίες εκλογές, έχει να αντιτάξει στην τρόικα μόνο... τον φόβο του Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ. Προφανώς δεν έχει νόημα να απορούμε για την επίδειξη ισχύος της τρόικας προς έναν αντίπαλο γυμνό από πολιτική και επιχειρήματα.
2. Από την άλλη ο Τσίπρας ζητάει να του παραδώσουν τα κλειδιά (της χώρας, της διακυβέρνησης...) ώστε να εγκαταλειφθεί η πολιτική της πλήρους παράδοσης στους δανειστές.
Με στόχο διεθνείς συμμαχίες που θα ισχυροποιήσουν τη διαπραγματευτική του θέση, με επίκληση της «γραφικότητας και αναξιοπιστίας» ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ και τα «κατεβασμένα χέρια» με τα οποία η κυβέρνηση υποδέχεται κάθε φορά τον Τόμσεν και την ευρωπαϊκή παρέα του, ζητάει εκλογές.
Έτσι ο μεν Σαμαράς απειλεί να παραδώσει τα «κλειδιά» (της χώρας και της διακυβέρνησης) στην τρόικα και ο Τσίπρας ζητάει τα ίδια κλειδιά από την κυβέρνηση και τον Σαμαρά. Δυστυχώς και για τους δύο, τα «κλειδιά» αυτά (μαζί με τις «κλειδαριές», τα «αντικλείδια» και τις... αμπάρες) δεν τα κρατά η κυβέρνηση, αλλά ο Τόμσεν και οι συνεταίροι του, οι εκπρόσωποι των απολύτως κυρίαρχων στη χώρα μας δανειστών.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης εξελίσσεται σε ένα οικόπεδο κλειδωμένο, με τους κλειδοκράτορες να ελέγχουν ασφυκτικά κάθε είδους εξέλιξη και να μεταχειρίζονται τη χώρα σαν ένα αμπέλι ξέφραγο για τους ίδιους.
• Αν ο Σαμαράς ήταν πιο... ειλικρινής, μάλλον θα ζητούσε από την τρόικα να τον... ξεκλειδώσει και να του επιτρέψει να βγει στο... προαύλιο της υπό επιτήρηση χώρας, μήπως και καταφέρει να δώσει μια ψευδαίσθηση ελπίδας στον επίσης αλυσοδεμένο ελληνικό λαό.
• Αν ο Τσίπρας ήταν πιο... ρεαλιστής, προφανώς δεν θα ζητούσε από τον Σαμαρά κάτι το οποίο ούτως ή άλλως δεν έχει στην κατοχή του, αλλά θα επιχειρούσε να αφαιρέσει από την τρόικα αυτό που δικαιωματικά ανήκει στον ελληνικό λαό.
Υπό τις παρούσες συνθήκες πάντως το μόνο που μας σώζει – ή, έστω, μας δίνει μια αίσθηση ελευθερίας – είναι... το χιούμορ.

Πηγή: «ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ»