Άντε και σφαίρες Τουρκίας

Του Θέμη Τζήμα

Έχουμε λοιπόν ενόψει το νέο «ξαφνικό θάνατο» - κατά τη μνημονιακή αργκό - αυτή τη φορά της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας. Η ανατολικοευρωπαιοποίηση της χώρας επιταχύνεται όσο μεγαλώνει ο φόβος των κυβερνώντων ότι μπορεί να πέσουν από την εξουσία.

Πιστοί στην παράδοση της εθνικοφροσύνης, οι μνημονιακοί συγκυβερνώντες ενώ αποδεικνύονται «υπερπατριώτες» ως προς την αντιγραφή του χρυσαυγίτικου λόγου, δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό να καταστρέψουν ολοκληρωτικά έναν από τους βιομηχανικούς κλάδους που θα μπορούσε να αποτελέσει ατμομηχανή μιας ανάπτυξης βασισμένης στην παραγωγή, στην τεχνολογία, δίδοντας παράλληλα θέσεις εργασίας.

Η ελληνική αμυντική βιομηχανία παρά τις πολιτικές που συνειδητά εμπόδισαν την περαιτέρω ανάπτυξή της διέθετε έναν ορισμένο εξαγωγικό προσανατολισμό, όχι ευκαταφρόνητο.

Είχε πετύχει να συμβάλλει στην απόκτηση τεχνογνωσίας και στην υλοποίηση εξειδικευμένων εργασιών. Κυρίως όμως - και αυτό είναι το σημαντικότερο - συνέβαλλε καίρια στην εθνική άμυνα. Είτε το θέλουμε, είτε όχι, και μόνο η κατοχή της μισής σχεδόν Κύπρου αποτελεί διαρκή και εμφατική υπενθύμιση εξωτερικών απειλών, που απαιτούν έναν υψηλό βαθμό ετοιμότητας.

Βεβαίως, για τα δεδομένα μιας χώρας που ξοδεύει για εξοπλισμούς  εδώ και δεκαετίες ποσά διπλάσια σχεδόν από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, η αμυντική μας βιομηχανία είναι σχεδόν καχεκτική. Αυτή όμως ήταν κεντρική επιλογή ελληνικών κυβερνήσεων - όχι όλων - που κατ' εντολή του παρασιτισμού και των μεταπραττών, με άμεσα οικονομικά οφέλη για ένα ολόκληρο πολιτικό - επιχειρηματικό - μιντιακό σύμπλεγμα επέλεγαν συστηματικά να ενισχύουν τον ανισόμερα εισαγωγικό χαρακτήρα των εξοπλισμών- συνήθως υπερτιμημένων- αντί της εγχώριας παραγωγής.

Αυτές ακριβώς τις πολιτικές επιλογές που ανάμεσα σε άλλες επιπτώσεις επιβάρυναν δραματικά το δημόσιο χρέος έρχεται η τρόικα και οι κυβερνώντες να γιγαντώσουν.

Κλείνοντας την αμυντική βιομηχανία αφενός συνειδητά επιλέγουν την πλήρη εξάρτηση της χώρας στον τομέα των εξοπλισμών από τις εισαγωγές και άρα την περαιτέρω υπερχρέωσή της, αφετέρου διαλύουν έναν υπαρκτό και λειτουργούντα παραγωγικό κλάδο με προοπτικές, καταστρέφοντας θέσεις εργασίας και τεχνογνωσία.

Προωθούν την περαιτέρω αποικιακή εξάρτηση της χώρας και την πλήρη μετατροπή της εθνικής οικονομίας σε ένα  άδειο κέλυφος που θα απαρτίζεται από πάμφτηνο εργατικό δυναμικό απασχολούμενο κυρίως στον τομέα παροχής υπηρεσιών χαμηλής ειδίκευσης, από μια υποτυπώδη μεταποίηση, από κάποιου είδους καχεκτική αγροτική παραγωγή και από στοιχειώδεις κατασκευαστικές δραστηριότητες, ενώ οτιδήποτε παραγωγικά αξιόλογο αν μεν εντάσσεται στο ανθρώπινο δυναμικό θα μεταναστεύει και αν εντάσσεται στις υποδομές είτε θα το ξεπουλήσουν είτε θα το κλείσουν.

Πραγματικά, αν είχαμε ηττηθεί σε κάποιο πόλεμο θα μπορούσαμε να περιμένουμε ευμενέστερη αντιμετώπιση από αυτήν την πλήρη διάλυση. Σε κάθε περίπτωση και μετά την προσφορά Βενιζέλου να ταχθεί στο πλευρό Ερντογάν για το θέμα της Συρίας μπορούμε τουλάχιστον να ελπίζουμε ότι θα μας κάνει καμιά καλή τιμή η Τουρκία για τις σφαίρες που θα εισάγουμε.

Πηγή: tvxs