Ο θάνατος της λογικής είναι η εξάλειψη της Δημοκρατίας

Του Σταύρου Κατσούλη

Στις 14 και 15 Αυγούστου του 2006 πραγματοποιήθηκε η 26η Γενική Συνέλευση της Διεθνούς Αστρονομικής Ένωσης, η οποία πραγματοποιήθηκε στην Πράγα, Τσεχική Δημοκρατία. Κύριο θέμα τους, ήταν το ερώτημα εάν ο Πλούτωνας είναι, ή δεν είναι πλανήτης. Ως εδώ καλά θα μου πείτε. Την εποχή εκείνη, δεν είχαμε κρίσεις, τουλάχιστον όχι με την μορφή που την ζούμε σήμερα, οπότε υπήρχε άπλετος χρόνος - και χρήμα - για να σπαταλώνται ατέλειωτες ώρες σε θέματα τέτοιου ειδικού βάρους.

Αυτό που έκανε εντύπωση, ήταν ότι η συζήτηση και οι διαφωνίες για το θέμα, που υποθέτουμε, έλαβαν μεγάλες διαστάσεις. Πιθανόν, αυτή η διαμάχη, να οδήγησε την συγκεκριμένη ακαδημαϊκή ομάδα να πάρει μια αναπάντεχη απόφαση που δεν βλέπουμε και πολύ συχνά στα fora που έχουν να κάνουν με επιστημονικά θέματα: Αποφάσισαν να βάλουν το θέμα σε ψηφοφορία.

Τι πιο λογικό θα πουν κάποιοι. Εφ όσον υπάρχει διαφωνία, το φυσικό είναι να γίνει ψηφοφορία. Δημοκρατία έχουμε, στο κάτω κάτω. Σωστά; Όχι, ΛΑΘΟΣ! Η επιστήμη, δεν λειτουργεί με όρους Δημοκρατίας. Η επιστήμη, οφείλει να λειτουργεί με όρους αντιπαράθεσης με κύρια εργαλεία της την εμπειρική μέτρηση ή πειραματισμό, και τις εμπεριστατωμένες, λογικά αποδεδειγμένες θεωρίες.

Και τώρα, ας δούμε ένα άλλο, πιο πρόσφατο γεγονός. Πέμπτη 22 Απριλίου 2010. Ο γνωστός μας εθνικός ποδηλάτης, εμφανίστηκε με φόντο το Καστελόριζο, και ανακοίνωσε στον Λαό της Ελλάδας την απόφασή ότι εισαγόμαστε άρον-άρον στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις, που ως γνωστόν έσπειραν το απίστευτο ρήμαγμα των πάντων και τον θάνατο στην Λαό μας. Όπως ήταν φυσικό, υπήρξαν κάποιες, "μικρές" διαφωνίες. Μην φανταστείτε τίποτα το σοβαρό. Ήταν, τέλος πάντων, μερικές εκατοντάδες χιλιάδες επί εβδομάδες μπροστά στην Βουλή, με αποκορύφωμα το εκατομμύριο που μαζεύτηκε εκείνη την τελευταία μεγάλη διαδήλωση της εποχής της κρίσης.

Ποια ήταν, πιστεύετε, η απόφαση της κυβέρνησης μπροστά στην διαφωνία του Λαού; Το ξέρουμε όλοι. Προχωράμε άμεσα, γιατί όπως είναι γνωστό, είναι πιο σημαντικό να κάνουμε αυτό που εμείς πιστεύουμε ότι είναι σωστό, παρά να οδηγηθούμε στην υποτιθέμενη καταστροφή με εκλογές, ψήφους και δημοψηφίσματα και δεν συμμαζεύεται. Μερικούς μήνες μετά, κάτι έγινε. Κανείς δεν ξέρει τις λεπτομέρειες. Μπορούμε να υποθέσουμε ότι ήταν η νεράιδα του ποδηλάτου, ή κάποιος καλικάντζαρος ή κάποιο άλλο ξωτικό, το οποίο εμφανίστηκε στον ύπνο του Jeffry. Υποθέσεις κάνουμε. Αυτό που ξέρουμε όμως σίγουρα, είναι ότι το επόμενο πρωί, βγήκε και ψέλλισε κάτι για δημοψήφισμα.

Αυτό, όπως γράφουν πλέον οι ιστορικοί που τους αρέσει να καταγράφουν τις χειρότερες εποχές της ιστορίας, οδήγησε ολόκληρη την διεθνή κοινότητα από πολιτικούς, τράπεζες, εταιρείες, hedge funds, κ.ο.κ., να πάθουν συλλογική παράκρουση, η οποία οδήγησε σε ανεξέλεγκτο πανικό. Ο λόγος, ήταν γι αυτούς τουλάχιστον, προφανής: Που ακούστηκε ποτέ, για τέτοια θέματα να ερωτάται ο Λαός; Πουθενά, κατ αυτούς, κι ακόμα κι αν ακούστηκε, τέτοια πράγματα δεν έχουν θέση σε μια Ε.Ε. όπου όλοι ξέρουν πια ότι η Επιτροπή και οι φίλοι τους, γνωρίζουν ποιο είναι το καλό των Λαών, για αυτούς, χωρίς αυτούς.

Και πού είναι το πρόβλημα, θα πουν πάλι κάποιοι, εδώ έχουμε επείγουσες καταστάσεις, που αφορούν το μέλλον του Λαού, δεν υπάρχει χρόνος για δημοψηφίσματα. Σωστά; Όχι, ΛΑΘΟΣ! Ειδικά σε αυτές τις περιπτώσεις, πρέπει να ρωτάται ο Λαός. Αυτό, για πολλούς λόγους, όπως είναι η νομιμοποίηση των πιθανών μέτρων που χρειάζονται να ληφθούν, αλλά πολύ πιο σημαντικά και απλά, γιατί το θέμα αφορά τον ίδιο τον Λαό. Τουλάχιστον, τον αφορά, εάν θέλουμε έστω και τυπικά να μιλάμε για Δημοκρατικό πολίτευμα.

Τα παραδείγματα μετάλλαξης της λογικής αλλά και της επιστήμης σε απλή συναισθηματική ή/και μηχανική λειτουργία, κρατώντας όμως τον τίτλο της, είναι πολλά και δεν βρίσκονται μόνο στην ακαδημία. Βρίσκονται και σε άλλους τομείς, όπως, τραγικά είναι τα σχολεία, στον τομέα της υγείας, της οικονομίας και πολλούς άλλους. Φαίνεται, ότι ο στόχος πλέον, είναι η αποφυγή της ελεύθερης σκέψης, όχι στο προφανές επίπεδο της έκφρασής της, αλλά πολύ βαθύτερα, εκεί απ΄ όπου πηγάζει η ίδια η σκέψη.

Πολλά επίσης, είναι και τα παραδείγματα των περιπτώσεων, όπου η Δημοκρατία μεταλλάσσεται σε μια απροκάλυπτη απουσία της κρατώντας όμως τον τίτλο, με τα γνωστά αποτελέσματα στις κοινωνίες των ανθρώπων. Η δικτατορικής μορφής διακυβέρνηση, προωθείται από όλα τα μετερίζια του συστήματος, πάντα με την δικαιολογία, ότι υπάρχουν κάποιοι, κάποιοι που δεν θα είναι ποτέ ο απλός κόσμος, που ξέρουν καλύτερα. Η απόλυτη υπακοή σε αυτούς που ξέρουν, αποτελεί πλέον τον ακρογωνιαίο λίθο και τον κύριο μηχανισμό με τον οποίο πρέπει πλέον να διακυβερνηθούν οι Λαοί.

Το αποτέλεσμα της όλης κατάστασης, είναι ότι σταδιακά αλλά σταθερά και σίγουρα, καλούμαστε όλοι, να αποχαιρετήσουμε την λογική και επιστημονική σκέψη, εκεί ακριβώς όπου χρειάζεται. Ένας από τους τρόπους για να γίνει αυτό, είναι με την άστοχη αναφορά και χρήση πρακτικών που υπάρχουν εγγενώς στην Δημοκρατία, εφαρμοσμένης βέβαια με γελοίους τρόπους, τέτοιους που ακόμα και να υπήρχε νόημα θα την καθιστούσαν στείρα. Το ίδιο αλλά από την ανάποδη έχουμε στο πολιτικοοικονομικό σύστημα τους σήμερα: Έχουμε την επικράτηση της αυθεντίας και πιο τολμηρά ακόμη της "επιστήμης" ως εξουσία. Επιστήμη, η οποία βεβαίως δεν είναι πραγματική επιστήμη, αλλά η βλακώδης υποτέλεια στις ορέξεις των υπερ-διεθνών συμφερόντων, έναντι της εξουσίας από τον ίδιο τον Λαό, που υπαγορεύει η Δημοκρατία.

Όλα αυτά, δεν είναι απλά μια φυσική κατάρρευση την κοινωνίας προς χειρότερες και περασμένες εποχές. Στην πραγματικότητα, είναι μια ύπουλη πρακτική, γιατί κάποιοι επιχειρούν να εισάγουν θετικές γενικά έννοιες εκεί που δεν αρμόζουν, αλλά ακριβώς επειδή είναι θετικές γενικότερα, δεν προκαλούν την πρέπουσα αντίδραση. Και κάνοντας αυτό, μπορούν να αντικαταστήσουν, εκεί που ακριβώς χρειάζεται, το στοιχείο εκείνο κάθε φορά, που μπορεί να εγγυηθεί την ορθή και ωφέλιμη λειτουργία του εκάστοτε θεσμού. Κι έτσι, η εξάσκηση της πολιτικής έγινε στιγμή δικτατορία, και η επιστήμη έγινε εργαλείο αυτών που ξέρουν να χώνονται σας τα φίδια, εκεί που θέλουν να σπείρουν την καταστροφή.

Εμείς ο Λαός, οφείλουμε να ανατρέψουμε αυτήν την κατάσταση, με την βοήθεια όποιου άλλου θέλει και μπορεί να εισάγει την λογική εκεί που πρέπει, και την Δημοκρατία εκεί που της αρμόζει. Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε το μυαλό μας, εκεί που μας συμφέρει. Οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την καρδιά μας, εκεί που το λέει πραγματικά. Κι οφείλουμε να χρησιμοποιούμε την Ψυχή μας, εκεί που το έχουμε ανάγκη. Γιατί μόνο εάν μπορέσουμε να στήσουμε ανάστημα ενάντια στον ψυχολογικό πόλεμο που μας κάνουν, μόνο εάν δεν ακολουθούμε τις υποτιθέμενες "αυθεντίες" που δρουν στο όνομά μας, χωρίς εμάς και δεν έχουν να παρουσιάσουν καμιά απόδειξη ή ήθος, θα επιστρέψουμε ξανά σε μια περίοδο προόδου για τον Λαό μας.