Η μπότα του κατακτητή μας λιώνει, αλλά εμείς το χαβά μας !

Tου Κώστα Γιαννιώτη

Με αφορμή τις επερχόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές του Μαΐου, κυκλοφόρησε από την ΑΝΤΑΡΣΥΑ διακήρυξη με τίτλο "Πολιτικό πλαίσιο και σημασία των τοπικών εκλογών".

Παρά το γεγονός στο μεγαλύτερο μέρος της, η περιγραφή της κατάστασης στην οποία βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, εξ αιτίας των επιβαλλόμενων πολιτικών, είναι σωστή, προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι απουσιάζει από τις εκτιμήσεις, τις διαπιστώσεις και το πολιτικό σκεπτικό της διακήρυξης το γεγονός ότι η χώρα έχει χάσει την εθνική της ανεξαρτησία, ότι βρίσκεται υπό την κατοχή ξένων δυνάμεων, οι οποίες με μοχλό την υποταγμένη και δωσιλογική  «κυβέρνηση», εφαρμόζουν με ευλάβεια το σχέδιο εξόντωσης αυτού του λαού.

Παρά τις επαναλαμβανόμενες αντικαπιταλιστικές εξάρσεις της διακήρυξης, ο συντάκτης της δείχνει να μην έχει καταλάβει ότι το διεθνές κεφάλαιο έχει αποδυθεί σε ένα ανελέητο αγώνα για παγκόσμια κυριαρχία. Ότι στην προσπάθειά του για εξεύρεση νέων επενδυτικών ευκαιριών, παγκόσμια, έχει προκρίνει τη «λύση» της αποικιοποίησης ολόκληρων χωρών. Ότι σ` αυτή του την προσπάθεια δεν έχει σκοπό να ανεχτεί στο δρόμο του εμπόδια του είδους εθνικών κρατικών οντοτήτων. Ότι κύριο μέλημά του είναι η αποσάθρωση και ρευστοποίηση ολόκληρων κρατών και η μετατροπή των κατοίκων τους σε νέους δουλοπάροικους. Ότι για την υλοποίηση αυτών των σχεδίων του χρησιμοποιεί κάθε είδους όπλα, με κυρίαρχα τις εμφύλιες συρράξεις και τους φυλετικούς ή θρησκευτικούς σπαραγμούς.

Στη χώρα μας χρησιμοποιεί σαν εκπορθητικό κριό την οικονομική υποταγή, μέσω της υπερχρέωσης. Μας έχουν μετατρέψει σε αποικία χρέους. Ασκούν εξουσία πίσω από το προσωπείο της «κυβερνητικής» μαριονέτας της Αθήνας. Παράγουν δίκαιο και αφανίζουν, με ταχείς ρυθμούς, κάθε δυνατότητα παραγωγικής διαδικασίας στη χώρα μας.

Με το πρόσχημα της "αναδιάρθρωσης του δημόσιου τομέα" καταλύουν κάθε έννοια κράτους. Εξαφανίζουν από τον εργασιακό χάρτη της χώρας τους δημοσίους υπαλλήλους και εξαρθρώνουν συστηματικά τον δημόσιο τομέα στο όνομα του, δήθεν, ογκώδους μεγέθους του. Τους μόνους, από τον κρατικό μηχανισμό, τους οποίους συντηρούν είναι οι κατασταλτικοί μηχανισμοί και κάποιοι φοροεισπρακτικοί.

Σε λίγο δε θα χρειάζονται ούτε τους εναπομείναντες φοροεισπρακτικούς μηχανισμούς, αφού το ρόλο του φοροεισπράκτορα θα αναλάβουν ιδιωτικές εταιρίες, που κι αυτές με τη σειρά τους θα εξαφανιστούν αφού το αντικείμενο της φοροείσπραξης θα πάψει να υφίσταται εξ αιτίας της  ανυπαρξίας φορολογητέας ύλης αλλά και φοροδοτικής ικανότητας, από πλευράς πολιτών.

Ο Καλλικράτης που δεν έχει σαν στόχο μόνο, την «εναρμόνιση πολιτικών μεταξύ των δήμων και των περιφερειών με την ΕΕ», αποτελεί τον Δούρειο Ίππο του ευρωπαϊκού φεντεραλισμού που, σε συνδυασμό με τις ΕΟΖ, θα αποτελέσει τη βάση του διαμελισμού της χώρας μας σε ομόσπονδα κρατίδια που θα υπηρετούν  το στρατηγικό στόχο της ευρωπαϊκής και διεθνούς χρηματοπιστωτικής αυτοκρατορίας.

(Είναι χαρακτηριστική η φράση του υποψήφιου περιφερειάρχη Κεντρ. Μακεδονίας Απ. Τζιτζικώστα, που δήλωσε ότι ……. «η Κεντρ. Μακεδονία θα είναι η πρώτη που θα βγει από την κρίση».

Δεν ξέρω πώς κρίνετε εσείς τη φράση αυτή, αλλά εμένα μου δημιουργεί την αίσθηση ότι μιλάει για τη Μακεδονία σαν να μιλά για κάποια άλλη …. χώρα, που δεν έχει και πολύ μεγάλη σχέση με ……. την υπόλοιπη Ελλάδα!)

Την ίδια στιγμή ο ιστός των παραγωγικών δυνάμεων της χώρας μας – με εξαίρεση τη μεταπρατική και κερδοσκοπική πλουτοκρατία - έχει κυριολεκτικά κονιορτοποιηθεί, ενώ ο κοινωνικός ιστός έχει φτάσει σε πρωτοφανή επίπεδα «ρευστοποίησης».

Ένα σημαντικό τμήμα των πιο φτωχών στρωμάτων έχει οδηγηθεί στην εξαθλίωση και τη λουμπενοποίηση.

Από την άλλη, ένα πολύ μεγάλο κομμάτι των μεσοαστικών στρωμάτων ωθείται προς τη φτώχεια. Η βιαιότητα της μετάπτωσης αυτής, οδηγεί ένα μέρος τους στη συντηρητικοποίηση και την αναζήτηση μέσων  άμυνας με οποιονδήποτε τρόπο, ακόμα και αντιδραστικό.

Μέσα από την εξάρθρωση και την εκμηδένιση των παραγωγικών δυνάμεων - και κατά συνέπεια των παραγωγικών σχέσεων – η κοινωνική διαστρωμάτωση έχασε κάθε χαρακτηριστικό γνώρισμα που είχε στο παρελθόν.

Αν έτσι έχουν τα πράγματα και η χώρα βουλιάζει κάθε μέρα και πιο πολύ στην εξάρτηση και την υποτέλεια, ποιος πρέπει να είναι ο στόχος για μια κοινωνία κατακερματισμένη και με ……. «το λουρί στο σβέρκο» - όπως λέει ο Ρίτσος;

Η ερώτηση γίνεται γιατί στο κεφ. Ε της διακήρυξης της ΑΝΤΑΡΣΥΑ διαβάζουμε ….«Να ενισχυθεί η αριστερά [….] που προκρίνει σαν κρίσιμο στοιχείο [….] την ταξική ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος […..] για την κοινή δράση όλης της αριστεράς [….] τη μετωπική συμπόρευση όλων των δυνάμεων της αντικαπιταλιστικής, αντι ΕΕ, αντιιμπεριαλιστικής και ριζοσπαστικής Αριστεράς».

Ο Αίσωπος, στο μύθο των σαλιγκαριών, έλεγε για κάτι τέτοια ….«Των οικιών υμών εμπιμπραμένων υμείς άδετε !» (Ενώ τα σπίτια σας καίγονται, εσείς τραγουδάτε!)

Η χώρα αφανίζεται, το έθνος, σαν συντεταγμένη κρατική υπόσταση αφανίζεται ώρα με την ώρα, η εθνική κυριαρχία έχει παραχωρηθεί στους κατακτητές, ο εδαφικός διαμελισμός της χώρας μας πλησιάζει, αλλά οι φίλοι της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, πιστοί στα κιτάπια της ιδεοληψίας, θα συνεχίσουν να ψάχνουν εργατική τάξη για να αρχίσουν(;) να συνεχίσουν(;) (δεν ξέρω σε ποιο ακριβώς στάδιο βρίσκονται) τον «ταξικό, αντικαπιταλιστικό αγώνα»;

Το περίεργο είναι ότι οι της ΑΝΤΡΣΥΑ δείχνουν να βάζουν λίγο ανάποδα τα πράγματα. Σαν να θέλουν να κινήσουν το κάρο με το άλογο δεμένο πίσω του. Κι ενώ θυμίζουν (κάτι λίγο) ΚΚΕ, την ίδια στιγμή το καταγγέλλουν. (Βασανιστικό πράγμα και με απρόβλεπτες παρενέργειες ο ….ιδεολογικο-κομματικός απογαλακτισμός).

Η απορία που γεννιέται είναι η εξής. Γιατί δε βάζουν ένα χεράκι να ανορθωθεί το ηθικό αυτού του λαού ώστε να φουντώσει ο πατριωτικός αγώνας για εθνική ανεξαρτησία; Τι φοβούνται; Μην τους  πάρουν τα χρόνια και δεν προλάβουν να ασκήσουν τις ιδεολογικές αρετές τους για την κατάκτηση της εξουσίας από την εργατική τάξη;

Πιστεύω ότι το γνωρίζουν, αλλά δε γνωρίζω το λόγο που το παραβλέπουν και το βάζουν στην άκρη, το γεγονός ότι εργατική τάξη μπορεί να υπάρξει - και να παίξει τον ιστορικό της ρόλο – όχι με εγκεφαλικά δημιουργήματα και εικονικές πραγματικότητες, αλλά από τη στιγμή που οι εργάτες συνειδητοποιούν ότι μόνο αν κατακτήσουν την ενότητά τους, σε εθνικό επίπεδο, μπορούν να διεκδικήσουν και την ηγεμονία τους στην κοινωνία. Αν ένας λαός χάσει το χώρο, τον τόπο στον οποίο ζούσε και που πάνω του είχε γράψει την ιστορία του, ή αν πάψει να διεκδικεί το δικαίωμα να ζει ανεξάρτητος, αν πάψει να απαιτεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσής του, τότε ουσιαστικά δεν υπάρχει ούτε λαός, ούτε εργατική τάξη, αλλά ούτε και αντικείμενο πάλης για καμιά εργατική τάξη.

Να, γιατί το ΕΑΜ έγραψε την εποποιία, στην οποία σήμερα, ο κάθε εχέφρων, αναφέρεται με σεβασμό!

Γιατί πρόταξε τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα, για τη σωτηρία του έθνους μας και της διατήρησής του  ως συντεταγμένης οντότητας, σαν αναγκαία προϋπόθεση για τις οποιεσδήποτε παραπέρα λύσεις προς όφελος του λαού. Γιατί πίστεψε ότι μόνο στα σπλάχνα ενός ανεξάρτητου έθνους- κράτους μπορεί να αναπτυχθεί και να ευδοκιμήσει η ιδεολογική και πολιτική πάλη και ο ταξικός αγώνας της εργατικής τάξης.

Δε στάθηκε με δογματικό τρόπο και ιδεολογικές -αριστοκρατικού τύπου- αντιλήψεις περί του ….απόλυτου δικαίου των απόψεων της ….Αριστεράς. Κάλεσε κι αγκάλιασε στον κόρφο του κάθε τίμιο πατριώτη που ήθελε να υπερασπιστεί την πατρίδα μας, την εθνική μας ανεξαρτησία και όχι τα δόγματα της οποιασδήποτε  ….Αριστεράς! Δεν απαίτησε από κανέναν πατριώτη διαπιστευτήρια «καλού Αριστερού», και δεν απέκλεισε κανέναν τίμιο πατριώτη με τη «μομφή» του «κακού Δεξιού»!

Θα πρέπει να μας γίνει ένα με το πετσί μας η σκέψη ότι αν δεν αναπτυχθεί - κατά πρώτο και κύριο λόγο – ο αγώνας για τη συσπείρωση της πλειοψηφίας του λαού στην τιτάνια πάλη για απελευθέρωση και Εθνική Ανεξαρτησία, τότε όλα τα άλλα, περί ταξικών και αντικαπιταλιστικών αγώνων, θα παραμείνουν στις βιτρίνες των μουσείων για μελέτη από τους ερευνητές του μέλλοντος, οι οποίοι θα ψάχνουν τις αιτίες του αφανισμού ενός ακόμα λαού. Του ελληνικού.

Οι ώρες που περνάμε είναι κρισιμότατες! Οι ευθύνες όλων μας τεράστιες και η Ιστορία έχει ήδη αρχίσει την καταγραφή.

Όποιος επιμείνει σε ιδεολογικές αγκυλώσεις στα όρια της θρησκοληψίας, θα μείνει στο περιθώριο των σελίδων αυτής της καταγραφής.

Η σημερινή κατάσταση, που βιώνουμε, βάζει επιτακτικά το ερώτημα: Θα μείνουμε συγκροτημένο και ανεξάρτητο έθνος με δικό μας κράτος ή θα καταντήσουμε μια φυλή περιπλανώμενων στα σκλαβοπάζαρα του πλανήτη;

Αν επιλέξουμε το πρώτο και ενωθούμε κάτω απ` αυτόν το σκοπό, να είμαστε σίγουροι ότι ο χρόνος όλος, μετά, θα είναι δικός μας, για ταξικούς αγώνες και ιδεολογικοπολιτική πάλη.

Αυτά όμως, μόνο αν συνεχίσουμε να υπάρχουμε σαν ελεύθερος και ανεξάρτητος λαός με εθνική ταυτότητα και κρατική υπόσταση.  

Ο Κώστας Γιαννιώτης είναι μέλος του Εθν. Συντον. Συμβουλίου του ΕΠΑΜ