Εκλογές ή κοινοβουλευτικό πραξικόπημα;

Του Μενέλαου Γκίβαλου

Η απεγνωσμένη απόπειρα της συγκυβέρνησης να ανακτήσει την πολιτική πρωτοβουλία και να διαμορφώσει ένα ψευδεπίγραφο σκηνικό ενότητας μέσω μιας «καταναγκασμένης» ψήφου εμπιστοσύνης  κατέληξε σε παταγώδη αποτυχία.

Οι ηγετικές ομάδες των κομμάτων της συγκυβέρνησης και το «δίδυμο» Α. Σαμαρά - Ευ. Βενιζέλου με την επιλογή τους αυτή αγνόησαν έναν βασικό «νόμο» των πολιτικών και κοινωνικών εξελίξεων και διεργασιών: ότι, δηλαδή, όταν μια εξουσία διανύει μια μη αντιστρεπτή πορεία κατάρρευσης, όταν έχει απωλέσει την κοινωνική νομιμοποίηση, τότε κάθε κίνηση και κάθε επιλογή της που έχει στόχο να «νομιμοποιήσει» πολιτικές που έχουν ήδη απορριφθεί διευρύνει τις εσωτερικές της αντιθέσεις και επιταχύνει την πτώση της. Στην πράξη νομιμοποιεί την απονομιμοποίησή της...

Η συγκυβέρνηση μέσα από τη διαδικασία της ψήφου εμπιστοσύνης οδηγήθηκε σε διπλή αποτυχία.

• Κατά πρώτον, όχι μόνο δεν μπόρεσε να διευρύνει, τόσο σε αριθμητικό όσο και σε πολιτικό επίπεδο, την επιρροή της, αλλά, αντίθετα, μέσα από επίσημες τοποθετήσεις βουλευτών της συγκυβέρνησης και ανεξάρτητων βουλευτών που ζήτησαν «εθνικές κυβερνήσεις» ή κυβερνήσεις «εθνικού σκοπού», εκδηλώθηκε η ευθεία αμφισβήτηση των ηγεσιών ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και αποκαλύφθηκε, έστω και έμμεσα, η απόγνωση μπροστά στην επερχόμενη κατάρρευση.

• Κατά δεύτερον, ως αναπότρεπτη συνέπεια της αποτυχίας των στόχων της ψήφου εμπιστοσύνης, ακυρώθηκε στην πράξη ο μεσοπρόθεσμος στόχος της μνημονιακής συγκυβέρνησης που αφορά στην επιβίωση και αναπαραγωγή της μέσω της διαδικασίας των εκλογών για τον νέο Πρόεδρο Δημοκρατίας.

Η επιχείρηση «αλίευσης» από το «τιμ» των ανεξάρτητων βουλευτών, η εκστρατεία συλλογής ψήφων μέσω υποσχέσεων, συναλλαγών ή ακόμα και εκβιασμών (ο Π. Καμμένος έχει επίσημα καταγγείλει «παρέμβαση» του ΣΔΟΕ σε βουλευτές των ΑΝΕΛ), δεν έφερε αποτελέσματα. Η θεωρία του αμοραλισμού και του πολιτικού κυνισμού που ανέπτυξε η ηγετική ομάδα της συγκυβέρνησης προκειμένου να προωθήσει την επιχείρηση νεο-Αποστασίας και εξαγοράς συνειδήσεων λειτουργεί τώρα ως «μπούμερανγκ». Κανένας δεν είναι πρόθυμος να ευτελισθεί, να αναιρέσει τις πολιτικές του θέσεις και να συνταχθεί με τους ήδη θεωρούμενους ως «χαμένους» και με ένα ολόκληρο μνημονιακό καθεστώς, η κατάρρευση του οποίου θα επαναδιαμορφώσει ριζικά τον πολιτικό χάρτη.

Ακόμα και τμήματα της διαπλοκής και των εγχώριων μνημονιακών συμφερόντων μπροστά στην επερχόμενη κατάρρευση της συγκυβέρνησης επαναπροσδιορίζουν τους στόχους και τις επιλογές τους. Γι' αυτό και ο ίδιος ο Α. Σαμαράς, περιδεής στο ενδεχόμενο κάποιας «στροφής» των μνημονιακών ΜΜΕ, προέβη σε δήλωση υποστήριξης του MEGA, του Γ. Πρετεντέρη και του «περιούσιου» για τη ΝΔ Αδώνιδος Γεωργιάδη ως συνήγορος υπεράσπισής τους που όμως γνωρίζει καλά ότι η «υπόθεση» είναι χαμένη για όλους.

Η επιχείρηση ενσωμάτωσης του ΣΥΡΙΖΑ

Το μνημονιακό σύστημα συμφερόντων μέσα σε μια τετραετία «κατανάλωσε» τους δύο βασικούς πυλώνες της διακυβέρνησης, ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία, διέλυσε το πολιτικό σύστημα, αποδυνάμωσε και απαξίωσε τους κοινοβουλευτικούς θεσμούς, ευτέλισε και ακύρωσε πολλά ηγετικά πολιτικά πρόσωπα.

Τώρα το σύστημα συμφερόντων χρειάζεται ένα νέο «πολιτικό καύσιμο» προκειμένου να συνεχίσει το «έργο» του. Προφανής στόχος, ο ΣΥΡΙΖΑ. Μετά την αποτυχημένη εκστρατεία περιθωριοποίησής του, ενεργοποιείται τώρα η στρατηγική της ενσωμάτωσης και αφομοίωσής του στο μνημονιακό στρατόπεδο.

Η ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ έχει διπλό στόχο: από τη μια πλευρά, διασφαλίζει την επιβίωση του μνημονιακού συστήματος και την αναπαραγωγή του για τα επόμενα χρόνια, έστω με ορισμένες παραχωρήσεις και συμβιβασμούς. Ο έτερος «στόχος» είναι ακόμα πιο σημαντικός, γιατί μια τέτοια εξέλιξη θα αποδείκνυε ότι κάθε αντίδραση στη νεοφιλελεύθερη στρατηγική και στο σύστημα της μνημονιακής εξουσίας είναι ιστορικά αδύνατη. Θα σηματοδοτούσε την ιστορική αδυναμία μιας κοινωνίας να αγωνιστεί για το δίκιο της, για την επιβίωσή της, να μπορέσει να εκφραστεί πολιτικά για να αποτινάξει τα δεσμά της...

Όλα αυτά, βέβαια, αποτελούν «όνειρα θερινής νυκτός», σχεδιασμούς επί χάρτου μιας εξουσίας που αποσυντίθεται και καταρρέει με επιταχυνόμενους ρυθμούς σε κοινωνικό, πολιτικό, ηθικό και ιδεολογικό επίπεδο.

«(...) Όμως η πτώσις μας είναι βεβαία. Επάνω, / στα τείχη, άρχισεν ήδη ο θρήνος. / Των ημερών μας αναμνήσεις κλαιν κ' αισθήματα». («Τρώες», Κ. Π. Καβάφης).

Ο Μενέλαος Γκίβαλος, είναι αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής Επιστήμης

Πηγή: «Επίκαιρα»