Της Μαρίας
Τριαντοπούλου
Διάβαζα πρόσφατα για
την «κοσμοσυρροή» στην παρουσίαση της ποιητικής συλλογής «Αποτύπωμα» του
διευθυντή ειδήσεων του MEGA κ. Χ. Παναγιωτόπουλου στο καφέ του Μουσείου της
Ακρόπολης όπου παραβρέθηκαν πολλοί διανοούμενοι, δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες,
ανθρώποι των γραμμάτων και των τεχνών, ακόμα και ο πρωθυπουργός και ο
αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως. Η Μαρία Τριαντοπούλου γράφει τη Σκέψη της Ημέρας
Διάβαζα επίσης ότι ήδη έχει μελοποιηθεί ένα από τα ποιήματα
από τους συνθέτες Θάνο Μικρούτσικο και Δημήτρη Παπαδημητρίου και ότι έπονται
και άλλα. Άνθρωποι από ολόκληρο σχεδόν το πολιτικό, καλλιτεχνικό και
δημοσιογραφικό φάσμα ήρθαν να εξάρουν και να στηρίξουν τον ποιητή/δημοσιογράφο.
Και δεν με αφορά τόσο αυτό, το ποιοι και το πως, ως κοσμικό γεγονός αλλά πιο
πολύ το τι αντιπροσωπεύει.
Και θα μου πείτε τι το μεμπτό μπορεί κανείς να βρει σε αυτό
που έγινε; Η δημιουργία πρέπει να επικροτείται και οι δημιουργοί πρέπει να
συνεργάζονται και να υποστηρίζονται ή και να αλληλοϋποστηρίζονται. Γεγονός
αδιαμφισβήτητο.
Αλλά πως να μην αναλογισθώ, χωρίς καμιά διάθεση κριτικής του
ποιητικού έργου του κ. Παναγιωτοπούλου που δεν έχω διαβάσει ούτε του τραγουδιού
που δεν έχω ακούσει, πως γίνεται και τόσοι και τόσοι νέοι φερέλπιδες ποιητές
και δημιουργοί, τόσοι μη ενταγμένοι στο σύστημα μουσικοί, χορευτές,
τραγουδιστές, ηθοποιοί - γεμάτοι ταλέντο και φαντασία – να μην βρίσκουν
εκδοτικό οίκο ή δισκογραφική εταιρεία να βγάλει τη δουλειά τους όσο καλή και να
‘ναι αυτή, περιοδικά και κανάλια να προωθήσουν την δουλειά, χορηγούς ή κρατικές
επιχορηγήσεις να τους στηρίξουν;
Πως να μην μου περάσει από το μυαλό ότι, όσο αξιόλογη κι αν
είναι η ποιητική συλλογή, από το πλήθος κόσμου που μαζεύτηκε σχεδόν κανέναν δεν
τον ενδιέφερε αυτό και ακόμα λιγότεροι είναι αυτοί που θα διαβάσουν το βιβλίο;
Μου είναι δύσκολο να μην αναρωτηθώ, όπως αναρωτιέμαι πολλά χρόνια τώρα, τι
πρέπει τελικά να κάνει κάποιος για να εισχωρήσει στις καλλιτεχνικές –
δημιουργικές - μιντιακές κλίκες και να έχει ήσυχο το κεφάλι του;
Γιατί αυτές οι κλίκες, δυστυχώς, και το λέω με απόλυτη
συνείδηση του τι λέω, δεν έχουν πολιτική ιδεολογία. Είναι και δεξιές και
αριστερές και σοσιαλδημοκρατικές. Και το επικίνδυνο δεν είναι τόσο που ο
άγνωστος νέος ταλαντούχος ποιητής δεν θα εκδοθεί, δεν θα μελοποιηθεί, δεν θα
του δοθεί πότε, μα ποτέ, το καφέ του Μουσείου της Ακρόπολης να παρουσιάσει το
βιβλίο του, δεν θα έχει επώνυμους και σοσιαλιστές παρουσιαστές ούτε ποιητές,
ούτε τραγουδιστές ούτε συνθέτες και πολιτικούς στο ακροατήριο του – αυτό είναι
κλασικό, σχεδόν μελό, σενάριο της χρυσής εποχής του Χόλλυγουντ - το επικίνδυνο
είναι ότι όλοι αυτοί οι δημιουργοί της κλίκας – μιας πολύ ρευστής μάλιστα
κλίκας που αλλάζει συνεχώς ανάλογα με τις περιστάσεις και με το ποιος καλά
κρατεί - δεν αντιλαμβάνονται πως αυτό που κάνουν δεν είναι να στηρίζουν τους
φίλους και γνωστούς τους – ενίοτε πολύ ταλαντούχους δεν το αμφισβητώ - αυτούς
που ξέρουν κι αυτούς που θα ήθελαν να ξέρουν, αυτούς που ελπίζουν ότι δεν θα
τους ξεχάσουν στο μέλλον όταν θα θέλουν τηλεοπτικό χρόνο για να προωθήσουν τη
δουλειά τους ή εταιρία για χορηγό ή έντυπο για να συνεργαστούν, στηρίζουν απλά
την διαπλοκή.
Μια πιο ήπια ίσως, πιο πολιτισμένη διαπλοκή, ακόμα και μια
διαπλοκή που ούτε εκείνοι δεν αντιλαμβάνονται ότι επικροτούν με τον δικό τους
τρόπο, αλλά παρόλα αυτά το κάνουν. Διαπλοκή δεν είναι μόνο όταν ο αναλήπτης
δημοσίων έργων είναι συγχρόνως και μεγάλο εκδότης και φίλος του εκάστοτε
πρωθυπουργού ή υπουργού είναι και όταν οι ίδιοι και οι ίδιοι δημιουργοί
ανεξαρτήτως αξίας έχουν πρόσβαση στα μουσικά ή θεατρικά φεστιβάλ της χώρας ή
στις χορηγίες, στις επιδοτήσεις, στα μίντια ενώ άλλοι εξίσου ή και περισσότερο
ταλαντούχοι ή νεότεροι και πιο σύγχρονοι δημιουργοί αν δεν τύχει να ανήκουν ή
να έχουν κάποια πρόσβαση στη σωστή και ολοένα ανανεώσιμη κλίκα δεν έχουν και
πολλές ελπίδες επιβίωσης.
Και ως προς το γνωστό επιχείρημα ότι το μεγάλο ταλέντο πάντα
αναδεικνύεται αν δεν στηριχθεί και δεν στηρίξει το σύστημα «μάταιες ελπίδες τέτοιες»
ας μην καταδεχτούμε. Υπήρξαν πάρα πολλοί τα τελευταία χρόνια που έμειναν μόνιμα
έξω από το σύστημα είτε από επιλογή είτε γιατί το σύστημα δεν τους ήθελε αλλά
ακόμα περισσότεροι που, όποιο και να ‘ταν το σύστημα, πάντα επιβίωναν, κι όχι
πάντα μόνο λόγω του δημιουργικού τους ταλέντου. Και η διαπλοκή αυτή, έστω κι αν
δεν αποβαίνει πάντα καταστροφική στον δημόσιο βίο ή το δημόσιο χρήμα,
δημιουργεί παρόλα αυτά ένα ήθος που, δυστυχώς, μοιάζει να κρατάει ακόμα γερά
παρά την γενικότερη απαντοχή.
Πολύ γερά μάλιστα.
Πηγή: tvxs
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου