«Αντίστροφη μέτρηση»

Του Λευτέρη Ριζά

Είναι ο τίτλος του κύριου άρθρου της «Αυγής» [5-10-14]. Πρόκειται για την αντίστροφη μέτρηση του βίου αυτής της κυβέρνησης  ΝΔ+ΠΑΣΟΚ. Καμιά αντίρρηση. Αυτή η κυβέρνηση πραγματικά παράγει έργο καταστροφής της χώρας, του λαού της. Και πρέπει να ξεκουμπιστεί το γρηγορότερο. Καμιά διαφωνία. Συμφωνία απόλυτη.

Το άρθρο, όμως, της ΑΥΓΗΣ πιστό στο πνεύμα και το γράμμα των ιδεολογικών προ-πάππων της – των γνωστών ευρωκομμουνιστών κ.κ. Λεωνίδας Κύρκος και λοιποί – και των σημερινών ηγετών του ΣΥΡΙΖΑ που αν και προερχόμενοι πολλοί από αυτούς από ΚΚΕ έχουν εμβαπτιστεί στις θεωρητικές-ιδεολογικές και πολιτικές παρακαταθήκες των προπατόρων, σπέρνει σύγχυση για το τι συμβαίνει και το τι θα γίνει.

Με αξιοζήλευτη εμμονή αυτός ο ιδεολογικο-πολιτικός χώρος – όπως βέβαια και τα κόμματα της συγκυβέρνησης – προσπαθούν να αποσυνδέσουν τις πολιτικές που κυριαρχούν τα τελευταία χρόνια, τις «νεοφιλελεύθερες», από τον τρόπο παραγωγής, από τις παραγωγικές σχέσεις, δηλαδή από τον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό. Για τη συγκυβέρνηση αυτό είναι πλήρως κατανοητό. 1000%. Εκεί που ίσως τα πράγματα μπερδεύονται είναι γιατί το ίδιο συμβαίνει και με τον «προοδευτικό» χώρο, τον ΣΥΡΙΖΑ κυρίως.  Το έχουμε ξαναπεί και αποδείξει ότι ακόμα και στο άκουσμα της λέξης «ιμπεριαλισμός» πολλοί γεμίζουνε καντήλες. Ο ιμπεριαλισμός – και συνεπώς ο αντιιμπεριαλιστικός αγώνας – είναι περίπου συνώνυμος γι αυτούς με τον εθνικισμό, παραιτείται ο αντιιμπεριαλιστής του αντικαπιταλιστικού αγώνα, κλπ κλπ και τέλος ως προς αυτό ο Λένιν και όλοι όσοι ακολουθούν αυτή την θεωρία έχουν παρανοήσει.

Με αυτή την ιδεολογική προίκα λοιπόν ο αρθρογράφος της ΑΥΓΗΣ – η σύνταξη της – θεωρεί την Ευρώπη, την Ε.Ε., σαν μόρφωμα, σαν εξέλιξη που δεν έχει καμιά σχέση με τον καπιταλισμό / ιμπεριαλισμό. Βλέπει μόνο κακές πολιτικές – όπως ο νεοφιλελευθερισμός – που άμα αυτές αλλάξουν σχεδόν κανένα πρόβλημα δεν θα υπάρχει. Καπιταλισμός και ιμπεριαλισμός εξαφανίζονται όπως το άγαλμα της Ελευθερίας από το γνωστό μάγο Ντέηβιντ Κόπερφηλντ.

Έτσι λοιπόν η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, μια αυτοδύναμη κυβέρνηση του, «Το "πειραματόζωο Ελλάς", με στόχευση μετανεοφιλελεύθερου προγράμματος, μπορεί να συγκινήσει, να εμπνεύσει, να συσπειρώσει, αρχής γενομένης από τον ευρωπαϊκό Νότο. Να μετατραπεί από παράδειγμα αντίστασης σε καταλύτη αλλαγής».

Καταλύτη ποιας αλλαγής, όμως; Πολιτικής, κοινωνικής, προς ποια κατεύθυνση και με ποιανού – ποιας τάξης – τα συμφέροντα στο τιμόνι; Σε αυτό βαριά σιωπή. Γιατί έτσι δεν υποχρεώνονται να απαντήσουν και σε ένα άλλο δύσκολο ερώτημα: αυτό των κοινωνικών συμμαχιών και του ηγέτη – του κοινωνικού, του ταξικού – αυτών των συμμαχιών. Ξεφεύγουν το ερώτημα, που δεν θέτουν και φυσικά όπως ο διάβολος το λιβάνι αποφεύγουν, με γενικόλογες φράσεις, όπως :

«…Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ με αυτοδυναμία και η διαμόρφωση κοινωνικών και πολιτικών συμμαχιών για τη δημοκρατική ανατροπή και την ανασυγκρότηση της χώρας. Η αυτοδυναμία του ΣΥΡΙΖΑ δεν υπακούει σε κάποια όψιμη αλαζονεία μονοκομματικής διακυβέρνησης. Σε κάποιον επιλεκτικό εκπασοκισμό της Αριστεράς.»

Αναμασάνε δηλαδή τα ίδια και τα ίδια μικρο-μεσοαστικά τους όνειρα.[1] Για κοινωνικές-πολιτικές συμμαχίες και δημοκρατική ανατροπή, με λίγο αντι-πασοκική σάλτσα, για να επιτύχουν αυτό που θέλουν ως παρέα πρώτα και κύρια, την αναρρίχηση στην εξουσία, και τη σταθεροποίηση τελικά του καπιταλισμού/ιμπεριαλισμού μακροπρόθεσμα. Στην αλυσίδα του οποίου η Ελλάδα θα εξακολουθήσει να κατέχει την ίδια θέση, αλλά με πιο ήπιες οικονομικές πολιτικές. Αυτές που ο Ντράγκι «επιχειρεί να περιορίσει τη νεοφιλελεύθερη ορθοδοξία του Βερολίνου, προσφέροντας στην αγορά ρευστότητα, η αλήθεια είναι με ισχυρούς περιοριστικούς όρους για την Ελλάδα». Ώστε έτσι: με ισχυρούς περιοριστικούς όρους για την Ελλάδα !!! Και τι προβλέπει το πρόγραμμα, η αυτοδυναμία και η δημοκρατική ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ γι αυτούς τους ισχυρούς περιοριστικούς όρους; Οι οποίοι  «συμβαδίζουν με τη βούληση των Βρυξελλών και του Βερολίνου για τον βαθμό ελευθερίας που θα έχει εφεξής οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση κατά τη χάραξη και εφαρμογή οικονομικής και συνεκδοχικά παραγωγικής και κοινωνικής πολιτικής».[2]

Τα πράγματα δεν αλλάζουν εάν αντί για το «λεφτά υπάρχουν» λέμε «αυτοδυναμία υπάρχει». Γιατί εκτός από την αυτοδυναμία – καλή είναι και να έρθει – υπάρχει και η αναγκαία λαϊκή ενότητα, αποφασιστικότητα και «στράτευση» σε αγώνα δύσκολο και μακροχρόνιο. Είχε απόλυτα δίκιο ο Γ. Βαρουφάκις όταν έγραφε ότι «Αίμα και τα Δάκρυα» πρέπει να υποσχεθεί μια αριστερά που αξίζει να λέγεται αριστερά, στον ελληνικό λαό, όπως ο Τσώρτσιλ στον αγγλικό λαό, προκειμένου να ανακτήσουμε την εθνική μας κυριαρχία και αξιοπρέπεια.

Για αυτά έπρεπε κάποια στιγμή να γράψει η ΑΥΓΗ, οι συχνοί αρθρογράφοι της, φιλόσοφοι, καθηγητές και μη. Έχουμε δει πολλές αυτοδυναμίες – και του ΠΑΣΟΚ της οικογένειας Παπανδρέου – και της δεξιάς – ΕΡΕ και ΝΔ – και ξέρουμε πώς αυτές δεν άρκεσαν ούτε ποτέ αρκούν για μεγάλες αλλαγές και ανατροπές. Ά! Έχουμε δει και πραγματικά μεγάλες κοινωνικές επαναστάσεις και με θλίψη πραγματική βλέπουμε σήμερα που κατέληξαν. Αν πιστεύουν οι του ΣΥΡΙΖΑ ότι για όλες αυτές τις αποτυχίες έχουνε βρει τι έφταιξε, τι δεν πρέπει να επαναληφθεί, τι πρέπει να κάνουμε, να μας το πούνε. Αν όχι, καλύτερα να κρατάνε μικρότερο καλάθι…..

Σημειώσεις-παραπομπές:

1 – βλέπε Λ. Ριζάς «Συνειδητή ή όχι, πρόκειται για παραπλάνηση», ΟΙΣΤΡΟΣ 14/9/2014

http://www.istrilatis.blogspot.gr/#!http://istrilatis.blogspot.com/2014/09/blog-post_14.html

2 – Ο Νίκος Ξυδάκης – υποψήφιος  του ΣΥΡΙΖΑ στις Ευρωεκλογές, έγραψε σχετικά γι αυτό στην «Καθημερινή» 4-10-14, «Επιτήρηση επ’ αόριστον»:

«H αποσαφήνιση των σχεδίων της Ευρωζώνης για την Ελλάδα δεν ήρθε διά της πολιτικής οδού, από τις Βρυξέλλες ή κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα, αλλά από την κεφαλή του Ευρωσυστήματος, τον Μάριο Ντράγκι. Ο πρόεδρος της ΕΚΤ διευκρίνισε ότι για να περιληφθούν οι ελληνικές τράπεζες στο διετές πρόγραμμα χορήγησης ρευστότητας, έναντι καλυμμένων ομολόγων και τιτλοποιημένων δανείων, η χώρα θα πρέπει να βρίσκεται σε πρόγραμμα προσαρμογής ή υπό επιτήρηση.

Είναι εύκολα αντιληπτό ότι οι προϋποθέσεις που θέτει η ΕΚΤ συμβαδίζουν με τη βούληση των Βρυξελλών και του Βερολίνου για τον βαθμό ελευθερίας που θα έχει εφεξής οποιαδήποτε ελληνική κυβέρνηση κατά τη χάραξη και εφαρμογή οικονομικής και συνεκδοχικά παραγωγικής και κοινωνικής πολιτικής».

Πηγή: «istrilatis.blogspot.gr»