«Παιδιά σηκωθείτε να βγούμε στο... Facebook»

Της Μαρίας  Τριαντοπούλου

Σκέφτομαι με λίγη ντροπή το τρομερό άλλοθι που μας προσφέρει τελικά το Facebook και τα άλλα ιντερνετικά μέσα κοινωνικής δικτύωσης στο να νιώθουμε ότι κάνουμε το καθήκον μας ως ενεργοί πολίτες, και με το παραπάνω μάλιστα, αφού ενημερωνόμαστε και σχολιάζουμε – ενίοτε δυναμικά και αγωνιστικά – τις πολιτικές εξελίξεις, προτείνουμε λύσεις, εκφράζουμε τον θυμό και την αγανάκτησή μας και μετά, ήσυχοι με τη συνείδησή μας, ανεβάζουμε και καμιά συνταγή, κανά χαριτωμένο σκυλάκι ή κάποια φωτογραφία δική μας ή της οικογένειάς μας και...ησυχάζουμε αραχτοί μπροστά στις οθόνες του υπολογιστή και της τηλεόρασης.

Αυτή η σημερινή πραγματικότητα δεν είναι υποχρεωτικά αρνητική στο σύνολό της. Αντίθετα μάλιστα θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί ότι είναι το πιο άμεσα δημοκρατικό μέσο που διαθέτει ένα άτομο, σε όποια άκρη της γης κι αν βρίσκεται, που του επιτρέπει να εκφράσει ελεύθερα τις απόψεις του όσο βδελυρές ή αποκρουστικές και να είναι αυτές. Είναι συγχρόνως και ένας τρόπος να αποφύγει κανείς την εσκεμμένα μονοδιάστατη παραπληροφόρηση των ΜΜΕ και να προσπαθήσει μέσα από τον πραγματικά δαιδαλώδη λαβύρινθο των ιντερνετικών sites, blogs και social media να βγάλει μιαν άκρη σχετικά με τα όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Δεν είναι τυχαίο ότι τα αντιδημοκρατικά ή ολιγαρχικά καθεστώτα προσπαθούν να «φιμώσουν» το twitter ή το ΥouTube ώστε να βάλουν προσκόμματα στην ελεύθερη ροή των πληροφοριών. Είναι αλήθεια επίσης ότι καμιά φορά τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έχουν λειτουργήσει ως ένα μέσον εγρήγορσης και αφύπνισης του κόσμου και έχουν μάλιστα καταφέρει να τον κατεβάσουν και στα πεζοδρόμια για να διαμαρτυρηθεί.

Στην παρούσα ιστορική στιγμή όμως, στην κουρασμένη και απηυδισμένη χώρα μας τουλάχιστον, είναι επίσης γεγονός ότι αυτή η εν δυνάμει αντίσταση, αυτή η δυνατότητα έκφρασης πολιτικού λόγου και εξάσκησης άμεσης δημοκρατίας στο διαδίκτυο - με όλα τα υπέρ και τα κατά, με όλα τα πιθανά θετικά ή επικίνδυνα παρελκόμενα που επισύρει - έχει τις περισσότερες φορές και το πιο ύπουλα εφησυχαστικό αποτέλεσμα: του να θεωρούμε ότι κάναμε ο,τι μπορούσαμε να κάνουμε με την κυβέρνηση και όλους τους υποτελείς τους, ότι τους τα ’παμε έξω από τα δόντια, τους βρίσαμε, τους γελοιοποιήσαμε και τους κάναμε σκουπίδι να μην ξέρουν που να κρυφτούν, να φύγουν νύχτα...

Όπως αποδεικνύεται όμως για άλλη μια φορά μετά από τις «αποκαλύψεις» για τις σχέσεις στελεχών της ΝΔ με την Χρυσή Αυγή (ας μην κοροϊδευόμαστε ότι είναι μόνο ο Μπαλτάκος) και για την ανοχή και ώσμωση της ακροδεξιάς μερίδας της κυβέρνησης με τους ναζιστές, όλοι εμείς της «διαδικτυακής αντίστασης» έχουμε κάνει μια μεγάλη τρύπα στο νερό. Και πάλι, εκτός από μια παραίτηση, δεν μοιάζει να έχει ανοίξει ούτε ρουθούνι στον εθνοσωτήριο κυβερνητικό συνασπισμό. Αποδεικνύεται επίσης περίτρανα ότι έχουμε φτάσει στο χαμηλότερο και πιο ποταπό σημείο της διακυβέρνησης αυτού του τόπου. Η βρομιά και η ξεφτίλα των δημοσιογράφων της σχολής του Μάκη Τριανταφυλλόπουλου έγινε πια μέρος της πολιτικής ζωής της χώρας με κρυμμένες κάμερες και υποκλοπές όπου ένας υπόδικος τραμπούκος της Χρυσής Αυγής γίνεται «ήρωας» ξεμπροστιάζοντας την κυβέρνηση και το χάλι της. Πόσο πιο χαμηλά πρέπει να πέσουμε πριν ξεσηκωθούμε τελικά; Πριν επιτρέψουμε το επικίνδυνα παράδοξο: να ρίξουν την κυβέρνηση οι αποκαλύψεις των ίδιων των φασιστών - για προσωπικό τους όφελος εννοείται - αντί να την διώξει ο αγανακτισμένος πια λαός; Πριν πάψουμε να επαναπαυόμαστε και να εφησυχάζουμε με τα έξυπνα σχόλια και τα επαναστατικά μας posts στο Facebook;

Όταν η δημοκρατία απειλείται πλέον άμεσα, όταν ο στενός συνεργάτης του πρωθυπουργού συνομιλεί με την Χρυσή Αυγή και το πολιτικό σύστημα καταρρέει μπροστά στα μάτια μας, όταν οι υπουργοί δεν παραιτούνται, όταν τα κόμματα εξουσίας δεν ντρέπονται, όταν οι πουλημένοι και διαπλεκόμενοι καναλάρχες και οι δημοσιογράφοι τους δεν αποπέμπονται τότε δεν υπάρχει άλλη ελπίδα παρά να τους στείλουμε σπίτι τους εμείς όλοι με κάθε νόμιμο, δημοκρατικό, αγωνιστικό μέσο, να πατήσουμε «ΣΒΗΣΙΜΟ» στον υπολογιστή και στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα, να «βγούμε στους δρόμους» κυριολεκτικά και συμβολικά και να εκφράσουμε έμπρακτα τον θυμό και την αγανάκτηση μας με όποιον τρόπο μπορεί ο καθένας καλύτερα, αποτελεσματικά και άμεσα.

Πηγή: «tvxs»