Τσιπρολάντ

Του  Γιάννη Σιδέρη

Για την ομιλία Τσίπρα στο Τέξας, γράφτηκαν και ειπώθηκαν πολλά, θα έλεγα δικαίως, μια και ο ίδιος διεκδικεί με αξιώσεις την ψήφο του Ελληνικού λαού. Ακριβώς τώρα που η οικονομική κρίση μετατρέπεται ραγδαία σε ανθρωπιστική, ελέω τρόικας και εντολοδόχου κυβέρνησης, τώρα που ο κλοιός από την ΕΕ όλο και περισσότερο σφίγγει γύρω από τον λαιμό των εθνικών κρατών και ιδιαίτερα των περιφερειακών, τώρα που οι κυβερνώντες εφαρμόζουν πρακτικές «φασιστικής εκτροπής», αυτή ακριβώς την στιγμή η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, μετά από παλινωδίες και αμφιταλαντεύσεις μηνών, επέλεξε στρατόπεδο.

Στο ερώτημα «πρέπει να σωθεί η ευρωζώνη» στο συνέδριο του Πανεπιστημίου του Τέξας, η απάντηση του κ. Τσίπρα ήταν σαφής και δεν επιδέχεται πλέον οποιασδήποτε άλλης ερμηνείας:

« Η θέση μας για το θέμα αυτό είναι σαφής: Η ευρωζώνη πρέπει να σωθεί.

Η ευρωζώνη μπορεί να ήταν λάθος. Οι Συνθήκες και οι Χάρτες της είναι εσφαλμένες και πρέπει να αλλάξουν θεμελιωδώς. Κάποιοι λένε ότι ορισμένες χώρες θα έπρεπε ίσως να μην είχαν ενταχθεί. Θα μπορούσαμε να συζητήσουμε αυτά τα θέματα, αλλά προτιμώ να αφήσουμε στους ιστορικούς αυτή τη συζήτηση. Δεν έχει σημασία σήμερα.

Σήμερα, η Ευρωζώνη υπάρχει. Έχουμε μια οικονομική ένωση και ένα κοινό νόμισμα και οι άμεσες εναλλακτικές είναι χειρότερες. Μια έξοδος δεν θα ωφελήσει κανέναν. Αντίθετα, θα πυροδοτήσει σοβαρά νέα προβλήματα – διαχείριση ενός ασταθούς νέου νομίσματος, φαινόμενα bank run, πληθωρισμός, φυγή κεφαλαίων και ανθρώπων. Για το λόγο αυτό και μόνο, η Ελλάδα δεν θα πρέπει και δεν θα το κάνει, δε θα εξέλθει εθελοντικά από την Ευρωζώνη.»

Αποφάσισε λοιπόν ο κ. Τσίπρας πως η Ελλάδα δεν πρόκειται να βγει από την ευρωζώνη. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με αυτό καθαυτό το θέμα της εξόδου ή όχι, θα πρέπει να παρατηρήσουμε την πρακτική του κόμματος (πλέον) της αριστεράς, όπου η ηγεσία του αποφασίζει για τον λαό ερήμην του, παραπέμποντας σε άλλου τύπου και άλλων εποχών κόμματα που δεν συνάδουν με τις καταβολές ενός αριστερού συνασπισμού, όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ακόμη και αν ήθελε όμως να διαπραγματευτεί ουσιαστικά με τους «εταίρους» θεωρώντας την έξοδο της χώρας ως καταστροφή, γιατί «καίει το χαρτί» αυτό;

Αγνοώντας λοιπόν ο κ. Τσίπρας την θέληση του Ελληνικού λαού, έδωσε τα διαπιστευτήριά του στου δανειστές, ξεκαθαρίζοντάς τους την θέση του, προβάλλοντας πλέον ως ένας καθαρά «συστημικός» πολιτικός, που δεν πρόκειται να ταράξει τα νερά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κατεστημένου.

Αλλά γιατί άραγε η Ελλάδα δεν πρέπει να φύγει από την ευρωζώνη κατά τον κ. Τσίπρα; Μήπως μόνο γιατί δεν συμφέρει την χώρα μας; Η απάντηση δίνεται από τον ίδιο:

«Αλλά υπάρχει και ένας δεύτερος λόγος. Μία έξοδος της Ελλάδας ή οποιασδήποτε άλλης χώρας σε κρίση θα ήταν μια καταστροφή για την Ευρώπη.»

Εδώ λοιπόν διαφαίνεται ότι ο κ. Τσίπρας υποτάσσεται στο «Ευρωπαϊκό κεκτημένο», ακόμη και αν πρόκειται να θυσιάσει τον λαό του. Γιατί τι άλλο μπορεί να ισχυριστεί κανείς από την στιγμή που ο λαός αιμορραγεί; Αυτοκτονίες, μετανάστευση, κομμένα ρεύματα, ανεργία, οικονομική ανέχεια, πλειστηριασμοί, συνθέτουν ένα κλίμα στην χώρα, που μόνο με θυσία του λαού υπέρ μιας απροσδιορίστου σκοπού ένωσης ευρωπαϊκών κρατών μπορεί να χαρακτηριστεί. Ο κ. Τσίπρας όμως, εμφανίζεται να επιλέγει να μην θεωρεί τον εαυτό του ως υποψήφιο πρωθυπουργό για την επίλυση των προβλημάτων του λαού που θα τον εκλέξει, αν τον εκλέξει, αλλά ως έναν ακόμη ευρωπαίο «ηγέτη» που θα επαναδιαπραγματευτεί με τους «εταίρους» τους όρους της δανειακής σύμβασης! Εξάλλου, ξεκαθαρίζει πως αυτό που τον απασχολεί πρωτίστως είναι η Ευρώπη. Τι εμμονή κι αυτή! Παρακάτω λέει:

«Η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία στην Ελλάδα θα είναι ένας αποφασιστικός παράγοντας που θα αλλάξει τα πράγματα προς όφελος των δυνάμεων της δημοκρατίας και της ανάπτυξης στην Ευρώπη. Θα είναι μια βαθιά ανάσα για όλους τους λαούς της Ευρώπης. Από αυτήν την άποψη είμαστε πλέον σίγουροι ότι δεν είμαστε μόνοι πια».

Δεν μας λέει όμως ο κ. Τσίπρας, πόσοι Έλληνες θα έχουν απομείνει στον τόπο αυτό μέχρι να αλλάξουν τα πράγματα στην Ευρώπη; Δεν προσδιορίζει τον χρόνο που θα καταφέρει να επιτύχει αυτές τις αλλαγές, ούτε αναφέρει πόσος χρόνος υπολογίζει ότι απαιτείται για να δημιουργηθούν αυτοί οι συσχετισμοί στην Ευρώπη, όπου θα συστρατευτούν μαζί του προς αυτήν την κατεύθυνση.

Νωπές είναι ακόμη οι μνήμες από την εκλογή Ολάντ και τις προσδοκίες των ευρωπαϊστών περί περιορισμού της πολιτικής λιτότητας και ένταξη της ανάπτυξης στην ευρωπαϊκή ατζέντα, προσδοκίες που γρήγορα αποδείχθηκαν έωλες. Ο ίδιος ο κ. Τσίπρας εξάλλου, είχε εκφράσει τις αμφιβολίες του, χαρακτηρίζοντας εύστοχα τον κ.Ολάντ, «Ολαντρέου»! Φαίνεται όμως πως ο κ. Τσίπρας, ζήλεψε κάτι από την αίγλη του προέδρου της Γαλλίας και πλέον μετατοπίστηκε στο πολιτικό φάσμα ξεκάθαρα προς έναν σοσιαλδημοκράτη ηγέτη. Φαίνεται πως ο κ. Τσίπρας μεταλλάσσεται σε πολιτικό, τύπου «Τσιπρολάντ»!

Το θέμα μου όμως δεν είναι ο κ. Τσίπρας. Είναι οι «σύντροφοί» του στο κόμμα, οι οποίοι έχουν εκφράσει ανοιχτά στην Ελληνική κοινωνία εντελώς διαφορετικές θέσεις από αυτές του προέδρου τους. Είναι τα μέλη του κόμματος που προτάσσουν την καθημερινότητα του λαού, ως πρώτο μέλημα. Είναι οι φίλοι και οι ψηφοφόροι του ΣΥΡΙΖΑ που δεν αισθάνονται ότι το να σωθεί η Ευρωζώνη είναι βασική προϋπόθεση για την σωτηρία της χώρας, που δεν πιστεύουν πως ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να ενταχθεί σε αυτό το ιδιότυπο «Συνταγματικό Τόξο», όπως οι δωσίλογοι κυβερνώντες το ορίζουν, την στιγμή που οι ίδιοι καταστρατηγούν ακόμη και αυτό το ελλιπές Σύνταγμα!

Όλοι αυτοί φέρουν εξίσου την ευθύνη με την ηγεσία τους. Όλοι αυτοί πρέπει να πάρουν ξεκάθαρη θέση και να μην κρύβονται πίσω από την ενότητα του κόμματος όπως ακριβώς κατηγορούν τους βουλευτές που ψηφίζουν μέτρα για να μην διαταράξουν την «κυβερνητική συνοχή» και «σταθερότητα».

Όλοι αυτοί ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους, όχι βέβαια απέναντι στο κόμμα τους, αλλά απέναντι στον Ελληνικό λαό, γιατί αν δεν το πράξουν ας γνωρίζουν ότι, αργά ή γρήγορα, θα αντιμετωπίσουν και οι ίδιοι, την οργή του.

Πηγή: Ε.ΠΑ.Μ. ΠΑΤΡΑΣ