Ο Σαμαράς θέλει εκλογές

Του Δήμου Χλωπτσιούδη

Σε πολλούς είχε προκαλέσει εντύπωση το γεγονός ότι ο Πρωθυπουργός σύρθηκε 40 μέρες νωρίτερα σε εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Η πιθανότητα προκήρυξης εκλογών, υπό την πίεση των απαιτήσεων της τρόικα, φάνταζε πιθανότερη…

Ο Σαμαράς ήθελε και θέλει τις εκλογές. Με την χρονική επίσπευση της προεδρικής εκλογής στην ουσία επίσπευσε τις εκλογές. Γνωρίζει πολύ καλά ότι χωρίς λαϊκή νομιμοποίηση η κυβέρνησή του δεν αντέχει να περάσει νέα μέτρα, πόσο μάλλον τέτοιας έντασης μέτρα. Και οι διαρροές τον δυσκόλεψαν, ενώ την ίδια στιγμή δε βρίσκει την επικοινωνιακή υποστήριξη που ήθελε. Με την τρόικα να κάνει λόγο για δημοσιονομικό κενό και όλοι να τους αρνούνται τη βιωσιμότητα του χρέους και τέλος των μνημονίων, κάθε επικοινωνιακή τακτική που έχτιζε από τις ευρωεκλογές και μετά, καταρρέει.

Ωστόσο, δε θέλει να πάει απευθείας σε εκλογές. Δε θέλει να παραιτηθεί. Μία παραίτηση-προκήρυξη εκλογών θα καταστούσε σαφές ότι αποδέχεται την αποτυχία της μνημονιακής του τακτικής. Παράλληλα, θα έκανε ολοφάνερο πως και ο ίδιος αναγνωρίζει την απουσία λαϊκής νομιμοποίησης προς την κυβέρνησή του, κάτι που επί 6 μήνες διαλαλεί ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ παράλληλα, θα βρισκόταν σε δυσκολότερη θέση ενόψει της εντεινόμενης κοινωνικής αντιπολίτευση. Επιπροσθέτως, δεν ήθελε να φέρει εκείνος την ευθύνη των εκλογών, και να φανεί πως σέρνεται σ’ εκλογές και ελέγχεται από την αντιπολίτευση ή ότι υποκύπτει στη λαϊκή κατακραυγή, ειδικά μετά την αποτυχία χειρισμού της υπόθεσης των κρατούμενων απεργών πείνας. Θέλει να μεταθέσει επικοινωνιακά την ευθύνη των εκλογών και να την έχει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ας μην παραβλέπουμε δε ότι αν άφηνε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας για αργότερα, στην ουσία θα έπρεπε να κλείσει τη συμφωνία με την Τρόικα και να χάσει τη δίμηνη παράταση. Έτσι, όμως θα έπρεπε να περάσει από τη Βουλή όλα εκείνα τα μέτρα που θα εμφανίζονταν πριν την εκλογή Προέδρου. Αυτό θα είχε ως συνέπεια την ακόμα μεγαλύτερη διαρροή βουλευτών στην εκλογή Προέδρου και θα μετατρεπόταν σε επικοινωνιακό φιάσκο. Και φυσικά τα ίδια τα μέτρα θα μείωναν περισσότερο την εκλογική δύναμη της Νέας Δημοκρατίας.

Ταυτόχρονα (κι έχει τη δική του σημασία για το ήθος της πολιτικής αντίληψης του Σαμαρά για τη χώρα, το κόμμα του και την αντιπολίτευση) δίνει χρόνο σε χώρες (Γερμανία) να πάρουν κοινοβουλευτικές αποφάσεις ώστε να "δέσουν" την οποιαδήποτε επόμενη κυβέρνηση με επίκαιρες αποφάσεις κοινοβουλίων. Ποντάρει στην ουσία σε αλλότριες κοινοβουλευτικές αποφάσεις που θα αλλάξουν δύσκολα προκειμένου να ελέγξει μετά την αποτυχία του την οικονομική πολιτική της χώρας. Με τέτοιες αποφάσεις μέσα στο επόμενο δίμηνο (κι ενώ η Ελλάδα θα είναι σε προεκλογική περίοδο), υπολογίζει στην υπό πιέσεις αποδοχή των τετελεσμένων γεγονότων από μία αριστερή κυβέρνηση. Στην ουσία επενδύει με τις εκλογές στη συνέχιση της δική του πολιτικής.

Την ίδια στιγμή, δημιουργεί και μια βάση για ανάσταση της ΝΔ μετά την εκλογική ήττα (στενή εσωκομματική τυχοδιωκτική στάση). Μία πιθανή παλινδρόμηση του ΣΥΡΙΖΑ προς μνημονιακότερη στάση, θα δώσει και ανάσες πνοής της ΝΔ που βιώνει τη χαμηλότερη κοινωνική απήχησή της. Στην ουσία στοιχηματίζει σε μια "αριστερή παρένθεση" ώστε να δώσει χρόνο στη δεξιά για να ανακάμψει και παράλληλα να ηρεμίσει η κοινωνική αντιπολίτευση που δεν μπορεί να ελέγξει…

Άλλωστε η ΝΔ έμαθε να βλέπει το κράτος ως λάφυρο και θέλει πάση θυσία (των άλλων βεβαίως) να ξαναγκαλιάσει το λάφυρο που χάνει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα του «κράτους λάφυρου» είναι οι πρόσφατες μαζικές παραιτήσεις Γενικών Γραμματέων Υπουργείων (πέρα από την ένδειξη ότι ετοιμάζονται για εκλογές), που αντιμετώπισαν το διοικητικό και πολιτικό μηχανισμό ως πλιάτσικο σε θέσεις ευθύνης κι εξουσίας, ως μίνι βατήρα άλματος βαθύτερα στην εξουσία, ως μέσο θησαυρισμού και ελέγχου των θεσμών. Αδιαφορούν αν με τις παραιτήσεις τους (τόσο μαζικές και απότομες και σε τόσο νευραλγικές θέσεις) διαλύσουν το πολιτικοδιοικητικό οικοδόμημα. Σημασία έχουν μόνο οι εκλογές, η βουλευτική έδρα και η διατήρηση της εξουσίας, με κάθε κόστος (που βέβαια το πληρώνουν πάντα οι πολίτες).

Έτσι πλέον είναι στο χέρι του ΣΥΡΙΖΑ και στον λαϊκό/κινηματικό παράγοντα που θα πρέπει να πιέσουν το ΣΥΡΙΖΑ σε μία συγκρουσιακή πορεία. Είναι αναγκαίο όσο ποτέ να δημιουργηθούν κινηματικές δομές μέσα στην κοινωνία αυτόνομης παρέμβασης στις πολιτικές εξελίξεις, δυνάμει σύμμαχοι ή ως μοχλοί πίεσης προς την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.

Πηγή: «tvxs»