Φύγε εσύ, έλα εσύ; Συναλλαγές κι εναλλαγές στο δρόμο για την εξουσία

Του Λευτέρη Χαραλαμπόπουλου

Στη Μέρκελ εσύ; Στον Πάπα και στο Άγιο Όρος εγώ. Στο Κόμο εσύ; Στην Αμφίπολη εγώ. Κούρεμα του χρέους εσύ; Επιμήκυνση της αποπληρωμής των δανείων και «έξωση» του ΔΝΤ εγώ. Πρόωρες εκλογές εσύ; 180 βουλευτικές ψήφοι για την εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας εγώ. Παροχές εσύ; Φοροελαφρύνσεις εγώ. Με Βενιζέλο εσύ; Με άνοιγμα προς τα «αριστερά και τα δεξιά» εγώ...

 Ο Αντώνης Σαμαράς και ο Αλέξης Τσίπρας έχουν βγάλει από τη φαρέτρα όλα τους τα όπλα. Και μολονότι τα σχέδια και οι επικοινωνιακές κινήσεις του πρωθυπουργού και του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης καταρτίζονται μέσα σε κομματικά γραφεία, η υλοποίησή τους χρειάζεται... τη βούλα του Βερολίνου, της Ουάσιγκτον, της Φρανκφούρτης και των Βρυξελλών.

Σε μια χώρα που βρίσκεται υπό καθεστώς μνημονίου από το 2010, έχει δημόσιο χρέος 323 δισ. ευρώ και δεσμεύεται χειροπόδαρα με δανειακές συμβάσεις που βασίζονται στο Αγγλικό Δίκαιο, τίποτα δεν μπορεί να προχωρήσει χωρίς την τελική έγκριση των δανειστών.

Ο Αλέξης Τσίπρας επιδιώκει να εμφανιστεί «έτοιμος» για ρήξεις με τους δανειστές, «ικανός» να επιβάλλει κούρεμα του χρέους, «αποφασισμένος» να καταργήσει τους μνημονιακούς νόμους. Υπάρχει όμως και η ουσία πίσω από την εικόνα που προσπαθεί να οικοδομήσει. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει υιοθετήσει εδώ και καιρό τη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, τα κορυφαία στελέχη του αποκλείουν τις μονομερείς ενέργειες και ο Α. Τσίπρας από τη ΔΕΘ έκανε λόγο για «νέα συμφωνία» με τους πιστωτές! Οι πάλαι ποτέ διακηρύξεις περί κατάργησης των μνημονίων και των σκληρών μέτρων έχουν μπει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», όπως θα έλεγαν και οι ΠΑΣΟΚογενείς νεόκοποι... σύντροφοι του Τσίπρα.

Το «ρεαλιστικό» πλέον πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως παρουσιάστηκε στη ΔΕΘ, αν και περιέχει υποσχέσεις που πιθανώς θα ανακουφίσουν τμήματα της ελληνικής κοινωνίας εάν υλοποιηθούν, επί της ουσίας έρχεται απλώς να διαχειριστεί την ακραία φτώχεια.

Ο Αντώνης Σαμαράς μοιάζει να βρίσκεται σε πιο δεινή θέση, καθώς δεν έχει να πουλήσει ούτε καν αυτή την «ελπίδα» - εξαιρουμένης μιας μάλλον υποτυπώδους μείωσης του φόρου στο πετρέλαιο θέρμανσης και αόριστων υποσχέσεων περί φοροελαφρύνσεων που ακούγονται σαν ανέκδοτο στα αυτιά όσων ήδη δεν ξέρουν πώς θα καταφέρουν να πληρώσουν τον ΕΝΦΙΑ. Πάντως, αυτός είναι ο λόγος που ο Σαμαράς επείγεται να ξεκινήσουν άμεσα οι συζητήσεις για το χρέος: θα τον εμφανίσουν ως τον πρωθυπουργό που «έκλεισε τον κύκλο των μνημονίων και της επιτήρησης της Τρόικας».

Αλλά πώς να συμβεί κάτι τέτοιο όταν, σύμφωνα με τις πληροφορίες, το μεγαλύτερο διαπραγματευτικό του ατού στη συνάντηση με τη Μέρκελ ήταν... ένα άλμπουμ με φωτογραφίες από τον Τύμβο της Αμφίπολης;

Χαμένοι στη μετάφραση...

Πόσο εύκολο είναι όμως να τερματιστεί το τρέχον πρόγραμμα (δανειακή σύμβαση και Μνημόνιο), όπως διακηρύττει ο πρωθυπουργός, χωρίς τρίτο δάνειο; Το δανειακό πρόγραμμα της Ελλάδας, σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή της ΕΕ, ολοκληρώνεται στις αρχές του 2015, ενώ η συμμετοχή του ΔΝΤ τελειώνει τον Μάιο του 2016. Για να τερματιστεί στις αρχές του 2015, όπως επιθυμεί ο πρωθυπουργός και να αποχωρήσει το ΔΝΤ, πρέπει να συμφωνηθεί με τους πιστωτές διευθέτηση του χρέους. Να συμφωνήσουν, δηλαδή, και η ΕΕ και το ΔΝΤ ποια ρύθμιση θα υιοθετήσει η Ελλάδα για να μπορεί να πληρώνει τα δάνειά της. Το πιθανότερο σενάριο είναι να προωθηθεί η «λύση» της επιμήκυνσης της αποπληρωμής τους με ταυτόχρονη μείωση των επιτοκίων.

Γ ια να φύγει η Τρόικα, και κυρίως το ΔΝΤ, θα πρέπει η ελληνική κυβέρνηση να καλύψει το χρηματοδοτικό «κενό» που θα προκόψει από την αποχώρηση του Ταμείου. Το ΔΝΤ έχει προγραμματίσει να δανείσει στην Ελλάδα 16 δισ. ευρώ έως το 2016. Χρήματα που, αν δεν δοθούν, θα πρέπει να καλυφθούν από την ελληνική κυβέρνηση! Επιπροσθέτως, θα πρέπει οι κυβερνώντες να βρουν άλλα 9 δισ. ευρώ για να πληρώσουν μέσα στο 2015 παλιότερα τοκοχρεολύσια δανείων του ΔΝΤ. Κοντολογίς, η κυβέρνηση χρειάζεται να καλύψει ένα ποσό της τάξης περίπου των 25 δισ. ευρώ μέσα στο 2015! Πού θα βρεθούν αυτά τα χρήματα; Ο Σαμαράς έχει αποφασίσει να βάλει χέρι στις καταθέσεις κρατικών οργανισμών και να προχωρήσει στην έκδοση 7ετούς κρατικού ομολόγου και δίμηνων εντόκων γραμματίων. Φτάνουν; Κανείς δεν είναι σίγουρος. Μέχρι και ο ίδιος ο πρωθυπουργός, όταν ρωτήθηκε στο Βερολίνο πού θα βρεθούν τα χρήματα, ψέλλισε ένα «θα δούμε»...

Ωστόσο, τα φιλόδοξα σχέδια του κυβερνητικού επιτελείου χρειάζονται την τελική έγκριση των πιστωτών, οι οποίοι έχουν ξεκαθαρίσει ότι το θέμα του χρέους θα μπει στο τραπέζι εφόσον υπάρξουν τα αποτελέσματα της τρέχουσας αξιολόγησης της Τρόικας (που ξεκίνησε στις 30 Σεπτεμβρίου), αφού ανακοινωθούν τα stress tests των ελληνικών τραπεζών (26 Οκτωβρίου) και κλειδώσει η συμφωνία ανάμεσα σε ΕΕ και ΔΝΤ. Όμως, η ολοκλήρωση της αξιολόγησης από την Τρόικα μπορεί να προκαλέσει νέα τρικυμία στο επιτελείο του Σαμαρά. Οι τροϊκανοί θα απαιτήσουν νέα μέτρα σε σχέση με το Ασφαλιστικό (αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, μείωση των συντάξεων), νέες ανατροπές στα εργασιακά (απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, κατάργηση επί της ουσίας του δικαιώματος στην απεργία), νέο μισθολόγιο στο Δημόσιο, με μείωση του βασικού μισθού για τους νεοπροσλαμβανόμενους υπαλλήλους στα επίπεδα του ιδιωτικού τομέα (586 ολόκληρα μεικτά ευρώ μηνιαίως), καθώς και την απόλυση 5.500 δημοσίων υπαλλήλων μέχρι τα τέλη του 2014.

Είναι σχεδόν βέβαιο ότι, αν προσπαθήσει να ψηφίσει αυτά τα μέτρα, η κυβέρνηση Σαμαρά θα καταρρεύσει και η χώρα θα οδηγηθεί σε πρόωρες εκλογές. Η επίσκεψη του Α. Σαμαρά στο Βερολίνο είχε ως στόχο να πείσει την Α. Μέρκελ να παρέμβει πολιτικά ώστε να κλείσει «ομαλά» η αξιολόγηση της Τρόικας, να μεταφερθεί για αργότερα η συζήτηση για τη λήψη νέων μέτρων και να επισπευσθούν οι συζητήσεις για το χρέος.

Προκειμένου να πειστούν οι Γερμανοί, η κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να προσφέρει τμήμα των κεφαλαίων του ΕΣΠΑ σε γερμανικές επιχειρήσεις που θα επενδύσουν στην Ελλάδα και να μοιράσει σε γερμανικούς ομίλους τα «φιλέτα» της ενέργειας και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας. Ωστόσο, ο Σαμαράς το μόνο που πήρε ήταν μια δήλωση... συμπάθειας.

Στον ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθούν με ενδιαφέρον τις αναφορές του πρωθυπουργού περί «απομάκρυνσης της Τρόικας», καθώς υπάρχει η εκτίμηση πως «η μπάλα έρχεται στο δικό μας γήπεδο». Στους κόλπους του προεδρικού περιβάλλοντος είναι διάχυτη η αίσθηση ότι οι θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ ακούγονται πλέον στην Ευρώπη, ενώ συνεργάτες του Α. Τσίπρα σημειώνουν με νόημα: «Η Μέρκελ δεν μας απορρίπτει πλέον ως συνομιλητές».

Οι ξεκάθαρες τοποθετήσεις του Α. Τσίπρα υπέρ του ευρώ και της παραμονής στο ΝΑΤΟ και κυρίως η πρόθεσή του «να διαπραγματευτεί» με τους δανειστές μια «νέα συμφωνία» μπορεί να κερδίζουν πόντους σε Βρυξέλλες, Βερολίνο κ«ι Ουάσιγκτον, ωστόσο φανερώνουν ότι ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμος να «νερώσει» πολύ το κρασί του...

Το μόνο πράγμα που τρομάζει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ είναι το ενδεχόμενο οι δανειστές να απαιτήσουν συγκεκριμένες «δεσμεύσεις» προκειμένου να ξεκινήσουν τις συζητήσεις για το χρέος - όπως άλλωστε είχαν κάνει και στον Α. Σαμαρά. Αυτός είναι εξάλλου και ο λόγος που ο Α. Τσίπρας διερευνά τις προθέσεις τους. Ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ διατηρεί ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με στελέχη του ΔΝΤ, ενώ στις 9 Ιουνίου, συνοδευόμενος από τον Γ. Δραγασάκη, επισκέφτηκε τον διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι, προκειμένου να του καταθέσει τις προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ.

Μια μέρα αργότερα ο Ντράγκι συναντήθηκε με τη Μέρκελ και αρκετά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ επιχείρησαν να συνδέσουν τις δύο συναντήσεις. Επίσης, μόνο απαρατήρητο δεν μπορεί να περάσει το γεγονός ότι ο Α. Τσίπρας συμμετείχε στο Forum Ambrosetti στο Κόμο της Ιταλίας, μια συνάντηση επιχειρηματιών και πολιτικών και από τις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Πρόκειται για ένα φόρουμ που χαρακτηρίζεται και μικρή «Λέσχη Μπίλντεμπεργκ», στο πλαίσιο του οποίου παρουσιάζονται και αναλύονται γεωπολιτικά και οικονομικά σενάρια και σχέδια της επόμενης μέρας.

Σε ό,τι αφορά το θέμα της διαχείρισης του χρέους, ο Α. Τσίπρας έχει μετατρέψει σε σημαία τις προτάσεις του ΔΝΤ περί «κουρέματος». Από το βήμα της ΔΕΘ ανέφερε ότι το σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ για το χρέος περιλαμβάνει «τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής του αξίας» και την υιοθέτηση ρήτρας ανάπτυξης με περίοδο χάριτος για την αποπληρωμή του υπόλοιπου τμήματος. Θέση του ΣΥΡΙΖΑ είναι και η πραγματοποίηση ευρωπαϊκής συνδιάσκεψης με στόχο τη ρύθμιση του δημόσιου χρέους των υπερχρεωμένων κρατών της Ευρωζώνης, στο μοντέλο της Συνόδου του Λονδίνου το 1953, που αφορούσε τα χρέη της μεταπολεμικής Γερμανίας.

Η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ για «κούρεμα» του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, όσο και αν φαντάζει «δελεαστική», δεν συνοδεύεται από την πρόθεση οποιοσδήποτε μονομερούς ενέργειας. Τα κράτη -μέλη της Ευρωζώνης, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και κυρίως το Βερολίνο απορρίπτουν στην παρούσα φάση το ενδεχόμενο διαγραφής, αφού η ζημιά που θα υποστούν είναι μεγάλη. Αξίζει όμως να σημειώσουμε ότι ένα από τα σενάρια που επεξεργάζεται το ΔΝΤ είναι να συμμετέχουν και οι ιδιωτικές τραπεζικές καταθέσεις στο κούρεμα με ποσοστό της τάξης του 10% από το πρώτο ευρώ!

Με το προηγούμενο της Κύπρου, κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποια θα είναι η στάση των Ευρωπαίων σε μια τέτοια πρόταση. Ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι δεδομένο ότι θα απορριφθεί κατηγορηματικά από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όμως η εμπειρία δείχνει ότι στην «ηλεκτρική καρέκλα» των διαπραγματεύσεων με ΕΕ-ΕΚΤ-ΔΝΤ τα πάντα είναι ανοιχτά. Για όσους το ’χουν ξεχάσει, οι Κύπριοι είδαν μεγάλο μέρος των καταθέσεών τους να «κουρεύεται» δραματικά μέσα σ’ ένα Σαββατοκύριακο!

Στο προηγούμενο «κούρεμα» του ελληνικού χρέους την πλήρωσαν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, των νοσοκομείων, των πανεπιστημίων και άλλων κρατικών φορέων. Αν υπάρξει νέο, ποιος μπορεί να «δεσμευτεί» ποιοι θα μπουν μέσα και ποιοι θα μείνουν απέξω; Με τη «λυκοσυμμαχία» της Τρόικας, κανείς δεν μπορεί να είναι σίγουρος.

Το χρέος κρίνει την επιβίωση της κυβέρνησης

Οι εξελίξεις γύρω από τη διευθέτηση του χρέους σίγουρα θα καθορίσουν και τις εσωτερικές εξελίξεις. Αν οι δανειστές προσφέρουν στον Α. Σαμαρά μια συγκεκριμένη ημερομηνία -στις αρχές του 2015- για να ξεκινήσουν οι συζητήσεις για την αναδιάρθρωση του χρέους με επιμήκυνση και μείωση των τόκων αποπληρωμής και η κυβέρνηση εξασφαλίσει τη συναίνεση της Τρόικας για να συμπεριλάβει στο προσχέδιο του Προϋπολογισμού του 2015 κάποιες ελάχιστες φοροελαφρύνσεις, τότε ο πρωθυπουργός θα θεωρήσει ότι έχει στα χέρια του ένα ισχυρό χαρτί για να εξασφαλίσει τον πολυπόθητο αριθμό των 180 βουλευτών. Αν δεν καταφέρει να αποσπάσει τίποτα από τους δανειστές, παρά μόνο μια γενική υπόσχεση ότι απλώς θα ξεκινήσουν οι συζητήσεις για το χρέος, ο πρωθυπουργός θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές.

Σενάρια θέλουν τις κάλπες να στήνονται το Φλεβάρη, ένα μήνα πριν από τη λήξη της θητείας του Κ. Παπούλια ή ακόμα και μέσα στο πρώτο δεκαήμερο του Δεκεμβρίου. Στην περίπτωση που εξασφαλίσει οτιδήποτε «χειροπιαστό», ο Α. Σαμαράς θα επιδιώξει να κλείσει το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας. Σύμφωνα με πληροφορίες, προτίθεται να κάνει επίσημη κρούση στον Φ. Κουβέλη. Αν αυτός αρνηθεί, το «πρόσωπο» του νέου Προέδρου μπορεί να προέλθει από το γαλάζιο στρατόπεδο, με τον πρώην επίτροπο Στ. Δήμα να συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες.

Παράλληλα συνεργάτες του πρωθυπουργού (Λαζαρίδης, Σταμάτης) έχουν έτοιμο κατάλογο υποψηφιοτήτων και μη πολιτικών προσώπων - η λίστα φαίνεται ότι είναι τόσο ευρεία ώστε ακούστηκε μέχρι και το όνομα της Κατερίνας Περιστέρη, της αρχαιολόγου που ανασκάπτει τον Τύμβο της Αμφίπολης.

Στο κάδρο της ονοματολογίας έχει μπει και ο Κ. Καραμανλής, η υποψηφιότητά του όμως σκοντάφτει, από τη μία, στην ίδια του την απροθυμία, αλλά και στο βέτο που φέρονται να έχουν προβάλει ξένα κέντρα, με πρώτες τις ΗΠΑ, αφού φαίνεται ότι στην άλλη άκρη του Ατλαντικού ο πρώην πρωθυπουργός θεωρείται persona non grata.

Πάντως και ο ίδιος ο Κ. Καραμανλής δεν καλοβλέπει το ενδεχόμενο να γίνει το πρόσωπο που θα εκλεγεί από μια Βουλή την οποία απορρίπτει η κοινωνία. Ίσως προτιμά να κρατήσει παρακαταθήκες για το μέλλον... Σε περίπτωση, όμως, που η πρόταση γίνει και ο Καραμανλής την αρνηθεί, αυτό θα στερήσει από τον πρώην πρωθυπουργό τα ισχυρά ερείσματα που φαίνεται ότι ακόμη έχει εντός της ΝΔ.

Ο βασικός αστάθμητος παράγοντας, ωστόσο, που δίνει αισιοδοξία στον Α. Σαμαρά για τη συγκέντρωση των πολυπόθητων 180 βουλευτικών ψήφων, σχετίζεται με τα ιδιαίτερα συμφέροντα των ίδιων των βουλευτών. Με τα σημερινά ποσοστά των δημοσκοπήσεων είναι εμφανές ότι οι μισοί και πλέον σημερινοί βουλευτές του Ελληνικού Κοινοβουλίου σε περίπτωση πρόωρων εκλογών θα κληθούν να αποχαιρετήσουν για πάντα τη βουλευτική τους έδρα. Μεταξύ αυτών, οι ανεξάρτητοι, οι βουλευτές των ΑΝ.ΕΛ. και της ΔΗΜ.ΑΡ., αλλά και πολλοί βουλευτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Το αίσθημα αυτοσυντήρησης των βουλευτών -πιο απλά: το να μη χάσουν τη βουλευτική αποζημίωση και τα προνόμιά τους- για 2 ακόμη χρόνια θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην τελική τους απόφαση. Εξ ου και σήμερα, από τη ΔΗΜΑΡ οι μόνοι βουλευτές που είναι σίγουρο ότι δεν θα ψηφίσουν για Πρόεδρο της Δημοκρατίας είναι μόλις τέσσερις (Γιαννακάκη, Ξηροτύρη, Πανούσης, Ρεπούση). Η στάση όλων των υπολοίπων, του Φώτη Κουβέλη μη εξαιρουμένου, θα κριθεί μέχρι τέλους...

Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, παρότι δημόσια υποστηρίξει ότι είναι «αδύνατον να συγκεντρωθούν 180 βουλευτές», αφού οι δανειστές θα απαιτήσουν εδώ και τώρα νέα μέτρα, στις κλειστές συσκέψεις στην Κουμουνδούρου δεν αποκλείει το ενδεχόμενο να τα καταφέρει τελικά ο Σαμαράς. Εξάλλου υπάρχουν στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που καλοβλέπουν μια τέτοια εξέλιξη, αφού εκτιμούν ότι «οι πρόωρες εκλογές στην παρούσα φάση δε θα φέρουν αυτοδυναμία» και φοβούνται το ενδεχόμενο να βρουν «κλειστές τις πόρτες» άλλων κομμάτων σε προτάσεις κυβερνητικής συνεργασίας.

Η συγκεκριμένη άποψη δεν διαπνέει την πλειοψηφία της ηγετικής ομάδας, και πολύ περισσότερο τον ίδιο τον Α. Τσίπρα, που θεωρεί κατάλληλη τη χρονική στιγμή για εκλογική «έφοδο». Όμως, επειδή των φρονίμων τα παιδιά πριν πεινάσουν μαγειρεύουν, ο Α. Τσίπρας έχει ήδη φροντίσει να ρίξει γέφυρες «και αριστερά και δεξιά».

Η ραγδαία μετατροπή του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα τού επέτρεψε με συνοπτικές διαδικασίες να αλώσει τον κεντρώο χώρο και να αφαιμάξει τις δεξαμενές του ΠΑΣΟΚ. Παρότι δημοσκοπικά ο ΣΥΡΙΖΑ προηγείται, φαίνεται ότι δεν μπορεί να αποκτήσει εκείνο το κρίσιμο ποσοστό που θα του εξασφαλίσει αυτοδυναμία ή έστω μια μεγάλη νίκη έναντι της ΝΔ.

Στόχος του Α. Τσίπρα είναι να αποκτήσει πρόσβαση και να κερδίσει ψήφους από το λεγόμενο «συντηρητικό» ακροατήριο. Οι επισκέψεις στο Άγιο Όρος και το Βατικανό, μεταξύ άλλων, έχουν ως στόχο να πάψει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης να φαντάξει «ακραίο» για τους συντηρητικούς ψηφοφόρους, καθώς και να ενισχύσουν το προφίλ του «ηγέτη που είναι αποδεκτός στην Ευρώπη».

Ταυτόχρονα ο Α. Τσίπρας επιδιώκει να ρίξει γέφυρες για μετεκλογικές συνεργασίες τόσο με τα υπάρχοντα πολιτικά κόμματα, όσο και με στελέχη τους. Από το Ποτάμι και τους ΑΝ.ΕΛ., μέχρι τη ΔΗΜ.ΑΡ., το ΚΚΕ και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ, ο (πρόεδρος του) ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκλείει κανέναν. «Η κυβέρνηση σωτηρίας του ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε ενδεχομένως να υποστηριχθεί και από ευρύτερες δυνάμεις», δήλωσε πρόσφατα ο διευθυντής του πολιτικού γραφείου του Αλέξη Τσίπρα, Νίκος Παππάς, μιλώντας στη Real News.

Ωστόσο, είναι δεδομένο ότι οι πύλες του Περισσού είναι ερμητικά κλειστές για τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι σχεδόν βέβαιο ότι η ΔΗΜ.ΑΡ. θα μείνει εκτός Βουλής, ενώ οι ΑΝ.ΕΛ. «χαροπαλεύουν» για την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο. Έτσι, η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αποκλείει ακόμα και συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, χωρίς τον Ε. Βενιζέλο. Ακόμα και με το Ποτάμι του Στ. Θεοδωράκη, που είναι μνημονιακότερος των μνημονίων και λειτουργεί ως «μαριονέτα» συγκεκριμένων εκδοτικών και επιχειρηματικών συμφερόντων.

Με αυτά τα δεδομένα, τα σενάρια που κυκλοφορούν στα πολιτικά και δημοσιογραφικά γραφεία περί συγκρότησης του «μεγάλου συνασπισμού» με συνεργασία ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ μπορεί να απορρίπτονται κατηγορηματικά από στελέχη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, δεν αποτελούν όμως υποθέσεις επιστημονικής φαντασίας.

Είναι γνωστό ότι ο Ν. Παππάς έχει πραγματοποιήσει διακριτικές συναντήσεις με στελέχη της ΝΔ που ανήκουν στην πτέρυγα των λεγόμενων καραμανλικών, όπως τους Ευριπίδη Στυλιανίδη και Βαγγέλη Αντώναρο. Στις 30 Αυγούστου ρεπορτάζ της εφημερίδας Παραπολιτικά (που δεν διαψεύστηκε) έκανε λόγο για συνάντηση του Κώστα Καραμανλή με τον Αλέξη Τσίπρα πριν από τις ευρωεκλογές. Στο ρεπορτάζ αναφερόταν ότι υπάρχουν και «δίαυλοι επικοινωνίας» ανάμεσα στους δύο, με ενδιάμεσο τον Νίκο Παππά.

Ένα σενάριο που κυκλοφορεί το τελευταίο διάστημα θέλει τον Τσίπρα να προτείνει για Πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Κ. Καραμανλή με την προϋπόθεση ότι θα προηγηθούν εκλογές. Αυτό το σενάριο τρομοκρατεί το επιτελείο Σαμαρά, ειδικά στην περίπτωση μεγάλης ήττας της ΝΔ, αφού θα πυροδοτήσει εσωκομματικές διεργασίες.

Μπροστά σ’ αυτόν τον κίνδυνο δεν αποκλείεται ο ίδιος ο Σαμαράς να προτείνει τον Κ. Καραμανλή, προτείνοντας ταυτόχρονα τη διεξαγωγή πρόωρων εθνικών εκλογών αμέσως μετά την ανάδειξη του Προέδρου. Πρόκειται για σχέδιο το οποίο είχε υλοποιηθεί στη δεύτερη εκλογή του Κωστή Στεφανόπουλου.

Με τον τρόπο αυτό ένα μετεκλογικό αποτέλεσμα που θα φέρει τον ΣΥΡΙΖΑ πρώτο κόμμα, αλλά όχι αυτοδύναμο, μπορεί να πυροδοτήσει νέο κύκλο διεργασιών που θα επιτρέψουν στον Α. Σαμαρά να ξαναμπεί στο παιχνίδι. Αν όμως ο Σαμαράς ηττηθεί με μεγάλη διαφορά, τότε είναι πιθανό να τεθεί θέμα ηγεσίας στη ΝΔ, πράγμα που βολεύει τον Α. Τσίπρα. Γιατί μπορεί το σενάριο του «μεγάλου συνασπισμού» να μη χωρά μαζί τους Τσίπρα και Σαμαρά, όμως μια αλλαγή ηγεσίας στη ΝΔ θα μπορούσε να τροποποιήσει τα δεδομένα...

Αυτά τα σενάρια βέβαια είναι δεδομένο ότι θα προκαλέσουν αναταράξεις και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Το Αριστερό Ρεύμα του Π. Λαφαζάνη και οι σύμμαχοί του (Αριστερή Πλατφόρμα) δεν πρόκειται να τα δεχτούν όλα αυτά χωρίς αντιδράσεις. Ήδη έχουν κάνει πίσω, βγάζοντας από την ατζέντα το θέμα της εξόδου από το ευρώ και αποδεχόμενοι την «προσέγγιση» του ΣΥΡΙΖΑ με πρώην κυβερνητικούς βουλευτές και στελέχη.

Μπορεί ο Π. Λαφαζάνης να χαίρει της εκτίμησης του Αλ. Τσίπρα, όμως μπροστά στο δέλεαρ της εξουσίας, οι «συμπάθειες» περνάνε σε δεύτερη μοίρα. Δεν είναι τυχαίο ότι κάποια από τα λεγάμενα «προεδρικά» στελέχη, σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις τους, θυμίζουν τη φράση του Ανδρέα Παπανδρέου «όποιος δεν συμφωνεί, να κατέβει από το τρένο». Φράση που ειπώθηκε από τον ιδρυτή του ΠΑΣΟΚ προς τους εσωκομματικούς αμφισβητίες του.

Τα στελέχη που βρίσκονται πιο κοντά στο περιβάλλον του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ (και σχηματίζουν την «προεδρική» πλειοψηφία, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχουν προκύψει και μεταξύ τους διαφωνίες), όπως οι Ν. Παππάς, Π. Σκουρλέτης, Γ. Δραγασάκης. Αλ. Φλαμπουράρης, Γ. Μπαλάφας, Γ. Σταθάκης, Ρ. Ρινάλντι, Γ. Μηλιάς αλλά και οι λεγόμενοι «ΠΑΣΟΚογενείς», όπως οι βουλευτές Π. Κουρουμπλής, Δ. Τσουκαλάς, Αλ. Μητρόπουλος, κάνουν λόγο για τη συγκρότηση μιας «μεγάλης πατριωτικής συμμαχίας» για τη σωτηρία της χώρας και του λαού. Λιγότερο ένθερμοι των απόψεων αυτών είναι ο Ε. Τσακαλώτος και οι υπογράφοντες το κείμενο των 53 του καλοκαιριού, που κρατούν αποστάσεις.

Η διαφωνία αφορά το ποιους περιλαμβάνει αυτή η «συμμαχία» και κωδικοποιείται στην αντιπαράθεση μεταξύ όσων υποστηρίζουν ότι χρειάζεται η οικοδόμηση ενός «λαϊκού μετώπου» (που θα συμπεριλαμβάνει, δηλαδή, και τμήματα της αστικής τάξης) και των υποστηρικτών του «ενιαίου μετώπου», που ορίζεται ως συμμαχία μόνο των καταπιεσμένων τάξεων και των εργαζομένων.

Κάποιοι εκπρόσωποι του «λαϊκού μετώπου» μιλούν για ένα «πατριωτικό ρεύμα στην Αριστερά», το οποίο θα συμμαχήσει και με το «διάβολο» -όπως έλεγε και ο Λένιν- στο όνομα της «διάσωσης της χώρας». Πρόκειται για εκείνες τις δυνάμεις στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ που έχουν διατυπώσει το «ρεαλιστικό» πρόγραμμα εξουσίας και έχουν αναλάβει να ρίξουν γέφυρες με το οικονομικό κατεστημένο του τόπου.

Η έκκληση στον ΣΕΒ για κάποια «κοινωνική συμφωνία», μετά τη θερμή υποδοχή του Τσίπρα από τους βιομηχάνους, καθώς και μια σειρά από επαφές με μεγαλοεπιχειρηματίες που έχουν πραγματοποιήσει οι εξ απορρήτων του Τσίπρα, Α. Φλαμπουράρης, ο Γ. Δραγασάκης και ο -όχι και τόσο γνωστός- Δ. Κοντοφάκας, εδράζονται ακριβώς στο σχέδιο ενδυνάμωσης των σχέσεων του ΣΥΡΙΖΑ με το μεγάλο κεφάλαιο, με στόχο την αποδοχή του ως υποψήφιας κυβέρνησης.

Το επόμενο διάστημα οι σκληρές αντιπαραθέσεις ανάμεσα στους Σαμαρά και Τσίπρα θα οξυνθούν, στο φόντο των εξελίξεων γύρωαπό τη διαχείριση του χρέους και την παραμονή ή όχι της Τρόικας. Σε αυτό τον πόλεμο θα υπάρξουν φανερές και υπόγειες διεργασίες και φυσικά θα χρησιμοποιηθεί κάθε επικοινωνιακό τρικ. Από τις Καρυάτιδες της Αμφίπολης και την κυβερνητική τυμβωρυχία για τα ευρήματα, μέχρι τη χειραψία του Τσίπρα με τον Πάπα Φραγκίσκο.

Η ουσία της πολιτικής, όμως, είναι πάντα το επίδικο.

Πηγή: «Unfollow»