Το ενδιαφέρον πείραμα της Ιταλίας

Και δεν εννοώ την επιτυχία της κεντροδεξιάς και την επάνοδο  Μπερλουσκόνι. Ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο, παρά το κράξιμο που είχε φάει από τα εξαγριωμένα πλήθη, λίγο πριν εκδιωχθεί κλοτσηδόν από την πρωθυπουργία. Άλλωστε, τα αμήχανα εκλογικά σώματα της υπόλοιπης ευρωζώνης, μπορεί να ήταν δυσαρεστημένα από τις πολιτικές που τους είχαν επιβληθεί τα τελευταία χρόνια, αλλά όταν έρχονταν οι εκλογές, θαρρείς και πάθαιναν αγκύλωση, μη τολμώντας να ξεκολλήσουν από τους γνώριμους πόλους του δικομματισμού και να μετακινηθούν με πραγματική διάθεση αλλαγής για κάπου αλλού. Όπως λένε, ο παλιός είναι αλλιώς! Αλλη εξήγηση δεν βρίσκω! 

Αυτό που εννοώ, είναι η είσοδος στην κεντρική πολιτική σκηνή, Γερουσία και Κάτω Βουλή, στη δεύτερη και τρίτη θέση αντιστοίχως, (με τα μέχρι τώρα αποτελέσματα), του ζωντανού και αυθόρμητου πολιτικού μορφώματος του Μπέπε Γκρίλο. 

Ας μην καθόμαστε να το ψειρίζουμε, αν ο Μπέπε είναι ακροδεξιός, ή ακροαριστερός. Αν κάνει ανοίγματα στους φασίστες ή φλερτάρει με κομμουνιστικές πρακτικές. Δεν είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Είναι ένα πείραμα, του πώς μπορεί να καθίσει στην πράξη ένα καινούργιο παράδειγμα πολιτικής εκπροσώπησης, έξω από τα γνωστά και καθιερωμένα, στο βαθμό που καθολική είναι η παραδοχή ότι η αντιπροσώπευση πλέον όπως ασκήθηκε τις τελευταίες δεκαετίες έχει φάει τα ψωμιά της και ότι τα κόμματα όλων των αποχρώσεων έχουν παύσει να εμπνέουν, είτε λόγω δομικών προβλημάτων, είτε λόγω σκανδάλων. 

Η κρίση έφερε στην επιφάνεια την αποτυχία της παραδοσιακής πολιτικής, των προσώπων και των ιδεών της και ανέδειξε τη φενάκη της αντιπροσώπευσης. Ως αντίβαρο, οι πολίτες μετά από χρόνια απραξίας αποφασίζουν να έρθουν στο προσκήνιο και να πειραματιστούν. Οι πλατείες και οι δρόμοι είναι ένα πρώτο βήμα δημόσιου διαλόγου και χειραφέτησης προς ένα νέο παράδειγμα δημοκρατικής ανασυγκρότησης του πολιτεύματος με τους πολίτες, την κοινωνία να διεκδικούν ενεργό αλλά και θεσμικό ρόλο. 

Το πώς, δεν είναι ακόμα γνωστό. Αλλά, ούτε και η λύση θα έρθει ουρανοκατέβατη και έτοιμη προς εφαρμογή. Καμιά αλλαγή δεν ήρθε  χωρίς σκαμπανεβάσματα, χωρίς λάθη, χωρίς πισωγυρίσματα, κυρίως όμως, χωρίς πειραματισμό. Οι Ισλανδοί έκαναν ένα μικρό βήμα καταστρώνοντας το Σύνταγμά τους και βάζοντας στο παιχνίδι ολόκληρο το νησί. Οι Ιταλοί κατόρθωσαν να κάνουν κάτι μεγαλύτερο. Να οργανωθούν με έναν καινούργιο τρόπο και κάτω από μια πρωτόγνωρη πλατφόρμα, δείχνοντας ότι μπορούν να πάρουν ακόμα και την εξουσία.

Ναι, οι αγορές θα λυσσάξουν, το ίδιο και το Βερολίνο. Η Ιταλία πιθανόν να πάει χειρότερα από οικονομική άποψη, λογικό αφού θα έχει απέναντί της σύσσωμο το πολιτικό κατεστημένο της Ευρώπης. Πιθανόν, τα 5 Αστέρια να σβήσουν πρόωρα και να γίνουν στάχτη. Αλλά, πιστεύω ότι θα έχουν αφήσει κληρονομιά μια πολύτιμη γνώση. Ότι αν θέλουμε πράγματι να πετύχουμε μια ουσιώδη αλλαγή, ότι αν θέλουμε πράγματι να αλλάξουμε το μοντέλο δημοκρατίας, και να εξασφαλίσουμε για τον καθένα θέση και λόγο στα τεκταινόμενα, τότε θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να παίξουμε με το άγνωστο, να πειραματιστούμε πλάθοντάς το, ακόμα και να καούμε. Δεν γίνεται, όμως αλλιώς. 

Κι όλα αυτά θέλουν πείσμα και παίρνουν χρόνο.

Πηγή: CYNICAL