Ο διεθνής αγώνας των Κούρδων και το διεθνιστικό καθήκον της αριστεράς

Του Θέμη Τζήμα

Έξι (!) βομβαρδισμούς πραγματοποίησαν οι ΗΠΑ στο πλαίσιο της συμμαχίας κατά του Ισλαμικού Κράτους στην περιοχή του Κομπανί τις τελευταίες τρεις μέρες και ενώ οι επιθέσεις του ΙΚ είναι διαρκείς και εντεινόμενες. Το μέγεθος θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό. Το φιάσκο στο οποίο εξελίσσεται η συμμαχία κατά του ΙΚ από ανθρωπιστικής απόψεως μόνο με το αντίστοιχο της Ρουάντα μπορεί να συγκριθεί όσο περνάει ο καιρός.

Αλλά και στο επίπεδο της διεθνούς ασφάλειας η στάση της συμμαχίας κατά του ΙΚ καταδεικνύει ότι η “Δύση” και οι σύμμαχοί της ελάχιστα είναι διατεθειμένοι να πράξουν προκειμένου να τιθασεύσουν το “τέρας” που εν πολλοίς δημιούργησαν και που με τη σειρά του και με τον τρόπο του ενισχύει τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς στην περιοχή.

Η εκστρατεία αλλαγής καθεστώτων μέσα από ξένες επεμβάσεις, τα “στραβά μάτια” στο γιγάντωμα οργανώσεων του φανατικού πολιτικού Ισλάμ που προκαλούν ενδοθρησκευτικές συγκρούσεις στο μουσουλμανικό κόσμο και αποπειρώνται να καταπνίξουν κάθε προοδευτικό κίνημα και η συγκριτικά ελάχιστη δράση της “Δύσης” στέλνουν αντικειμενικά το μήνυμα της ανοχής ή έστω της σχετικής απροθυμίας, εγκαταλείποντας τους Κούρδους μόνους τους.

Πρόκειται για άλλη μια προδοσία των διακηρυγμένων αξιών της πολιτισμένης “Δύσης” από τις ηγέτιδες δυνάμεις της. Δεν πρόκειται μόνο για υποκρισία αλλά και για ολέθριο λάθος της που θα το πληρώσει: ίσως δεν είναι ευρέως γνωστό ότι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν παρακολουθούσε τα γεγονότα στο Μογκαντίσου και εν πολλοίς εξ αυτών πείστηκε ότι οι ΗΠΑ είναι χάρτινος τίγρης.

Στην πραγματικότητα, ο συνδυασμός ιμπεριαλισμού αλλά και αδυναμίας ή άρνησης ουσιαστικής παρέμβασης των δυτικών δυνάμεων και των συμμάχων τους στέλνει ένα ακόμα χειρότερο μήνυμα από εκείνο του Μογκαντίσου: οι “Δυτικοί” φαίνονται αναξιόπιστοι σύμμαχοι για τους φίλους τους και αδύναμοι αντίπαλοι για τους εχθρούς τους. Ολέθριος συνδυασμός.

Η αριστερά σε αυτό το περιβάλλον έχει ένα ειδικό καθήκον. Τον έμπρακτο διεθνισμό σε ένα διεθνούς απήχησης απελευθερωτικό αγώνα.

Ο αγώνας των Κούρδων είναι πρώτον δίκαιος από πλευράς του δικαιώματος αυτοδιάθεσης. Δεύτερον από πλευράς υπεράσπισης των στοιχειωδέστερων ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γεγονός που φέρνει σε προφανή αμηχανία τη “φιλελεύθερη” Δύση: η τελευταία στηρίζει έμμεσα και άμεσα δυνάμεις που στη Μ. Ανατολή τροφοδότησαν τους τζιχαντιστές και σε τμήματα της Ευρώπης ακροδεξιούς και ένα αριστερό ανταρτικό κίνημα πολεμά- και- για τα δικαιώματα των γυναικών, για τη θρησκευτική ελευθερία, για την ειρηνική συνύπαρξη και για λαϊκή κυριαρχία.

Αγώνες που εδράζονται σε τέτοια βάση είναι εξ ορισμού διεθνείς αγώνες.

Τρίτον, η επέκταση του ΙΚ συνιστά ένα διεθνή κίνδυνο και αυτή τη στιγμή οι κατεξοχήν πολέμιοί του είναι το καθεστώς Άσαντ και οι Κούρδοι.

Σε ένα ευρωπαϊκό περιβάλλον υποχώρησης της αριστεράς και αφυδάτωσής της ως προς το μαχητικό της περιεχόμενο, στη Μ. Ανατολή- όπως και στη Λατινική Αμερική- οι αριστερές δυνάμεις τίθενται στην πρωτοπορία αγώνων ακόμα και αιματηρών, που εν πολλοίς θα χαράξουν το διεθνές περιβάλλον.

Αποδεικνύουν ότι υπάρχουν για να υπερασπίζονται την ελευθερία του ανθρώπου.

Είναι υποχρέωση της αριστεράς να πρωταγωνιστήσει σε ένα διεθνιστικό αγώνα έμπρακτης πολιτικής υποστήριξης τώρα για το Κομπανί αλλά και συνολικά στον αγώνα κατά του ΙΚ. Πρώτον με την πολιτική πίεση για την ουσιαστική υποστήριξη προς τους Κούρδους. Δεύτερον με την ενίσχυση παντοιοτρόπως του αγώνα των Κούρδων τώρα, σε συνεννόηση μαζί τους.

Στην υπαρξιακή και αντικειμενικά διεθνή πάλη του ανθρώπου για ελευθερία δοκιμάζεται ο διεθνισμός της αριστεράς αλλά και η δυνατότητά της να πρωταγωνιστεί και να νοηματοδοτεί τις μεγάλες αλλαγές απέναντι σε ένα παγκόσμιο σύστημα που είτε δια της δράσης, είτε διά της αδράνειας επιλέγει τη βαρβαρότητα.

Το Κομπανί είναι δίπλα μας.

Πηγή: «tvxs.gr»