Του Θέμη Τζήμα
Τα τελευταία χρόνια, η συζήτηση στο επίπεδο του διεθνούς
δικαίου κυριαρχείται από τη λεγόμενη ευθύνη για προστασία. Δηλαδή- πολύ
συνοπτικά- από την ευθύνη της διεθνούς κοινότητας όπως εκφράζεται από τα όργανα
του ΟΗΕ και κάθε κράτους να προλαμβάνει, να αντιμετωπίζει και να αποκαθιστά
σοβαρές παραβιάσεις του διεθνούς δικαίου, εστίες διακινδύνευσης εις βάρος
κοινωνιών, ανθρώπων και κρατών και τις συνέπειές τους.
Όταν για παράδειγμα μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ θεώρησαν ότι
το καθεστώς Άσαντ χρησιμοποίησε χημικά κατά αντικαθεστωτικών στη Συρία, ο
πρωθυπουργός της Βρετανίας επικαλέστηκε αυτήν την άρχη καλώντας το βρετανικό
κοινοβούλιο να εγκρίνει πολεμικές επιχειρήσεις. Το ίδιο περίπου είχε υπονοήσει
και ο πρόεδρος των ΗΠΑ.
Την ευθύνη για προστασία έχουν επικαλεστεί μια σειρά
κυβερνήσεων προκειμένου να δικαιολογήσουν ακόμα και τη χρήση βίας σε
περιστατικά κάθε είδους τα περισσότερα εκ των οποίων έχουν πλέον ένα κοινό:
ωχριούν μπροστά στα εγκλήματα του Ισραήλ εις βάρος του παλαιστινιακού λαού και
ιδίως της μαρτυρικής Γάζας, χωρίς να εξαιρείται στην πραγματικότητα από τη
βαρβαρότητα ούτε και η Δ. Όχθη.
Το Ισραήλ αυτόν τον ένα μήνα διέβη το Ρουβίκωνα. Έδειξε σε
όλη την ανθρωπότητα αυτό που πολλοί κατανοούσαν αλλά η επίσημη ρητορική του
Ισραήλ αρνούνταν: ότι δηλαδή είναι αποφασισμένο να μην αποδεχτεί ποτέ το
θεμελιώδες δικαίωμα των Παλαιστινίων στην αυτοδιάθεση, εγκληματώντας
συστηματικά και παραβιάζοντας αυτόν τον αναγκαστικό κανόνα διεθνούς δικαίου,
δηλαδή το σεβασμό στην αυτοδιάθεση των λαών. Αυτόν τον κανόνα που ορίστηκε ως
θεμελιώδης την επαύριο της ήττας του ναζισμού και μέσα από τη διαδικασία της
από- αποικιοποίησης.
Διατρανώνει ότι δε θα επιτρέψει ποτέ να υπάρξει
παλαιστινιακό κράτος. Ότι μιμείται τα σχέδια του ρατσιστικού καθεστώτος της Ν.
Αφρικής στη στάση του απέναντι στους Παλαιστινίους, κλείνοντάς τους σε
μικρότερες ή μεγαλύτερες φυλακές.
Αποδεικνύει ότι διαστρέφεται και στο εσωτερικό του πνίγοντας
κάθε προοδευτική φωνή. Και ότι όλες του αυτές τις στρατηγικές αποφάσεις τις
υλοποιεί μέσα από πρωτοφανείς και ανατριχιαστικές ωμότητες και εγκλήματα, που
συστηματικά και συνειδητά στρέφει κατά των παιδιών και των αμάχων.
Το Ισραήλ θέλει να τσακίσει το ηθικό της παλαιστινιακής
αντίστασης και του λαού. Θέλει σταδιακά να εξοντώσει τον παλαιστινιακό λαό.
Απέτυχαν οι χερσαίες του επιχειρήσεις βρέθηκε σε στρατηγικό και τακτικό
αδιέξοδο και την ιστορική του αυτή ήττα τη μετατρέπει σε δολοφονικό ξέσπασμα με
διαρκείς βομβαρδισμούς οποιασδήποτε υποδομής, οποιουδήποτε κινείται, ασταμάτητα
και πέρα από κάθε επιχειρησιακή λογική. Θέλει απλά να σκοτώνει, να τιμωρεί τους
Παλαιστινίους που το σταμάτησαν όταν προσπάθησε να εισχωρήσει στη Γάζα.
Υπάρχει κάτι το ποιοτικά διαφορετικό στο να εγκληματεί ένα
κράτος συστηματικά και συνειδητά, αποσκοπώντας στη συνολική εξόντωση- φυσική ή
και ηθική- ενός λαού ή μιας κοινωνικής ομάδας. Οι πιο σκληρές πράξεις
οποιουδήποτε ιδιώτη ή ομάδας δε συγκρίνονται με όλη αυτή την τρομερή δύναμη του
νεωτερικού κράτους όταν το τελευταίο αποφασίζει να θρέφει το φανατικό μίσος των
μαζών και υλοποιεί μια ψυχρή δολοφονική πολιτική διά του κρατικού μηχανισμού.
Αυτά πράττει η κυβέρνηση του Ισραήλ υπό αδιάφορα βλέμματα και με την ενίσχυση
άλλων κρατών- συνενόχων, όπως εν προκειμένω είναι οι ΗΠΑ και μέλη της ΕΕ.
Αυτή είναι η (ανά-) γέννηση του “κακού”- το οποίο στην
πραγματικότητα ποτέ δε μας άφησε- και λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας,
αμφισβητώντας ό, τι αποδεχτήκαμε μεταπολεμικά εν πολλοίς εξαιτίας και της
εβραϊκής γενοκτονίας.
Η διεθνής κοινότητα βάσει του καταστατικού χάρτη του ΟΗΕ και
των όσων η ίδια πιο πρόσφατα έχει διακηρύξει είναι υποχρεωμένη με κάθε μέσο να
σταματήσει το Ισραήλ και την κατοχή. Αλλιώς μοιραία θα υποστεί τα επίχειρα της
αποδοχής από πλευράς της αυτής της βαρβαρότητας. Κάποτε κάποιος θα αναρωτηθεί
“γιατί όχι; στην εξόντωση των Παλαιστινίων ποιος αντέδρασε;”
Δεν πρέπει να κουραστούμε να λέμε ότι ο δικός μας ρόλος
είναι να είμαστε εκεί, συμπαραστάτες και συναγωνιστές του ανθρώπου, του λαού
που παλεύει για ελευθερία. Είναι ευθύνη των πολιτικών δυνάμεων και μάλιστα
εκείνων που αυτοπροσδιορίζονται ως αριστερές και προοδευτικές να δράσουν προς
αυτήν την κατεύθυνση τώρα.
Τέλος δυο παρατηρήσεις: είναι να ντρεπόμαστε για εκείνους
τους “εμβριθείς” αναλυτές που στη λογική ότι "ο Ερντογάν είναι με τη Χαμάς
άρα εμείς με το Ισραήλ” σωπαίνουν ή κρατάνε στάση (αν-)ίσων αποστάσεων. Κάποιοι
μάλιστα καμώνονται και τους αριστερούς ή προοδευτικούς τρομάρα τους. Πέρα από
απάνθρωποι είναι και άσχετοι.
Δεύτερον, από τις πιο συγκινητικές και ουσιαστικές
παρεμβάσεις είναι εκείνες επιζησάντων του ολοκαυτώματος που φωνάζουν στην
κυβέρνηση του Ισραήλ “όχι στο όνομά μας”. Το ίδιο και των αριστερών εκείνων
μέσα στο Ισραήλ που υπό ασφυκτικές συνθήκες αντιπαρατίθενται στην κυβερνητική
πολιτική αλλά και στην πλειοψηφία των συμπατριωτών τους. Αποδεικνύουν ότι
τίποτα δεν είναι πιο οικουμενικό και πιο δικό μας ταυτόχρονα, από τον αγώνα του
ανθρώπου για ελεύθερη ζωή.
Πηγή: «tvxs»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου