Δυο δρόμοι για το Κ.Κ.Ε. μπροστά στο 19ο συνέδριο

Του Μιχάλη Μαντζαβίνου

Είναι προφανές, ότι με την προτεινόμενη αλλαγή, προσαρμογή (μικρή σημασία έχει ο προσδιορισμός) του προγράμματος και του καταστατικού του Κόμματος, από την απερχόμενη Κ.Ε., μπροστά στις νέες κοινωνικοπολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονται στην χώρα μας, το ζήτημα που κυριαρχεί στον δημόσιο προσυνεδριακό διάλογο, είναι η τακτική του Κόμματος μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες, σε σχέση με τον στρατηγικό του στόχο και ιδιαίτερα το ζήτημα των συμμαχιών, ως καίριου συστατικού στοιχείου αυτής της τακτικής.

Αυτή η κυρίαρχη αντιπαράθεση απόψεων, είναι φυσικό αποτέλεσμα της έλλειψης ουσιαστικής απολογιστικής και αυτοκριτικής (θετικής ή αρνητικής) τοποθέτησης της Κ.Ε. στις θέσεις της για το 19^οΣυνέδριο, ως προς την δράση της στην κατεύθυνση της υλοποίησης των στόχων του ισχύοντος προγράμματος και των αποτελεσμάτων της, έτσι ώστε να αιτιολογείται επαρκώς, η αναγκαιότητα αλλαγής, προσαρμογής του.

Αποτελεί στοιχειώδη υποχρέωση του ανώτερου καθοδηγητικού οργάνου του Κόμματος προς τα μέλη, τα στελέχη, τους οπαδούς, τους φίλους και τις επιρροές του Κόμματος, όταν προτείνει νέο πρόγραμμα και καταστατικό, να τους πει τι έπραξε για την εφαρμογή των προηγούμενων, που πέτυχε, που απέτυχε, τι δυσκολίες αντιμετώπισε κλπ. και αντίστοιχα τι διορθώνει και που διευκολύνει την δράση του Κόμματος με τις νέες προτάσεις της.

Στον βαθμό που δεν το πράττει, αφήνει μετέωρα ερωτηματικά εύλογα ή μη, που χρήζουν απαντήσεων και θέλω να πιστεύω ότι θα απαντηθούν στο Συνέδριο.

Ένα μόνον παράδειγμα, για να γίνει κατανοητός ο παραπάνω συλλογισμός:

Είναι γνωστό σε όλους όσους ασχολούνται με τα κοινά και ακόμη περισσότερο σε όσους έχουν στηρίξει και στηρίζουν το Κόμμα, ότι η δημιουργία του Π.Α.ΜΕ., αποτέλεσε την πρακτική έκφραση της προσπάθειας του Κόμματος για την δημιουργία του Α.Α.Δ.Μ., που προβλέπει το ισχύον πρόγραμμα.

Για όσους μάλιστα είχαμε την τιμή, να συμμετέχουμε στις πρώτες ανοιχτές πανελλαδικές συνδιασκέψεις του Π.Α.ΜΕ., είναι ακόμη ζωντανές στην μνήμη μας, οι ενθουσιώδεις και φλογερές ομιλίες πολλών συνδικαλιστικών στελεχών του Κόμματος, για την προοπτική του Π.Α.Μ.Ε. να γίνει ένα νέο Ε.Α.Μ.!

Είναι επίσης γνωστό, ότι στο Π.Α.ΜΕ. βρήκαν κοινή έκφραση και δράση, τόσο απλοί εργαζόμενοι, ανέντακτοι συνδικαλιστές κλπ., δημιουργώντας την μαγιά του κινήματος από τα κάτω, όπως έχουμε συνηθίσει να λέμε, όσο και στελέχη άλλων πολιτικών φορέων, όπως η Κομμουνιστική Ανανέωση και το ΔΗ.Κ.ΚΙ., συνδυάζοντας έτσι μαζί με την ανάπτυξη του μετώπου από τα κάτω και την πολιτική συνεργασία από τα πάνω.

Η συνεργασία μάλιστα αυτή εκφράστηκε και στα εκλογικά ψηφοδέλτια του Κόμματος!

Καρπός αυτού του πετυχημένου συνδυασμού, ήταν η γοργή ανάδειξη του Π.Α.ΜΕ. ως του ταξικού πόλου στο συνδικαλιστικό κίνημα, η ταχεία μαζικοποίηση των γραμμών του και η αποδοχή του στην συνείδηση μεγάλου μέρους των εργαζομένων, ως του κύριου εκφραστή των συμφερόντων τους!

Θα περίμενε κανείς ότι μια τόσο πετυχημένη «συνταγή», όχι μόνον δεν θα άλλαζε, αλλά θα γίνονταν προσπάθειες για την διεύρυνσή της.

Αντί μιας τέτοιας εξέλιξης όμως τι προέκυψε;

Αργά αλλά σταθερά, το Π.Α.ΜΕ. δεν έχασε μόνο την προοπτική του να γίνει το νέο Ε.Α.Μ., αλλά αντίθετα (συνεπικουρούμενης και της αστικής προπαγάνδας), ταυτίστηκε στην συνείδηση των εργαζομένων, ως ο συνδικαλιστικός φορέας των κομμουνιστών και μόνον!

Φταίει μόνο η αστική προπαγάνδα γι’ αυτό;;;

Όχι φυσικά, αφού βρήκε αντικειμενικό έδαφος για να πατήσει, καθώς η Κομμουνιστική Ανανέωση έχει ουσιαστικά αυτοδιαλυθεί, το ΔΗ.Κ.ΚΙ. διασπάστηκε και σήμερα το ενεργό κομμάτι του συμμετέχει στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. κι έχει μείνει μόνον η Α.Δ.Ε.Σ., που συνεχίζει να συνεργάζεται με το Π.Α.ΜΕ., να συμβολίζει τον ευρύτερο χαρακτήρα του.

Φταίει μόνον η Κ.Ε. γι’ αυτή την εξέλιξη;

Σαφώς και όχι και θα ήταν παράλογο ίσως να υποστηρίξει κανείς κάτι τέτοιο, αλλά ταυτόχρονα δεν μπορεί να υποστηρίξει στα σοβαρά κανείς, ότι είναι και τελείως ανεύθυνη!

Ευθύνεται κυρίως, γιατί όχι μόνον δεν κατάφερε να πλατειάσει τον ενωτικό ταξικό χαρακτήρα του Π.Α.ΜΕ. από τα πάνω, διευκολύνοντας έτσι και την μεγιστοποίηση της επιρροής του από τα κάτω, αλλά έρχεται σήμερα να θεωρητικοποιήσει αυτή την αδυναμία, με το γνωστό συμπέρασμα πως είναι αδύνατη κάθε συνεργασία με τους οπορτουνιστές, ρεφορμιστές κλπ. χωρίς να δίνει πειστική απάντηση στο εύλογο ερωτηματικό που η ίδια δημιουργεί:

Ήταν οπορτουνιστικό, ρεφορμιστικό κλπ. το Κόμμα όταν συνεργαζόταν με τα προαναφερόμενα Κόμματα ή μήπως γίνεται σήμερα τέτοιο, αναθεωρώντας την προηγούμενη τακτική του κι έμμεσα χωρίς να το ομολογεί ρέπει προς την αριστερίστικη αναθεώρηση του Μαρξισμού – Λενινισμού;

Σε κάθε περίπτωση και ανεξάρτητα απ’ την υποκειμενική απάντηση του καθενός στο παραπάνω ερώτημα, είναι φανερό πως μπροστά στο 19^ο Συνέδριο του Κόμματος, ανοίγονται δύο δρόμοι.

Ο ένας δρόμος είναι αυτός «του μοναχικού καβαλάρη», που με μαθηματική ακρίβεια, θα οδηγήσει το Κόμμα στην απομόνωσή του απ’ τις λαϊκές μάζες και στην συρρίκνωση.

Ο άλλος δρόμος, σε αντίθεση με την επιχειρηματολογία της Κ.Ε. για «εύκολες λύσεις», είναι δρόμος δύσκολος, γιατί ακριβώς επειδή ενέχει τον κίνδυνο της ενσωμάτωσης ή και της διάλυσης ακόμα, απαιτεί ένα Κόμμα ιδεολογικά και οργανωτικά δυνατό, στιβαρό και ταυτόχρονα έτοιμο και ικανό για συμμαχίες, ελιγμούς, υποχωρήσεις όταν και όπου χρειάζονται και ρήξεις, επίσης όταν και όποτε χρειάζονται με τους δυνητικούς συμμάχους του.

Είναι δρόμος δύσκολος, γιατί ενέχει τον κίνδυνο της υποχώρησης και του πισωγυρίσματος.

Είναι όμως ο δρόμος του λαϊκού μετώπου, τόσο από τα κάτω όσο και από τα πάνω, που θα σταματήσει τις εφαρμοζόμενες καταστροφικές για τον λαό πολιτικές, που θα δείξει και θ’ ανοίξει τον δρόμο για την λαϊκή εξουσία!

Καλή επιτυχία στις εργασίες του 19^ου Συνεδρίου του Κ.Κ.Ε.!

Πηγή: "iskra"