Της Μαριάννας
Τζιαντζή
Αν ο Ζεράρ ντε Βιλιέ ήταν εν ζωή, σύντομα θα κυκλοφορούσε
ένα νέο βιβλίο του, εμπνευσμένο από την κρίση στην Ουκρανία. Το καυτό πολιτικό
σκηνικό είναι έτοιμο, το δράμα και τα πρόσωπα είναι έτοιμα, μοιάζουν να ζητούν
συγγραφέα.
Ο Γιανουκόβιτς, ο Πούτιν, η Τιμοσένκο η κοτσιδάτη.
Μισθοφόροι εγχώριοι και εισαγόμενοι. Άγριοι Τάταροι που διψούν για εκδίκηση. Η
μαφία του Ντόνετσκ, η μαφία της Κριμαίας, η εβραϊκή μαφία, η φιλογερμανική
μαφία, μαφίες να φάνε και οι κότες. Ανάμεσά τους λυγερόκορμες και λάγνες
Ουκρανές. Άφθονοι αποστάτες, άφθονο χρήμα για την εξαγορά συνειδήσεων.
Πυρηνικά όπλα στο ναύσταθμο της Σεβαστούπολης. Η έπαυλη του Γιανουκόβιτς, με
την κραυγαλέα χλιδή της, είναι το ιδανικό ντεκόρ για να ξετυλιχτούν σκηνές
οργίων, που δεν λείπουν από κανένα βιβλίο του Γάλλου συγγραφέα.
Και ο πρίγκιπας Μάλκο, το γαλαζοαίματο ισοδύναμο του Τζέιμς Μποντ, χρησιμοποεί
όλη τη γοητεία, την πονηριά και το πρακτορικό του ταλέντο ώστε η Ουκρανία να
περάσει στη δυτικοευρωπαϊκή σφαίρα επιρροής.
Ο Γκράχαμ Γκριν, αν ζούσε, ίσως να μας διηγόταν μια άλλη
ιστορία που θα θύμιζε το περίφημο μυθιστόρημά του Ο ήσυχος Αμερικανός που
εκτυλίσσεται στο Βιετνάμ λίγο πριν την αποχώρηση των Γάλλων, στη δεκαετία του
’50. Στο βιβλίο αποκαλύπτεται ότι πίσω από την έκρηξη βόμβας στο κέντρο της
Σαϊγκόν, που στοίχισε τη ζωή σε εκατοντάδες πολίτες, δεν βρίσκονται οι
Βιετκόνγκ, αλλά ένας «ήσυχος Αμερικάνος», μέλος μιας ιατρικής ομάδας
ανθρωπιστικής βοήθειας. Αυτός είχε προμηθεύσει με εκρηκτικά μια εξτρεμιστική
ομάδα που φιλοδοξεί να παίξει κυρίαρχο πολιτικό ρόλο στη νέα εποχή μετά το
τέλος της γαλλικής αποικιοκρατίας. Η τηλεφωνική συνομιλία ανάμεσα στη βρετανή
αρχιδιπλωμάτισσα Κάθριν Άστον και στον εσθονό υπουργό Εξωτερικών για τη φοβερή
προβοκάτσια στο Κίεβο μοιάζει ριμέικ του κλασικού αυτού βιβλίου και ίσως της
ταίριαζε ο τίτλος «Ο ήσυχος Γερμανός».
Η πραγματική ζωή δεν είναι ούτε μυθιστόρημα, ούτε
βιντεογκέιμ. Όμως αυτοί που πραγματικά κινούν τα νήματα είναι πιο αδίστακτοι,
πιο κτηνώδεις από τους «κακούς» της μυθοπλασίας, ικανοί να καταφεύγουν σε
μεθόδους που δεν τις βάζει ο νους ούτε του ντε Βιλιέ, ούτε του Γκριν, ούτε του
Τζον Λε Καρέ, ούτε των ζωντανών, ούτε των πεθαμένων.
Πηγή: «ΠΡΙΝ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου