Εκλογές στη Νεοκατοχική Ελλάδα

Προσωρινά στη γωνία: οι δυνάμεις της εργασίας, της πατρίδας, της δημοκρατίας

Του Κ. Παπουλή

Τεσσεράμισι χρόνια πέρασαν από τον Μάιο του 2010, όταν ο ξένος παράγοντας, σε συνεργασία με τους σύγχρονους δοσίλογους, επέβαλλε την κατάλυση κάθε έννοιας ελληνικής δημοκρατίας. Συμβαίνει, αυτό που ήταν δύσκολο να φανταστεί κανείς στις 5 Μαΐου του 2010,- όταν ένα εξαγριωμένο πλήθος επιχείρησε να εισβάλλει στη βουλή, όχι για να καταστρέψει, αλλά για να δημιουργήσει μια νέα ελληνική δημοκρατία- η απόλυτη απουσία του λαϊκού παράγοντα από το προσκήνιο.

Τον Μάιο του 2010, την ορμή του λαού ανέκοψαν οι νεκροί της Μαρφίν. Όμως σχεδόν για δύο χρόνια, ο λαός ήταν στο προσκήνιο. Tο καλοκαίρι του 2011 ο κόσμος απείλησε το καθεστώς, με έναν αγώνα διαρκείας, με τις πλατείες της δημοκρατίας, με κέντρο το Σύνταγμα. 

Αν ο λαός είχε νικήσει και η Ελλάδα έκοβε τον γόρδιο δεσμό των δανειακών συμβάσεων, τότε η πατρίδα μας θα βρισκόταν εκτός ευρωζώνης, έχοντας πάρει τον περήφανο δρόμο της Αργεντινής. Η χώρα θα είχε ανακάμψει, με ενισχυμένες τις δυνάμεις της εργασίας και της δημοκρατίας.

Ο λαός βρέθηκε όμως μόνος του. Κανένας κοινοβουλευτικός πολιτικός φορέας δεν τον ακολούθησε στη ρήξη. Οι βουλευτές της αριστεράς έμειναν εντός του κοινοβουλίου, απολαμβάνοντας την λαϊκή μούντζα και νομιμοποιώντας την παράδοση της χώρας. Η στάση αυτή της αριστεράς, όχι μόνο έσωσε το ευρωζωνικό καθεστώς, αλλά άφησε και ελεύθερο χώρο στην Χρυσή Αυγή.

Από την πλατεία Συντάγματος που ήταν μια μεγάλη τομή στην ελληνική πολιτική ιστορία δεν γεννήθηκε ένας πλατύς πολιτικός φορέας για να ανατρέψει το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Ίσως η μόνη πολιτική πρωτοβουλία που γεννήθηκε από εκεί, να είναι το ΕΠΑΜ.

Σήμερα λοιπόν που η Ελλάδα έχει καταστραφεί, οι έλληνες με την αδράνειά τους, θυμίζουν τους γονείς τους και τους παππούδες τους στα πρώτα χρόνια της κατοχής. Μετά από έναν μεγαλειώδη τότε αγώνα στο αλβανικό μέτωπο, αφού ηττήθηκαν και προδόθηκαν, για ένα διάστημα κυριάρχησε η απελπισία και η παραίτηση.

Τώρα, ένα κόμμα με αριστερή καταγωγή, το οποίο έχει φυσικά και την κύρια ευθύνη για την παραίτηση του λαϊκού παράγοντα, αφού από την μια ηγείται της αντιπολίτευσης και από την άλλη συνέχεια τα τελευταία τρία χρόνια, ανέστελλε το πεζοδρόμιο, για την «επερχόμενη» πολιτική αλλαγή, υπόσχεται «ελευθερία» και άλλη πολιτική, εντός όμως της κατοχής της ευρωζώνης. Οι ψευδαισθήσεις που τρέφει ένα τμήμα του λαού σε σχέση με τις δυνατότητες διαπραγμάτευσης με τις κατοχικές δυνάμεις, χωρίς το ίδιο να πολεμήσει και να σπάσει τους βασικούς όρους της κατοχής (χρέος-ευρώ), σύντομα θα εξατμιστούν. Η πολιτική αλλαγή θα αποδειχτεί απλή εναλλαγή, όπως άλλωστε συνηθίζεται στις ελληνικές εκλογές τα τελευταία 25 χρόνια.

Αυτή την στιγμή πραγματικά οι εκλογές θα διεξαχθούν χωρίς να συζητιέται το πραγματικό ζήτημα: Η απελευθέρωση και η ανάπτυξη της Ελλάδας.

Η γραμμή-ΣΥΡΙΖΑ στήριξε της ελπίδες της για συνεργασία στους ΑΝΕΛ, των οποίων η ηγεσία αποδείχτηκε μετά και το τελευταίο σήριαλ, για τα πανηγύρια. Η ατμόσφαιρα των εκλογών και το επίπεδο μεγάλου μέρους του πολιτικού κόσμου, είναι δυστυχώς ευθέως ανάλογη με την διεθνή κατάντια της χώρας.

Οι εκλογές που έρχονται και η επόμενη κυβέρνηση (όποια και αν είναι) θα σφραγίσει το αδιέξοδο. Θα τελειώσουν οι ψευδαισθήσεις, με ότι αυτό συνεπάγεται. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, ούτε περισσότερο η Ν.Δ., διαθέτουν οποιαδήποτε ΣΧΕΔΙΟ Β. Το ΣΧΕΔΙΟ Α όμως, ακόμη και αν καλλωπιστεί με διάφορες ξερές κουραμάνες από το Βερολίνο, οδηγεί σε μια Ελλάδα φτωχιά, γερασμένη από την μετανάστευση, εξαθλιωμένη από την ανεργία, προτεκτοράτο των Βρυξελών.

Δεν αποκλείεται αλλού, π.χ. στην Ιταλία, σύντομα να δούμε το νέο Στάλινγκραντ των γερμανών και της ευρωζώνης. Δεν μπορούμε να περιμένουμε όμως από αλλού την λύση, οι έλληνες βρίσκονται στο έσχατο σημείο.

Σε αυτές τις εκλογές τόσο από την κυβέρνηση όσο και από την αξιωματική αντιπολίτευση δεν πρόκειται να ακουστεί κανένα μα κανένα πραγματικό πρόγραμμα εξόδου από την κρίση, παρά μόνο συνθήματα. Θα παρακολουθήσουμε μια άθλια κοκορομαχία. Δυστυχώς η ανάγκη της ελπίδας, του κάτι να γίνει τώρα, και η απουσία ενός πειστικού πόλου για την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, θα ευνοήσει ως ένα σημείο την πόλωση.

Όσο αφορά το Κομμουνιστικό κόμμα, με την γνωστή υπερφίαλη και εκτός τόπου και χρόνου τοποθέτηση για άμεσο σοσιαλιστικό πέρασμα (και μάλιστα με πρότυπο τον σοσιαλισμό που γνωρίσαμε), είναι βέβαιο ότι με το ζόρι θα εισέλθει στη βουλή.

Σε πολιτικό επίπεδο θα υπάρξει ένα βροντώδες κενό. Η μόνη περίπτωση για ανατροπή αυτής της κατάστασης θα ήταν η συσπείρωση και η κοινή εκλογική κάθοδος μια σειράς δυνάμεων που έχουν ως κοινό ζητούμενο, την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, μέσω της άρνησης του χρέους και της απαλλαγής από τις δανειακές συμβάσεις, την έξοδο από το ευρώ, την ρήξη με την συνθήκη του Μάαστριχτ, την δημοκρατία, το κοινωνικό κράτος και εθνική οικονομική πολιτική με σκοπό την παραγωγική ανασυγκρότηση και την πλήρη απασχόληση.

Η κοινωνική βάση μιας τέτοιας συσπείρωσης δεν είναι μόνο η μισθωτή εργασία του ιδιωτικού τομέα, αν και οι δυνάμεις της μισθωτής εργασίας πρέπει να πρωταγωνιστήσουν. Είναι όλοι όσοι έχουν καταστραφεί, ή καταστρέφονται από την ιμπεριαλιστική πολιτική των δανειστών και της ευρωζώνης, σε μια χώρα μέσου επίπεδου ανάπτυξης με αποδιοργανωμένη και λαβωμένη οικονομία. Είναι οι άνεργοι, οι χρεοκοπημένοι, αυτοί που χάνουν το σπίτι τους, οι νέοι που δεν δούλεψαν ποτέ, οι επιστήμονες, οι αγρότες, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι ελεύθεροι επαγγελματίες, οι μικροεπιχειρηματίες, οι έμποροι της λιανικής, το παραγωγικό κεφάλαιο που απευθύνεται στην εγχώρια αγορά, ο τουρισμός κ.α. Η χώρα μετατρέπεται σε τρίτη περιφέρεια της Γερμανίας και για αυτό η αντίθεση με το κέντρο είναι σήμερα η κυρίαρχη αντίθεση. Το «ταξικό» δεν μπορεί χωρίς το εθνικό. Το εθνικό συσπειρώνει όλους τους κοινωνικούς χώρους, και μπορεί να εκφράσει σήμερα την πλατιά συμμαχία που είναι απαραίτητη. Η δημοκρατία και η λαϊκή κυριαρχία στο βαθμό που κερδηθούν, θα δώσουν το απαραίτητο οξυγόνο και την δύναμη στις δυνάμεις της μισθωτής εργασίας που σήμερα έχουν συντριβεί.

Χρειάζεται λοιπόν ένα πλατύ κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο όλων των ζωντανών δυνάμεων, της πατρίδας, της δημοκρατίας και των εργαζομένων, με προμετωπίδα την απαίτηση για εργασία, κοινωνικό κράτος, λαϊκή κυριαρχία, εθνική ανεξαρτησία. Μόνο έτσι μπορεί να εκφραστεί και να δημιουργηθεί μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Σήμερα το κύτταρα που εν δυνάμει μπορούν να οδηγήσουν σε ένα τέτοιο πολιτικό τοκετό είναι σχετικά μικρά και διάσπαρτα. Μερικές δυνάμεις είναι δυστυχώς (πολιτικά και ιδεολογικά) εγκλωβισμένες σε πολιτικές ΚΚΕ και πολύ στενών (αν όχι ανύπαρκτων) πολιτικών και κοινωνικών συμμαχιών.

Σήμερα μια συνεργασία σχημάτων όπως το ΣΧΕΔΙΟ Β, το ΕΠΑΜ, η ΔΡΑΧΜΗ, των περισσότερων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, της μετωπικής συμπόρευσης, αλλά και άλλων όπως του ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, η αυτών που κατατάσσονται στις αντιιμπεριαλιστικές κ.λ.π., αλλά και ανεξάρτητων προσώπων με συγκεκριμένη πολιτική ή επιστημονική διαδρομή, θα μπορούσαν να δημιουργήσουν ακόμη και την τελευταία στιγμή, μια λαϊκή δυναμική που θα έδινε το 3% σε αυτές τις εκλογές. Φυσικά ο χρόνος είναι μικρός για κάτι τέτοιο. Δυστυχώς όμως, πέρα από τον χρόνο, το ζήτημα είναι πόσες από αυτές κατανοούν ή έχουν ωριμάσει για αυτή την αναγκαιότητα, πόσες μπορούν να διαβάσουν την πραγματικότητα, και κατανοούν την τραγική θέση της χώρας και αν αυτές που κατανοούν τα παραπάνω, επαρκούν αυτή την συγκεκριμένη στιγμή, ώστε να δημιουργήσουν την απαραίτητη δυναμική.

Είτε από τις εκλογές είτε αμέσως μετά, η δημιουργία μιας τέτοιας πολιτικής και κοινωνικής συμμαχίας είναι απαραίτητη με σκοπό την δημιουργία του πόλου των δυνάμεων της εργασίας, της πατρίδας και της δημοκρατίας που θα οδηγήσει στην εθνική και κοινωνική απελευθέρωση.

Μετά τις εκλογές κλείνει οριστικά ο κύκλος των ψευδαισθήσεων περί βιώσιμης παραμονής της χώρας στο ευρώ. Το πολιτικό σκηνικό θα είναι τελείως διαφορετικό και ανοίγει έτσι ο δρόμος να συζητηθεί στα ίσια το ζήτημα της απελευθέρωσης από χρέος-ευρώ. Αν και φαίνεται ότι ο κόσμος έχει καταθέσει τα όπλα, οι πολιτικές περιστάσεις οδηγούν στην δυνατότητα μιας δεύτερης μεγάλης ευκαιρίας η οποία θα χαρακτηριστεί από αναβαθμισμένη συνείδηση του λαϊκού παράγοντα.

Πηγή: Η επίσημη  ιστοσελίδα του Σχεδίου Β’